Rust! Ja rust niet omdat Solo, Bodil, Gabriel en Eskil al heel vroeg op pad gingen. Overigens hadden Eskil en Gabriel samen met Herbert gisterenmiddag voor ons huis alles netjes op orde gebracht: gesnoeid en aangeharkt en geveegd. Bovendien zijn Eskil en Gabriel de rust zelf; je hoort ze niet en ziet ze bijna niet.

Rust! Ook niet omdat Juliet vanmorgen niet kwam opdagen. Het bleek dat de broodbakster door stroomuitval laat was met het bakken; dus kwam Juliet na negenen hijgend met een grote zak met 7 broden aanrennen. Vier broden voor ons, want morgen is het zondag. De gasten hebben 5 broden nodig maar er moeten er nog 2 gebakken worden. In elk geval ruiken ze lekker vers. Ik had Amanda en Mercy maar vast onze veranda laten aanvegen want die zat weer onder het roet van de bosbranden. Dat blijft een groot probleem ondanks een verbod van de overheid blijven ze doorgaan met het jaarlijks afbranden.

Rust, omdat we alle twee gisterenavond erg moe waren en besloten om het rustig aan te doen vandaag. Maar ja er moest ook gewassen worden en dat wilde Tiny zelf doen want ze is het niet eens met de manier waarop hier gewassen wordt in de wasmachine.

De weeskinderen hebben vanmorgen de bladeren bij elkaar geveegd en op de brandstapel gegooid, die al weer groeit. Daarna hebben de grotere jongens ons huis aan de buitenkant met zeepsop afgeboend, dus het ziet er weer netjes uit.

Bodil had al voor vertrek aangegeven graag een bezoek te willen brengen aan Mole. Solo had al geïnformeerd naar transport mogelijkheden. Maar gaf aan dat het niet gemakkelijk zou zijn. Donderdagavond bespraken we uitvoerig de mogelijkheden en toen Solo begreep dat alleen Bodil met zoon Gabriel en onze kleinzoon Eskil zouden gaan zei hij spontaan maar dan kunnen we met mijn auto.

Dus vanmorgen al vroeg op pad naar Mole in de hoop olifanten te zien. Dat is altijd maar weer afwachten. Om 11.00 uur zijn ze in het park en wow zei Eskil er zijn olifanten en een heleboel antilopen.

Mole nationaal park is 4849 km² en daar leven ongeveer 600 olifanten. Maar in Mole zijn ook buffels, antilopen, leeuwen, luipaarden, nijlpaarden en vijf soorten apen. Behalve olifanten, antilopen en apen zijn de andere dieren niet gemakkelijk te zien of je moet ver het gebied intrekken. Wat je zeker zult zien is de ‘Warthog’ het wrattenzwijn, soms hele families. We zullen af moeten wachten wat Bodil, Gabriel en Eskil allemaal zullen zien en hopen dat ze zullen genieten.

De speelgoedauto’s en bellenblaas sets worden uitgedeeld die Piet en Hellen Bremmer hebben gebracht voor de kinderen hier. Het is een heel feest geworden en de kinderen zijn uitgelaten. Mooie auto’s: een Supercoop truck. En een bellenblaas waar ook nog een behendigheidspelletje op zit.

Ria, Herbert, Krister en Bente komen daarna gezellig koffiedrinken. Herbert maakt de waterslang in orde zodat er weer gesproeid kan worden. Daarna begint hij met de reparatie van b.v. de keukenkastjes en hangt rekjes op bij de keuken en in de badkamer zodat we wat op kunnen hangen. Toch wel handig zo’n schoonzoon voor de klusjes. Wanneer dat zo doorgaat willen we niet meer terug omdat alles eindelijk in orde gaat komen. In het gastenverblijf hebben er ook al diverse reparaties en verbeteringen plaatsgevonden.

Vanmiddag op Refoweb gelezen dat Evangelist in Peru Jan van Dooijeweert ernstig ziek is geweest, waarbij hij op de rand van de dood heeft gelegen. Aangrijpende geschiedenis maar voor ons ook heel aanvoelbaar hier in Ghana. Ook hier voelen we de aanvallen van Satan. We zijn geschrokken van hetgeen we in ons huis vonden.

Hoewel niet gepland waren we voor 7uur wakker. De wekker was om 8uur gezet, maar ik hoorde gestommel en wat bleek Tiny had de deur niet goed op slot gedaan, dus Juliet was al druk bezig, de eieren stonden al op en het terras werd aangeveegd. Dus zijn we ons maar klaar gaan maken voor het ontbijt. Om 8.30uur zijn we bij het ontbijt van de dagopvang gaan kijken. Ria en Bodil liepen ook al rond want zij gingen bij het ontbijt van de kinderen helpen. De kleinsten moeten geholpen worden bij het leegeten van hun bordje pap.

De nieuwe keuken met opslag en ruimte voor gereedschappen is ook klaar en we kijken daar even rond. Er wordt alweer gekookt voor de middagmaaltijd. Het nieuwe gebouwtje is ruim en een hele verbetering, het toegangspad moet nog worden afgewerkt. In het magazijn ligt een kindje van de kookster lekker te slapen.

De hele familie komt weer bij ons koffie drinken. Solo komt langs om naar Vodafone te gaan, Herbert merkt op dat we beter eerst nog even het modem kunnen proberen, stel dat hij het vandaag wel doet. En jawel hoor hij werkt weer prima! Ghana blijft toch steeds weer verrassen.

Solo gaat toch maar naar Sunyani om grote afsluitbare plastic containers te kopen voor het gastenverblijf. Helaas waren kasten en laden in het gastenverblijf vies. Er waren open pakjes met diverse waren en dus kakkerlakken. In de tropen zijn kakkerlakken geen kleine beestjes maar insecten van 5 cm. Gisteren hebben de dames alles uitgemest maar we hebben weer een ervaring opgedaan waar we aandacht aan moeten schenken. In ons huis hebben we nog nooit kakkerlakken gehad maar wij hebben ook geen open etenswaren maar bergen alles op in goed afsluitbare containers en houden de boel goed schoon. Elke dag wordt alles gedweild en schoongemaakt. Opnieuw zijn er weer dingen verdwenen uit ons huis, zoals o.a. de oplader voor de grote ledstaaflamp die we nodig hebben bij stroomuitval en waarvan de stekker altijd in het stopcontact zit, en dat is bij ieder bezoek zo en dat worden we goed zat. We krijgen alleen maar te horen, ja dat herinner ik mij de draad zat altijd aan de lamp. Afin de lijst met zaken om te bespreken wordt steeds langer.

Het is vandaag vrijdag en dus hebben de meeste kinderen hun oranje kleding aan. Bodil is druk met de spelende kinderen.

Na de lunch zijn Tiny, Juliet, Maria, Herbert en Bodil naar de markt gegaan. Vrijdag is het marktdag in Nsoatre. ’s Morgens is het meestal nog rustig maar na de middag zijn alle verkopers aanwezig en is het interessant om de markt te bezoeken.

Deze avond hebben we voor allemaal een Ghanese maaltijd klaar laten maken door Juliet. We aten kotomle, yam en vis.

Om zeven uur die avond komt Solo terug met een oplader voor de lamp, mango voor oma en suikerriet voor Ria.

Om 6uur morgenochtend willen Solo, Bodil, Gabriel en Eskil op weg gaan naar Mole en dat is ook vroeg op.

Zo’n eerste dag is er altijd een van acclimatiseren en alles op orde brengen. Rustig om 8 uur opstaan. Juliet was er al vroeger omdat het op ons terras en daarbuiten zo’n rommel was. Er zijn twee problemen die dit veroorzaken de grote droogte en het afbranden van de landbouwgronden.

Bomen zijn aan het verdrogen en dat geeft veel blad. Onze sinaasappelbomen, 6 stuks, zitten vol met sinaasappelen maar blad en sinaasappelen zien er verdroogt uit. Gelukkig lijkt het alleen maar zo wat de sinaasappelen betreft want ze zitten vol sap. Verder is het harmattan tijd, dat zijn de woestijnwinden, vandaar ook de turbulentie tijdens de vlucht. Maar het betekend ook dat de nacht en ochtend koud is en overdag zeer warm en droog.

Het tweede probleem is het afbranden van de landbouwgronden. Overal dwarrelen zwart verbrande deeltjes rond en de lucht is verontreinigd. Je ruikt de brandlucht en soms is zo erg, gelukkig nu nog niet, dat het ademen bemoeilijkt wordt.

Voor het gastenverblijf was door Solo ook een internetmodem gekocht, het werkt prima, maar sinds het werkt doet mijn eigen modem het niet meer en daar ben ik niet blij mee. Dus vanmiddag maar naar het gastenverblijf om mijn blog van gisteren en eergisteren te uploaden.

Na de koffie is Solo met Ria, Herbert en Bodil inkopen gaan doen in Sunyani. Ruim 4 uur later kwamen ze vol geladen terug. Ook was er geld gewisseld en Solo had mij al gezegd ik probeer 4,15 voor een euro te krijgen, de koers bij de bank is 3,85 en verder in hotel en de markt 4,00, maar Solo kwam terug met 4,25 voor de euro. Een prima koers dus.

Deze ochtend hebben we onze eerste sinaasappelsap van eigen bomen gedronken. Heerlijk zoet en fris! Aan het eind van de middag is er ook voor de gasten even twee bakken vol geplukt, je ziet niet dat er wat af zijn.

Om 20.00 uur zijn we allemaal inclusief Solo bij elkaar in ons huis voor koffie, thee of chocolademelk. Inmiddels heeft Herbert uitgevonden dat de simcard van mijn internetmodem niet goed werkt. Ik had al een paar maal tegen Solo gezegd dat de simcard wanneer je hem uitleest een verval datum aangeeft van 28 jan., nu dat was niet zo enz. want er was 6Gb opgezet en dat is geldig tot medio maart, inderdaad dat geeft hij ook aan. Dus Solo moet morgen maar naar Vodafone in Sunyani want 6Gb kost heel wat en zij maken het maar in orde.

We laten vallen dat we vandaag 51 jaar getrouwd zijn, dus felicitaties en Ria leest onze trouwpsalm: Psalm 84. We besluiten om nog even naar het gastenverblijf mee te gaan, want de kinderen moeten naar bed. En zo hebben we nog een tijdje gezellig zitten praten.

Na een goede nachtrust zaten we om 8 uur aan een ontbijt. Daarna moesten we op vervoer naar het VIP busstation wachten. Natuurlijk waren de twee busjes net weg om mensen op te halen maar ze kwamen er zo aan. Nu dat duurde best een tijdje en na verloop van tijd bleek er één busje door te zijn gereden naar het vliegveld. Maar geen probleem de bagage zou dan met een pick-up gaan. Toen die kam aangereden moest hij keren om achteruit naar de ingang te rijden voor het laden van de bagage. Tijdens het keren kwam het busje voor ons en die draaide direct de bocht om voor ons. Dat was natuurlijk niet de bedoeling dus even weer terug voor de bagage pick-up. Uiteindelijk kwamen we bij het VIP station, de bus voor Sunyani stond klaar maar helaas niet met voldoende plaats voor ons tienen. Dus wachten op de volgende en dat was een oude niet zo comfortabele bus. Dat vond de chauffeur ook, dus hoefden we maar GHcedis 40 per persoon te betalen in plaats van GHȼ 45.

Solo ging weer eens even met de chauffeur praten en die besloot toen om de eindbestemming te veranderen in Berekum zodat wij tot Nsoatre konden blijven zitten en voor de deur uit konden stappen. Om ruim 11.00 uur vertrokken we en na twee sanitaire stops waren we tegen 19.00 uur in Nsoatre, waar de weeskinderen klaar stonden om onze bagage van de straat naar het ommuurde terrein te dragen. Daar wachtte ons een heerlijke maaltijd en daar waren we wel aan toe!

Het was al tegen tienen toen we als volwassenen in ons huis koffie dronken en om 11 uur lagen in elk geval Tiny en ik in bed.

Dinsdag om 11.00 uur werden we door onze buurman naar Schiphol gebracht. Het inchecken ging snel, we hadden 4 stuks bagage en ze zaten alle vier net onder de 23 kg. dus ons weegding thuis geeft goed aan. We waren verbaasd over de veranderingen in die paar maanden op Schiphol. Het ziet er wel modern uit, na het inchecken, maar dat trap op en af is niet handig, Natuurlijk namen we de lift maar die is duidelijk niet bestemd voor veel passagiers. Boven heb je dan eerst een groot gebeuren voor de handbagage controle en vervolgens de paspoortcontrole en dan kom je uit op het niveau van de lounges en restaurants. Dus dan moet je weer een verdieping lager naar de vertrekhal.

Het instappen begon vroeg en we waren er allemaal op tijd. Vervolgens vertrokken we keurig op de schematijd maar kregen te horen dat de vlucht iets langer zou duren. Dit kwam door een staking van de vluchtverkeersleiders in Frankrijk. We moesten nu over Frankfurt en Zwitserland vliegen en dan zuidwaarts.

Volgens ons schermpje met vluchtgegevens was het zo’n 200 km meer en zouden we om 20.05 uur landen in plaats van 20.00 dus daar was wel overheen te komen. De vlucht verliep voorspoedig tot ca. twee en half uur voor aankomst, toen vlogen we bijna twee uur met behoorlijk wat turbulentie. Een half uur voor aankomst ging het signaal voor riemen vast uit, zodat men nog even voor de landing naar het toilet kon. Om 20.06 waren we geland, Nederlandse tijd 21.06 uur. De verdere afhandeling verliep vlot, het nieuwe aankomst gedeelte was geopend en dat is wel een flinke verbetering. Helaas liet de Deense bagage wat langer op zich wachten maar om 21.00 uur konden we Solo begroeten en werden we met twee busjes naar ons hotel gebracht. Een uurtje later konden we allemaal gaan slapen.

Het is vandaag voorlopig onze laatste dag dat we in Nederland zijn. Morgen hopen we D.V. weer te vertrekken voor een langere periode naar Ghana. Deze maal gaan we niet met ons tweeën, maar gaan ook dochter, schoonzoon en drie kleinkinderen uit Noorwegen mee. Verder gaan er een moeder met haar zoon uit Denemarken mee. Het is dus een internationaal gezelschap deze keer.

Het zal een hele overgang zijn; het is erg warm in Ghana zo’n 35 graden. Dus morgenavond om een uur of 10 hopen we in korte mouw buiten op het terras van ons hotel te zitten. Woensdagochtend gaan we dan verder met de bus naar Sunyani en vandaar met taxi’s naar Nsoatre.

We zien er erg naar uit om de weeskinderen en de staf weer te ontmoeten.

Op dit moment zullen we niet vooruitlopen op de plannen die we hebben, eerst maar eens de situatie observeren en aan de temperatuur wennen. Zodra we daar gelegenheid voor hebben beginnen we weer aan het vervolg op de blog en houden we u op de hoogte van de ontwikkelingen.

Maar eerst zullen we ruim 5.400 km moeten vliegen, althans vanaf Schiphol, de Noorse en Deense reizigers moeten nog verder vliegen.

Woensdag nog ruim 400 autokilometers zo’n 8 uur.

Ik ben blij en trots om te kunnen vertellen dat de brief die ik naar Meneer en Mevrouw Hammink zond, onverwachte vruchten voort heeft gebracht met hulp van andere Nederlanders:

• Kinderen die op de straat verbleven om voedsel te zoeken onder het grote risico op een al dan niet dodelijk auto-ongeluk zijn nu veilig op de dagopvang, waar ze van de goede faciliteiten en tweemaal per dag van een voedzame maaltijd genieten.
• Wezen in Nsoatre en omgeving die geen hoop hadden, hebben nu hoop, genieten moderne faciliteiten, voedzame voeding en zijn net zo blij als kinderen met ouders. De kinderen in het weeshuis zijn de kinderen die een goed leven hebben in Nsoatre en omgeving. Was het niet door de tussenkomst van het weeshuis, Martha en Prince zouden gestorven zijn.
• Kinderen en volwassen die slecht, vies en ongezond drinkwater dronken, werden geïnfecteerd met ziekten uit het water met de dood als gevolg. Die aantallen zijn drastisch afgenomen door de realisatie van boorgaten. Er is nog steeds een aantal plaatsen waar de mensen slecht, vies en ongezond drinkwater nuttigen, waarvoor ik hoop dat er een tussenkomt mogelijk zal zijn in de toekomst.
• Zwangere vrouwen die eerst een reis van 15 kilometer per fiets moesten afleggen om te bevallen, waarvan de meesten stierven met de baby’s en kinderen omdat zij geen toegang tot gezondheidszorg hadden, hebben nu de 24/7 beschikking over klinieken met verpleegkundigen. Met de beschikbaarheid van de klinieken is het enorme dodental onder zwangere vrouwen, baby’s en kinderen afgenomen. De gezondheidsstatus van kinderen en baby’s is verbeterd. Desalniettemin is er nog steeds een aantal plaatsen waar klinieken zouden moeten komen.
• Kinderen beschikken nu over goede faciliteiten om te leren. Onze school is beoordeeld als de beste van Nsoatre en omgeving en de Junior High (middelbare school) is de eerste met plafondventilatoren in Nsoatre en omgeving en zal voorlopig de enige blijven. Kinderen in Aduonya hoeven nu niet meer zover te lopen naar school als eerst. Studenten die hiervoor -door armoede- geen hoop hadden om hun onderwijs voort te zetten op de Senior High (voorgezet/hoger onderwijs), zitten nu op de Senior High en zelfs een op de universiteit en hebben weer hoop. Daarnaast hebben baby’s, kinderen en volwassenen veel kleding, schoenen, speelgoed, rijst, pennen, tassen e.d. gekregen, wat een lach op hun gezichten heeft bezorgd.
• Kinderen die een simpele (operatieve) ingreep nodig hebben om een afwijking te corrigeren of te verhelpen, zijn nu blij omdat ze geld hebben om zulke ingrepen te betalen, terwijl ze vroeger door armoede niet zulke ingrepen konden ondergaan.
• Gehandicapte kinderen die verstoten, verwaarloost of gedood werden en wanhopige, gefrustreerde moeders zijn nu blij omdat er een zorgcentrum voor gehandicapten is.

Ik had nooit durven dromen dat ik met het vliegtuig naar Nederland zou reizen om het leven aan de andere kant van de wereld te zien en ervaren. Maar ik ben naar Nederland geweest en heb vele ervaringen opgedaan. Het is nog steeds een van de meest memorabele periode van mijn leven.

Zeker zijn er vele tussenkomsten geweest en veranderingen doorgevoerd sinds ik meneer en mevrouw Hammink heb gecontacteerd. Ik had nooit kunnen dromen dat het zo ver zou komen. Mijn hartenwens is precies wat we nu aan het doen zijn:

Arme mensen weer laten lachen en vooral om kinderlevens te redden zodat zij een hoopvolle toekomst tegemoet kunnen gaan.

Geld, mooie huizen en auto’s zijn goed, maar kunnen mij niet zo blij maken. Maar met de hulp van Nederlanders, wat we nu aan het doen zijn om problemen op te lossen en mensen weer blij te maken, vooral kinderen maakt me erg blij en laat me heerlijk slapen.

Om eerlijk te zijn denk ik dat ik anders -als de Nederlanders niet geholpen zouden hebben- haast gestorven zou zijn omdat de enorme problemen op de dagopvang uit de hand liepen en de slechte behandeling en haat van mijn vader mij tot het uiterste dreven.

Ik dank de Nederlanders oprecht voor het redden van mijn leven en het mogelijk maken om te doen wat we hebben gedaan tot nu toe. Het is mijn hoop en gebed dat God ons meer jaren in goede gezondheid wil geven evenals meer mogelijkheden om meer problemen te kunnen oplossen, veranderingen in het leven van mensen en kinderen in het bijzonder te kunnen bewerkstelligen, zodat zij een betere toekomst tegemoet gaan.

God zegen jullie allen. Mijn dank.

De snelle ontwikkeling vanaf 2000 (4)

De algemene conditie van de Presby scholen was erg slecht en niet opbouwend voor kinderen, vooral de Presby basisschool B. Soms kwamen er geiten, schapen, kippen etc. binnen terwijl de kinderen les kregen, omdat het niet afgesloten was. Ik ben blij dat tussen 2010 en 2014, alle Presby scholen zijn gerenoveerd.

Het kwam aan het licht dat de kinderen van de cluster van Presby scholen geen drinkwater kregen en daarom de weg moesten oversteken om water te kunnen drinken, wat resulteerde in incidenten van auto-ongelukken met kinderen, hoewel zonder dodelijke afloop. Stichting Kinderhulp Ghana en Heart for Children Ghana, die hart hebben voor de kinderen en hun uiterste best deden om dit op te lossen, voorzagen in een boorgat voor deze kinderen in 2011.

Kinderen van de cluster van Presby scholen urineerden onder bomen, naast hun schoolgebouwen en op andere plekken op het terrein, omdat er geen sanitaire voorzieningen waren voor de kinderen en alle leraren. Dit bracht een gezondheidsrisico met zich mee voor de kinderen en de leraren en in 2011 werden de kinderen en de leraren voorzien van sanitair.

Toilet faciliteiten op de kraamafdeling in het gezondheidscentrum van Nsoatre waren erg slecht en zwangere vrouwen die van de faciliteiten gebruik maakten, raakten geïnfecteerd met verschillende ziekten met alle gevolgen van dien voor het ongeboren kind. Daarnaast was er geen beschikking over water in het Nsoatre gezondheidscentrum voor huishoudelijk gebruik. Stichting Kinderhulp Ghana en Heart for Children Ghana zagen de urgentie om dit probleem op te lossen en nu hebben zwangere vrouwen toegang tot goede toilet faciliteiten, douches met heet water en 24/7 beschikking over water.

Onderwijs is de sleutel voor ontwikkeling van elke natie, daarom moet het prioriteit hebben. Daarom hechten Kinderhulp Ghana en Heart for Children Ghana belang aan onderwijs. Daarom werd de bouw van een Senior High School noodzakelijk geacht om de kennis van de mensen van Nsoatre en omgeving te bevorderen met name op het gebied van landbouw, aangezien dat de meest voorkomende beroepssector is. Nu is daar namelijk maar één voortgezet onderwijs voor heel Nsoatre en omgeving. Dus een extra zou de bevolking erg helpen.

Een ander belangrijk aspect wat al langer om aandacht vraagt, is de zorg voor gehandicapte kinderen en hun welzijn. Ik ben blij dat hun toestand onder aandacht is gekomen van Kinderhulp Ghana en Heart for Children Ghana. Zodra een vader weet dat zijn kind een beperking heeft, verstoot hij het kind en de moeder en gaat naar een andere vrouw of naar een bestemming onbekend bij de moeder. Als dit gebeurd zijn de moeders heel bezorgd en gefrustreerd. Omdat deze kinderen constant bij hun moeder zijn en niks kunnen doen om inkomen te verwerven of wat gaan verbouwen op het land, brengen zij de kinderen uiteindelijk om door vergiftiging, opsluiting zonder voedsel en water, of achterlating in het diepe woud. De moeders doen dit uit frustratie en om hun vrijheid terug te krijgen. Daarnaast heerst de overtuiging dat de geboorte van een gehandicapt kind is gerelateerd aan boze geesten die afgemaakt moeten worden. Dit is heel slecht, onmenselijk, wreed en triest.

Ik ben blij dat ten langen leste, een zorg centrum is opgericht voor deze kinderen zodat zij voedsel en zorg kunnen ontvangen en hun moeders hun vrijheid terugkrijgen om iets anders te doen, weer een lach op hun gezicht hebben en hun last van stress en frustraties verlicht kan worden.

De snelle ontwikkeling vanaf 2000 (3)

Mensen uit Kwabenakuma moesten meer dan 10 kilometer lopen voordat zij goed en schoon drinkwater konden bemachtigen in het droge seizoen. Het was erg slecht en triest. Dus stemde Kinderhulp Ghana ermee in om een boorgat te maken om dat probleem op te lossen.

In hetzelfde jaar, werd Presby Primary ´B´, welke zo in zo’n slechte conditie verkeerde dat de kinderen nog nauwelijks les konden krijgen, gerenoveerd.

De constructie van de Junior High begon en was eind augustus klaar om in september in gebruik te nemen.

In datzelfde jaar werd ook de 1^e verdieping van de grote 2-verdiepingen basisschool gerenoveerd.

Een arme maar slimme jongen uit Kwabenakuma werd gesponsord om zijn opleiding af te maken aan de Senior High.

Een ander hectisch probleem waar de mensen uit Kwabenakuma, Aduonya, Adae Boreso en andere dorpen tegen aan liepen, was het ongebreidelde dodental van zwangere vrouwen die achter op de fiets de tocht van 15 kilometer moesten maken om in het Gezondheidscentrum van Nsoatre te kunnen bevallen. Sommige stierven met hun baby’s langs de weg.

Met de tussenkomst van Stichting Kinderhulp Ghana werden er klinieken gebouwd in Kwabenakuma, Aduonya en Adae Boreso tussen 2010 en 2013. Ik ben zo blij en trots om te vertellen dat, na het bouwen van deze klinieken, bovengenoemde problemen over zijn, de gezondheid van de mensen – in het bijzonder van de kinderen die baat hebben bij de klinieken – is toegenomen, mensen hebben 24 uur per dag toegang tot gezondheidszorg en de zorgverzekering werkt. Als er problemen voorkomen die de capaciteit van het personeel in de klinieken van de verschillende dorpen overstijgen, wordt er een regeling getroffen zodat de patiënt doorgestuurd kan worden naar het gezondheidscentrum van Nsoatre of Sunyani. Dus er is een goede samenwerking ten bate van de toegang tot de gezondheidszorg voor alle mensen.

Het bouwen van de klinieken in verschillende dorpen is een grote plus voor Stichting Kinderhulp Ghana omdat er sindsdien meerdere problemen zijn opgelost. Veel levens zijn gered, in het bijzonder van kinderen die als verantwoordelijke burgers op kunnen groeien en andere problemen in verschillende dorpen kunnen oplossen in de toekomst. Het is mijn hoop en gebed dat er een mogelijkheid voor een kliniek komt voor plaatsen als Kantro en andere dorpen waar die problemen nog steeds voorkomen.

De snelle ontwikkeling vanaf 2000 (2)

In Oktober 2006 was het huis van meneer en mevrouw Hammink klaar en zij kwamen met 2 Nederlandse verpleegkundigen Marianne en Jannine, die 3 maanden als vrijwilliger kwamen. Toen de verpleegkundigen er waren, merkten zij op dat er veel problemen waren op de afdeling verloskunde in het gezondheidscentrum. De daken lekten, er was geen plafond zodat het in de middag erg heet werd etc. Dus lieten zij het hele verloskundige gedeelte renoveren met een plafond, bedrading, installatie van ventilatoren en een nieuw dak. De gehele bevolking van Nsoatre inclusief de leidinggevende waren erg blij.

Het opzetten van een weeshuis in 2007 stond in de startblokken, dus betaalden de meiden voor bedden, tafels en stoelen, die gebruikt konden worden in het weeshuis door de wezen.

Vanwege het vele goede werk wat Marianne en Jannine hadden verricht, werden zij geëerd door de traditionele raad van Nsoatre en de Presbyteriaanse kerk van Nsoatre.

Er was nog geen weeshuis in Nsoatre en omgeving, hoewel er veel kinderen strijden om te overleven. Dus in Januari 2007 opende het weeshuis van de stichting.

In 2007 begon ook de constructie van de tweede verdieping van de basisschool Presby Dutch Primary.

In Oktober 2007 bezochten meneer Hammink en Ad ons voor een korte periode en wij bezochten Aduonya New-Town voor de eerste keer. Ik had weleens van de naam gehoord, maar was er nog niet eerder geweest. Toen we aankwamen, was ik geshockt door de toestand van de mensen. Sommige mensen renden weg toen ze de auto met blanken aan zagen komen. Het was inderdaad de eerste keer dat zij blanken zagen.

De toestand van de mensen was erg slecht. Het was echt een trieste situatie. Toen we teruggingen, praatten we veel over de situatie van de Aduonya mensen en hoopte op een oplossing voor alle problemen die zij tegenkwamen.

In 2008 werden de eerste 2 klaslokalen op de dagopvang gerenoveerd.

Meneer en mevrouw Hammink en andere weldoeners verlangden ernaar dat de mensen van Aduonya goed, schoon en gezond drinkwater kregen. In Februari 2009 stemde de organisatie RA-GG (Netherlands Relief Arm Gereformeerde Gemeenten) door meneer en mevrouw Hammink, er gelukkig mee in om het boorgat voor de mensen van Aduonya te betalen. In maart 2009 werd het boorgat geboord en de handpomp geïnstalleerd. Dit was een grote verlichting voor de mensen van Aduonya.

Het omheinen van extra land voor de stichting was een ander probleem dat ik met meneer en mevrouw Hammink besprak. In april 2009 informeerde meneer Hammink mij dat twee Nederlandse jongemannen Hans en Leo hadden besloten de omheining te bekostigen en ook betrokken te worden bij de activiteiten van de stichting. Dat was erg goed nieuws.

Op 18 juni stierf mijn vader op de leeftijd van 65 jaar na een korte ziekte. Ik wenste dat hij langer kon blijven leven om te zien wat er allemaal was gebeurd zodat hij het zou betreuren wat hij mij en mijn moeder aangedaan heeft toen ik het project startte, al had hij wel spijt voor zijn dood.

In augustus 2009 stemde RA-GG (Netherlands Relief Arm Gereformeerde Gemeenten) er mee in om 3 klaslokalen te sponsoren, een kantoor en opslagruimte voor de Aduonya mensen. Zij waren zo blij, omdat ze niet durfden te dromen van een school voor kinderen, die voorheen altijd 15 kilometer naar school moesten lopen elke dag. De mensen van Aduonya ontvingen eens in de zoveel tijd kleding, speelgoed, rijst, schoenen e.d. van meneer en mevrouw Hammink.

In september 2009 ging ik naar Nederland en vergaderde met het bestuur van Kinderhulp Ghana in Leo´s kantoor. We bespraken veel zaken die hoopgevend zijn voor de mensen van Nsoatre en omgeving.