De snelle ontwikkeling vanaf 2000 (1)

In het jaar 2000 werden de eerste 4 klaslokalen, een kantoor, opslagplaats, keuken en toilet gebouwd.

Toen de eerste 4 klaslokalen, het kantoor, opslagplaats, keuken en toilet klaar waren, was het als een droom voor mij. Het was een grote opluchting voor mij, de kinderen, de staf en de hele bevolking van Nsoatre. Mijn moeder, broers en zussen waren ook erg blij.

In het jaar 2001, 4 andere klaslokalen werden gebouwd en een boorgat met waterpomp aangelegd. En er wat financiële steun ten behoeve van het voeden van de kinderen werd ontvangen. Ik was overweldigd door deze ontwikkelingen in deze 2 jaar.

Ik zag toen dat de kinderen veilig waren. Alles verliep soepel, de staf was in hoge sferen en meneer Hammink bezocht ons tenminste eenmaal per jaar. Dus ik had de hoop dat alles goed zou komen zonder verder problemen. Want alle verhinderingen waren verholpen. Dus ging ik in Oktober verder met mijn opleiding aan de Universiteit voor leraren en de medewerkers en mijn broer namen waar.

Periodiek kreeg ik de benodigde informatie. Tussen Oktober 2001 en Augustus 2004, toen ik studeerde, is er veel gebeurd. Er zijn muren rondom het terrein geplaatst, een eetzaal met eettafels en stoelen en de eerste verdieping van de basisschool werden gerealiseerd. Ik was erg blij en enthousiast over de snelheid van de ontwikkelingen in die periode. Mijn moeder was zo blij en trots. De slechte behandeling van mijn vader raakte wat meer op de achtergrond en zij maakte zich niet meer zo druk over het feit dat mijn vader naar een andere vrouw was gegaan.

In Juli 2005, kwam meneer Hammink met zijn zoon Eric en de vriend van Eric, Bert, om moderne speeltoestellen uit Nederland te plaatsen. Het was inderdaad een ongelofelijk snelle ontwikkeling.

In diezelfde periode in juli, verzocht meneer Hammink om een stuk grond om een huis te bouwen waar hij en zijn vrouw en anderen konden verblijven als zij op bezoek waren in plaats van in een hotel te verblijven en zonder aarzeling werd zijn verzoek gehonoreerd.

In oktober 2005, kwamen meneer en mevrouw Hammink met de eerste 2 vrijwilligers, Loes en Nicolette, die voor 2 maanden bleven en hielpen op het kinderdagverblijf. Binnen dezelfde periode werd de tekening voor het huis van meneer en mevrouw Hammink goedgekeurd. Nadat de financiën geregeld waren, werd de fundering voorbereid en kon er gestart worden.

Rachael Adwubi                                             

Geboren 15 januari 2003 en vandaag dus 13 jaar geworden, opgenomen in het weeshuis op 18 juli 2012

De ouders van Rachael zijn Simon Owusu en Philomina Asuama. Zij waren getrouwd en leidden een gelukkig leven.

In juni 2007 was de moeder enkele maanden in verwachting toen ze klaagde over pijn in de onderbuik. Men bracht haar naar het ‘Nsoatre Health Centre’. Het personeel deed zijn best maar de situatie was boven hun capaciteiten en daarom werd ze de volgende morgen naar het ‘Sunyani Regional Hospital’ gebracht. Ze werd onderzocht en er werd een ‘ectopic pregnancy’ ‘extra-uteriene zwangerschap’ geconstateerd. Ze moest zo snel mogelijk geopereerd worden. Drie uur later werd ze geopereerd maar ze is niet meer hersteld en stierf de volgende dag.

Het was een grote schok voor Simon en zijn dochtertje Rachael.

Rachael werd opgenomen door de zuster van de vader, Dora, die goed voor haar zorgde. De vader deed al het mogelijke om goed voor Rachael te zorgen. Hij was een goede vader.

In februari 2010 vertrok de vader naar Libië in de hoop vandaar naar Europa te kunnen reizen, zoals heel veel mannen dat proberen, vooral vanuit Brong-Ahafo. Het lukte hem Libië te bereiken. Hij belde met Dora en Rachael en zond af en toe geld en andere dingen. Dus we mogen aannemen dat hij in Libië werk had gevonden en aan het sparen was om verder te reizen. Na de omwenteling in 2011 in Libië is niets meer van de vader vernomen, we gaan er vanuit dat hij is omgekomen.

In april 2012 is Dora overleden en was Rachael weer alleen. Een welwillende onderwijzeres van de ‘Sacred Heart Senior High’ ontfermde zich over haar. In juni 2012 ontving de onderwijzeres echter bericht dat ze was overgeplaatst naar een Senior High in de Central Region. De onderwijzeres besprak de situatie met de hoofdonderwijzeres van de Presby-Dutch Primary, de school die onder Kinderhulp valt. Rachael zit op deze school. Het hoofd besprak de situatie met Kinderhulp en zo is Rachael opgenomen in het weeshuis.

2015, leeftijd 13 jaar, Junior High School klas 1.

Rachael heeft een respectvolle, vriendelijke en kalme uitstraling. Het is een rustig meisje maar wel aanwezig. Rachael houdt van gezelligheid, grapjes en kletspraatjes. Rachael is een sociaal meisje wat veel sociale contacten heeft en het ook goed kan vinden met de vrienden van haar broers.

Op school kan Rachael goed meekomen. Ze spreekt, leest en begrijpt goed Engels. Het is een slimme meid die liever haar hoofd dan haar handen gebruikt. Ze houdt dan ook niet van schoonmaken of helpen in de keuken. Met school is Rachael serieus maar dat is ook te zien tijdens de Bijbelstudie hierbij doet ze aandachtig mee.

Rachael is een gezellig en slim meisje wat gezellig kan kletsen!

Een moeilijke en beproefde start (3)

Toen de problemen uit de hand liepen, zond ik brieven aan buitenlandse kerken, organisaties, bedrijven in de Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk, Nederland, Duitsland, Italië, Japan enz. Inclusief foto’s van de kinderen en het houten bouwwerk.

Sommige organisaties, kerken en bedrijven beantwoorden met een felicitatie voor het goede werk, maar konden helaas geen hulp bieden, anderen antwoordden helemaal niet.

De brief die ik stuurde naar de ‘Dutch Reformed Tract Society’ kwam bij de algemeen secretaris Dhr. Hammink. He reageerde positief en in het kader van het voordeel van de twijfel, betrouwbaarheid, realiteit en duidelijkheid kwam hij naar Nsoatre samen met een andere Nederlander om de kinderen te zien, de situatie en de problemen gerelateerd aan het project en bespraken die. Ik informeerde mijn moeder, broers en zussen.

Hij vertrok en ik bleef bidden voor een tussenkomst. Inderdaad, met het bezoek van dhr. Hammink herleefde de hoop van de staf, die bijna waren vergaan. Ik vertelde hen dat wij allen de hoop moesten vasthouden, vertrouwen en bidden en doorwerken en dat er dan vast een tussenkomst zou komen. Een aantal maanden nadat dhr. Hammink vertrokken was, stuurde hij dekens en speelgoed voor de kinderen waarvoor ik naar Accra ging om het transport naar Nsoatre te regelen. Dat was echt een stimulans en gaf ons hoop. Het was echt een vreugde, helemaal voor de kinderen. Ik raakte overtuigd dat de tussenkomst zou komen. Mijn moeder, broers en zussen waren erg blij.

Meneer Hammink kwam weer met zijn vrouw en met meer borden, lepels, matjes en kopjes. Het was goed nieuws voor ons allemaal en de problemen van een gebrek aan borden, kopjes en matjes voor de kinderen om op te slapen waren verholpen.

Wij hadden lange gesprekken over de toekomst, plannen voor een permanente plek en de eerste gebouwen. Ik informeerde toen de staf over dit goede nieuws en zij waren erg blij. Ook informeerde ik mijn moeder, broers en zussen en zij waren ook erg blij.

Alle benodigde informatie en documenten die meneer Hammink verzocht, werden verzonden na zijn tweede bezoek en wij wachtte geduldig op de volgende actie. Meneer Hammink kreeg de benodigde informatie en documenten. Hij behandelde de situatie met urgentie en was in staat om samen te werken met een Nederlandse organisatie genaamd Stichting Oikonomos en alle benodigde regelingen werden getroffen.

Een moeilijke en beproefde start (2)

In minder dan een jaar tijd begon ik problemen te ondervinden die moeilijk en hectisch waren om op te lossen. In die periode van minder dan een jaar tijd waren er 315 kinderen ondergebracht in het houten bouwwerk, en omdat het aantal zo drastisch toegenomen was, waren er niet genoeg borden, kopjes en lepels met als gevolg dat 5 kinderen van een bord en kop moesten eten, in groepjes. We hadden meer voedsel nodig om de kinderen te kunnen voeden, meer matjes om de kinderen op te kunnen laten slapen ’s middags. De werkdruk voor de staf was te veel om te dragen en daarom dachten we erover om op te geven. Mijn inkomen was niet voldoende voor alle problemen. Het continue nadenken over de situatie schrikte mij af en bezorgde mij slapeloze nachten. Naast alle problemen hield ik mijn geloofsvlam brandend op basis van Efeze 3:20 (Hem nu, Die machtig is meer dan overvloediglijk te doen, boven al wat wij bidden of denken, naar de kracht , die in ons werkt). Ik bleef daarop pleiten bij de staf en moedigde hen aan om te blijven werken en niet op te geven omwille van de kinderen en dat er vast een tussenkomst zou komen.

Naast de bovengenoemde, hectische problemen die ik ondervond gecombineerd met slapeloze nachten en denken, had ik thuis een probleem omdat mijn vader een haat tegen mij ontwikkelde. Hij wilde mij niet zien omdat hij veel van zijn geld aan mijn onderwijs spendeerde en hij wilde dat ik mijn geld besteedde aan een huis of andere dingen waarvan mijn familie voordeel had en niet aan andermans arme kinderen.

Mijn moeder en vier van mijn broers en zussen steunde mij, dus ik kreeg wat hoop en ruggensteun. Maar mijn vader wilde onder geen beding naar mijn uitleg luisteren, of naar die van mijn moeder of broers of zussen. Hij was zo boos, dat hij geen geld meer wilde spenderen aan onderwijs van mijn jongere broers en zussen, weigerde eten te nuttigen dat door mijn moeder was klaargemaakt, weigerde in een kamer te slapen met mijn moeder, ervan door ging met een andere vrouw en mijn moeder verstootte. De situatie ging zo ver dat mijn vader mij wilde slaan, maar ik was snel genoeg om te ontsnappen, maar tweemaal heeft hij mijn moeder geslagen, omdat zij mij steunde. Ik was heel verdrietig en voelde mij heel schuldig omdat ik thuis zo’n chaos had veroorzaakt, ook binnen mijn familie. Ik huilde het grootste gedeelte van de tijd en betreurde dat ik het project had gestart en het scheelde niet veel of ik had opgegeven. Om de problemen die ik in mijn familie had veroorzaakt, voelde ik mij niet meer op mijn gemak thuis, dus ging ik weg en sliep in het houten bouwwerk voor de kinderen.

Mijn moeder broers en zussen waren verdrietig omdat ik mij thuis niet meer liet zien. Zij kwamen later naar mij toe in het houten bouwwerk en vertelden mij dat ik mij niet zo’n zorgen hoefde te maken over mijn vaders gedrag. Ik was enigszins opgelucht en bemoedigd, maar durfde nog niet naar huis. Mijn vader bleef mijn moeder haten en telkens wanneer hij mijn moeder zag, wilde hij haar slaan. Dus moest mijn broer haar beschermen en zei tegen mijn vader: ‘genoeg is genoeg en te veel’, en zei hem hier onmiddellijk mee te stoppen.

Ik richtte mij op de kinderen, biddend en hopend op een oplossing, nadat mijn moeder, broers en zussen met mij gepraat hadden. Mensen zagen het goede werk en waardeerde dat, de situatie met de auto-ongelukken en allerlei ziekten waarmee de kinderen geïnfecteerd raakten was afgenomen tot het minimale. Zij gaven voedsel en spullen van hun boerderijen om het voeden van de kinderen te steunen.

Een moeilijke en beproefde start (1)

Tijdens de opening van de eerste fase van de Senior High School heeft Solo in een toespraak weergegeven hoe een en ander gelopen is met betrekking tot de opvang van kinderen enz. Er is hem gevraagd dit verhaal op papier te zetten. Het verhaal is vertaald en in een aantal afleveringen willen wij dit verhaal weergeven daarbij ondersteund met foto materiaal die we zelf hebben gemaakt tijdens deze periode. De foto’s zijn bij de eerste afleveringen nog van gescande dia’s en dus van mindere kwaliteit. Nu eerst 3 stukjes over de start van het geheel.

Het verhaal van Solomon Boateng:

Onderzoek dat ik in 1996 uitgevoerd heb, onthulde dat veel kinderen op straat naar voedsel zochten om te overleven. Deze kinderen werden soms door auto’s geschept en stierven. Degenen die overleefde zijn mismaakt. Het was uitermate zielig, ontmoedigend, pijnlijk en zorgwekkend dat ten minste vijf (5) kinderen elke week stierven als gevolg van een dodelijk auto-ongeluk. Naast het gevaar van de kinderen op de straat, werden de kinderen ook geïnfecteerd met allerlei ziektes, omdat de kinderen geen kleding en schoenen droegen en zo waren blootgesteld aan stof, slecht weer en vooral aan de felle zon.

Het is niet zo, dat deze ongelukkige kinderen geen ouders hebben. Zij hebben ouders, maar die laten de kinderen thuis, om voedsel te kunnen verbouwen of op andere plekken naar voedsel te zoeken voor de familie.

Ik nam deze ernstige en gevaarlijke situatie met betrekking tot de stad, regio en land als geheel met toenemende bezorgdheid waar, want de toekomst van elk land is afhankelijk van de kinderen.

Ik informeerde mijn familie over mijn bevindingen, hoe slecht en ernstig de situatie was, evenals over mijn intentie om hier wat aan te veranderen. Zij namen mij niet serieus en dachten dat ik een geintje maakte. Ik had slapeloze nachten, denkend aan hoe de situatie zou kunnen worden beteugeld. Ik kon niets doen, dan tot God bidden om wijsheid, moed en de nodige voorzieningen om deze kinderlevens te kunnen redden.

Ik las eens een boek over Abraham Lincoln die eens zei: “je moet nadenken over wat jij kunt doen voor je natie, en niet wat je natie voor jou kan doen”.

In mijn hartelijke pogingen om de situatie te verbeteren, gebruikte ik al mijn inkomen wat ik verdiende in 1997 als jonge professionele leraar, om een houten schooltje te maken. Met behulp van twee toegewijde vrouwen, begon ik deze kinderen te verzamelen in mijn houten bouwwerk en kocht een paar dingen zoals borden, kopjes en ander kookgerei om mee te beginnen.

Kinderen tussen de leeftijden 1 en 5 werden gebracht om op te passen en te verzorgen. Het doel is om de levens van deze kinderen te redden en hen een betere toekomst te geven. Dus kregen de kinderen voedsel, vertelden we ze Bijbelverhalen, leerden hen liedjes, gedichten, het alfabet en getallen van 1-10.

Binnen 1 maand nadat ik gestart was, was er maar 1 auto-ongeluk waar een kind bij betrokken was. Ik was heel blij en kon weer slapen. Ik dankte God en bleef bidden om Gods leiding, wijsheid en betrokkenheid.

Gideon Boateng                                              

Geboren 11 januari 2003, vandaag dus 13 jaar geworden, opgenomen in het weeshuis 2 februari 2012

De ouders van Gideon zijn Awudu Mumuni en Shatu Halija. De familie komt uit Yendi, Northern Region. Het was een moslim familie. Gideon heeft een jonger zusje Falisatu die we Lisa zijn gaan noemen en die ook is opgenomen in het weeshuis.

De moeder was een nicht van de Chief of Yendi.

Er was een conflict tussen de twee koningshuizen en de Chief werd in 2002 vermoord en het palies in brand gestoken. Het gevolg was dat de twee koningshuizen elkaar nagenoeg volledig hebben uitgemoord.

In 2009 zijn de ouders van Gideon vermoord. Een oom van de kinderen realiseerde zich dat ook hun leven in gevaar was. De oom vluchtte met de twee kinderen naar Asikasu een dorpje bij Nsoatre. Hier vestigde hij zich en zorgde enigszins voor de kinderen, hij dronk nogal veel en was veel weg. De kinderen gingen niet naar school en spraken ook geen Twi. In de morgen ging de oom naar zijn tuin in het woud en de kinderen zwierven rond op zoek naar iets te eten. Kinderhulp werd op de hoogte gebracht en spoedde zich naar Asikasu om de kinderen te redden. Maar de oom verzette zich hevig en was bang dat de kinderen verkocht zouden worden. Tot driemaal toe is er geprobeerd de oom tot andere gedachten te brengen, maar het lukte niet. De Chief van Nsoatre en de dominee werden ingeschakeld. Zij deden hun best en later werden ook Social Welfare en de politie erbij betrokken.

Uiteindelijk werden de kinderen naar Sunyani gebracht door Social Welfare en de politie.

De kinderen werden onderzocht door een arts. Het meisje bleek ziek te zijn. Zij is onder toezicht gekomen van Social Welfare en in het ziekenhuis opgenomen. Gideon bleek gezond en is op 2 februari 2012 overgedragen aan Kinderhulp.

De analyse van Gideon door Cyrelle en Dyon in december 2015:

2015, leeftijd 12 jaar, Primary School klas 4.

Gideon is een rustige jongen. Hij houdt van spelletjes spelen maar kan hierbij ook vals spelen. Hierom moet hij zelf altijd heel hard lachen. Gideon houdt van contact maken maar vindt het soms lastig om de juiste manier van contact maken te vinden.

Hij praat slecht Engels en begrijpt je vaak niet goed. Gideon vindt veel dingen wel prima. In het weeshuis valt Gideon een beetje buiten de groep maar wordt wel geaccepteerd hoe hij is. Regelmatig heeft Gideon wat onhandige uitspraken maar dit wordt door de kinderen als humor gezien. Gideon lacht zelf dan altijd hard mee dus lijkt hij hier geen problemen mee te hebben.

Gideon is een vrolijke maar soms ondeugende jongen!

De SHS draait inmiddels volop. Solo heeft in december een bezoek gebracht om met de leerlingen te spreken. Door de gesprekken ontdekte hij dat 10 studenten uit de verschillende dorpen uit de omgeving kwamen. Dagelijks moeten deze studenten, die soms 20 km van de school wonen, heen en terug lopen. Het is een situatie die veel spanningen geeft.

Er zijn studenten uit Kwabenakuma, Kantro, Asikasu, Amanfoso en Aduonya.

Uit Aduonya komen 4 studenten: 1 meisje en 3 jongens. Zij staan ’s morgens om 4.30 uur op en vertrekken om 5 uur. Voordat ze in Nsoatre zijn gekomen zijn ze vuil en bezweet. De SHS begint al vroeg en soms komen ze te laat en zijn de lessen al begonnen. Voordat ze ’s avonds thuis zijn is het alweer donker en in Aduonya is geen elektriciteit. Uit het gesprek met het meisje blijkt dat ze zeer gemotiveerd is en een goede opleiding wil om zo het gebied Aduonya te helpen. Het is niet gemakkelijk vertelde ze door de grote afstand maar ze zou niet opgeven. Ze heeft de Junior High School gedaan in Odumase dat ligt in de richting van Sunyani langs de weg waar de stichting de 2^e waterpomp voor Aduonya heeft laten aanleggen.

Wie had ooit kunnen denken dat kinderen uit Aduonya naar een SHS zouden gaan.

We hadden al enkele jaren gehoord dat op 15 km van Nsoatre er een gebied begon met ca. 35 kleine dorpjes waar vluchtelingen uit het noorden leefden en niemand naar omkeek. De situatie moest daar heel slecht zijn en ook de weg er naartoe. Telkens wanneer we over dat gebied begonnen probeerde men ons er vanaf te houden om een bezoek te brengen.

In 2007 was ik samen met Ad Pronk uit Woerden een aantal weken in oktober in Nsoatre. Op zondag 28 oktober na de kerkdienst zeiden we tegen elkaar: ‘wanneer we Aduonya willen bezoeken moeten we het nu doen’. Ons bezoek zat er bijna op. We zeiden tegen Gideon die er al was om ons die week naar Accra te rijden: ‘start de auto we gaan naar Aduonya’. Dus gingen we op weg en natuurlijk ging Solo toen ook mee, hij kon er niet meer onderuit. Het was inderdaad geen gemakkelijke weg en wanneer het heeft geregend loop je vast met de auto.

Wat waren de mensen verbaasd en ook wel een beetje angstig toen daar een auto stopte en er twee blanke mannen uitstapten, ze hadden nog nooit blanken gezien.

Er was niets in het gebied, geen water, geen elektriciteit, geen scholen en geen zorg voor de gezondheid. De kindersterfte was zeer hoog en veel vrouwen stierven tijdens de bevalling op de zandvloer in hun hut. De mensen proberen in hun onderhoud te voorzien door de verbouw van maïs. Het bleek dat eenmaal per week een pick-uptruck probeerde ze te bereiken om de zakken maïs op te halen.

Nu 8 jaar later is er een basisschool, twee waterpompen en een kliniek en zijn er plannen om 6-klassige nieuwe basisschool te bouwen zodat de oude gebruikt kan worden als Junior High School. Zondags wordt er in de school kerk gehouden. Maar wat is het geweldig en wat moeten we dankbaar zijn dat 4 kinderen naar de nieuwe SHS gaan. Misschien wel kinderen die op de foto’s staan.

De 1^e foto is ook de eerste foto die we maakten en laat het verbaasde groepje mensen zien, de 2^e enkele kinderen. De derde is gemaakt op 4 februari 2008 toen we met een auto vol met kleding voor volwassenen en kinderen plus zakken met rijst het gebied weer bezochten. Toen we wegreden keek het groepje volwassenen en kinderen ons na.

Op 31 december kwam de aannemer met zijn familie en vrienden een bezoek brengen aan de kinderen.

Ze kwamen niet met lege handen. Ze brachten kleding, koekjes, pakjes vruchtensap en verschillende soorten snoep.

Alle meiden kregen nieuwe kleren en de meesten van de jongens.

Op de foto ziet u de weeskinderen met huismoeder Mercy, huisvader Seth en hulp Juliet. De foto is gemaakt op 1 januari.

De aannemer en zijn vrouw komen regelmatig bij de kinderen. Sinds hij voor de stichting bouwt is zijn bedrijf erg gegroeid. Maar wat belangrijker is, het huwelijk was kinderloos tot hun verdriet, maar nu heeft het huwelijk de kinderzegen ontvangen. Zij merken dat de Heere hen zegent en welvaart geeft sinds hij ook voor ons werkt en de dankbaarheid willen ze tonen door regelmatig te komen om eten en drinken te brengen. Nu dus ook kleding en verder dragen ze ook financieel bij.

Hieronder foto’s van 3 van de jongens, Gideon, Joseph en Benson is hun nieuwe pak.

De hele groep van kinderen is om trots op te zijn. Dat zijn we ook want ze ontwikkelen zich heel fijn. De oudsten bekleden al leidende posities in de jeugdverenigingen van de kerk.

Er werd stukken gebraden geitenvlees op een grote saté pen gegeten en vruchtensap gedronken. Van 21.00 – 24.00 uur was er de oudejaarsdienst in de kerk.

Het was een fijne jaarwisseling voor de weeskinderen.

Tijdens deze dagen zijn de maaltijden in het weeshuis wat uitgebreider dan normaal en is het een gespreksonderwerp voor de kinderen wat ze graag willen eten. We moeten hierbij niet denken aan uitgebreide maaltijden zoals wij die kennen. Nee, de kinderen krijgen een stukje vlees en iets te drinken bij de maaltijd.

Maandagavond 21 december na de avondsluiting begon de discussie over de maaltijden. Het ging er nogal fel aan toe en men kon niet tot overeenstemming komen. Het was uiteindelijk Joseph die de knoop doorhakte en zei dat hij zich zou neerleggen bij wat Saartje, Lisa en Stephen, de 3 jongste kinderen dus, zouden voorstellen.

Verbazing alom en huisvader Seth werd zelfs kwaad maar Solo zei hem dat hij zich moest neerleggen wat de kinderen zouden beslissen. Het is heel erg tegen de cultuur om de jongste kinderen te laten beslissen, we zien hierin resultaten van de bredere en anders gerichte opvoeding van onze weeskinderen. Kortom er kwam geen beslissing en dus zou er voor donderdag een vervolg gesprek moeten plaatsvinden waarin de beslissing moest worden genomen.

Wij lieten snel weten dat we vonden dat Joseph zich als een leider en als een volwassen man had gedragen.

Van het uitstapje in augustus was nog geld over en we hadden toen besloten dat de kinderen rond de kerst nog een keer bij het Eusbett hotel zouden kunnen gaan eten. Dinsdags is Solo naar het Eusbett gegaan om een afspraak te maken, maar hij kreeg te horen dat er allerlei programma’s waren rond de feestdagen en dat het niet mogelijk was.

Woensdag werd dan de beslissing genomen. Clement had zich bij de visie van Joseph aangesloten dat de 3 jongste kinderen de beslissing moesten nemen.

Besloten werd om in plaats van een bezoek aan Eusbett een extra geit te kopen zodat er in januari ook nog vlees zou zijn voor bij de maaltijden. Eén geit was al in augustus gekocht toen ze nog goedkoper waren, maar nu moest Solo zien om er donderdag nog een geit bij te kopen. Nu dat is gelukt. Verder werd besloten om 4 kippen te slachten. Ik hoop dat ze 4 hanen hebben geslacht want die zijn toch maar steeds elkaar de loef aan het afsteken. Er lopen heel wat kippen en hanen rond op het terrein.

De meiden hebben voor de Kerstdagen hun haar laten doen, u ziet ze op de 1^e foto welke gemaakt is op 2^e kerstdag.

Het volgende werd afgesproken:

Kerstavond 24 december: fufu met pindasoep en kip.

1^e Kerstdag ’s middags: yam met een koolsaus en een ei, ’s avonds: rijst met tomaten saus groenten en kip.

2^e Kerstdag ’s middags: fufu met okro soep en geitenvlees, ’s avonds: jollof rijst met stukken geitenvlees op een houten stokje.

Nieuwjaarsdag ’s middags: gebakken rijst met saus en kip en ’s avonds: banku met pindasoep en geitenvlees.

Er was natuurlijk nog geitenvlees over en de kinderen willen nog graag rijstballen met pindasoep en geitenvlees.

Op de 2^e foto ziet u de lunch van 2^e Kerstdag en op de volgende 2 foto’s de lunch van 1 januari.

Voor de kinderen waren het feestelijke maaltijden!

Edna Nti en haar moeder Rose Afabea. Samen met nog een ouder zusje wonen ze behoorlijk ver weg in een arme omgeving.

Bij de geboorte was ze gezond maar toen ze 9 maanden was ging ze lopen en is ze gevallen. Haar moeder is met haar naar het ziekenhuis in Sunyani gegaan maar daar werd ze doorgestuurd naar Kumasi. Daar kreeg ze therapie en na onderzoek bleek dat ze stuipen had gehad. Toen herinnerde de moeder zich dat na de val het zwart uit haar ogen weg trok en de ogen wit waren geworden en dat ze helemaal stijf was geworden. Het is nooit meer goed gekomen met Edna en haar moeder moet haar de hele dag verzorgen. Na dit voorval is de vader er vandoor gegaan zoals meestal wilde hij niet voor haar zorgen.

Na deze gebeurtenis kon Edna niet lopen. Om zich voort te bewegen kroop ze over haar knieën heen en weer. Haar knieën lagen open en de wonden ontstoken.

Op de opvang hebben we veel geoefend met lopen. Edna is erg vooruit gegaan. Ze staat een stuk steviger op haar benen en loopt (op goede dagen) meters zelfstandig. Edna wankelt zo af en toe nog wel en slingert heen en weer met haar lichaam. Maar ze boekt vooruitgang en lijkt het lopen leuk te vinden. Een ballon heen en weer brengen of achter een speelgoedautootje aan vind Edna een leuk spel. Tegelijkertijd is het een goede oefening om haar benen en het lopen te trainen.

Edna haar moeder is een gemotiveerde vrouw, die het beste voor haar kind wil. Zo wil Rose ook heel graag dat Edna gaat praten. Op dit moment spreekt Edna niet tot weinig. Zo af en toe zegt ze wel wat woorden zoals: ‘mama’, hi, bye, en in het Twi: het gaat goed (eye). Rose wil het liefst de woorden er in stampen. Ik ben er van overtuigd dat Edna hier niet zo heel veel van leert. Het is belangrijk dat Edna dat ze haar stem kan gebruiken om dingen duidelijk te maken en dat dit het beste kan doormiddel van woorden. Daarom heb ik, in mijn tijd in Ghana, samen met Edna op een speelse manier woordjes geoefend en gebrabbeld. Op deze manier ontstond er contact en verbinding met dit meisje. Rose zag dat Edna op deze manier haar stem meer begon te gebruiken (tijdens het spelmoment) en heeft naar mijn inzicht, het stampen van woorden een beetje losgelaten. Ik hoop dat Edna ooit met enkele woorden haar wensen en behoeften kan aangeven.

Edna is erg aanhankelijk aan haar moeder, het liefst is ze de hele tijd bij haar in de buurt. Edna houd van knuffelen, handjeklapspelletjes, achter een ballon aanrennen, zingen, dansen, blokjes van de ene naar de andere kant brengen en van blokjes een toren maken.

Edna is een vrolijk en lief meisje wat erg moet wennen aan nieuwe mensen maar als ze je eenmaal herkent, het toch wel erg leuk vind en graag wat met je kletst (op haar eigen niveau).