Reisverslagen Willem en Tina Hammink

Het water vloeide rijk op zondagmorgen in Woerden tijdens de bediening van de Heilige doop. De Heilige doop werd bediend aan twee kinderen, ds. W.A. Zondag had vorige week zondag al aangegeven dat hij bewust het doopwater van ruime hoogte in het doopvond liet lopen. Nu dat was goed te horen via de kerktelefoon en zo ben je echt betrokken bij de doop.
Even voor negen uur kwamen Nienke en Joanne weer om mee te luisteren. Na de doopsbediening was er opnieuw een Lijdenspreek.

De tekst was Jesaja 53 vers 10 :
Doch het behaagde den HEERE Hem te verbrijzelen, Hij heeft Hem krank gemaakt; als Zijn ziel Zich tot een schuldoffer gesteld zal hebben, zo zal Hij zaad zien, Hij zal de dagen verlengen; en het welbehagen des HEEREN zal door Zijn hand gelukkiglijk voortgaan.
Het thema was: Drie-enig Godswerk: 1) Welbehagen van de Vader 2) Offer van de Zoon
3) Vrucht door de Geest. Het was een fijne, duidelijke en ook voor jongeren zeer begrijpelijke preek waarin de triniteit aan de hand van voorbeelden heel goed werd uitgelegd.
Bij het citaat moest ik denken aan de periode bij het deputaatschap Bijbelverspreiding, toen we wekelijks zo’n 20 -30 bedank brieven ontvingen en er dikwijls werd geschreven over een goede tijding uit een ver land en over een beker koud water zoals ook in het aangehaalde citaat van Andrew Gray :
“Is dat geen goede tijding uit een ver land, dat er verlossing is teweeggebracht voor verloren mensen? Is het niet als koud water op een vermoeide ziel? Is het niet ontstellend zondaren slapende te zien bij deze
tijding? Terwijl voor hen deze verlossing is verkregen en gekocht tot zo’n prijs? Die prijs is immers het bloed van Jezus Christus, Die is de eeuwige Zoon van God, geopenbaard in het vlees. Wat een liefde was dit, dat Hij Zich zozeer vernederd heeft dat Hij de hemel verlaten heeft om op aarde te verschijnen! Hij wilde niet voldaan zijn in de hemel zonder ons. Hij wilde neerdalen en verbrijzeld worden op aarde, opdat wij gelukzalig mochten zijn in de hemel!”

Na de dienst waren we nog een uurtje bij elkaar en Tiny had zaterdagavond een cake gebakken die prima smaakte bij de koffie of thee.
Het was een broeierige dag en we zijn dan ook de hele dag binnen gebleven. Om half vier werd de oostelijke lucht helemaal donker. We hoopten op regen, maar meestal is dan de westelijke lucht zwaar bewolkt. Om vier uur kwam er een flinke zandstorm dus we haalden snel de kussens binnen van de tuinstoelen. Daarna rommelde het wel maar er kwam helaas geen water en regen hebben we heel hard nodig. Terwijl we dit maandagochtend schrijven is de lucht weer blauw; dus dat wordt vanavond weer sproeien. We hebben een spuitstuk op de 30 meter slang en daar spuit je mee tot de top van de bomen. Stephen vind dat geweldig, vorige week heb ik hem na een klein uurtje sproeien moeten stoppen want hij bleef maar sproeien en was van kop tot teen nat want de slang schoot nog wel eens los van de koppeling.

Tegen half zes kwamen de dames weer aangelopen en luisterden we naar de avonddienst. Heel toepasselijk in aansluiting op de morgendienst n.a.v. H.C. zondag 27 als thema:
Het water van de Heilige Doop: 1. Wat het niet kan 2. Wat het betekent 3. Wie het toekomt.

Het is weer zaterdag dus op naar het Eusbett hotel om te gaan zwemmen. Negen meisjes plus Naomi hebben we al meegenomen dus nu voor de laatste maal de drie jongste jongens. Om elf uur was de taxi er weer en konden we vertrekken, de jongens stonden al voor tien uur op de uitkijk maar dat was niet afgesproken.

Gideon, Benjamin en Stephen, in die volgorde plaatsen we ook de foto’s, ontpopten zich als echte waterrotten. Vooral Benjamin was niet bang, na een kwartiertje zwom hij al, alleen zwom hij dan onder water want hij bleef nog niet drijven maar was wel helemaal horizontaal in het water en zo zwom hij dan een meter of vijf onder water. Ook de Ghanezen hadden de grootste schik over hem en met de band zwom hij maar meteen naar het diepe.

Stephen probeerde het ook maar we hielden hem goed in de gaten want wanneer hij uit de band zou glijden zou het gevaarlijk worden. Stephen maakte er weer een sport van om te duiken, hij legde dan de band in het water en dook er van de kant af op zijn kop in en kwam dan proestend weer boven met de band om zijn middel. Gideon ging met de band om het hele zwembad over en later begon hij al aardig te zwemmen in het gedeelte waar je kon staan. Gideon had al snel een andere jongen gevonden van zijn leeftijd en daar speelde hij veel mee met een bal in het water.

We hebben weer lekker gegeten aan de rand van het zwembad, de jongens hebben gesmuld en hebben alles opgegeten, Gideon had fufu met pindasoep en geitenvlees, Benjamin banku met okro stew met geitenvlees en Stephen had een flink bord nasi met een halve gebraden kip. Nadat ze opnieuw een tijd hadden gezwommen was het aankleden en naar het buitenterras. Maar daar was vandaag geen ijs tot hun teleurstelling. Dus allemaal maar een flesje drinken en daarna ben ik met de jongens ijs gaan kopen. Thuisgekomen hebben we op ons terras de ijsjes opgesnoept.

Tiny is al lekker gaan douchen en dat ga ik nu ook doen want na zo’n dag is dat best lekker.

Het is weer vrijdag, dus oranje boven. De meeste kinderen hebben weer hun oranje uniformpjes aan. In het speeluurtje buiten is dat voor ons vanaf het terras altijd een vrolijk gezicht.

Ik hoop dat het voor Johan op deze morgen ook oranje boven is geworden. Om 09.00 uur had hij de afspraak met minister Ignatius Baffuor Awuah, minister van ‘Employment & Social Welfare’ en dus niet van arbeid zoals Solo aangaf. Als minister van Social Welfare is hij volgens mij precies de juiste minister die we nodig hebben want ons kindertehuis valt ook onder Social Welfare. De minister is 51 jaar en werd al in 2006, dus hij was toen 40 jaar, ‘Brong Ahafo Regional Minister’, dus de positie die bij ons de Commissaris van de Koning inneemt. In 2007 bezocht hij ons in ons huis.

Hij kwam toen met een groot gezelschap en werd vooraf gegaan door onze administrateur, de man in het witte overhemd. Juist deze morgen bracht hij ons een bezoek samen met zijn oudste broer. Hij bezoekt ons altijd en verontschuldigde zich dat hij niet eerder was gekomen. Tegenwoordig is hij veel op zijn plantage, een hele grote met twee dorpjes waar de arbeiders wonen. Hij is 74 jaar dus bijna zo oud als ik ben. Toen Solo weer studeerde om zijn ‘Masters’ te halen runde hij de activiteiten van de stichting. Wanneer hij weet dat we er zijn laat hij meestal veel fruit, yam en dergelijke brengen. Gewoonlijk ziet hij ons zondags in de kerk en dan weet hij dat we er zijn, maar nu we fijn naar onze eigen kerk kunnen luisteren weten de mensen niet meer dat we aanwezig zijn. Bovendien komen we bijna niet buiten de muren van het terrein dus zien ze ons ook niet in het dorp of op de markt.

In het gesprek met de minister is vooral gesproken over de plannen voor een praktijkopleiding landbouw die de stichting wil starten. De minister gaf aan dat dit plan helemaal past in de nadruk die de nieuwe regering wil leggen op zulke praktijkopleidingen. Hij zegde alle hulp vanuit zijn ministerie toe.

Elizabeth was voor de tweede dag niet bij de gehandicapte kinderen, ze had wat bloed in haar neus. Joanne en Ernestina zijn naar haar huis gegaan waarom ze weg bleef, zowel kinderen als volwassenen blijven voor een kleinigheidje thuis. Maandag hoopt ze weer te komen. Ernestina vertelde dat de moeder van Edna weer thuis was maar dat Edna koorts had. Ernestina woont dicht bij Edna, door haar zijn we ook bij Edna terecht gekomen. Edna kon toen alleen maar kruipen en had lelijke ontstoken knieën die Tiny toen heeft behandeld.

Benson is in het begin van vrijdagmiddag ook terug gegaan naar de Senior High in Bechem, gisterenavond was George al vertrokken naar zijn school. Dus alle vier de jongens zijn weer naar hun kostschool. Joseph is nog altijd op cursus in Abitifi.

Vandaag, zaterdag, hopen we weer te gaan zwemmen. Nu met Gideon, Benjamin en Stephen.

Zou dat een goede naam zijn, na de verbouwing voor de ruimte voor de kinderen met een handicap? Ik ben er nog niet uit want het is geen huis waar je dag en nacht verblijft. Het is ook geen ‘ROOM’ want het wordt een compleet geheel met een afgesloten veranda, een eigen afgesloten speelplaats met speelwerktuigen enz. Wie doet er een suggestie? En is disabled niet beter dan handicapped? Of toch maar gewoon ‘Day Care for the Disabled’.

Eén ding is wel duidelijk de aanwezige kinderen gaan met sprongen vooruit onder de bekwame leiding van Nienke en Joanne. Ik zag ze donderdagochtend zelfs al bezig met vingerverf en we zagen een Blessing die de verf niet in de mond stopte. Blessing stopte voorheen alles wat ze te pakken kon krijgen in haar mond. Isaac had zoals altijd de grootste lol met het schilderen, maar Felix moest er niets van weten. Felix is een druk beweeglijk ventje. Elizabeth was deze dag niet aanwezig en Edna hebben we helaas al die weken nog niet gezien. Haar oma schijnt op Edna te passen en ik denk dat moeder met iets anders bezig is dan ‘travelling’. Ze is nu al weken weg, zij hielp tegen betaling bij de opvang van deze kinderen.

De oma van Isaac is wel elke dag aanwezig en buiten dat ze op Isaac past is ze erg actief. Ze houd het lokaal schoon en ruimt op als een van de kinderen de vloer bevuilt. Ik zag haar al om acht uur deze ochtend de veranda aanvegen. Isaac is een jongen die bijna één op één verzorgd moet worden.

Ik heb intussen begrepen dat voor deze kinderen een verzorging van één op drie noodzakelijk is. We hebben nu vijf kinderen, eigenlijk zes maar het meisje Sylvester is helemaal opgenomen in dagopvang klas 1. Afgelopen woensdag zou er een nieuw kind bijkomen, maar tot op heden heeft de vader nog niet de moeite genomen om het kind te brengen.

Er zijn in elk geval nog twee meer kinderen, maar die moeten tot volgend jaar wachten om opgenomen te worden. Het is de gemeenschap hier nu duidelijk geworden dat er mogelijkheden zijn voor deze kinderen en dat ze de kinderen niet meer hoeven weg te stoppen, geleidelijk aan worden er steeds meer kinderen bekend.

Tiny en ik hopen dat de tijd dat deze kinderen vermoord werden of in een soort hondenhok worden gehouden, dat hebben Tiny en ik zelf kunnen waarnemen, voorbij is.

Helaas is ons duidelijk geworden dat de stichting dit jaar geen budget heeft voor de opvang van deze kinderen en dat kregen we hier te horen. Dit was een grote teleurstelling voor Tiny en mij, omdat we al in 2015 gestart zijn en bekend was dat het groeit en naar onze mening zeer belangrijk is. Zowel Solo als wij voelen dat we op een omslagpunt naar acceptatie van deze kinderen zijn aangekomen, en daar zijn we heel dankbaar voor. Sinds 2007 brengen we de zondige praktijk, ten opzichte van deze kinderen, al onder de aandacht.

Gelukkig hebben we Ernestina van de dagopvang bereid gevonden om te gaan helpen en verder is Zinabu aangesteld. Tiny en ik zullen tot januari 2018 in elk geval het salaris van Zinabu betalen. Wanneer in mei de stage van Nienke en Joanne voorbij is hopen we twee krachten te hebben die het werk kunnen voortzetten. Vanaf woensdag zijn Ernestina en Zinabu in opleiding kunnen we zeggen. En Nienke en Joanne hebben al aangegeven dat ze gemotiveerd over komen. Samen met de oma van Isaac zou het voorlopig voor zes kinderen moeten lukken. Verder is de aannemer bereid dit jaar de verbouwing uit te voeren en volgend jaar betaald te krijgen.

Over deze ‘disabled’ kinderen lazen we het volgende:

In veel gebieden in Ghana (waaronder dus Brong-Ahafo) wordt een (verstandelijk) gehandicapt kind gezien als ‘waterkind’, een kind geboren uit een vrouw die verkracht is door een watergeest. Deze kinderen, waarvan gezegd wordt dat ze half mens half geest zijn, worden meestal niet geaccepteerd. Volgens de tradities moeten ze worden neergelegd langs de waterkant, waar de geest ze ’s nachts kan meenemen naar de bodem van de rivier. In de praktijk worden de kinderen overal – op de markt, langs de weg, op het strand – achtergelaten.

Mensen staren soms met open mond naar gehandicapte kinderen, ze giebelen en lachen en wijzen naar ze. Bewust brengen Nienke en Joanne de kinderen kort tussen de andere kinderen van de dagopvang.

Gisteren was het ‘Biddag’ in Nederland. We zaten al vroeg aan het ontbijt deze morgen. Het was fris en dat vonden we prettig, dus we gingen buiten op het terras om 9.00 uur naar de kerkdienst luisteren. Daarom ontbeten we op tijd zodat Naomi eerst het terras kon dweilen en de stoelen afborstelen.

Tijdens het voorafgaande orgelspel zagen we Seth met de kinderbijbel van Van Dam onder zijn arm naar de eetzaal lopen. Want het was woensdag en dan is er om 9.00 uur de kinderdienst bij de dagopvang. Seth doet nu al jaren de bijbelvertelling en dat doet hij geweldig en op een wijze dat de kinderen goed luisteren en soms zo meeleven dat ze op het verhaal reageren tijdens de vertelling.

Tijdens de dienst zien we ook Nienke en Joanne met de kinderen met een handicap buiten spelen. Ook de jongens van de Senior High uit ons kindertehuis zien we regelmatig lopen. Clement gaat om 13.00 uur terug naar Techiman. Hij kwam alvast twee enveloppen brengen voor ‘Fund Raising’ daar zijn ze hier nogal sterk in. De één was voor de school en de andere voor de kerk. We zullen er maar weer wat in doen, het systeem is hier zo dat je je naam op de enveloppe in moet vullen, dus Clement moet zijn naam invullen. Het is een systeem dat me erg tegenstaat, want we hebben hier veel meegemaakt dat arme mensen nauwelijks kunnen geven terwijl de kerk probeert het weinige dat ze hebben te krijgen. In de toekomst moet de stichting hier maar een budget voor beschikbaar stellen, want oma en opa gaan hier mee stoppen en willen geven waar het nodig is.

Aan het einde van de dienst was de temperatuur toch weer opgelopen tot 29 graden en dat om half elf ’s morgens, dus het zal weer zo’n 34 graden worden. Gelukkig niet de 47 graden die Johan in het noorden had.

Het thema was dus zoals gisteren al aangegeven: Pleitend bidden 1) De omstandigheden 2) De pleitgronden, dit naar aanleiding van Jozua 7 : 6-9. Israël is geslagen door Ai en in diepe rouw. Jozua verscheurd zijn kleren en werpt zich met de oudsten in het stof voor de ark van de HEERE en roept pleitend de naam van de Heere HEERE, de God van het verbond, aan.

Na de dienst en de koffie voor Tiny en mij en de chocolademelk voor Naomi is Tiny naar het klaslokaal voor de gehandicapte kinderen gegaan.

Clement komt afscheid nemen en we geven hem naast de twee enveloppen met inhoud nog een extraatje voor hem zelf. Met de andere kinderen zijn we steeds zaterdags uit geweest en de jongens die op kostschool zijn krijgen dus ook een extraatje tenminste wanneer ze netjes afscheid komen nemen. Om half drie komt ook Prince afscheid nemen hij gaat terug naar Berekum.

Deze dag aten we ‘Fufu en groundnut soup met kip’, ook de Nederlandse kolonie was uitgenodigd. We hadden een strak tijdschema, want om 18.00 uur moest alles afgeruimd zijn inclusief de vaat afwassen want dan begon de avonddienst en gingen we met elkaar luisteren. De foto’s geven de bereiding van de Fufu. Eerst wordt de cassave klaargemaakt, foto 1, dan worden cassave en planteen gekookt in een grote pan afgedekt met plastic. En intussen wordt ook de pindasoep met de kip gekookt. Beide gerechten moeten heel lang koken. Wanneer cassave en planteen gekookt zijn en de pindasoep met de kip door blijft pruttelen wordt de Fufu gemaakt door planteen en cassave fijn te stampen en tenslotte door elkaar te mengen. Het gele is de planteen en dus het witte de cassave. Het stampen is zwaar werk, eerst stampt Gideon en daarna George. Tenslotte gaan we eten, wij met een lepel en Naomi met haar rechterhand zoals het hoort.

Na de maaltijd luisteren we samen naar de dienst vanuit de Bethlehemkerk in Woerden. De tekst was Jozua 8 : 30-35. Na de overwinning op Ai verzameld het volk zich op de Ebal en de Gerizîm en wordt op de Ebal een altaar gebouwd. Het thema was: Biddag op de Ebal 1) Een altaar 2) Zegen en vloek.

HULPGOEDEREN!

Vorig jaar heeft “Pultrum International” aan de stichting aangeboden alle kosten voor een container transport op zich te nemen van hulpgoederen. In de afgelopen maanden zijn er heel veel goederen van diverse kanten geschonken. Het aantal verpakkingen bedroeg 258 stuks, hierbij moet u denken aan grote dozen vol kleding, maar ook aan tafels, stoelen maar ook 44 dozen met medische artikelen, 43 dozen met kantoor benodigdheden met o.a. printers, kopieermachines, computers en verder gereedschappen voor de landbouwschool en natuurlijk speelgoed, puzzels, ballen enz. voor de dagopvang.

Al deze goederen heeft Pultrum, de firma uit Rijssen, verpakt in een 20 voet container ( zie foto) en daarna is het op transport gegaan naar de haven.

Per container schip, de Adelheid-S, is het vervolgens richting Tema de haven van Ghana gegaan.

Maandagmiddag om ca. 15.00 uur is het schip afgemeerd aan de loskade, waar het volgens opgave dinsdag moet zijn gelost. Inmiddels had Solo alles geregeld voor het inklaren, zodat uiterlijk vrijdag het landtransport naar Nsoatre kon plaatsvinden.

Het was de bedoeling dat Solo donderdag naar Accra zou vertrekken, hier is vrijdagmorgen de afspraak met de minister van Arbeid, en daarna zou het transport plaats vinden.

Dinsdag is Solo druk aan het telefoneren geweest en zoals in Ghana verwacht kan worden zijn er toch een aantal vooral financiële obstakels die geslecht moeten worden. Daarom is besloten dat, in overleg met Johan, Solo vannacht (dinsdagnacht) nog afreist naar Accra om e.e.a. proberen vlot te trekken. Johan zal vandaag ook terugreizen naar Accra, vanaf Tamale zal hij met het vliegtuig gaan anders zou de reis twee dagen duren. Donderdag zijn ze dan samen in Accra om zaken te bespreken.

We hopen dat zonder al te veel financiële consequenties het transport naar Nsoatre begin volgende week kan plaatsvinden. Bekeken is al hoe gelost kan worden en waar de container geplaatst kan worden. Het is de bedoeling om in één dag de container te lossen zodat hij mee terug kan met dezelfde vrachtwagen. De goederen zullen worden opgeslagen in de nu lege oude eetzaal. Vanuit deze opslag zal de distributie plaatsvinden. Medisch zaken via het hoofd van de Gezondheidsdienst van Sunyani West, welke zal zorgen voor de verdeling naar het ziekenhuisje in Nsoatre en de drie klinieken gebouwd door de stichting. De gereedschappen voor de landbouwschool is het meest eenvoudige. De kleding enz. zal eerst gesorteerd moeten worden en de verdeling van de kantoorspullen zal in overleg met Nederland moeten plaatsvinden.

Het is vandaag ‘Biddag’ en we bidden dan ook dat Solo en Johan veilig in Accra mogen aankomen en dat zowel problemen rondom de hulpgoederen alsook het gesprek met de minister een positieve afloop mogen hebben. Wij hopen te luisteren naar twee preken door ds. W. A. Zondag vanuit het boek Jozua: Jozua 7 : 6-9 ‘Pleitend bidden’ en Jozua 8 : 30 -35 ‘Biddag op de Ebal’.

Hoewel het nog steeds erg droog en warm is, zie je toch al resultaat van de enkele regenbui die er is gevallen. Langzaam wordt het weer wat groen. Op de foto van ons huis die we gisteren maakten is dat alweer te zien.

Gisteren, 6 maart, was het dus feest in Ghana, de ‘Onafhankelijkheidsdag’ werd weer gevierd met de gebruikelijke parade. Opnieuw was dit op het grote veld pal achter ons huis. In de morgen konden we dus flink genieten van de muziek. Deze maal zijn Tiny en ik niet naar de parade gegaan. De Presby-Dutch scholen liepen dit jaar niet mee en we hadden geen zin om uren daar onder een tentdoek te zitten.

Dus we zijn lekker thuis gebleven. Tiny is eerst kleding gaan vermaken van de meisjes, daarna is Mercy gekomen om te handwerken. Ze is gezellig blijven lunchen, er was nog kippensoep van zondag en met geroosterd brood hadden we een prima maaltijd.

We eten veel fruit: watermeloen, mango’s, bananen. Sinaasappelsap drinken we elke dag, twee grote kannen vol, die Naomi uitperst. Naomi plukt boom voor boom en moet nu gaan klimmen om deze boom leeg te plukken. Maar er is nog voldoende.

Elke dag plukt ze een hele bak vol, de bak op de foto is al half leeg en dan maar persen. Gelukkig hebben we een elektrische pers.

Ook aan bananen hebben we geen gebrek zoals Tiny op de foto laat zien. We doen ze dikwijls op brood tijdens het ontbijt. Dus samen met de zon krijgen we voldoende vitamine.

Tiny is ’s middags in het kindertehuis met de meisjes gaan handwerken. Ze leert ze om op een rond ding een sjaal te haken. Mercy heeft ’s ochtends al een flink stuk gedaan. Mercy is de creatiefste van alle meiden en dat vindt Tiny wel erg fijn, omdat zij ons sponsor kind is en Tiny ook nogal creatief is.

Na het ontbijt zaten we om 9 uur weer samen met Nienke en Joanne klaar om naar de kerkdienst in Woerden te luisteren.

Om 8 uur was de dienst in de kerk naast ons begonnen. Het was de eerste zondag van de maand, dus was het Avondmaal Zondag. In heel veel landen wordt in kerken op de eerste zondag van de maand het Heilig Avondmaal bediend. Het werd dus een lange dienst in deze Presbyteriaanse kerk, na vijf uur om 13.00 uur was de dienst afgelopen. Een half uur daarvoor waren Joanne en Nienke terug gegaan naar het gastenverblijf. We hadden na de dienst vanuit Woerden nog gezellig met elkaar anderhalf uur na zitten praten. Tiny en ik vinden het erg fijn en gezellig zo, we zijn anders op zondag meestal maar samen.

Deze morgen was het leesdienst, br. Cromwijk las een preek van ds. C. Harinck,

Thema: De Boom des Levens: 1. De verdrijving van de boom des levens 2. De terugkeer tot de Boom des levens. Gelezen werd: Genesis 3:16-24 en Openbaring 22:1-5 .

Op de website had br. Cromwijk een citaat van ds. H. F. Kohlbrugge geplaatst die ik graag overneem:

“Wie nu gevoelt, dat hij het oude paradijs heeft verloren, die krijgt een nieuw. De schepping der genade Gods gaat voorwaarts en voert met zich mee nieuw licht, nieuwe kennis, nieuwe kracht, nieuwe moed, nieuw geloof, nieuwe genade, vernieuwde vrede, vernieuwde vergiffenis van zonde”

De dames kwamen opnieuw voor de avonddienst. Ds. W. A. Zondag hield deze avond zoals hij het uitdrukte een voorbereiding op de Heilige Doop die volgende week zondagmorgen D.V. wordt gehouden. Deze avond was H.C. Zondag 26 aan de beurt van behandeling.

Het thema was Christus en de Heilige Doop:

1. Gewassen in Zijn bloed

2. Geheiligd door Zijn Geest

3. Gefundeerd op Zijn beloften.

Na de dienst waren we opnieuw een tijdje gezellig bij elkaar, terwijl we eerst thee of limonade dronken kwam Tiny nog met een ijsje die ze zaterdag gemaakt had van bananen, sinaasappelsap en vanille ijs.

Ook ds. Zondag had weer een mooi citaat op de website vermeld, het citaat van Arnoldus van Rotterdam willen ik graag als afsluiting van dit stukje opnemen:

“Iemand die leert dat hij inwendig gedoopt moet zijn, moet leren zijn eigen onreinheid steeds meer te kennen, zich daarover verootmoedigen en zich wassen in tranen van berouw en boetvaardigheid”.

Wat gaat de tijd toch snel, het is alweer de vierde zaterdag dat we hier zijn. Het is de derde zaterdag dat we naar het Eusbett hotel gaan om te gaan zwemmen. Vorige week hebben we overgeslagen omdat Johan kwam. Vandaag gaan Lisa, Sara jr., onze hulp Naomi en haar dochtertje Blessing mee. Om 11 uur was de taxi weer present en vertrokken we inclusief zwembanden enz. Na een half uur waren we in het zwembad en gingen de dames zich omkleden.

Lisa was niet bang, maar de tewaterlating van Sara jr. bracht heel wat gegil en geschreeuw met zich mee. We hebben haantje de voorste Sara jr. deze dag goed leren kennen. Naomi had ons verteld dat ze kon zwemmen, nee dus. Zoals vrijwel alle Ghanezen moeten ze grond onder de voeten hebben, dus staan ze en wapperen wat met hun handen door het water. Wanneer er wordt gezwommen zijn het blanken, we hebben nu tweemaal een Ghanees zien zwemmen. Solo vertelde:’ ik moet de eerste Ghanees nog tegenkomen die kan zwemmen’.

De drie kinderen gingen vrijwel direct in het kinderbadje en daar hebben ze de verdere tijd wat rond gesparteld. De badmeester kwam om hun een de zwemslag te leren maar daar hadden ze nauwelijks interesse in.

In de tussentijd was Tiny met Naomi bezig, die met een zwemband om toch langzaam begon te drijven. Ze begon zich vrijer te bewegen in het water en was niet bang ook al kon ze niet meer staan.

We bestelden vroegtijdig eten, het duurde weer lang. Tot onze verrassing kwam er een hele kolonne aan met alle bestelde maaltijden en werd er netjes opgediend. Voorop liep een keurige dame in het zwart met de rekening en daarachter vier personen met de maaltijden. Ik vond het nogal komisch maar het zal wel een nieuwe aanpak zijn van het hotel. De vorige malen kwam een jonge man in een keurig rood uniform de bestellingen opnemen en hij bracht het ook, zei het met tussenpozen van 30-60 minuten. Nu konden we dus met zijn zessen allemaal tegelijk eten.

Er was een speeltoestel met glijbanen en de kinderen vermaakten zich daar ook een tijdje op na het eten, maar daarna gingen ze weer gauw in het water. Met moeite waren ze uit het water te krijgen, maar tegen half vier was het weer aankleden geblazen en daarna was er nog een lekkere beker ijs voor allemaal. Om ruim vier uur kwam de taxi weer voorrijden en gingen we weer huiswaarts.

Het is allemaal begonnen met de opvang van ‘kansarme kinderen’, er zijn nu ook weeskinderen, kinderen met een handicap en schoolkinderen. Maar er wordt nog steeds gezorgd voor ‘kansarme kinderen’, het zijn er geen 385 meer zoals in het begin maar nog altijd 200 op dit moment. Kinderen die thuis bijna niets te eten kunnen krijgen en nu ’s morgens een bord pap en ’s middags een warme maaltijd krijgen. Kinderen die anders misschien niet naar school zouden gaan, zoals nog steeds plaatsvind, maar nu voorbereid worden en gratis kunnen doorstromen naar de basisschool, de Junior High of zelfs de Senior High van de stichting. Kinderen die een beurs kunnen krijgen van de stichting om verder te studeren. Kinderen die twintig jaar terug begonnen op de dagopvang en nu als volwassenen arts zijn, of jurist, of accountant, of les geven op scholen van lager onderwijs tot hoger onderwijs.

Ik sprak gisteren, vrijdag, nog met Kofi, een jongen die we tussen de diverse opleidingen steeds weer een jaartje iets lieten verdienen en aanmoedigden om toch verder te gaan met studeren. We vroegen en…? Hij bleek nu in Winneba te studeren aan de ‘University of Education’.

Ondanks dat ik me heb teruggetrokken uit het werk van de stichting krijg ik toch een fijn gevoel wanneer ik jonge mannen en vrouwen als Kofi ontmoet en de zegen en de gevolgen zie van bijna 20 jaar arbeid die Tiny en ik mochten verrichten samen met de grondlegger van de opvang van kansarme kinderen Solomon Boateng. In september dit jaar is het 20 jaar geleden dat Solo startte. Zaken worden nu anders benaderd door een volgende generatie de pioniersfase is voorbij.

Johan is vanmorgen al voor zes uur vertrokken voor een lange reisdag van meer dan tien uur naar Navrongo. Hij hoopt volgende week woensdag naar Accra te reizen. Solo is al een tijdje bezig om voor Johan een afspraak te maken met de nieuwe minister van Arbeid. Hij was voorheen o.a. de gouverneur van deze provincie en is geboren in deze plaats Nsoatre. We kennen hem goed hij is er trots op wat de stichting voor zijn Nsoatre heeft mogen doen. Ook de officiële opening van het kindertehuis is door hem verricht, samen met anderen was hij gast in ons huis hier op de compound in Nsoatre. Johan hoopt dat hij als minister van Arbeid hem kan introduceren bij de minister voor Gezondheid en de minister voor Onderwijs, want dat zijn natuurlijk de ministeries die belangrijk zijn voor de stichting.

Tiny is vrijdagmiddag samen met Nienke en Joanne een bezoek gaan brengen aan Juliet. De baby is al flink gegroeid. Op 6 mei hoopt Juliet haar taak als manager van het Kindertehuis weer op zich te nemen.

Benson is vrijdagmiddag ook thuisgekomen van zijn kostschool in Bechem een plaats voorbij Sunyani in de richting van Kumasi. Benson studeert ‘accountancy’ aan de Senior High. Prince studeert ‘science’ in Berekum, George studeert ook in Berekum maar dan ‘art’ en Clement studeert voor het 2^e jaar ‘art’ in Techiman. Tot op heden hebben alle kinderen een studiebeurs kunnen krijgen. Er zijn bedrijven en instellingen die elk jaar beurzen schenken voor verdere studie. Solo heeft het tot op heden nog steeds voor alle kinderen voor elkaar kunnen krijgen, ondanks soms tegenvallende studieresultaten maar pleitend dat het weeskinderen zijn.

Nog steeds hebben de kinderen van de dagopvang op vrijdag hun oranje uniform aan, beschikbaar gesteld door een zus van Solo. Bij dit stukje plaatsen we foto’s van de dagopvang. Om 11 uur komen de kinderen naar buiten om te spelen. Al hard lopend uit hun klassen rennen ze naar de speeltoestellen of gaan ze voetballen. Francien assisteert bij de dagopvang. Om kwart voor twaalf gaat de bel en moeten de kinderen weer naar hun klas.

Om twaalf uur gaat klas voor klas naar de eetzaal voor de warme maaltijd. Telkens gaat de bel voor de volgende van de vier klassen. Bij de ingang krijgen ze hun bord met het eten en daarna lopen ze naar de tafels waar ze een plaats wordt gewezen. Als laatste komen de kleintjes, de vijfde groep, zij worden geroepen en voor deze kinderen staan de bordjes klaar. Hierna wordt gebeden en dan mogen ze gaan eten. De kleintjes worden geholpen met het eten. Na het eten gaan ze terug naar hun klas en de groep één gaat slapen.