Maand: augustus 2015

Vandaag is het een rustige dag; een beetje lezen en ontspannen. De enige die druk is de laatste dagen is Solo. Hij is al 2 halve dagen bezig geweest om een invalide meisje te lokaliseren, het valt erg tegen om de juiste contacten te vinden. Zondagmiddag krijgt hij meer informatie over het meisje en we hopen dat we het maandag kunnen bezoeken. Er was bericht binnengekomen over een jongetje. Het kind was een jaar of 5 maar had alleen een ongelukkige arm en was verder gezond. Dat krijg je natuurlijk ook, maar dat wijzen we af. Ook hebben we op advies van de dominee een leeftijdsgrens gesteld van 8 jaar.

Vanmorgen is Solo er al om 9 uur op uit gegaan om een tip na te trekken over een ander kind. Het bleek een jongetje te zijn, een van zijn benen was dun en zwak en een oog was afwijkend, maar verder was hij gezond en goed bij zijn verstand. Solo heeft ze duidelijk gemaakt dat het niet om dit soort kinderen gaat. Het jongetje zou een harnasje om zijn been moeten hebben. Maandag neemt Solo contact op met de “Health Director” in Sunyani om te vragen wat de mogelijkheden zijn voor deze kinderen.

’s Middags zijn we samen met Solo, Regina, Seth en Mercy bij Juliet langs gegaan om haar onze deelneming te betuigen met het verlies van haar zoontje. We hebben geprobeerd enige woorden van troost te spreken namens de afvaardiging. Juliet was natuurlijk erg verdrietig en huilde in Tiny’s armen.

Na terugkomst blijven Solo, Regina en hun kinderen Christian en Tina nog even op visite bij ons. Op de foto Regina met Tina een foto die we vorige week maakte toen Regina met een aantal volgelingen kwam aanlopen.

Zondagmiddag waren Juliet met echtgenoot en hun baby, een jongetje, op visite geweest. Het was een lieve baby en hij zag er goed uit.

Donderdagavond kwam Solo binnen, hij zei ik heb slecht nieuws, nu dan gaan we eerst maar eens om de tafel zitten. Hij vertelde: ik werd gebeld toen we bij het zwembad waren met de kinderen. De baby van Juliet is vandaag overleden. Dinsdag was hij niet zo lekker maar had niet echt koorts, ze waren er woensdag mee naar de kliniek gegaan. Men dacht niet dat er iets ernstigs was maar wanneer het veranderde konden ze beter naar het ziekenhuis in Sunyani gaan. De situatie werd beter, maar ’s nachts werd de situatie niet goed. Ze zijn donderdag naar een christelijk ziekenhuis in Sunyani gegaan waar de artsen niet staken. Het kindje werd opgenomen maar overleed enkele uren later. Ik vroeg Solo: hoe kan dat nu wat was er aan de hand. Solo zei op zijn wijze: ” jaaa you know zo gaat dat hier. Ik ben tweemaal bij Juliet geweest, er wonen heel veel mensen in dat huis. Je weet nooit wat er gebeurt. Ik heb gisteren direct Regina gebeld en die reageerde direct: er zal wel iemand de baby opgepakt hebben die geen verstand van baby’s heeft.”

Ook Juliet en haar man wonen niet samen. Ik vermoed dat het meer de betere klasse is die niet bij elkaar wonen. Want Solo vertelde dat de man van Juliet tot zijn familie behoorde. Hij had nog de 6-jarige Senior High gedaan, dit na de 4-jarige Junior High. De oudste groep droeg dan een lange broek, het was nog het oude Engelse kostschool systeem. Er was de ontgroening en de jongeren moesten alles doen voor de 6^de klassers. Solo kwam op de Senior High toen de man van Juliet in de 6^e zat. Solo’s vader betaalde hem om Solo te beschermen, want Solo is altijd een teer mannetje geweest. Tijdens Solo’s schoolgaan is het onderwijs systeem veranderd. Maar de man van Juliet heeft nog het oude systeem gehad en Solo vertelde, dan kon je de beste banen krijgen in Ghana die er waren. Maar de man van Juliet heeft nooit gewerkt en dat heeft Solo’s vader hem zeer kwalijk genomen.

Vanaf de eerste maal dat we hem ontmoetten vonden we het niks; een slappeling die zichzelf tot pastor had gemaakt en maar een kerkje was begonnen. Een pastor die zijn zoontje een touwtje om de nek, polsen en enkels laat doen, men gelooft hier dat de kinderen daar een sterke nek, polsen en enkels van krijgt. Wat een bijgeloof ook onder christenen. We herinneren ons nog dat de eerste meisjes die in het weeshuis werden opgenomen een touwtje om hun middel hadden, zodat ze zogenaamd sterk zouden worden in heupen en buik. Er was grote weerstand toen we dat niet wilden toestaan.

Juliet is een geweldige vrouw, maar ja in haar jeugd heeft ze een zoon gekregen zoals dat hier nogal eens voorkomt, overigens is het een aardige vriendelijke jongen. Dus Juliet is blij dat ze een man heeft en we denken dat hij ook wel goed voor haar is, in elk geval was hij heel trots op de baby. Ook komt hij regelmatig naar het weeshuis en praat met de kinderen. Dus hij zal wel goed van hart zijn maar pit zit er niet in en dat is jammer voor Juliet.

We vroegen wanneer de baby begraven zou worden. Solo vertelde: de baby is onmiddellijk begraven, zo gaat dat hier. Is de doodsoorzaak vastgesteld? De papieren zijn ingevuld waarop de doodsoorzaak moet worden ingevuld, maar jaaa u weet hoe dat hier gaat.

Om 12.00 uur komt Georgina van de dagopvang op bezoek. Zij kwam yam en cocoyam brengen, nu dat kwam goed uit want onze yam was juist op en Lucy zou naar de mark gaan om nieuwe te kopen. De yam kwam van de eigen tuin van Georgina. Ze heeft een stukje grond in de richting van Aduonya. Alle gezinnen hebben wel een stukje grond ontgonnen om wat te verbouwen. Ze drinkt een glaasje appelsap en geeft aan dat ze weer weg moet.

Na de lunch brengen we een bezoek aan Grace en haar familie. Woensdagavond is ze terug gekomen uit Kumasi na de 4^e nabehandeling. Wanneer je haar ziet dan voel je de dankbaarheid in je hart opkomen. Wat ziet ze er goed uit en wat straalt ze blijdschap uit. Ze was al in de buurt aan het spelen. Kennelijk ondervind ze nauwelijks vervelende bijverschijnselen van de nabehandeling.

De moeder is afgelopen maandag in de kliniek bevallen van een gezonde dochter. Dus nu hebben ze twee zonen en twee dochters. Moeder en dochter zien er goed uit zoals u op de foto kunt zien. Moeders gaan direct na de bevalling weer aan de slag.

Het is een zeer eenvoudig lemen hutje waar het gezin in woont. We maken een foto van het gezin voor hun huisje, maar we zijn onder de indruk van de locatie. Het huisje staat helemaal aan het eind van Nsoatre maar met een geweldig uitzicht. Op de gezinsfoto proberen we er iets van te laten zien maar omdat het op de foto om het gezin gaat komt het fenomenale uitzicht niet goed uit.

Binnen in het huisje is het wel anders. Op de foto zien we waar het hele gezin moet slapen. De rest van de ruimte wordt ingenomen door de potten en pannen. De kleding ligt op het bed en ook ligt de baby er. Solo vertelde dat hij er met Regina ook al tweemaal geweest was om hulp te bieden. Dit is echt armoede maar toch is het een blijmoedig gezinnetje.

Dit was de dag van het jaarlijkse uitstapje van de kinderen waar vorig jaar mee was begonnen en waarvoor een bedragje was gebudgetteerd door het bestuur.

Om 10 uur waren we bij de waterzuiveringsinstallaties voorbij Sunyani. Deze water fabriek zorgt voor het water van Sunyani en nog een aantal plaatsen. Er zijn 7 van deze grote fabrieken in Brong Ahafo voor de grotere steden. In de regio van Nsoatre is er geen en daarom slaat onze stichting daar waterpompen.

Het was een heel groot terrein waarop allemaal installaties staan. De lange man met het witte jasje aan op de eerste foto was de gids die heel veel vertelde. Hij deed dat in het Engels, ik vroeg hem om het in het Twi te doen zodat de kinderen het konden begrijpen. Maar de man kon geen Twi want hij kwam uit het noorden van Ghana.

We begonnen aan de rivier van waaruit het water wordt opgepompt. Het is een metersdiepe rivier die nooit droog komt te staan. Er zaten heel grote vissen in want in de rivier mocht niet gevist worden want volgens de inwoners van de dorpen langs de rivier was het een heilige rivier. Het vereren van een boom, rivier, berg, dier enz. kom je in Ghana nog overal tegen. Het heidendom en bijgeloof is diep geworteld in Afrika.

De diverse fases van het zuiveringsproces werden gevolgd. Verteld werd welke chemicaliën worden toegevoegd zodat aan het einde van al die processen er goed drinkwater ontstaat die met grote pompen naar de steden wordt gepompt. Steeds stelde de gids vragen aan de kinderen over zaken die hij kort tevoren had verteld, bijvoorbeeld de 3 chemicaliën die worden toegevoegd enz. Ook gaf hij steeds gelegenheid voor vragen.

Het geheel van de waterzuiveringsinstallaties en het terrein zag er keurig verzorgd en goed onderhouden uit. Dat kom je hier niet zoveel tegen.

Om 12 uur gingen we naar Tyco; een groot complex met hotel, restaurant, zwembad enz. De kinderen gingen eerst een uurtje het zwembad in, helaas niet alle kinderen want er zijn enkele oudere kinderen bang voor water. Om één uur gingen alle kinderen na zich aangekleed te hebben naar het restaurant voor de lunch. Niet één van de kinderen kan zwemmen en dat is algemeen in Ghana.

Na de lunch zijn ze weer het zwembad ingegaan tot 4 uur. Het was dolle pret in het zwembad en inmiddels was het goed weer geworden. Tot de tijd voor de lunch regende het regelmatig en het was behoorlijk bewolkt.

Deze dag werd afgesloten met een bezoek aan het Eusbett hotel waar oma en opa allen op een ijsje trakteerden. Om half zes waren we weer thuis na een geslaagde dag.

Vandaag is het de verjaardag van George, Hij wordt 13 jaar, zelf denken de jongens dat ze ouder zijn, maar dat is niet zo. George zit nu al weer in de 3^e klas van de Junior High, vorig jaar hebben we hem het 2^e jaar over laten doen. Eigenlijk is George een te jonge leerling want hij is al direct na zijn 10^e verjaardag naar het vervolgonderwijs gegaan.

Vandaag houden we een rustige en ontspannen dag en morgen is dan het vakantie uitstapje met de kinderen. Alles is geregeld: er is een schriftelijke bevestiging van het Sunyani water bedrijf, de bus is besproken die komt morgenochtend om 9 uur voor de poort en het hotel is besproken waar we de lunch gaan gebruiken en de kinderen kunnen zwemmen.

Tiny had gisteren een grote plaat met cake gemaakt en hierop kwamen de 13 kaarsjes voor George. Ballonnen waren opgeblazen en George zat er midden in.

De kaarsjes werden aangestoken en toen George ze had uitgeblazen werd hij toegezongen.

Tiny sneed de taart aan en Mercy en Rachael schonken limonade in. Men genoot van de cake en de limonade en George kreeg een stuk extra. Daarna was er even grote pret bij het laten knallen van de ballonnen.

Dit was natuurlijk een leuk extraatje voor George omdat wij er waren. Vanavond na de avondsluiting is de gebruikelijke verjaardag. Dan krijgen ze allemaal een flesje of pakje drinken met elk er een pakje biscuitjes erbij.

Zo’n dagje nietsdoen is wel goed want tot op heden is er heel wat op ons af gekomen en zijn er toch wel een aantal problemen die besproken moeten worden en waarop we moeten bijsturen. Het is en blijft een heel andere wereld, cultuur en denkwereld. Tiny gebruikt deze dag om de was te doen, daarbij geholpen door Mercy en Rachael.

Het tweede bezoek dat we aflegden was aan een moslimfamilie, oma en opa, met dochter en kleinkinderen. Hier maakten we kennis met het jongetje Mohammed Salinu, in mei 3 jaar geworden. Mohammed wordt verzorgd door de moeder Kahdijah Ibrahim en de grootouders.

Mohammed heeft slappe ledematen en kan niet staan of zitten. Hij kan iets zeggen maar dat is beperkt to ma, ma, ma. Door te gaan huilen geeft hij aan honger te hebben. Na zijn geboorte was hij heel slap en huilde voortdurend de eerste 4 maanden. Toen hij 6 maanden was bleek dat hij niet kon zitten en ook zijn nek is slap, waardoor zijn hoofd achterover hangt. Zijn rug ziet er sterk uit en hij ziet er verder ook gezond en verzorgt uit.

De moeder heeft 3 kinderen, de oudste is een jongen, dan een meisje en dan komt Mohammed. De vader heeft na de geboorte van Mohammed zijn vrouw in de steek gelaten en is naar Nigeria vertrokken. De vader is wel Ghanees maar zoals gewoonlijk wilde hij geen verantwoording nemen voor een ongelukkig kind.

De moeder verkoopt zakjes water aan schoolkinderen. Wanneer ze een heel goede dag heeft verkoopt ze voor 2 cedis, hier gaan de kosten vanaf en dan houdt ze 1 cedis, 25 eurocent, over. Dus in een week verdient ca. 1 euro en dan alleen wanneer er geen schoolvakanties zijn zoals nu.

Kahdijah is een flinke stevige vrouw die goed voor haar kinderen is ze zien er keurig uit. We vragen haar of Mohammed naar de opvang zou komen wanneer die er zou zijn. Dat zou ze heel fijn vinden. We vragen haar of ze niet zou willen assisteren, nu dat zou ze ook graag doen.

We zitten zo nog even en dan beginnen ze allemaal zachtjes te zingen en zien we dat Mohammed daar heel blij van wordt.

Na ons eerste bezoek aan een gehandicapt kind, begon het rond te zoemen. Gisterenavond al kwam Seth met een tip over een kind en ook Solo had al tips gekregen over meer kinderen. Het ziet er dus naar uit dat het niet bij de drie kinderen zal blijven die we op het oog hadden. Er zijn dus meer weggestopte kinderen. Solo is in zijn element, dit is wat hem op het lijf is geschreven. Hij krijgt het er druk mee want hij heeft het grote werk te doen. Vooraf gaat hij de locatie bezoeken waar een kind is en probeert dan de verzorgster voorzichtig te benaderen en vraagt dan of we langs mogen komen. Soms moet hij een paar uur wachten voordat hij verzorgster en kind treft wanneer ze bijvoorbeeld zijn “farmen”.

Vanmorgen gaan we twee kinderen bezoeken en gaan al voor negen uur op pad. We zullen onze blog daarom vandaag in tweeën splitsen anders wordt hij te lang en te veel foto’s zodat we hem niet kunnen uploaden. Terwijl we dit schrijven is Solo naar Sunyani om de afspraken te maken voor het uitstapje met de weeskinderen, die we a.s. donderdag hopen te houden.

We bezochten een meisje Blessing Nyarko, ze is 4 jaar en wordt eind dit jaar 5. Zij wordt verzorgd door haar oma Margaret Kyeraa.

Blessing is gezond geboren, haar moeder stierf voordat ze 1 jaar werd. Na 1 jaar kreeg ze stuiptrekkingen, Blessing kan lopen maar niet praten. We denken dat dit kind bij een goede verzorging een vrijwel normaal leven zou kunnen hebben. Nu is ze erg opstandig en wild, maar dit komt door de omstandigheden. Oma loopt maar te schreeuwen, we zagen dat ze rustig wordt wanneer een buurmeisje haar bij zich neemt. Toen we kwamen was ze bij een buurvrouw, het bleek dat die voor haar eten zorgt.

Het buurtje waar ze woont is een heel arm gedeelte van Nsoatre in de richting van Aduonya (voor degenen die bekend zijn met de omgeving hier). Blessing wordt rustig wanneer ze met Solo’s mobieltje speelt en ze weet goed waar die voor dient want ze houdt hem direct tegen haar oor. Solo wijst ons op een zwarte kookpot waarin boombladeren met water zit, dat doen ze hier allerlei drankjes maken en andere verwerpelijke dingen. Het is een slechte omgeving. Wat moet er van zo’n kind terechtkomen?

Oma laat weten heel blij te zijn wanneer er een opvang voor Blessing zou komen en ze wil haar dan graag brengen. Het is ook goed te belopen naar ons terrein.

Vorige week zijn er hier 5 mannen gestorven, tussen de 42 en 50 jaar. Solo vertelde dat ze een maand of 3 ziek waren geweest. We vroegen wat ze hadden en Solo vertelde dat de artsen dat niet wisten. Is het geen aids, Solo? Nee, nee dat is het niet, was het antwoordt. Maar wat is het dan wel? Bij elk bezoek worden we geconfronteerd met veel sterfgevallen waaronder ook dikwijls nog jongere mannen.

Vandaag is het wisselen bij de meiden: Mercy en Rachael gaan de plaats innemen van Martha en Sara. Deze dag laten we ze samen het werk doen. Het is wel een hele drukte al dat gekwebbel. Vanavond met het eten komt ook Hannah erbij en dan zijn we met 8 personen met het eten want ook Lucy die de maaltijd klaarmaakt is er natuurlijk bij.

Vandaag zijn we begonnen met het bezoeken van gehandicapten. We bezochten de spastische Isaac Kusi. Eind dit jaar wordt hij 6 jaar. Isaac schaterde toen we kwamen en was heel erg uitgelaten. Het is een lief jongetje maar natuurlijk heel beweeglijk.

Solo vertelde dat voor 1995 er veel kinderen geboren werden die spastisch werden. Tegenwoordig krijgen alle kinderen, tenminste wanneer de moeder naar het consultatiebureau gaat, 6 injecties in de eerste 6 maanden en is het sterk afgenomen.

Isaac was 3 dagen oud toen hij stuiptrekkingen kreeg, hij werd opgenomen en ging weer gezond naar huis. Maar de stuiptrekkingen bleven terug komen en leidde tot het spastische jongetje wat het nu is.

Hij wordt verzorgd door zijn oma en opa. De moeder is 25 jaar en heeft na Isaac nog 2 gezonde kinderen gekregen. Ze leeft in de buurt van Berekum en ze heeft nooit meer naar het jongetje omgekeken na de geboorte, ze komt ook niet op bezoek. Men schaamt zich om toe te geven dat men een gehandicapt kind heeft en meestal zijn het de oma en opa die zich over zo’n kind ontfermen. Oma is 45-50 jaar en ziet er flink uit en Isaac heeft de hele dag haar zorg nodig. Opa is 73 jaar en samen hebben ze 5 kinderen waarvan de moeder van Isaac de oudste is. Opa is ijzervlechter van beroep maar heeft geen werk. Behoudens kolommen zie je hier ook geen betonconstructies, dus er is ook geen werk voor dat beroep.

Wanneer je zo’n bezoek aflegt komen de omwonenden er ook bij en proberen dan ook wat in te brengen dus dat is wat lastig. Isaac zag er heel verzorgd uit en ook de oma. Dit is op de foto’s goed te zien.

Isaac heeft beugels om zijn benen en goede stevige schoenen aan. Hij kan niet lopen maar de schoenen zijn meer voor bescherming van benen en voeten omdat hij natuurlijk allerlei spastische bewegingen maakt en zichzelf zou kunnen beschadigen.

We vragen dat wanneer er een dagopvang voor Isaac zou zijn waar hij ook te eten krijgt ze hem daar naartoe zouden laten gaan. Beiden bevestigen dat ze hem er zeker heen zouden laten gaan en hem ook willen brengen.

We houden even ruggespraak omdat de oma er zo flink uitziet en Isaac, die gevoerd moet worden, er zo goed uit ziet. We vragen of wanneer we zo’n dagopvang zouden hebben ze daar tegen een kleine vergoeding zou willen werken omdat zij ervaring heeft in de verzorging van Isaac. Haar gezicht klaart helemaal op en ze zegt dat ze dat heel fijn zou vinden.

Inmiddels is aan de aannemer al een prijs opgevraagd voor een gebouwtje op ons terrein. Maar tegelijk realiseren we ons dat we eigenlijk heel snel zouden kunnen starten. Het oude klaslokaal naast de woning van Solo is indertijd geschikt gemaakt als gastenverblijf maar staat nu leeg. Solo vertelde dat hij daar soms ging slapen wanneer zijn kinderen te druk zijn. Aangezien vrouw en twee kinderen, ook nu tijdens de vakantie, er alleen maar van vrijdagavond tot zondagavond zijn, zoals we hebben geconstateerd, vinden we dat niet relevant. Dus er is een mogelijkheid om direct na de vakantie te starten maar dat zullen we eerst in het bestuur bespreken.

We hopen dat we morgen opnieuw een kind kunnen bezoeken.

We waren net klaar met het ontbijt toen de dominee er aan kwam. Hij kwam de envelop met het geld voor Grace ophalen zodat hij deze later aan de vader kon geven. Na onze blog zaterdag over Grace kregen we nog dezelfde dag een e-mail van twee verpleegkundigen uit onze kerkelijke gemeente in Woerden dat zij elk een behandeling van Grace willen betalen. Dus de reeks van 6 nabehandelingen zijn gefinancierd. Inmiddels is er nog een aanbod via de e-mail ontvangen maar we hopen en bidden dat het bij deze 6 nabehandelingen kan blijven en dat geen verdere behandelingen nodig zijn, maar dat horen we nog. Wel is het zo dat we ook meerdere kinderen hebben gezien die polio hebben gehad en met stokken moeten lopen, terwijl ze zouden kunnen worden geopereerd. Tot voor enkele jaren kwam polio veel voor. Nu komen ze elk jaar langs en krijgen de kinderen een druppeltje in hun mond tegen polio. Misschien kunnen we een fonds vormen om een aantal zaken indien nodig te financieren.

De dominee, die tevens districtsdominee is, vertelde dat hij eerst nog ergens anders ging preken en dan in de grote kerk naast ons huis zou komen. Want vandaag worden de weeskinderen gedoopt die nog niet gedoopt zijn. Het zijn: kleine Sara, Lisa, Amanda, Rachael, Hannah, Gideon, Prince, Benjamin en Stephen.

Om 9.30 uur zaten alle weeskinderen, huismoeder Mercy, Solo en wij bij elkaar netjes vooraan op een rij. Gewoonlijk worden de kinderen, en dan zijn het meestal baby’s, gedoopt met de feestdagen zoals met Kerst en Pasen. Dikwijls zijn er dan zo’n 30 baby’s die worden gedoopt. Maar zoals bij de eerste groep weeskinderen is er ook nu speciale aandacht voor de weeskinderen.

De eerste 70 minuten verliep met veel bidden en zingen. Daarna kwam de dominee en deze hield zijn preek. Dus we zaten al 2½ uur in de kerk voordat de dominee met het formulier begon voor de doop. We plaatsen hierbij enkele foto’s van de doop. De dominee deed het erg fijn en liet niet alleen kinderen, Mercy, Solo en de erbij geroepen getuigen antwoorden en beloven, maar liep daarna de kerk in tussen de mensen en liet allen luid beloven dat ze verantwoording zouden nemen voor een christelijke opvoeding van deze kinderen. Ik denk dat dit goed is dat een hele gemeente mede verantwoordelijk is voor deze alleenstaande kinderen.

Hoewel de dienst daarna nog tot ca. half twee doorging met allerlei zaken zijn wij kort na de doop naar huis gegaan en kwamen ook de kinderen. De kinderen dronken bij ons hun gebruikelijke beker limonade en de door Tiny gebakken cake.

Voor alle kinderen was er daarna een Bijbel in hun eigen taal het Twi. Het is een hele nieuwe uitgave van het Ghanese Bijbelgenootschap ter gelegenheid van hun 50 jarig bestaan dit jaar. De Bijbel is voorzien van verduidelijkende illustraties en landkaarten. Tiny had voor de Bijbels de afgelopen week omslagen genaaid en wij hadden voorin de naam van het kind geschreven en er een foto van het kind ingeplakt zodat ze allemaal hun eigen Bijbel hebben. De kinderen waren trots en blij met hun Bijbel. Solo vertelde zondagavond dat ze er druk mee bezig waren en er veel over spraken. Waar ze ook veel over spraken was het doopwater dat nogal rijkelijk over hun hoofden was uitgegoten.

Na de gebruikelijke kippensoep met brood was er nogal aanloop. Eerst kwam Juliet, de hulp van het weeshuis, met haar man, zoon en de baby langs. In Ghana komt men alleen even langs om te groeten. Na 5 minuten is het meestal: We have to go.

Vervolgens kwam Regina, de vrouw van Solo, met een sliert dames en haar kinderen Christian en Tina. Regina heeft altijd hulp bij zich om de kinderen te dragen of te verzorgen. Zij gedraagt zich als koningin zoals ook haar naam is: Regina. Dus draagt ze niets, ook de baby Tina niet.

Vandaag dus aandacht voor Grace zij is 1 juli 7 jaar geworden en is geopereerd in het Komfo Anokye Hospital Peadiatric Oncolology Unit in Kumasi aan een tumor onder in haar rug. Zij komt uit een gezin van 3 kinderen en haar moeder is in verwachting. Haar vader is in dienst van de Presbyteriaanse kerk hier ter plaatse, hij doet klusjes en luid voor de diensten de bel. Hij verdient daarmee ongeveer 50 cedis per maand ofwel € 12,50. Het zal duidelijk zijn dat zij geen operatie en nabehandeling kunnen betalen.

De dominee heeft zich hun lot aangetrokken dit tot verontwaardiging van de gemeente. Helaas is dat nog steeds de mentaliteit in Ghana, mede daarom sterven er veel kinderen en volwassenen. Men krijgt een prijsopgave wat een behandeling gaat kosten en vervolgens trekt de familie zich terug want niemand is genegen hiervoor te betalen. Zo ook voor dit meisje: één vrouw heeft de dominee 100 cedis gegeven en Regina de vrouw van Solo 250. De gemeente is van mening dat de predikant zich niet met deze zaken moet bezig houden en dat het gezin zelf maar moet zorgen voor de kosten.

De predikant probeert steeds via collega’s door het hele land, gemeenten waar hij gediend heeft, familie en kennissen geld bij elkaar te krijgen. Tot op heden is hem dat nog steeds gelukt.

De operatie heeft 3.785 cedis gekost dus bijna 1.000 euro en dat is veel geld voor Ghana. De operatie is goed verlopen, ze zag er slecht uit. Ze was witjes maar nu na drie nabehandelingen is de kleur terug en kan ze weer staan en een klein stukje lopen.

Elke 21 dagen moet ze 3 dagen behandeld worden. De kosten van één cyclus ia 586 cedis, hier komt bij voor reis en verblijfskosten in Kumasi (ca. 150 km van Nsoatre) 100 cedis, dus totaal 686 cedis (€ 171,50). Ik weet niet hoe dat op het ogenblik ligt maar vorig jaar was dit bedrag meer dan het maandsalaris van een predikant.

Ik had de predikant om gegevens gevraagd van de behandeling enz. en de kosten en die kwam hij gisterenmiddag brengen. Tiny en ik lieten hem weten dat wij de komende behandeling zullen betalen en proberen voor elkaar te krijgen dat de andere behandelingen ook zullen worden betaald. Onder de lezers is er misschien wel iemand die een behandeling wil betalen? De predikant was ontroert, hij vertelde dat de mensen kwamen voor het geld, maar ik had het niet en ik heb vannacht (van donderdag op vrijdag) niet geslapen. Ik heb mijn zorgen voor de Heere neergelegd, en ik mocht vertrouwen krijgen dat de Heere er in zou voorzien, en nu is er vandaag al in voorzien. De vierde behandeling zal aanstaande maandag beginnen.

Al voor 10 uur kwam de vader met Grace op haar armen en de twee andere kinderen aangelopen om ons te bedanken. De moeder was vanwege haar zwangerschap naar de kliniek. De vader is een beetje vreemd, dat komt ook door de stand van zijn ogen. Wij zouden zeggen hij kijkt met zijn linkeroog in zijn rechterbroekzak. Het zijn zeer eenvoudige en heel arme mensen. Enkele jaren terug hadden we het gezin al eens in de kleren gestoken. Tiny gaf nu kleertjes en een dekentje voor de komende baby mee. Ook Grace gaf ze een mooi dekentje. De vader was ontroert en dankbaar en gaf een Bijbeltekst op Hand. 20:35b een bekende tekst: “Het is zaliger te geven, dan te ontvangen.” De vader en iemand uit de familie zullen met Grace naar Kumasi reizen voor de volgende behandeling.

Eerst even zeer goed nieuws. Gisterenavond kwam er een telefoontje van de school van Joseph met de mededeling dat de klas geen herexamen hoeft te doen. Alleen de jongen met het mobieltje zal gestraft worden. Dus Joseph kan zodra de resultaten bekend zijn de aanvraag voor de University of Education Winneba indienen. Hij is heel blij en kwam het gisterenavond snel even zeggen.

Echter toen ik vandaag de situatie onder de aandacht van Solo bracht, maakte hij me duidelijk dat het geen verschil maakt. Tussen Senior High en vervolg opleiding zit altijd een jaar. De aanvraag voor de universiteit of andere opleiding moet nu worden ingediend inclusief de cijferlijst en de eerste termijn moet worden betaald, maar je cijferlijst krijg je pas eind september of nog later.

Voor de Junior High naar de Senior High ligt het anders. Het eerste jaar van de Senior High start pas in oktober zodat er wel tijd is om dit te regelen. Bovendien wordt je school en studierichting aan de hand van de resultaten via de computer van de overheid bepaald. Zelf kun je drie voorkeuren opgeven waarmee indien mogelijk rekening wordt gehouden.

Vanmorgen hadden we een gesprek met ds. Edmond Boahen en de financiële directeur van het district van de Presbyterianen Isaac Twum, over de op te zetten opvang van gehandicapte kinderen.

Aan het eind kwam het gesprek op het dochtertje van de klokkenluider van de kerk. Het meisje is heel ernstig ziek en is inmiddels geopereerd aan een kwaadaardige tumor in haar rug. Het gezin is zeer arm en is ons bekend. De predikant probeerde geld bij elkaar te krijgen voor de operatie en voor de kostbare vervolgbehandelingen. Maandag krijgt ze haar 4^e behandeling gedurende 3 dagen in het ziekenhuis in Kumasi. Ze moet 6 behandelingen ondergaan. Morgen hoopt het meisje ons te bezoeken en dan hoop ik er meer over te schrijven.

Het was voor Tiny een drukke dag vandaag, 3 maal is ze met kinderen naar de markt gegaan. De kinderen konden wat gaan kopen voor hun 40 cedis. De meeste kinderen besteedden ongeveer de helft zodat ze een andere maal weer iets kunnen kopen. Op de 1^e foto: Lisa, Sara en Amanda met hun nieuwe rugzak en Mercy met een lap stof voor een nieuwe jurk. De 2^e foto: Stephen en Benjamin met hun nieuwe rugzak. De 3^e foto: Mercy, Martha, Rachael, Sara en Hannah met hun nieuwe schoenen aan. Op de 4^e foto zien we: Prince met nieuwe schoenen en 2 shirts en Joseph en Clement met nieuwe schoenen. Van George, Benson en Gideon hebben we nog niets gezien.