Maand: februari 2013

Vandaag dinsdag zijn we naar de kliniek geweest. Dinsdagmorgen is de tijd van het consultatiebureau. Bertine, Nadine en Tiny hebben weer veel babyvestjes uitgedeeld. Verder hebben we alle afdelingen van de kliniek bezocht.

Ook konden we constateren dat er daadwerkelijk aan de verbeteringen was begonnen. Ze waren druk bezig met de fabricage van de blokken. Ook zijn we bij de waterpomp wezen kijken, het is nog een flinke afstand die met een pijpleiding moet overbrugt worden. Ook de stroom moet van ver komen, maar dan van de andere kant. Solo vertelde dat de aannemer zowel stroom als pijpleidingen ondergronds wil aanleggen op een diepte van 1,8 – 2 meter. Het water wordt naar vier watertorentjes gepompt en vandaar gedistribueerd. De aannemer heeft tijdelijk een handpomp geplaatst en het boorgat op orde gebracht, we konden constateren dat er goed water uit komt.

’s Middags zijn Nadine en Bertine met de meisjes van het weeshuis gaan knutselen. Daarna zijn ze touwtje gaan springen en deden ook Georgina, Juliet en enkelen van de jongens mee.

Kom ik vanmorgen om kwart voor acht naar buiten, staat mijn ingehuurde werker nog keurig zonder werkkleding op me te wachten. Ik had gedacht dat de 10 cedis per dag wel voldoende zou zijn. Nee zoals gebruikelijk wanneer je werkers inhuurt geef je ze ’s morgens eerst geld om een ontbijt te kopen. Het bleek dat Solo hem dat zaterdagmorgen had gegeven, dus vooruit dan maar 2 cedis voor een ontbijt. Hij ging zich daarna direct omkleden en aan het werk, dus hij zal wel al een ontbijt hebben gehad. Tot 2 uur heeft hij heel wat werk verzet en toen zat de werkdag er weer op. Men werkt niet veel uren op een dag, desondanks is men van mening dat men erg hard werkt.

Hij probeerde me in gebroken Engels duidelijk te maken dat hij graag vast voor me zou willen werken. Ik maakte hem duidelijk dat het dan voor een vast maandsalaris zou moeten zijn dat lager is dan hij per dag verdient. Dat was geen probleem maar hij wilde graag een vast inkomen want hij had een vrouw en een jong kindje die op de dagopvang zit. Kom dan om vier uur maar eens met vrouw en kind praten. Daarna gaf hij aan eerst met zijn vrouw te willen praten en dan morgen samen te willen komen voor een gesprek. We denken er over om hem privé in dienst te nemen voor onze eigen tuin, want nu Joseph op kostschool zit komt daar niet veel van terecht en dat is jammer van de tuin. Hij kan dan tevens de tuinaanleg bij het weeshuis en de dagopvang aanleggen zoals ik het zou willen.

De dagopvang heeft 217 geregistreerde kinderen. Vorige week maandag telden we 228 kinderen en vandaag 247 kinderen. Hoe kan dat?

Wel wanneer kinderen twee weken niet komen omdat hun verzorgers te lamlendig zijn om ze te brengen dan worden ze, nadat de verzorgers of ouders hierop zijn aangesproken, uitgeschreven. Dit komt helaas nogal eens voor. Echter de tamtam heeft er voor gezorgd dat Nsoatre en omgeving op de hoogte is dat oma en opa weer aanwezig zijn en dan gaat men de kinderen weer brengen. Want meestal komen oma en opa met snoep, kleding of andere cadeautjes en dan moet je wel zorgen dat je erbij bent. Dus we hebben weer iets uit te zoeken en op te lossen, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat de kinderen alleen komen wanneer wij er zijn. Het is overigens toch frustrerend om te leren dat ouders maar heel weinig voor hun kinderen over hebben.

Vanmorgen zijn we met de drie dames naar Sunyani geweest naar een naaiatelier. Voor alle drie de dames wordt een mooie lange jurk gemaakt. Ik zou ook een overhemd krijgen, want Regina had voor ons beiden stof gekocht, maar helaas er was niet genoeg stof om ook een overhemd voor mij uit te halen. Dezelfde stof als de jurk voor Tiny is er niet meer, dus gaat Regina een ander design kopen.

We hadden nog een koffer vol met lappen Kenté (speciale fleurige handgeweven stroken stof die tot lappen aan elkaar genaaid zijn) liggen en daar is Tiny dingen van aan het naaien zoals een laptop tas, tasje voor mijn camera, een tafelkleed enz. De lappen die we hadden gekregen van de gouverneur van deze provincie, om op de traditionele wijze te dragen, hebben zo nog een bestemming. Ik zie het niet zitten om 9 yard stof om me heen te draperen waarbij één schouder vrij blijft. De mannen die het dragen zijn constant bezig om het goed te laten zitten en dan is het nog veel lichter materiaal, Kenté is veel zwaarder.

Vanavond eten we pindasoep met rijstballen, in de soep zit ook kip, uien, tomaten en allerlei kruiden. Het is heel lekker en we hebben ook Nadine en Bertine uitgenodigd.

Op deze zondagmorgen 17 februari, zijn we naar de dienst geweest in de presbyteriaanse kerk. Om 09.30 zaten we in de kerk en kwam het koor al zingend de kerk binnen. Een groot gedeelte van de gemeente moest nog komen, maar dat is normaal. Het eerste gedeelte van de dienst omvat zingen en diverse gebeden en wordt afgesloten met het welkom heten van elkaar. Dus je loopt terwijl er muziek wordt gemaakt rond en schud hier en daar een hand en zegt welkom.

Vervolgens is er de Bijbelstudie. De gemeente deelt zich op in groepen die in de kerk en daarbuiten plaatsnemen. Elke groep heeft iemand die de leiding heeft en zo wordt het thema van de prediking die gaat komen besproken. Tegen elf uur wordt dan de dienst weer voortgezet. Het thema van deze eerste lijdenszondag is ‘Oprechtheid in het dienen van de Heere’ De schriftlezingen zijn Deuteronomium 26 : 1-11, Romeinen 10 : 8-13 en Lukas 4 : 1-13. De dienst wordt gehouden in het Twi en is voor ons niet te volgen. In de prediking worden de volgende hoofdthema’s behandeld:

–         Laat het Woord van God toe in je hart, lees, studeer en verspreid het Woord, Rom. 10 : 8. Met andere woorden, laat de Schrift je voedsel en leidsman zijn, Lukas 4.

–         Beleid en geloof dat Jezus de Heere is. Rom. 10 : 9

–         We vieren de opstanding van Christus tijdens de kerkdienst. Geloof in de opstanding van Jezus uit de dood. Twijfel er niet aan. Het is de werkelijkheid en de waarheid. Rom. 10 : 9

–         Geloof en beleid Jezus als de Heere van jouw leven. Rom. 10 : 12

–         Maak Jezus Christus onderdeel van jouw gesprekken. Rom. 10 : 13

–         Heb Jezus Christus lief met je gehele hart, ziel, kracht en gedachten. Rom. 10 : 8-10

–         Aanbid en dien alleen de Heere Jezus Christus. Lukas 4 : 8

–         Verbind je aan geestelijke zelfbeheersing zoals vasten en bidden Lukas 4 :1 – 2

Na de collecte is het tegen half één geworden en verlaten wij de kerk. De gemeente gaat nog even door maar het nu volgende gedeelte heeft niet direct met de dienst te maken.

Die middag zouden de dames een bezoek brengen aan Juliet de medewerkster van het weeshuis, maar ze was niet thuis. Om vier uur kwam ze naar ons toe met een mand met fruit: ananas, bananen, cashew (de vrucht, de noot die wij kennen is een aanhangsel aan de vrucht). Telkens weer zijn er verrassingen want ze verteld dat haar zoontje had verteld dat oma was geweest. Zoontje? Je bent toch vorig jaar met een pastor getrouwd. Ja maar ik heb een zoontje van 7. Uit een vorig huwelijk? Nee, van een vriendje. Meteen maar even doorgevraagd, want Seth gaat ons op termijn verlaten en Georgina begint oud te worden en dan hebben we geen huisvader en huismoeder meer die intern wonen. Heeft je man een volledige baan als pastor? Ja, na ons huwelijk is hij officieel bevestigd als pastor. Eerst moest hij een echtgenote hebben en nadat ons burgerlijk huwelijk, kerkelijk was bevestigd is hij daarna bevestigd als predikant. Ja dat is waar ook, een ongehuwde predikant is ondenkbaar in de ogen van een Afrikaan; hij kan dan geen bezoeken afleggen aan vrouwen en weduwen. Tiny moet toch maar eens snel bij Juliet gaan kijken hoe ze woont, want wanneer dat niet al te best is zijn er misschien toch mogelijkheden om een echtpaar als huisvader en moeder te krijgen. Voorzichtig hadden we al aan Juliet en haar echtgenoot gedacht.

Na de avondsluiting van de kinderen, drinken we koffie en gaan daarna via de laptop naar een preek luisteren en is onze tweede zondag in Nsoatre alweer voorbij.

Nicholas uit Kwabenakuma komt langs. Aan Nicholas was een studietoelage verstrekt om zijn Senior High af te maken. Hij is geslaagd maar ik heb zijn cijferlijst nog niet gezien. Hij wil nu naar het Onderwijs Training College in Berekum om daar de driejarige opleiding tot onderwijzer te volgen. Hij vroeg om een beurs. Ik vroeg hem welke garantie we zouden hebben dat hij daarna zijn kennis zou aanwenden ten behoeve van Kwabenakuma, zoals we ook hadden afgesproken met betrekking tot de Senior High. Nu die garantie kon hij makkelijk geven, maar of daar iets van terecht komt is natuurlijk de vraag.

Ik liet hem weten dat je helemaal geen beurs nodig hebt, want je verbind je aan de overheid en die betaald je zelfs een salaris, genoeg om je onderkomen met maaltijden en je schoolboeken te betalen. Het nadeel is dat de overheid, na je opleiding,  je ook de school aanwijst waar je moet gaan werken tenminste voor een aantal jaren. Dus er is geen garantie voor Kwabenakuma.

Alleen het inschrijven kost geld, je moet dan een admission fee betalen. Weet je hoeveel dat is? Nee, nu dat kan ook niet want dat hoor je pas wanneer je wordt toegelaten. We verwachten ca. 1.500 cedis. We zullen het in Nederland overleggen, maar in elk geval zou het dan een lening worden die je van je toelage moet aflossen.

Terwijl we dit schrijven om 13.30 uur steekt er plotseling een harde zandstorm op, de hele lucht zag geel, het duurde maar enkele minuten. Buiten is het nu een bende maar zelfs binnen gingen lege flessen van de tafel. De wind was even lekker nu we geen stroom hebben. Maar we moeten de boel weer aan laten vegen.

Ondanks de hitte en het stof door de droogte blijven de weeskinderen met hun vriendjes gewoon doorgaan met voetballen en spelen. Er groeit geen grassprietje meer, maar wanneer de regen komt zie je met een enkele week een groen veld.

Intussen hadden we nog niet kunnen lunchen. Staat de lunch net klaar komt de financiële man en het medische hoofd (een vrouw) van de kliniek langs om nog eens uitvoerig te bedanken voor het opstarten van de watervoorziening enz.

Nu is het wachten nog op de aannemer, die is onderweg vanuit Accra naar hier voor een gesprek.

Inmiddels hebben we ook weer stroom dus dat maakt het weer wat aangenamer.

Om ca. 18.00 uur een gesprek met de aannemer. Hij was al met Solo bij de kliniek wezen kijken. Zand en grint waren zojuist gebracht voor het maken van de blokken. Het personeel van de kliniek was verbaasd over de snelle aanpak. Dinsdagmorgen ga ik kijken naar het maken van de blokken en de plaats waar het gebouw komt. De loodgieter was juist op ons terrein voor een klusje en die kreeg meteen opdracht om pijpleidingen enz. uit te gaan meten en materiaal te bestellen. In mei kan het geheel worden opgeleverd, voordat Nadine en Bertine teruggaan naar Nederland, zij kunnen dan het hele proces volgen en foto’s maken.

Het toekomstige project van de bouw van een Senior High doorgenomen. Opdracht voor een plattegrond was al gegeven, hij gaat het opnemen en beloofde dat eind komende week ik de tekening zal hebben. Ik kan dan aan de hand van de tekening foto’s van het terrein maken waar ongeveer de diverse gebouwen zullen komen.

Joseph ons oudste weeskind, is zojuist (18.30 uur) na 3,5 uur reizen langs gekomen om oma en opa te groeten. Maandagmorgen gaat hij weer terug. Het is een boom van een kerel aan het worden.

Ja, het was deze zaterdagmorgen even heftig op het terrein van de stichting. Plotseling kwam er een jonge vrouw het terrein oprennen greep een sterke man, die ik had ingehuurd voor wat sloopwerkzaamheden, bij de pols en zocht bij hem bescherming. Direct daar achteraan nog een jonge vrouw het terrein op. Daarna een groep schreeuwende mensen en…de politie. Georgina en Seth waren er direct bij. Tiny zegt ga er maar even naar toe. Dus politie een handje gegeven want hij zei heel nadrukkelijk dat hij politie was, nu dat stond ook duidelijk op zijn blauwe uniform. Ik vertelde hem dat het prima was maar dat hij op privé terrein was en ik geen vreemden op het terrein wilde. Nu hij heeft de groep netjes meegenomen en zou het verder op het bureau afhandelen.

Het bleek dat de jonge vrouwen iets op hun geweten hadden en bescherming zochten op ons terrein en dachten daar veilig te zijn. De bouwvakker die ik had ingehuurd voor het slopen van de oude muur om het terrein, vertelde me echter dat het te maken had met een familie aangelegenheid.

Sinds 8 uur vanmorgen zitten we weer eens zonder stroom. Ook gisteren hebben we regelmatig een uurtje zonder gezeten.

In Ghana kun je eigenlijk niets goed plannen de omstandigheden kunnen snel veranderen. Solo ging gisterenmorgen meubels enz. ophalen in Sunyani, die we hadden uitgezocht voor het gastenverblijf. In Sunyani regelde hij een vrachtauto die er op het oog redelijk uitzag. Op weg naar Nsoatre kwam men 4 maal met pech te staan en ze deden er bijna 4 uur over om de 20 km af te leggen.

Vanmorgen hebben we vernomen dat Catrien en Geertrude gisterenavond goed zijn aangekomen. Aan het eind van de volgende week hopen ze zich bij Nadine en Bertine te voegen. Het gastenverblijf is ingericht dus ze kunnen komen.

Deze morgen is er hard gewerkt door de weeskinderen. De jongens zijn met Seth een pad naar de poort aan het aanleggen van brokken steen. Daarover komt gravel, we laten Solo vrachtwagens met gravel kopen en eventueel tuingrond voor de tuinaanleg. We doen dat dikwijls wanneer we hier zijn, we doen dat privé omdat we het aan laten leggen op onze aanwijzingen leuk werk vinden. Zelf hebben ze daar geen inzicht in en zijn ze steeds verbaasd wanneer ze het resultaat zien. We hebben daarom ook privé deze sterke man ingehuurd om het zware werk te doen.

De meisjes hebben vanmorgen het terrein aangeveegd dus alles ziet er weer netjes uit. Een paar grote flessen cola laten halen en iedereen is weer blij.

Vrijdag 15 februari is de dag dat we volgens de nieuwe organisatie vorm zijn gaan werken. De meeste kinderen verschenen vandaag in hun nieuwe oranje schooluniformen. Niet alle kinderen want er zijn ook ouders of verzorgers die de 8 cedis (euro 3,20) niet kunnen betalen, dus daar moet nog een oplossing voor komen.

Seth, de huisvader van het weeshuis, is het hoofd van de dagopvang. Op 1 maart ontvangt hij zijn diploma als onderwijzer. Hij is geslaagd op het tweede niveau, hij haalde bijna het eerste niveau, ik neem aan dat het invloed heeft op het salarisniveau wanneer hij als onderwijzer op de basisschool zou gaan werken. Het ziet er naar uit dat Seth ons in de toekomst zal verlaten en zich door geld zal laten leiden. Als onderwijzer kan hij veel meer verdienen dan binnen onze organisatie. Het is jammer maar daar is niets aan te doen.

Om u enig inzicht te geven: 1 euro is momenteel 2,50 cedis, De mensen die hier boeren of een nering hebben verdienen tussen de 20 en 60 cedis per maand, onze medewerkers verdienen tussen de 40 en 120 cedis per maand, maar een onderwijzer van het basis onderwijs verdient 400 – 500 cedis per maand, en een docent aan de Senior High (de echtgenote van Solo) ongeveer 1.000 cedis per maand. Solo zou met zijn opleiding en intelligentie tussen de 1.400 en 2.000 kunnen verdienen, maar hij is ook al voor hogere posten gevraagd in de politiek en dan zou hij nog veel meer kunnen verdienen. Maar het hart van Solo, de directeur van de organisatie in Ghana, ligt bij de kinderen en het kleine salaris dat hij verdient besteed hij aan de weeskinderen en de kinderen van de dagopvang. Salarissen in Ghana en zeker in deze arme regio liggen ver uit elkaar.

Direct onder Seth functioneert vanaf vandaag Lucy onze hulp. Wanneer wij niet in Ghana zijn assisteerde ze al in klas 1 van de dagopvang. Lucy studeert voor onderwijzeres. Zij heeft Senior High en zit nu in de twee klas van de driejarige opleiding voor het onderwijs aan basisscholen. De opleiding wordt gegeven op de zaterdag en zondag in Sunyani. Lucy is vanaf nu verantwoordelijk voor orde en regel op de dagopvang. Direct blijkt al dat ze flink kan optreden en de medewerksters corrigeert. Nu regelt ze alleen de organisatie van de maaltijden en het gestructureerd eten van de kinderen, wanneer wij weer terug zijn naar Nederland heeft ze dus de volledige verantwoording voor de organisatie.

Van de overige medewerkers is de hoogste opleiding Senior High, ook vanuit het gezichtspunt van opleiding was het mogelijk deze stappen te zetten en de jonge Lucy deze verantwoordelijkheid te geven. Seth had al aangegeven dat ze zeker zou worden geaccepteerd en dat bleek gisteren toen we de lijnen aangaven tijdens de bespreking met het voltallige personeel.

Vanmiddag 14 februari een gesprek gehad met de financiële man van de Nsoatre kliniek. Ik had hem uitgenodigd voor een belangrijke mededeling, maar hij begon eerst te praten. Hij vertelde dat de afdeling verloskunde een geweldige sprong had gemaakt de afgelopen jaren en dat dit landelijk niet onopgemerkt was gebleven. Toen ze dit onlangs analyseerden hoe dit kwam was de conclusie dat het te danken was aan de invloed van Stichting Kinderhulp Ghana. In de loop van de jaren is de afdeling stap voor stap gerenoveerd en verbeterd.

Wel we konden hem nu meedelen dat we de laatste stap gingen maken. Na dit gesprek willen we onmiddellijk starten met het brengen van water naar de kliniek. Een oud boorgat wordt gerenoveerd en voorzien van een elektrische pomp en daarna wordt via een pijpleiding het water naar de kliniek gebracht. Vanuit enkele watertorens wordt het water dan naar de diverse afdelingen gedistribueerd.  Zodat alle afdelingen over water kunnen beschikken.

Bij de afdeling verloskunde wordt een gebouw neergezet met twee toiletten en twee douche ruimtes voorzien van warm en koud water. Zodanig gebouwd dat men vanuit de afdelingen zo de ruimte binnen kan lopen. De unit wordt voorzien van een grote septic ruimte ondergronds met verschillende  ruimtes en ontluchting zodat een natuurlijk afbreekproces ontstaat.

Wanneer hij akkoord zou gaan en dat ging hij natuurlijk, hij was zeer verblijd en zag er al naar uit om het aan de medische staf te kunnen meedelen, dan gaat de aannemer onmiddellijk beginnen aan de fabricage van de benodigde betonblokken voor de bouw. Wanneer die gereed zijn moeten ze enkele weken drogen en tijdens het drogen worden de graafwerkzaamheden gedaan.

Een nieuwe stap is gezet ter bevordering van de gezondheid van moeder en kind maar ook van alle andere patiënten.

Gisterenmiddag zegt Lucy onze hulp plotseling: Tomorrow is the 14th February, we have a man his name is Valentine….. we geven elkaar daarom dozen bonbons. Nu Lucy, Valentijnsdag is een werelds commercieel gebeuren, wij zijn dat als christen niet gewend. Tiny ziet de twijfel waarschijnlijk in mijn ogen en zegt abrupt “wat jij doet moet je zelf weten maar aan dat gedoe doe ik niet mee”. Dus Lucy geen bonbons, overigens heb ik in 15 jaar Nsoatre nog nooit één bonbon hier gezien. Het is ook wel brutaal van Lucy, maar inwendig moest ik er om lachen want het geeft ook wel de pit aan die in haar zit en daardoor zag Tiny waarschijnlijk mijn twijfel. En wat een verhaal diste ze weer op “we have a man his name is Valentijn” waar halen ze dat soort onzin vandaan.

De onzin begon al in het vliegtuig met een speciale Valentijn gift en in Anomabo kregen we geen 10% korting in verband met te verwachten drukte met Valentijn, nu er is geen kip gekomen toen we er waren en bovendien blijkt het dus pas vandaag te zijn. Als zeventigers horen we de laatste jaren pas iets over Valentijnsdag, ik heb geen idee wat  het voorstelt. Ik zie wel papier met roze hartjes, dus het zal wel met liefde of zo te maken hebben.

Wanneer ik uitkijk op 220 spelende kinderen, de vreugde zie in de ogen van de weeskinderen en denk aan onze eigen kinderen en kleinkinderen, dan denk ik dat Tiny en ik 365 Valentijnsdagen in een jaar hebben.

Vandaag is het Aswoensdag. De presbyterianen houden deze dag ook. Dus vanmorgen om 9 uur begon er een dienst in de kerk naast ons huis. Ver over 1.000 kinderen waren er in de kerk om de dienst bij te wonen. Het zijn de kinderen die naar de scholen gaan van de presbyterianen op het terrein links van ons eigen terrein. De dienst duurde tot 10.30 uur en er werd veel gezongen maar er was ook een preek voor de kinderen. Vanavond is er de gewonen kerkdienst, die zal wel langer duren.

De kinderen van onze dagopvang zijn niet naar de kerk. Wij hebben elke woensdagmorgen onze eigen kinderdienst, dus ook deze ochtend.

Tiny en Lucy waren vanmorgen al om 8.30 uur aanwezig bij het ontbijt van de dagopvang. Vanaf het terras, waar ik een goed overzicht heb, zag ik al dat het geordend toeging. Klas voor klas ging naar de eetzaal, nadat ze eerst in de klas bij elkaar waren gekomen. Toen Tiny en Lucy verslag uit kwamen brengen, merkte ik naar Lucy op: je hebt uit de school geklapt gisterenavond, want anders konden de leiders en leidsters niet weten dat ik ontevreden was en dat het moest veranderen. Ze lachte een beetje, maar zo gaat dat hier de tamtam werkt nog steeds. Maar dat is niet erg. Vanmiddag hebben Tiny, Lucy en ik de situatie geëvalueerd en afgesproken hoe we het gaan doen. Om 3 uur heb ik een functioneringsgesprek gehad met Seth, waarbij tevens de nieuwe aanpak is besproken. Om 11 uur morgenochtend zal ik het voltallige personeel uitleg geven en tevens de nieuwe taak van Lucy toelichten.

Tiny was vanochtend voor de koffie al weer druk bezig in het gastenverblijf.

Om 10 uur zaten Nadine en Bertine met Solo in de bus voor Sunyani. Ze hadden goed geslapen en waren uitgerust. Er waren nog 4-5 lege plaatsen, dus de bus vertrok nog niet. In Ghana vertrekt men wanneer de bus vol is. Schematijd kan b.v. 8 am zijn en dan vertrek je pas om 11 uur wanneer de bus vol is. Het zal dus wel vanavond worden voordat ze hier zijn.

Gelukkig viel het allemaal mee en om kwart over zes kwamen de dames met Solo en enkele draagsters het terrein oplopen. Direct maar aan de avondmaaltijd en daarna naar de kinderen en toen….viel het licht uit. Dus dat werd bedden opmaken enz. met een zaklamp.

Het werd heel stil en donker, er kon dus ook geen kerk worden gehouden. Na ruim een uur ging het licht weer aan en kwamen de dames gezellig koffie drinken.

Dinsdag 12 februari 2013

Het was een heel zware dag vandaag, vooral voor Tiny die druk is met schoonmaken en inrichten van het gastenverblijf en dat zal morgen nog wel doorgaan.

Het begon gisterenmiddag al, de stroom viel uit en dat bij een temperatuur van 36 graden in de schaduw. Dus geen ventilatoren aan en in het donker gisterenavond en vannacht. Ook vandaag tot vanmiddag 12 uur geen stroom, alleen was het nog iets warmer, 38 graden in de schaduw, dat is het overigens nog steeds om 6 uur nu ik zit te schrijven op ons terras met de ventilator aan.

Vannacht niet kunnen slapen van de muggen, vanmorgen zaten er wel 10 muggen in de top van mijn muskietennet. Gespoten en gevangen en Lucy gezegd overdag mijn muskietennet ook gesloten te houden zodat de muggen niet weer lekker kunnen gaan zitten wachten op mijn bloed. Vanmiddag zag ik een zwart vlekje op mijn laken ik veegde het weg maar het werden twee bloedvlekken, het was dus een mug met mijn bloed. Gelukkig ben ik aardig immuun voor de steken en voel alleen maar even jeuk

Vanmorgen dus naar Sunyani om spullen te kopen voor het gastenverblijf. We hadden met Lucy afgesproken dat zij na het ontbijt een taxi zou regelen die bij ons zou blijven. Lucy slim als ze is zegt niets, maar ziet Solo zijn auto bij ons voor de deur staan, belt gisterenavond Solo op om de auto met een chauffeur. Dus vanmorgen om 8 uur een vriend van Solo om met ons naar Sunyani te gaan. Zijn we net onderweg, lekke band dus de reserveband, een fopband die ook nog zacht was. In Fiafre band op laten pompen en de ander achter gelaten om te repareren. Kosten 0,5 cedis oppompen en 2,5 cedis voor repareren, dus 1,20 euro totaal. Vervolgens naar Melcom diverse zaken gekocht, daarna nog groente enz. Om 11 uur op huis aan, maar Lucy merkte op dat ze wel een ijsje zou lusten, de ondeugd. Dus even stoppen bij Hotel Eusbett voor vier flinke ijsjes die we eerst lekker opaten voor we verder gingen. Daarna de autoband opgehaald en om 12 uur reden we het terrein weer op en floep de fan ging draaien dus we hadden weer power. Dat was dus 24 uur zonder stroom, nu maar wachten op de volgende stroomstoring.

Na de lunch even een paar foto’s gemaakt van de slapende kleintjes, tot mijn verbazing slapen de jongetjes apart van de meisjes. Van beide groepen plaatsen we hierbij een foto wanneer het lukt. Internet gaat zo langzaam dat ik er telkens wordt uitgegooid bij het uploaden en dan kan ik weer opnieuw beginnen. Ik ben vaak een uur of langer bezig, terwijl ik alleen maar hoef te plakken en de foto’s te laden.

In de middag is het gastenverblijf ingericht en onze woonkamer heringericht. Onze grote eettafel met 6 stoelen staat nu in het gastenverblijf en ik zit nu aan een plastic tafeltje met 3 plastic stoelen, maar dat blijft gelukkig niet zo. Om een uur of 5 waren vooral Tiny en Lucy, die het leeuwendeel voor hun rekening namen, aan het eind van hun Latijn.

Lucy kookte weer lekker, yam met ampesi (kotomle, bladeren van de cocaoyam, met knoflook, gember en kruiden) en gebakken makreel (noemen ze in Ghana zalm, maar het is makreel).

Tijdens de maaltijd praatten we erover dat ik zo slecht had geslapen omdat ik nogal teleurgesteld was over de gang van zaken die morgen op de dagopvang. Lucy had daar ook een behoorlijke mening over en we zaten op dezelfde lijn. Zij voelt er wel voor om hier flink het mes in te zetten en is van mening dat ze de dames wel aan zou kunnen, ze wilde maar meteen morgenochtend de zaak aan gaan pakken. Nu dat kan natuurlijk niet. Tiny en Lucy gaan nu morgen gewoon de maaltijden bijwonen. Daarna gaan we de zaken uitwerken en morgenmiddag om 4 uur heb ik een gesprek met Seth de hoofdonderwijzer en huisvader van het weeshuis.

Om 7.55 is de KLM geland in Accra en precies 1 uur later liep Solo achter de bagagewagen en was Gideon de parkeerticket aan het betalen. Vijf minuten later zaten Bertine en Nadine in de auto en spraken we even met ze. Alles was vlot en goed verlopen.