Ghana 2016

Tijdens deze dagen zijn de maaltijden in het weeshuis wat uitgebreider dan normaal en is het een gespreksonderwerp voor de kinderen wat ze graag willen eten. We moeten hierbij niet denken aan uitgebreide maaltijden zoals wij die kennen. Nee, de kinderen krijgen een stukje vlees en iets te drinken bij de maaltijd.

Maandagavond 21 december na de avondsluiting begon de discussie over de maaltijden. Het ging er nogal fel aan toe en men kon niet tot overeenstemming komen. Het was uiteindelijk Joseph die de knoop doorhakte en zei dat hij zich zou neerleggen bij wat Saartje, Lisa en Stephen, de 3 jongste kinderen dus, zouden voorstellen.

Verbazing alom en huisvader Seth werd zelfs kwaad maar Solo zei hem dat hij zich moest neerleggen wat de kinderen zouden beslissen. Het is heel erg tegen de cultuur om de jongste kinderen te laten beslissen, we zien hierin resultaten van de bredere en anders gerichte opvoeding van onze weeskinderen. Kortom er kwam geen beslissing en dus zou er voor donderdag een vervolg gesprek moeten plaatsvinden waarin de beslissing moest worden genomen.

Wij lieten snel weten dat we vonden dat Joseph zich als een leider en als een volwassen man had gedragen.

Van het uitstapje in augustus was nog geld over en we hadden toen besloten dat de kinderen rond de kerst nog een keer bij het Eusbett hotel zouden kunnen gaan eten. Dinsdags is Solo naar het Eusbett gegaan om een afspraak te maken, maar hij kreeg te horen dat er allerlei programma’s waren rond de feestdagen en dat het niet mogelijk was.

Woensdag werd dan de beslissing genomen. Clement had zich bij de visie van Joseph aangesloten dat de 3 jongste kinderen de beslissing moesten nemen.

Besloten werd om in plaats van een bezoek aan Eusbett een extra geit te kopen zodat er in januari ook nog vlees zou zijn voor bij de maaltijden. Eén geit was al in augustus gekocht toen ze nog goedkoper waren, maar nu moest Solo zien om er donderdag nog een geit bij te kopen. Nu dat is gelukt. Verder werd besloten om 4 kippen te slachten. Ik hoop dat ze 4 hanen hebben geslacht want die zijn toch maar steeds elkaar de loef aan het afsteken. Er lopen heel wat kippen en hanen rond op het terrein.

De meiden hebben voor de Kerstdagen hun haar laten doen, u ziet ze op de 1^e foto welke gemaakt is op 2^e kerstdag.

Het volgende werd afgesproken:

Kerstavond 24 december: fufu met pindasoep en kip.

1^e Kerstdag ’s middags: yam met een koolsaus en een ei, ’s avonds: rijst met tomaten saus groenten en kip.

2^e Kerstdag ’s middags: fufu met okro soep en geitenvlees, ’s avonds: jollof rijst met stukken geitenvlees op een houten stokje.

Nieuwjaarsdag ’s middags: gebakken rijst met saus en kip en ’s avonds: banku met pindasoep en geitenvlees.

Er was natuurlijk nog geitenvlees over en de kinderen willen nog graag rijstballen met pindasoep en geitenvlees.

Op de 2^e foto ziet u de lunch van 2^e Kerstdag en op de volgende 2 foto’s de lunch van 1 januari.

Voor de kinderen waren het feestelijke maaltijden!

Edna Nti en haar moeder Rose Afabea. Samen met nog een ouder zusje wonen ze behoorlijk ver weg in een arme omgeving.

Bij de geboorte was ze gezond maar toen ze 9 maanden was ging ze lopen en is ze gevallen. Haar moeder is met haar naar het ziekenhuis in Sunyani gegaan maar daar werd ze doorgestuurd naar Kumasi. Daar kreeg ze therapie en na onderzoek bleek dat ze stuipen had gehad. Toen herinnerde de moeder zich dat na de val het zwart uit haar ogen weg trok en de ogen wit waren geworden en dat ze helemaal stijf was geworden. Het is nooit meer goed gekomen met Edna en haar moeder moet haar de hele dag verzorgen. Na dit voorval is de vader er vandoor gegaan zoals meestal wilde hij niet voor haar zorgen.

Na deze gebeurtenis kon Edna niet lopen. Om zich voort te bewegen kroop ze over haar knieën heen en weer. Haar knieën lagen open en de wonden ontstoken.

Op de opvang hebben we veel geoefend met lopen. Edna is erg vooruit gegaan. Ze staat een stuk steviger op haar benen en loopt (op goede dagen) meters zelfstandig. Edna wankelt zo af en toe nog wel en slingert heen en weer met haar lichaam. Maar ze boekt vooruitgang en lijkt het lopen leuk te vinden. Een ballon heen en weer brengen of achter een speelgoedautootje aan vind Edna een leuk spel. Tegelijkertijd is het een goede oefening om haar benen en het lopen te trainen.

Edna haar moeder is een gemotiveerde vrouw, die het beste voor haar kind wil. Zo wil Rose ook heel graag dat Edna gaat praten. Op dit moment spreekt Edna niet tot weinig. Zo af en toe zegt ze wel wat woorden zoals: ‘mama’, hi, bye, en in het Twi: het gaat goed (eye). Rose wil het liefst de woorden er in stampen. Ik ben er van overtuigd dat Edna hier niet zo heel veel van leert. Het is belangrijk dat Edna dat ze haar stem kan gebruiken om dingen duidelijk te maken en dat dit het beste kan doormiddel van woorden. Daarom heb ik, in mijn tijd in Ghana, samen met Edna op een speelse manier woordjes geoefend en gebrabbeld. Op deze manier ontstond er contact en verbinding met dit meisje. Rose zag dat Edna op deze manier haar stem meer begon te gebruiken (tijdens het spelmoment) en heeft naar mijn inzicht, het stampen van woorden een beetje losgelaten. Ik hoop dat Edna ooit met enkele woorden haar wensen en behoeften kan aangeven.

Edna is erg aanhankelijk aan haar moeder, het liefst is ze de hele tijd bij haar in de buurt. Edna houd van knuffelen, handjeklapspelletjes, achter een ballon aanrennen, zingen, dansen, blokjes van de ene naar de andere kant brengen en van blokjes een toren maken.

Edna is een vrolijk en lief meisje wat erg moet wennen aan nieuwe mensen maar als ze je eenmaal herkent, het toch wel erg leuk vind en graag wat met je kletst (op haar eigen niveau).

Isaac Kumi (6 jaar oud in 2015) is een vrolijke en bewegelijke jongen.

Isaac was 3 dagen oud toen hij stuiptrekkingen kreeg, hij werd opgenomen en ging weer gezond naar huis. Maar de stuiptrekkingen bleven terugkomen en leidde tot het spastische jongetje wat hij nu is.

Hij wordt verzorgd door zijn oma en opa. De moeder is 25 jaar en heeft na Isaac nog 2 gezonde kinderen gekregen. Ze leeft in de buurt van Berekum en ze heeft nooit meer naar het jongetje omgekeken na de geboorte, ze komt ook niet op bezoek. Men schaamt zich om toe te geven dat men een gehandicapt kind heeft en meestal zijn het de oma en opa die zich over zo’n kind ontfermen. Oma is 45-50 jaar en ziet er flink uit en Isaac heeft de hele dag haar zorg nodig. Opa is 73 jaar en samen hebben ze 5 kinderen waarvan de moeder van Isaac de oudste is. Opa is ijzervlechter van beroep maar heeft geen werk.

Isaac lacht veel en lijkt blij en gelukkig. Hij kan niet lopen maar kan zich wel voortbewegen door zichzelf over de grond heen te schuiven. Isaac heeft beugels om zijn benen en goede stevige schoenen aan. De schoenen zijn voor bescherming van benen en voeten omdat hij natuurlijk allerlei spastische bewegingen maakt en zichzelf zou kunnen beschadigen.

Contact spelletjes zoals kietelen, op zijn lichaam kloppen en zijn handen vast pakken vindt hij erg leuk. Isaac kun je erg blij maken met actie- reactie- spel. Denk aan een toren bouwen en de blokjes weer omgooien, op het knopje van de camera drukken en de lichtflits zien, twee blokjes tegen elkaar aan tikken zodat er dan geluid ontstaat. Heel simpel en basaal spel. Hieraan zie je ook dat zijn ontwikkelingsniveau erg laag is. Ik vermoed dat zijn ontwikkelingsniveau niet hoger is dan 1,5 á 2 jaar.

Isaac zijn oma doet iedere dag oefeningen met hem, een soort fysiotherapeutisch oefeningen om zijn spieren sterk te houden vermoed ik. Het is belangrijk dat Isaac afwisselend in zijn (speciale) stoel zit en op de grond ligt. Hij vind het ook leuk als je zijn stoel buiten zet zodat hij weer even een andere omgeving om zich heen heeft. Hij houd ervan om opgetild te worden of op schoot te zitten.

Van september t/m november 2015 zijn er twee stagiaires, Dyon en Cyrelle, in het weeshuis en de dagopvang geweest. Zij hebben o.a. de weeskinderen en de gehandicapte kinderen geobserveerd en daar een analyse van gemaakt. De drie gehandicapte kinderen zijn geobserveerd en begeleid door Dyon. Wij willen u via deze blog nogmaals kennis laten maken met onze drie gehandicapte kinderen.

BLESSING NYARKO

Eind 2015 is Blessing 5 jaar geworden. Zij wordt verzorgd door haar oma Margaret Kyeraa.

Blessing is gezond geboren, haar moeder stierf voordat ze 1 jaar werd. Na 1 jaar kreeg ze stuiptrekkingen, Blessing kan lopen maar niet praten.

Het buurtje waar ze woont is een heel arm gedeelte van Nsoatre in de richting van Aduonya. Het is een slechte leefomgeving en zeker voor een meisje zoals Blessing.

Blessing is niet zindelijk, maar draagt ook geen luier (in 2015). Ik vermoed om financiële redenen. Maar dit maakt wel dat je soms in erg onhygiënische situaties komt.

Blessing kan niet praten maar maakt wanneer ze erg ontspannen is wel wat geluiden. Ze wappert vaak met haar handen. Dit doet ze wanneer ze blij en ontspannen is.

Blessing heeft een vrij korte spanningsboog en vind het dan ook lastig om een tijdje met één ding bezig te zijn. Ze beweegt veel, zit graag overal aan en stopt veel in haar mond.

Hoe ik Blessing zie: het is een meisje met een heel laag ontwikkelingsniveau. Dit blijkt ook wel uit haar gedrag. Spullen voortdurend in je mond stoppen, overal aanzitten en een korte spanningsboog is allemaal gedrag wat bij een baby van 0,5 á 1 jaar hoort.

Blessing is erg gericht op eten en houdt hier dan ook erg van. Ze focust zich op voedsel en pakt het liefst al het voedsel van anderen om het op te eten.

In de tijd dat ik bij Blessing was heeft ze geleerd om de deur zelfstandig open te doen en ze kan dus zo naar buiten lopen. Dit omdat ze erg gemotiveerd is om buiten te spelen. Ik heb van september t/m november bijna iedere dag met haar buiten gespeeld. Dit vond ze zo leuk dat ze op een gegeven moment haar schoenen pakte en bij de deur ging staan toen ik binnen kwam.

Ze heeft zichzelf dus aangeleerd om de deur te openen. Hetzelfde met het eten, ze is hier heel erg gemotiveerd voor en leert zichzelf dingen aan. Dit betekend naar mijn mening niet dat ze in andere dingen ook zo leerbaar is.

Je kunt dit meisje blij maken met schootspelletjes, buiten spelen (met name schommelen of op het draaimolentje), rennen, muziek maken en zingen.

Grace Abena Saa

Ja hoe gaat het met Grace? We schreven op 15 augustus in de blog over haar. Grace is 7 jaar en is geopereerd in het Komfo Anokye Hospital Peadiatric Oncolology Unit in Kumasi aan een tumor onder in haar rug. Zij moest daarna 6 nabehandelingen krijgen van elk 3 dagen. De predikant had samen met collega’s 3 behandelingen gefinancierd omdat de kerkelijke gemeente weigerde om geld voor de nabehandelingen bijeen te brengen. Tiny en ik hebben toen de 4^e behandeling betaald en twee verpleegkundigen uit onze kerkelijke gemeente in Woerden betaalden behandeling 5 en 6. We hoopten dat na de 6^e behandeling Grace zou zijn genezen.

Helaas is dit niet het geval, het blijkt dat Grace totaal gedurende 3 jaar zal moeten worden nabehandeld.

Er is een brief van het ziekenhuis ontvangen gedateerd 3 december 2015. Hierin wordt melding gemaakt dat Grace sinds 9 juni 2015 wordt behandeld. Zij heeft een Germ Cell Tumour (kiemcel tumor) één van de jeugdkankersoorten. De behandeling hiervoor is 3 jaar chemotherapie met totaal 14 behandelingen, volgens het ziekenhuis.

Grace heeft dus 6 behandelingen gehad en moet nog 8 behandelingen krijgen.

De kosten van deze 8 behandelingen zijn ongeveer GHȼ 7.000 ofwel ca. € 1.750 en dat nog zonder de reis- en verblijfskosten. Een gezinnetje bestaande uit vader, moeder en vier kinderen (zie foto) en een maand inkomen van ca. € 12,50 kan dit natuurlijk onmogelijk betalen. Dus kwam de vader op 14 december met de brief naar Solo toe. Solo was er juist de dag daarvoor op bezoek gegaan om te kijken hoe het met Grace ging. De moeder vertelde dat haar man een week geleden met Grace naar Kumasi was vertrokken voor de 6^e  behandeling.

Solo zond de brief naar mij door en mailde dat Grace nog steeds het hele pakket van verband en pleisters op haar rug had.

Ik liet Solo weten dat het te gemakkelijk was om het geheel bij Kinderhulp neer te leggen en dat ik eerst wil horen wat de kerkelijke gemeente denkt bij te dragen. Gods Woord leert ons dat we elkaars lasten moeten dragen en dat moet de Presbyteriaanse kerk waarvan ze lid zijn maar eens tonen. De predikant besloot om het in de vergadering van het district op woensdag 30 december te bespreken. Hij had er waarschijnlijk weinig vertrouwen in om dit met zijn eigen kerkenraad te bespreken.

Dus was het afwachten welk antwoordt we zouden krijgen.

Over het algemeen bekommerd men zich in Ghana niet over zo’n arm gezin. En dat het gezin heel arm is kun je zien aan hun huisje van gedroogde modder, maar binnen is het nog erger. U ziet op de foto waar het gezin moet slapen, de baby ligt er al. Ik denk dat vader en enkele kinderen meestal in het schuurtje op de grond of buiten slapen.

Het district heeft besloten dat ze 10% van de kosten zullen betalen, niet zo geweldig dus. We hopen D.V. 26 januari voor twee maanden naar Ghana te gaan en hebben dus alle tijd om eens een pittig gesprek te houden met predikant en kerkenraad.

Dus er moet nog GHȼ 6.300 ofwel € 1.575,- bij elkaar worden gesprokkeld voor de overige 8 behandelingen en dat gespreid over twee jaar. Nu dat moet te doen zijn. Wanneer er onder de lezers zijn die hierin bij willen dragen dan kunnen ze een bedragje over maken naar de rekening van de stichting, graag met vermelding ‘voor Grace’.