Auteur: wim

Het valt niet mee om na drie weken afscheid van de kinderen te nemen. Al zingend komen de kinderen zaterdagmorgen om negen uur om afscheid te nemen. Oma heeft natuurlijk voor allemaal nog een paar snoepjes, intussen is de auto gepakt en kunnen we om half tien wegrijden.

De reis gaat voorspoedig en enkele minuten voor half drie zijn we op de plaats van bestemming.

Na vijf uur rijden beginnen we trek te krijgen, dus spullen op de kamers en naar het restaurant. Ook Gideon onze chauffeur blijft mee-eten en gaat daarna door naar huis in Tema.

Echter voordat hij kan wegrijden duurt wel even. Drinken is er snel, maar eten! Het eten is prima maar het duurt heel erg lang. Na 1½ uur komt het eerste eten op tafel maar voordat de laatste eten heeft ben  je weer een half uur verder. Dit is tekenend voor Ghana, men kan geen dingen tegelijk doen, maar alles moet in volorde worden afgewerkt.

Een voorbeeld van maandagavond: na het eten hadden we iets voor na besteld, ik had koffie, Tiny en Maria een milkshake en Christine en Marthe een vanille ijsje met fruit. Na
de koffie en de milkshakes ging er een half uur voorbij en toen kwam men zeggen dat er geen vanille ijs meer was maar alleen aardbeienijs. Nu dan maar aardbeien, na ruim vijf minuten kreeg Christine een aardbeienijsje en verder kwam er niets meer, nadat ik opgestaan was en gevraagd had of ze niet in staat waren om twee ijsjes tegelijk klaar te maken, kwam het ijsje voor Marthe, Christine had haar ijsje al bijna op.

Die zaterdag kon Gideon pas tegen half zes wegrijden  naar huis en toen zat natuurlijk ook nog alles tegen en was hij pas om half  tien thuis in plaats van acht uur.

Het weer was prachtig; zonnig en een lekkere  temperatuur.

Onze laatste dag bij de kinderen is aangebroken.
Maria, Christine en Marthe zijn al bijtijds bezig om alles in gereedheid te brengen voor de middag sessie. Deze middag is er nog kleding voor kinderen van 3 t/m 12 jaar. Alles wordt gesorteerd uitgelegd op de tafels, en de stoelen worden weer buiten klaargezet. Opnieuw valt het ons op dat er zoveel goede kleding en ook nieuwe is. In Ghana draagt iedereen 2^de handskleding maar Solo merkt op dat die kleding van veel mindere kwaliteit is.

Om 11.00 uur gaan Tiny en Maria naar Sunyani om zich  te laten masseren. Voor GH¢ 40, ongeveer  €18,  krijg je een uur lang een hele goede massage in het Eusbett hotel. De dames wilden graag morgen fit aan de reis beginnen. Omdat de massage goed beviel namen ze beiden ook nog maar een pedicure behandeling van elk een uur.

Ik ga nog een poosje bij de kinderen kijken en  Christine en Marthe fietsen naar de kliniek om te kijken of er nog kleine kinderen zijn.

Daarna gaan wij alvast lunchen in afwachting van de terugkomst van Tiny en Maria en de komst van de eerste gegadigden voor kleding.

Om half drie wordt begonnen met de kleding uit te geven aan kinderen. Kort na het begin komen ook Tiny en Maria terug, gelukkig maar want het loopt storm. We hadden Solo gevraagd om niet te veel ruchtbaarheid te geven aan het uitgeven van kleding want we willen ook nog dozen met kleding bewaren voor de dorpjes. Nu dat hebben we geweten, volgens Solo was er geen ruchtbaarheid aan gegeven, zoals ook gisteren dat niet het
geval zou zijn geweest, het gevolg was dat er honderden kinderen en volwassenen kwamen deze middag.

Uiteindelijk wordt het een kompleet gekkenhuis en moeten we de poort sluiten. Aan 287 kinderen wordt kleding gegeven en daarnaast nog aan enkele zwangere vrouwen.

Ondanks de vele kleding die is uitgedeeld, zijn er nog vele dozen over om later in de dorpjes uit te delen.

Buiten de poort is het een chaos, veel vrouwen komen ook om te proberen om iets te bemachtigen. Lucy vraagt of ze met een doos grote maten dameskleding naar de poort mag gaan, nu dat is prima, maar het maakt alleen de chaos maar groter.

Ondanks dat er geen ruchtbaarheid aan is gegeven is de tamtam kennelijk rondgegaan.

‘Wij moeten drie maal per dag warm eten, want wij werken hard’

Wanneer men in Ghana werkt is dat maximaal 6 uur per dag inclusief de pauzes. Het eten bestaat over het algemeen uit voedsel waar niet veel krachten uit gehaald kunnen worden. Groente wordt nagenoeg niet gegeten.

‘Bij lage temperaturen kun je beter niet de was doen, want het droogt toch niet’

Lage temperaturen zijn er in juli en augustus, de temperatuur is dan 20 – 25 graden.

‘Zo zijn we!’

Het viel ons op dat er enkelen waren, tijdens het  uitreiken van de kleding, die aanwezen wat ze wilden hebben en ontevreden waren wanneer ze dat niet kregen, omdat het bijvoorbeeld hun maat niet was. We vroegen er Lucy naar en die antwoordde onmiddellijk en spontaan ‘zo zijn we !’ maar ze merkte er wel direct bij op dat zij het niet goed vond en van mening was dat men tevreden moest zijn met wat men kreeg, en dat zei ze ook tegen de ontevredenen.

Na de terugkomst van Christine en Solo uit Aduonya besluiten we, op deze  donderdagmiddag, om uit Nsoatre arme inwoners te laten komen. Solo laat in het dorp rondbazuinen dat de armen kunnen komen om kleding in ontvangst te nemen.

Al direct na de lunch komen de eersten, terwijl we nog niet wisten dat het al bekend gemaakt was. Snel beginnen dochter en kleindochters dozen uit de schuur te halen en op het terras uit te stallen. Het hele terras komt vol met dozen te staan, alles was gelukkig al eerder gesorteerd. Voor mij wordt buiten op het grint een luie stoel neergezet omdat ik als fotograaf ga functioneren. We zetten stoeltjes neer waarop de wachtenden kunnen zitten. Het wordt een hele happening; het loopt storm.

Na enkele uren moeten we opdracht geven om niemand
meer toe te laten vandaag. De wachtenden ontvangen echter allemaal nog hun kleding. Langzaam beginnen de kleinere damesmaten op te raken. We geven de boodschap door dat er voor de volgende dag nog voldoende jongens- meisjes- en
babykleding is, ook voor mannen is er nog wat kleding. Maar we hopen niet dat het morgenmiddag weer zo storm loopt. Onze dames hebben deze middag aan 134 mannen, vrouwen, kinderen of baby’s elk twee sets kleding uitgereikt. Het was
een hele prestatie en ook vermoeiend om elk van passende kleding te voorzien.
Maar het is gelukt!

Woensdagavond zijn alle weeskinderen gezellig bij ons op visite. Ze krijgen weer limonade en versnaperingen. De limonade wordt op een speciale manier via een bril gedronken. Oma had in Woerden negen van deze brillen gekocht, het waren de laatste dus Joseph de oudste had geen bril.
Intussen toonde opa het laatste deel van de Narnia serie. Ingespannen zaten de kinderen te kijken naar deze spannende film: The voyage of ‘The Dawn Treader’.

Sinds dinsdagmiddag is het droog en dus gaat Solo woensdagmiddag op de motor de weg naar Aduonya verkennen. Na drie uren is hij weer terug, enkele stukken zijn nog moeilijk te berijden maar morgenochtend zal het wel lukken, is de boodschap. Die nacht echter begint het opnieuw flink te regenen. Dus niet naar Aduonya, de dames zijn teleurgesteld.

We overleggen en besloten wordt dat Solo met Christine op de motor de weg zullen gaan verkennen en misschien kunnen wij dan alsnog in de middag met de pick-up gaan. Het is droog geworden en het waait nogal, dus misschien wordt het nog wat vandaag en anders gaat het over. Solo en Christine gaan op pad met een grote tas en een rugzak met dekentjes en dassen want die hebben ze nu hard nodig in Aduonya. In spanning wachten we op de terugkeer en hopen dat we dan met zijn allen kunnen gaan met al de dozen met kleding.

Intussen wordt ook met spanning afgewacht op de ontwikkelingen in de kraamkliniek, de vroedvrouw geeft aan dat er een vrouw is die binnenkort moet bevallen, maar ze is nog thuis. Er zal gebeld worden wanneer ze naar de kliniek komt om te bevallen. Het wordt voor Maria en Christine nog spannend of ze nog een bevalling mee zullen maken, want morgen is de laatste dag in Nsoatre.

Inmiddels zijn Marthe en Maria een speelochtend aan het opzetten in de eetzaal. Door de regen zijn er maar zo’n 50 – 60 kinderen gekomen. Met de twee oudste groepen gaat gespeeld worden. Muziek wordt geïnstalleerd, het binnenspeeltoestel wordt weer goed opgesteld, de speelgoedkisten worden geopend, speelgoed wordt verdeeld over de tafels, papier en potloden komen op de tafels om te vouwen of te tekenen. Het wordt een gezellige ochtend.
Een groepje van de kinderen blijven nog even om alles op te ruimen.

Met deze kinderen wordt na het opruimen nog even gezongen. Enthousiast zingen ze en doen de bewegingen mee van het lied: “Higher, higher, lift Jesus higher”.

In het begin van de middag is Christine terug met lege tassen. De weg was dusdanig slecht dat we niet met de pick-up er naar toe konden gaan volgens de opgedane ervaring. Solo en Christine waren eenmaal onderuit gegaan en hadden een stuk moeten lopen. De diepte van de waterplassen viel mee maar het was erg modderig en je gleed snel weg.

Gelukkig maar dat Christine alle gebreide dekentjes, onderbroekjes en dassen heeft kunnen uitdelen. Ze had veel mooie foto’s gemaakt en verder waren er nu foto’s van de kliniek die juist klaar was. Jammer dat we deze keer geen verdere hulp konden brengen, maar Christine was nu toch ook in Aduonya geweest. Maria en Marthe waren er twee jaar geleden al geweest.

Tijdens het bezoek deze dinsdagmorgen is er een moeder met haar dochter en die dochter  wacht op de geboorte van haar eerste kindje.
Afgesproken wordt dat Maria en Christine de bevalling zullen bijwonen.
Thuisgekomen wordt er een tas vol babykleertjes uitgezocht en een dekentje om na de bevalling aan de moeder te geven. Ongeduldig wachten Maria en Christine af en die middag gaan ze toch nog even op de fiets naar de kliniek om te kijken. Maar er wordt verwacht dat het wel avond zal worden. Dus afwachten maar en hopen dat ze op tijd worden gewaarschuwd.

De verpleegster die permanent in de kliniek in Kwabenakuma is gestationeerd was deze morgen ook aanwezig. Zij vaccineerde de hele jonge baby’s. Na haar werk wil ze langs komen voordat ze naar Kwabenakuma terugkeert. Voor haar wordt een flinke tas met babykleertjes ingepakt, zodat ze steeds na een bevalling kleertjes kan geven voor de pasgeborene. Voor haar persoonlijk doen we er een grote gebreide bedsprei bij plus een op zonnecellen werkende bureaulamp, dan heeft ze toch licht in het donker in een dorp waar
geen elektriciteit is.

Om half elf in de avond komt het telefoontje dat de bevalling begint. Binnen vijftien minuten zijn Maria en Christine in de kliniek, helaas moeder en kind liggen al heerlijk in hun bed. Het telefoontje was dus wel aan de late kant. Nu maar wachten op de volgende.

De volgende morgen gaat Marthe snel naar de kliniek om het baby’tje even vast te houden.

Op deze zonnige dinsdagmorgen zie ik tegen half acht de weeskinderen weer naar school gaan, ook op de dagopvang is er al beweging en Solo komt met een grote trekkar met yam het terrein op; voedsel voor de kinderen. Gisteren is het de hele dag regenachtig gebleven.

We brengen een bezoek aan de kraamafdeling/consultatiebureau van de kliniek in Nsoatre. Dinsdag is de dag dat de moeders met de jonge kinderen naar de kliniek komen voor de controle van de kinderen. Een grote weekendtas propvol, door de vrouwenvereniging gebreide, vestjes en broekjes gaan mee om uit te delen aan de moeders met baby’s en verder hebben we een grote doos met allerlei verbandmiddelen en andere zaken voor de kliniek.

Alles wordt in een taxi geladen die Solo had geleend en bestuurde, 2 weekendtassen, een koffer en een doos, met 234 gebreide broekjes, 47 gebreide vestjes, 120 truitjes en nog een doos met verbandmiddelen. Ik ga met Solo mee in de taxi en de dames gaan lopen. Een uur lang delen de dames de kleding uit. Vele gelukkige moeders achterlatend gaan we weer naar ons huis.

Op 15 km noordelijk van Nsoatre ligt het gebied Aduonya met ongeveer 35 kleine dorpjes waar vluchtelingen uit het noorden van Ghana wonen. Vier jaar geleden zijn we in dit gebied begonnen met hulp te bieden.
Het gebied had niets: geen drinkwater, geen stroom, geen scholen en geen medische zorg. Inmiddels zijn er twee waterpompen en een school en deze week is de kliniek gereed.

Veel vrouwen en kinderen overlijden er tijdens de bevalling. Bevallingen vinden dikwijls plaats in het donker op de grond in de hut waar ze wonen. We hopen dat dit zeer  binnenkort verleden tijd is wanneer ze in de nieuwe kliniek kunnen bevallen.

We zouden met de pick-up truck volgeladen met dozen met kleren voor groot en klein en dekentjes, gebreid door de vrouwenvereniging van de Geref. Gemeente uit Woerden, voor de baby’tjes gaan. De weg naar Aduonya is zeer slecht en het gebied is niet bereikbaar in het regenseizoen en wanneer het buiten het regenseizoen flink heeft geregend.

Helaas begint het deze nacht om één uur hard te regenen en het duurt tot tegen de middag, dus bijna twaalf uur lang stortregen, alles staat blank. Om vier uur, deze maandagmorgen, zijn de meisjes al wakker van de stromende regen. De komende dagen is Aduonya niet meer bereikbaar.

Maar het openbare leven in Nsoatre ligt ook stil. Er zijn geen kinderen op de dagopvang. Om 05.30 uur is onze kokkin al begonnen om de pap voor het ontbijt te koken maar er zijn geen kinderen gekomen. Ook de scholen liggen stil, ook onze weeskinderen gaan niet naar school vanmorgen.
Onze hulp komt om half tien, en dat hadden we niet verwacht, want wanneer het regent staat er al snel 30 cm water in het huisje waar ze woont en moeten ze continue water naar buiten scheppen. Wanneer je arm bent en in een hutje moet wonen ben je slecht af in Ghana. Beter bedeelden wonen hoger, hoe armer je bent hoe lager je woont en dikwijls stroomt het water als een rivier door je huis.

We vernamen dat onze kokkin het initiatief had genomen om met de grote kookpot met pap de nabijgelegen wijk met zeer arme mensen in te gaan ondanks de stromende regen. Ze werd met gejuich ontvangen tijdens het uitdelen.

We hopen dat we enkele dagen met stralende zon krijgen; dan kunnen we misschien donderdag of vrijdag alsnog gaan, want juist de inwoners van Aduonya hebben de kleding hard nodig, op de foto’s is te zien hoe men gekleed ging toen we er in oktober 2007 voor het eerst kwamen en ze voor het eerst blanken zagen.

Zaterdag 16 juli is het de verjaardag van Martha, ze wordt 9 jaar. Voor haar wordt een kinderfeestje georganiseerd deze zaterdagmiddag.

Echter al vroeg in de morgen komt Solo langs, hij was al voor zessen op pad geweest met de motor om poolshoogte te nemen in Ayakomaso. Nu komt hij ons ‘sad news’vertellen. Op weg van school naar huis is er vrijdagmiddag een meisje van 10 jaar verongelukt. Ayakomaso ligt langs de hoofdweg van Nsoatre naar Sunyani op 6,5 km van Nsoatre en behoort tot Nsoatre.
Er is geen school en de kinderen moeten langs de hoofdweg lopen naar Sunyani 8 km of naar  Nsoatre om naar school te gaan. Vorig jaar zijn er twee kinderen uit Ayakomaso, waar we van weten, doodgereden en nu dus weer dit meisje. Dit komt door het roekeloze rijgedrag in Ghana van automobilisten die bij het inhalen over de vluchtstrook rijden waar
dus de kinderen lopen.

Om drie uur die middag begint het verjaardagsfeestje van Martha, er zijn cupcakes gebakken die mooi zijn opgemaakt, er is ook een mooie taart gebakken waarop ‘Happy Birthday’ staat en verder is er limonade en chips. Martha wordt toegezongen en ze krijgt de cadeautjes die haar adoptieouders hebben meegegeven. Ze is beduusd onder al die aandacht, van nature is ze stil en een beetje teruggetrokken, het is een lief meisje die het
liefst anderen helpt. Daarom hebben we Korkor, zoals ze heette, de christelijke naam Martha gegeven. Nadat de volwassenen weg zijn spelen de kinderen tot het avondeten gezellig bij ons op het terras.

Die avond is het een enorm kabaal in de kerk, de band is aan het oefenen. Het klinkt voor geen meter. Onze dames gaan naar de kerk en Maria legt uit dat ieder voor zich wel kan zingen, maar dat de muziek zo hard speelt dat ze elkaar niet kunnen horen tijdens het zingen.  Dus ze zingen maar wat en op een afstandje is dat geen gehoor, maar zelf merken ze dat niet. Maria adviseert ze om te oefenen zonder band en ook de band moet apart oefenen voordat ze samen gaan. Er wordt naar geluisterd en dat merken we tot onze schrik wanneer om vier uur die nacht de band alleen begint te oefenen en we dus wakker schrikken.

Zondagmiddag, na de kerkdienst, waarbij we dachten rustig te kunnen genieten van het bij elkaar zitten en het mooie weer, besluit ook de band inderdaad zonder de muziek flink te gaan oefenen. Ze hebben er schik in want ze gaan nog uren door waarbij ze flink in hun handen klappen. Dit is Ghana!

Ja, kinderen en nog meer kinderen, deze vrijdag stond in het teken van de kinderen.

’s Morgens om 09.00 uur eerst een bezoek aan de ‘Junior High’. Alle jongens en meisjes krijgen een balpen en het onderwijzend personeel een poloshirt.

Vervolgens naar onze ‘Daycare’ klas 1 en 2. Aan de kinderen van de dagopvang worden cadeautjes gebracht die de kinderen van de ‘Fiskebekk Barnehage’ de dagopvang in Ålgård, Noorwegen, hadden gegeven. De kleintjes in klas 1 krijgen knuffels en de twee 2^de klassen krijgen speelgoed.

Na de koffie op naar de twee 3^de klassen van de dagopvang want die krijgen potloden, kleurpotloden en kleurboeken.

Na de ochtendpauze van de ‘Primary Schools’ krijgen de vier basisscholen, op de grote compound van de Presbyterianen, een bezoek.

We kunnen precies alle schoolkinderen een balpen geven en dan zijn er maar een paar over, en dat terwijl we twee tassen vol hadden. We hebben niet geteld maar het zullen er niet veel minder zijn geweest dan 1500. Al het onderwijzend personeel kreeg een poloshirt. Het was een hele happening.

Terwijl we zo rondliepen zagen we enkele moeders met een baby’tje of een klein kindje. Maria, Christine en Marthe moesten de
kleintjes natuurlijk even knuffelen. De moeders werden daarop uitgenodigd om naar ons huis te komen voor kleertjes voor de kinderen. Nu, dat liet niet lang op zich wachten, we waren nog maar goed en wel terug of daar kwamen ze al. We hebben nog heel veel voor kleine kinderen, dus we konden flink uitdelen.

Die middag kwamen de meisjes uit het weeshuis bij ons. Christine en Marthe zijn gezellig met de meisjes gaan knutselen.

Morgen is het alweer de derde en laatste zaterdag in Nsoatre, want volgende week zaterdag hopen we af te reizen naar de kust voor een korte strandvakantie. Aan onze hulp Lucy hebben we gevraagd om niet om acht  uur maar om negen uur te komen zodat we wat langer kunnen slapen. Ik hoop niet dat we vroeg gewekt worden door de muziek, want zaterdag is de dag van de begrafenissen, en een begrafenis in Ghana is een geweldige happening met uren lang keiharde muziek die niet om aan te horen is, Aangezien er bij ons
onderkomen veel open terrein is worden daar nogal eens de feesttenten opgesteld voor zo’n begrafenis.