Ghana

Om elf uur in plaats van half tien, dus op zijn Ghanees,  kwam Regina om samen met de
dames naar Sunyani te gaan. De dames gingen lekker zwemmen in het zwembad van het Eusbett hotel. Oma en Maria hebben zich ook aan een goede massage, elk gedurende een uur, onderworpen. Er was al eerder goede ervaring mee opgedaan.

Solo en ik bleven achter in Nsoatre, zo kon ik rustig aan de eerste stukjes voor mijn blog werken. Om twee uur gingen we samen naar Sunyani om inkopen te gaan doen. Ruim voor de afgesproken tijd, vier uur, waren we op het terras van het Eusbett hotel waar we samen met de dames zouden eten. De dames kwamen ook voor vieren omdat ze trek in eten hadden. Nu de trek zou nog wel toenemen. Na een drankje bestelden we het eten. Marthe was nog het beste af, na een uur kreeg zij haar eten, vervolgens 15 minuten later Oma, Maria en Christine, weer 10 minuten later kreeg ik mijn eten en toen Solo en Regina hun hele Tilapia met sauce en banku kregen was het intussen half zes en bijna donker. Toch hebben we het etentje afgerond met een lekker ijsje. Thuis gekomen in Nsoatre namen we
lekker koffie of chocolademelk als afronding van een ontspannen dagje.

Deze eerste week van ons verblijf waren er geen bijzondere zaken gepland en er was nog niet veel te doen. Het wachten was op de 52 dozen met kleding, speelgoed enz. die woensdag uit Accra zouden komen. Het transport was deze maal anders geregeld. Een buurman van Gideon heeft een busje en voor 400 GH¢ wilde hij alles naar Nsoatre brengen. Goedkoop is het niet, maar de helft gaat al op aan benzine of diesel voor het busje, nadat we de verzekering hadden gekregen dat het een safe en vertrouwd contact was gingen we akkoord.

Om acht uur belde Gideon al dat ze vertrokken waren en dat alles mee kwam. Om zes uur die middag bereikte ons het bericht dat de remmen niet goed werkten en dat men tot Kumasi was gekomen en daar zouden blijven tot de volgende ochtend. Daar heb je het al dacht ik, maar de volgende ochtend waren ze al bijtijd in Nsoatre en alles zag er intact uit. Het zou ook onmogelijk zijn geweest om onderweg de dozen open te maken en goederen te
stelen zoals vorig jaar was gebeurt; want de deuren konden niet meer open en op het dak was alles goed in zeildoek verpakt.

Solo had intussen de ploeg bouwvakkers die aan het weeshuis en de farm werkten gemobiliseerd om te lossen en de dozen in de opslag te zetten. De dozen op het dak waren er snel af maar de inhoud van het busje viel niet mee. Het busje was propvol gestouwd en het geheel was zich gaan zetten zodat er geen deur meer open wilde. Na veel gepruts was er eindelijk een klein raampje open maar dan nog de eerste dozen door het te kleine raampje wurmen. Uiteindelijk lukte het en was de spanning van de deur en kon deze open. De
spanning op de achterdeur werd ook minder zodat deze ook open kon. Snel was toen alles gelost en opgeslagen. De mannen wilden snel terug, dus afrekenen en terug rijden naar Tema.

Diezelfde donderdagmorgen was Solo al vroeg in Kumasi. We hadden besloten om de woonkamer te voorzien van airconditioning en die moest gekocht worden in Kumasi. Al voor de middag was Solo terug en had hij 10% korting bedongen. Dat is in elk geval mooi meegenomen want zo’n airconditioning is behoorlijk aan de prijs.

Terwijl ik dit type, maandagochtend, is een monteur van het Eusbett hotel de airconditioning aan het monteren en dat is wel spannend. Maria riep me al snel binnen om te voorkomen dat hij een gat naar buiten zou maken die in het zicht zou blijven. Boren en schroeven met pluggen kent men niet in Ghana, alles wordt met spijkers vastgezet die in de muur worden geslagen. Zo ook de basisplaat waar de binnenunit aan moet hangen. Ik
ben benieuwd of straks de unit niet van de muur komt. Ik zit lekker buiten op het terras onze blog te typen en laat ze binnen maar aanmodderen, Maria houdt het wel in de gaten.

’s Avonds om zeven uur is er de Bijbelvertelling door Solo aan de weeskinderen, Oma en de dames wonen het elke avond bij. Eerst is er de nieuwe vertelling en dan de overhoring over de vertelling van de vorige avond. Hierna wordt er gezongen en tenslotte afgesloten met het kindergebed “Ik ga slapen, ik ben moe enz.” in het Nederlands. Maar doordat nu Maria, Marthe en Christine er zijn is er iets nieuw. Christine heeft op haar IPod liedjes staan waarbij bewegingen worden gemaakt die de inhoud uitbeelden. Dat vinden ze prachtig. Snel leren ze als het maar bewegen is op muziek want dát kunnen ze wel in Ghana.

Dikwijls wordt er even naar de ‘Daycare’ gelopen om te kijken bij de maaltijden of in de klassen. Tijdens de maaltijden, ontbijt om 08.30 uur en warme maaltijd om 12.00 uur, blijkt dat er veel kinderen op de grond moeten zitten omdat alle tafels bezet zijn. Maandagmorgen hadden we al geconstateerd dat de jongste groep uitpuilde tot buiten het speellokaal. Op de vraag aan Solo hoeveel kinderen we dit jaar hebben gaf hij aan 180. Een kind kon zien dat dit niet kon kloppen, dus tellen. Het waren ruim 240 kinderen aldus de telling van Christine.

Op woensdagmorgen is er om negen uur de bijeenkomst van de kinderen in de eetzaal. Meester Seth vertelt dan een verhaal uit de Bijbel. Het valt niet mee om de aandacht van zo’n grote groep kinderen vast te houden. De ouderen luisteren aandachtig en gaan vaak helemaal op in het verhaal en dat kun je goed zien en horen aan hun reacties, maar de kleintjes begrijpen er nog niet veel van. De dagopvang is toegankelijk voor zeer arme kinderen in de leeftijd van 6 maanden t/m 6 jaar, dus de kleintjes zijn nogal bewegelijk en
zeker wanneer er vijf blanken zijn die ook nog foto’s maken. Foto’s maken is het einde voor de kinderen, ze willen allemaal op de foto en binnen gaat er bij iedere flits een luid gejuich op.

Na de vertelling wordt er gezongen en enthousiast meegeklapt. Deze maal is er na afloop buiten op het grasveld een voortzetting van het zingen. Via de laptop laten Maria, Christine en Marthe de kinderen liedjes horen en worden de kinderen daarbij behorende bewegingen geleerd.

De rest van de week wordt door de dames vooral besteed aan het uitpakken van dozen en het sorteren van de kleding. Er blijkt veel mooie, goede en ook nieuwe kleding te zijn en deze maal ook veel voor baby’s en kleine kinderen. Van de ‘Nieuwenhuis Groep’ uit Rijssen is er een hele partij mooie nieuwe rode poloshirts bij in diverse maten. Alle medewerk(st)ers krijgen zo’n polo en ook de medewerkers van de aannemer die met de bouw bezig is.
Vervolgens mogen alle medewerksters  drie stuks kleding uitzoeken.

Volgende week dinsdag vindt de officiële opening plaats van de kliniek in Kwabenakuma, na het officiële gedeelte hopen we baby kleding en poloshirts voor de volwassenen uit te delen. De kleding hiervoor wordt uitgezocht en in dozen gepakt. Ad en Marieke hebben weer voor een doos met pennen gezorgd, aan de gasten tijdens de opening zullen we een pen geven.
Pennen heb je nooit te veel in Ghana, het is prachtig materiaal om uit te delen op scholen.

Volgende week donderdag hopen we eerst een dorpje met  cacao- bananen- sinaasappel-
mandarijnenplantages te bezoeken. Maria kan dan verder schrijven over de ‘fair-trade’ waarmee echtgenoot Herbert in Noorwegen bezig is. Daarna hopen we naar Adae Boresu te gaan en daar kleding uit te delen. Ook voor deze bezoeken hebben de dames alles al voorbereid.

Oude relaties van Maria en Marthe worden weer aangehaald. Een jongetje, David, wordt bezocht en aan hem wordt een cadeautje gegeven namens Signe uit Noorwegen welke twee jaar geleden bij Maria en Marthe was.

Ook komen oude kennissen Maria en Marthe bezoeken. Twee jaar geleden was Halimatu net geboren en werd een aantal keren bezocht en er werden babykleertjes gegeven. Nu is het al een flinke meid geworden en heeft ze een broertje gekregen.

Vrijdag worden onze drie gasten onder handen genomen door een kapster. Alle drie krijgen ze een fraai Ghanees kapsel van allemaal vlechtjes.

Bij het uitpakken van de dozen kwam er o.a. een ameublement voor een poppenhuis tevoorschijn. De meisjes in het weeshuis hebben een mooi poppenhuis staan. Christine en Marthe hebben het poppenhuis ingericht, de kinderen vonden het prachtig.Verder waren er puzzels en spelletjes die ze aan de kinderen hebben gegeven. Toen ik na een poosje ging kijken, lagen de vier dames op de grond van de meisjesslaapkamer samen met de vijf meisjes te spelen en te puzzelen. De jongens zaten aan de grote tafel te puzzelen en te spelen. Jammer dat er van de puzzels van de jongens telkens één stukje ontbrak. Wanneer we weer puzzels krijgen moeten we ze eerst maar zelf in elkaar zetten om te kijken of ze kompleet zijn.

Om zes uur vrijdagavond was er de film voor de kinderen bij ons op het terras. Genietend van popcorn en limonade werd er gekeken.

Na twee vermoeiende reisdagen is het heerlijk om de zondag in een ontspannen sfeer door te brengen. Op zondag heeft onze hulp Lucy natuurlijk vrij, dus moeten we zelf ons ontbijt klaar maken en afwassen.

Wanneer de lezer denkt dat we heerlijk uit kunnen slapen op zondag dan is dat een misvatting. De kerk staat namelijk pal naast ons huis op 30 meter. Nu begint de kerk pas om 09.30 uur dus dat zou geen probleem zijn, maar men heeft de geweldige gewoonte om ’s morgens om 6.45 uur de geluidsinstallatie te testen. Geluid hier in Nsoatre betekent niet mooi afstemmen, maar alleen zo hard mogelijk. Dus je wordt met een geweldige schok
wakker zodat je voor de rest van de dag vaak hoofdpijn hebt en je duf voelt.
Het knoert hard afstemmen met 1,2,3 duurt 15 minuten en daarna gaat de organist
zijn elektronische orgel uittesten dat wil zeggen enkele tonen continue gedurende een half uur heel hard herhalen. Waarschijnlijk heeft de toetsenist iets ingesteld welke steeds herhaalt wordt. Op een gegeven moment voelt iemand zich ook geroepen om af en toe een riedel op een drumstel te geven, vervolgens zet zo vals mogelijk nog een zangeres in en tenslotte ook een zanger die niet om aan te horen is. Kortom je bent wakker en slaperig voor de rest van de dag.

Toch wordt het een fijne dag, na kerk en zondagsschool wordt gepraat en gespeeld met de weeskinderen. Eten doen we deze dag nauwelijks, er zijn nog restjes van de vorige avond en brood met een beker soep uit een pakje doet wonderen en natuurlijk zijn er bananen.

’s Avonds drinken we, samen met Gideon, Solo en Regina, gezellig koffie of chocolade melk met een stroopwafel buiten op het terras. We nemen afscheid van Gideon die zich heeft voorgenomen om de volgende morgen om 04.30 uur te vertrekken omdat hij weer naar het ziekenhuis moet voor controle.

Na een goede nachtrust en een prima ontbijt konden we de volgende morgen om 09.15 uur vertrekken. Bewust hadden we dit hotel gekozen omdat het noordelijk van Accra en Tema lag op de route die ons via het Akwapim gebergte naar Kumasi zou brengen.

Het is een prachtige route die via Koforidua, de hoofdstad van Eastern Region, loopt. De verwachting was dat de route korter zou zijn dan Accra-Kumasi-Sunyani-Nsoatre waar we 8-9 uur over rijden. Dat viel tegen, de route is langer maar er is over het eerste gedeelte weinig verkeer en gewoonlijk heb je een uur nodig om Accra uit te komen, waardoor het iets sneller rijdt maar het eerste stuk is veel mooier.

Bij Suhum kom je weer op de hoofdweg van Accra naar Kumasi en dan heb je nog maar ruim 25% van de afstand Accra-Kumasi gereden dus dat viel tegen. Maar om 16.00 uur waren we op onze bestemming; ons onderkomen op het terrein van “Heart for Children Ghana Foundation” de partner in Ghana van de Nederlandse Stichting “Kinderhulp Ghana”, zie www.kinderhulpghana.nl  We werden verwelkomd door de directeur
Solomon Boateng (Solo) en al snel zaten we aan een heerlijke maaltijd,
klaargemaakt door de vrouw van Solo: Regina.

Snel komen ook de tien weeskinderen er aan om ons te begroeten. De jongens: Joseph, George, Benson, Clement en Theophilus en de meisjes: Mercy, Martha, Sarah, Amanda en kleine Sarah. Voor de kinderen breken er nu weer enkele weken aan met extra’s. Kleding, cadeautjes, snoepen en limonade en eenmaal per week projecteert opa een video op de witgeschilderde plaat board. Voor dit bezoek zijn het de drie Narnia films.

Het daglicht is ongeveer van zes uur ’s morgens tot zes uur ’s avonds, dus na de maaltijd was het al donker. Toch snel even kijken naar de uitbreiding van het weeshuis en de bouw van de kippen- en konijnenfarm. De uitbreiding van het weeshuis gaat goed en het ziet er allemaal voortreffelijk uit. Het wordt een prachtig geheel. De farm was een enorme
verrassing, het is een groot gebouw geworden waar veel inwoners van Nsoatre
trots op zouden zijn wanneer ze zo’n huis zouden hebben. Het bevat drie grote
ruimtes, twee voor de kippen, leg- en vleeskippen apart en een ruimte voor de
konijnen, grote hangoor konijnen voor het vlees en kleinere konijnen voor de
kinderen om te vertroetelen. Tevens is er een ruimte voor voedsel opslag. Dit
grote gebouw, waar je in rond kunt lopen, met een dak van aluzink, gemetselde
muren, deuren en een betonvloer moet een veelvoud kosten van de € 3.000 die we
privé beschikbaar hadden gesteld voor deze farm. Solo vertelde dat de aannemer
iets voor de kinderen wilde doen en de meerkosten voor zijn rekening neemt.

Vanaf de nieuwe, grote overdekte veranda, hebben de weeskinderen straks een mooi uitzicht op de nieuwe farm. Het stuk land tussen veranda en farm met daarin grote teakbomen zal worden geëgaliseerd en worden aangelegd met paden en struiken.

Vrijdag 1 juli we gaan naar Ghana. Even na twaalven brengt Herbert, echtgenoot van Maria, ons naar Schiphol. Het valt voor Maria niet mee om voor vier weken afscheid te nemen van de drie kinderen: Eskil, Krister en Bente.

Na het inchecken gaan we lunchen en vervolgens naar de gate. Oma en opa kunnen gezien hun leeftijd via het snelle poortje voor de security controle en de instapcontrole. Daar wacht een verrassing we zijn geupgrade naar de business class en dat is een meevaller na alle spanningen van de vorige dagen.

De dames laten lang op zich wachten, intussen wordt ons alvast een drankje aangeboden. Dan zien we tot onze verbazing dat er op de plaatsen van de dames in de comfort class anderen plaatsnemen. Wat krijgen we nu weer? Eindelijk komen de dames bijna als laatste binnen en blijkt dat zij ook een plaats hebben gekregen in de business class.

Het is wel heerlijk om comfortabel te reizen en zeker wanneer je er niet voor hoeft te betalen. Heerlijk relaxed genietend van de door Jonnie Boer van Restaurant De Librije in Zwolle samengestelde maaltijden, stijlvol gepresenteerd op het Marcel Manders servies van de KLM. En natuurlijk ontvingen we het met veel tamtam door KLM aangekondigde toilettasje van Victor & Rolf en Maria kon haar verzameling Delftsblauwe huisjes uitbreiden met vijf stuks.

We vertrokken goed op tijd en kwamen voor schema aan. Snel waren we door de douane. Ook onze bagage kwam snel op één tas na en die kwam natuurlijk ook flink later. Vlot konden we door de bagage controle, zoals steeds mochten we doorlopen.

Buiten gekomen stond onze trouwe chauffeur Gideon te wachten, uitgedost met een
prachtige brace om zijn nek. Na weken onderzoek in het ziekenhuis, waarbij
Gideon klachten had over een druk op zijn borst, had een scan uitgewezen dat er
iets met zijn nek zou zijn. De brace is dusdanig dat hij met zijn hoofd achterover
de wereld moet bekijken. Of hij heeft de brace achterstevoren om of de voorkant
is te hoog. Niettegenstaande kon hij nog steeds prima chauffeuren. Het was
allemaal wel krap met vier personen op een autobank maar we bereikten veilig
ons hotel: Preda Guest House aan de Akosombo Road in Tema. Een keurig klein
hotel met lage prijzen. Een tweepersoonskamer kost 50 Ghcedis plus 7 Gh¢ voor
het ontbijt van de tweede persoon en een eenpersoonskamer kost 40 GH¢ inclusief
ontbijt, 1 € is 2,13 Gh¢.

Kunnen we met z’n allen, wij oma en opa, Maria onze dochter en onze kleidochters Christine en Marthe, vertrekken zoals gepland?
Vrijdag 1 juli was D-day maar donderdagmorgen waren de paspoorten van Maria en
Marthe met visum nog niet ontvangen. Ze waren de week daarvoor door de
Ambassade van Ghana in Kopenhagen verzonden en dinsdag in Nederland aangekomen.
Tot aan Nederland is het via track en tracé goed te volgen, maar dan krijgen we
te maken met onze geprivatiseerde post. TPG of de sinds mei losgekoppelde post?
Het blijkt TPG te zijn.

Je wordt keurig te woord gestaan en vriendelijk krijg je te horen dat het 2-5 dagen kan duren. Eerst wordt alles op een grote hoop gegooid en dan vanaf die hoop geregistreerd en gesorteerd en eventueel aan douane handelingen onderworpen. Dus doorgaan met stressen. Wat een opluchting toen donderdagmorgen plotseling de hele track en tracé route stond aangegeven en eindigde met de chauffeur is onderweg. Toch maar een telefoontje, ja hoor het klopt tussen 10.00 en 14.00 wordt het geleverd. Maar opa zette onmiddellijk een domper op het geheel; door te vertellen dat hij regelmatig aangetekende
post krijgt uit Ghana maar dat de TPG volstaat met een briefje door de brievenbus
te doen omdat ze geen zin hebben om te wachten. Misschien worden de briefjes al
tevoren geschreven? De consequentie is dat je dan de volgende dag naar het
postkantoor moet om het zelf in ontvangst te nemen. Dat zou dus te laat zijn.
Opa waarschuwt om de auto goed in de gaten te houden. Om 9.45 gaat opa een
boodschap doen, komt om 10.15 terug, opent de brievenbus en jawel hoor het
verwachte briefje, dus weer stress. Maria weer bellen en uitgelegd wat er is
gebeurd, intussen dient echtgenoot Herbert via internet een klacht in. Gelukkig
vindt ook TPG het te gortig worden en zorgt nog diezelfde middag dat het in
orde komt.

Nu konden ook de plaatsen worden vastgelegd en via internet worden ingecheckt. Oma en Opa hadden al twee plaatsen in de comfort class, maar tot onze verrassing hadden de dames ook plaatsen in de comfort class maar dan zonder bijbetaling.

De avond wordt in ontspannen sfeer doorgebracht.