July 2011

Na twee vermoeiende reisdagen is het heerlijk om de zondag in een ontspannen sfeer door te brengen. Op zondag heeft onze hulp Lucy natuurlijk vrij, dus moeten we zelf ons ontbijt klaar maken en afwassen.

Wanneer de lezer denkt dat we heerlijk uit kunnen slapen op zondag dan is dat een misvatting. De kerk staat namelijk pal naast ons huis op 30 meter. Nu begint de kerk pas om 09.30 uur dus dat zou geen probleem zijn, maar men heeft de geweldige gewoonte om ’s morgens om 6.45 uur de geluidsinstallatie te testen. Geluid hier in Nsoatre betekent niet mooi afstemmen, maar alleen zo hard mogelijk. Dus je wordt met een geweldige schok
wakker zodat je voor de rest van de dag vaak hoofdpijn hebt en je duf voelt.
Het knoert hard afstemmen met 1,2,3 duurt 15 minuten en daarna gaat de organist
zijn elektronische orgel uittesten dat wil zeggen enkele tonen continue gedurende een half uur heel hard herhalen. Waarschijnlijk heeft de toetsenist iets ingesteld welke steeds herhaalt wordt. Op een gegeven moment voelt iemand zich ook geroepen om af en toe een riedel op een drumstel te geven, vervolgens zet zo vals mogelijk nog een zangeres in en tenslotte ook een zanger die niet om aan te horen is. Kortom je bent wakker en slaperig voor de rest van de dag.

Toch wordt het een fijne dag, na kerk en zondagsschool wordt gepraat en gespeeld met de weeskinderen. Eten doen we deze dag nauwelijks, er zijn nog restjes van de vorige avond en brood met een beker soep uit een pakje doet wonderen en natuurlijk zijn er bananen.

’s Avonds drinken we, samen met Gideon, Solo en Regina, gezellig koffie of chocolade melk met een stroopwafel buiten op het terras. We nemen afscheid van Gideon die zich heeft voorgenomen om de volgende morgen om 04.30 uur te vertrekken omdat hij weer naar het ziekenhuis moet voor controle.

Na een goede nachtrust en een prima ontbijt konden we de volgende morgen om 09.15 uur vertrekken. Bewust hadden we dit hotel gekozen omdat het noordelijk van Accra en Tema lag op de route die ons via het Akwapim gebergte naar Kumasi zou brengen.

Het is een prachtige route die via Koforidua, de hoofdstad van Eastern Region, loopt. De verwachting was dat de route korter zou zijn dan Accra-Kumasi-Sunyani-Nsoatre waar we 8-9 uur over rijden. Dat viel tegen, de route is langer maar er is over het eerste gedeelte weinig verkeer en gewoonlijk heb je een uur nodig om Accra uit te komen, waardoor het iets sneller rijdt maar het eerste stuk is veel mooier.

Bij Suhum kom je weer op de hoofdweg van Accra naar Kumasi en dan heb je nog maar ruim 25% van de afstand Accra-Kumasi gereden dus dat viel tegen. Maar om 16.00 uur waren we op onze bestemming; ons onderkomen op het terrein van “Heart for Children Ghana Foundation” de partner in Ghana van de Nederlandse Stichting “Kinderhulp Ghana”, zie www.kinderhulpghana.nl  We werden verwelkomd door de directeur
Solomon Boateng (Solo) en al snel zaten we aan een heerlijke maaltijd,
klaargemaakt door de vrouw van Solo: Regina.

Snel komen ook de tien weeskinderen er aan om ons te begroeten. De jongens: Joseph, George, Benson, Clement en Theophilus en de meisjes: Mercy, Martha, Sarah, Amanda en kleine Sarah. Voor de kinderen breken er nu weer enkele weken aan met extra’s. Kleding, cadeautjes, snoepen en limonade en eenmaal per week projecteert opa een video op de witgeschilderde plaat board. Voor dit bezoek zijn het de drie Narnia films.

Het daglicht is ongeveer van zes uur ’s morgens tot zes uur ’s avonds, dus na de maaltijd was het al donker. Toch snel even kijken naar de uitbreiding van het weeshuis en de bouw van de kippen- en konijnenfarm. De uitbreiding van het weeshuis gaat goed en het ziet er allemaal voortreffelijk uit. Het wordt een prachtig geheel. De farm was een enorme
verrassing, het is een groot gebouw geworden waar veel inwoners van Nsoatre
trots op zouden zijn wanneer ze zo’n huis zouden hebben. Het bevat drie grote
ruimtes, twee voor de kippen, leg- en vleeskippen apart en een ruimte voor de
konijnen, grote hangoor konijnen voor het vlees en kleinere konijnen voor de
kinderen om te vertroetelen. Tevens is er een ruimte voor voedsel opslag. Dit
grote gebouw, waar je in rond kunt lopen, met een dak van aluzink, gemetselde
muren, deuren en een betonvloer moet een veelvoud kosten van de € 3.000 die we
privé beschikbaar hadden gesteld voor deze farm. Solo vertelde dat de aannemer
iets voor de kinderen wilde doen en de meerkosten voor zijn rekening neemt.

Vanaf de nieuwe, grote overdekte veranda, hebben de weeskinderen straks een mooi uitzicht op de nieuwe farm. Het stuk land tussen veranda en farm met daarin grote teakbomen zal worden geëgaliseerd en worden aangelegd met paden en struiken.

Vrijdag 1 juli we gaan naar Ghana. Even na twaalven brengt Herbert, echtgenoot van Maria, ons naar Schiphol. Het valt voor Maria niet mee om voor vier weken afscheid te nemen van de drie kinderen: Eskil, Krister en Bente.

Na het inchecken gaan we lunchen en vervolgens naar de gate. Oma en opa kunnen gezien hun leeftijd via het snelle poortje voor de security controle en de instapcontrole. Daar wacht een verrassing we zijn geupgrade naar de business class en dat is een meevaller na alle spanningen van de vorige dagen.

De dames laten lang op zich wachten, intussen wordt ons alvast een drankje aangeboden. Dan zien we tot onze verbazing dat er op de plaatsen van de dames in de comfort class anderen plaatsnemen. Wat krijgen we nu weer? Eindelijk komen de dames bijna als laatste binnen en blijkt dat zij ook een plaats hebben gekregen in de business class.

Het is wel heerlijk om comfortabel te reizen en zeker wanneer je er niet voor hoeft te betalen. Heerlijk relaxed genietend van de door Jonnie Boer van Restaurant De Librije in Zwolle samengestelde maaltijden, stijlvol gepresenteerd op het Marcel Manders servies van de KLM. En natuurlijk ontvingen we het met veel tamtam door KLM aangekondigde toilettasje van Victor & Rolf en Maria kon haar verzameling Delftsblauwe huisjes uitbreiden met vijf stuks.

We vertrokken goed op tijd en kwamen voor schema aan. Snel waren we door de douane. Ook onze bagage kwam snel op één tas na en die kwam natuurlijk ook flink later. Vlot konden we door de bagage controle, zoals steeds mochten we doorlopen.

Buiten gekomen stond onze trouwe chauffeur Gideon te wachten, uitgedost met een
prachtige brace om zijn nek. Na weken onderzoek in het ziekenhuis, waarbij
Gideon klachten had over een druk op zijn borst, had een scan uitgewezen dat er
iets met zijn nek zou zijn. De brace is dusdanig dat hij met zijn hoofd achterover
de wereld moet bekijken. Of hij heeft de brace achterstevoren om of de voorkant
is te hoog. Niettegenstaande kon hij nog steeds prima chauffeuren. Het was
allemaal wel krap met vier personen op een autobank maar we bereikten veilig
ons hotel: Preda Guest House aan de Akosombo Road in Tema. Een keurig klein
hotel met lage prijzen. Een tweepersoonskamer kost 50 Ghcedis plus 7 Gh¢ voor
het ontbijt van de tweede persoon en een eenpersoonskamer kost 40 GH¢ inclusief
ontbijt, 1 € is 2,13 Gh¢.

Kunnen we met z’n allen, wij oma en opa, Maria onze dochter en onze kleidochters Christine en Marthe, vertrekken zoals gepland?
Vrijdag 1 juli was D-day maar donderdagmorgen waren de paspoorten van Maria en
Marthe met visum nog niet ontvangen. Ze waren de week daarvoor door de
Ambassade van Ghana in Kopenhagen verzonden en dinsdag in Nederland aangekomen.
Tot aan Nederland is het via track en tracé goed te volgen, maar dan krijgen we
te maken met onze geprivatiseerde post. TPG of de sinds mei losgekoppelde post?
Het blijkt TPG te zijn.

Je wordt keurig te woord gestaan en vriendelijk krijg je te horen dat het 2-5 dagen kan duren. Eerst wordt alles op een grote hoop gegooid en dan vanaf die hoop geregistreerd en gesorteerd en eventueel aan douane handelingen onderworpen. Dus doorgaan met stressen. Wat een opluchting toen donderdagmorgen plotseling de hele track en tracé route stond aangegeven en eindigde met de chauffeur is onderweg. Toch maar een telefoontje, ja hoor het klopt tussen 10.00 en 14.00 wordt het geleverd. Maar opa zette onmiddellijk een domper op het geheel; door te vertellen dat hij regelmatig aangetekende
post krijgt uit Ghana maar dat de TPG volstaat met een briefje door de brievenbus
te doen omdat ze geen zin hebben om te wachten. Misschien worden de briefjes al
tevoren geschreven? De consequentie is dat je dan de volgende dag naar het
postkantoor moet om het zelf in ontvangst te nemen. Dat zou dus te laat zijn.
Opa waarschuwt om de auto goed in de gaten te houden. Om 9.45 gaat opa een
boodschap doen, komt om 10.15 terug, opent de brievenbus en jawel hoor het
verwachte briefje, dus weer stress. Maria weer bellen en uitgelegd wat er is
gebeurd, intussen dient echtgenoot Herbert via internet een klacht in. Gelukkig
vindt ook TPG het te gortig worden en zorgt nog diezelfde middag dat het in
orde komt.

Nu konden ook de plaatsen worden vastgelegd en via internet worden ingecheckt. Oma en Opa hadden al twee plaatsen in de comfort class, maar tot onze verrassing hadden de dames ook plaatsen in de comfort class maar dan zonder bijbetaling.

De avond wordt in ontspannen sfeer doorgebracht.