Ik laat nu Solo zelf het woord nemen, en hij verteld verder: Vanaf de volgende dag, was ik zeer waakzaam en oefende druk uit voor aandacht voor Prince. De artsen en verpleegsters waren dikwijls kwaad op me en wilden dat ik van zaal afging omdat het niet toegestaan was dat je continue op de zaal verbleef. Er bleef me niets anders over dan te pleiten om te mogen blijven. Vanaf de dag dat ik het gesprek had met de verpleegster was ik bezwaard met angsten en had slapeloze nachten. Ik was verbaasd, maar had vertrouwen in God en hield aan met bidden. Steeds wanneer ik begon te bidden sprongen de tranen in mijn ogen, ik huilde bijna de hele nacht en mijn ogen waren bijna altijd rood.
Vier dagen na het gesprek met de verpleegster raakte Prince in coma, hij ademde zwakjes. Ik kwam in een toestand die ik niet kan beschrijven. Maar gelukkig voor mij had juist toen die verpleegster dienst en ik ging snel naar haar toe. Ze rende onmiddellijk naar Prince met zuurstof en legde Prince daaraan en zei dat ik moest kalmeren en dat het goed zou komen. Ik belde Dr. Hannah en informeerde haar over de situatie. Hoewel ze druk was op de afdeling kindergeneeskunde beloofde ze zo snel mogelijk te komen. Na 20 minuten was ze er al samen met een andere vrouwelijke arts. Ze vroegen om het dossier van Prince en lazen het helemaal. Ze zeiden mij dat ik niet in paniek moest raken en me moest ontspannen en dat ze hun best zouden doen. Ik vertelde ze dat ze zo vriendelijk moesten zijn om de situatie te redden omdat ik ondertussen zelf ook in een slechte situatie was terechtgekomen. Ik was echt buiten zinnen op dat moment en mijn hart ging abnormaal te keer.
Om 4.00 uur die middag kwam Dr. Hannah terug met vier andere artsen, inclusief de behandelend arts van Prince. Zij observeerden Prince gedurende vijf minuten en daarna gingen ze naar een andere kamer. Daar ontspon zich een lange en harde discussie. Na de discussie werd ik uitgenodigd en zij vertelden me dat ze hun uiterste best zouden gaan doen en dat we allen moesten bidden om de situatie ten goede te doen keren. Snel werden bloedmonster van Prince genomen en werd een medicijn voorgeschreven die aan het infuus moest worden toegevoegd om hem kracht te geven omdat hij niet meer kon eten. Snel ging ik de stad in om het medicijn te kopen, terwijl ik daar mee bezig was werd ik bijna door een auto aangereden.
De volgende morgen kreeg ik te horen dat Prince bloed nodig had. Aangezien het een noodgeval was kon hij bloed krijgen van de bloedbank, maar ik moest voor vervangend bloed zorgen. Prince kreeg zijn infuus met bloed. Ik belde mijn zuster, die in Kumasi woont, en legde haar de situatie uit. Zij beloofden te regelen dat er zouden komen om bloed te doneren. Mijn zuster en haar man slaagden er in om vijf jonge mannen te vinden die bloed wilden geven. Ze werden getest en na intensive onderzoek werden er twee geselecteerd die bloed konden geven voor Prince. Hoewel de twee jonge mannen er niet om vroegen heb ik ze geld gegeven om eten te kopen. Na enige tijd kwamen Dr. Hannah en nog enkele artsen om Prince te observeren. De aandacht die Prince kreeg was duidelijk verbeterd.
Aangezien Prince in coma was, kon hij niet naar het toilet. Ik moest hem daarom regelmatig helpen en hem en het bed verschonen. Alleen wanneer de verpleegster uit Fiapre dienst had hielp ze mij. Verder was er niemand die mij hielp ik kreeg zelfs geen handschoenen, dus ben ik handschoenen gaan kopen. Uit de kraan kwam meestal geen water dus had ik meestal geen water om mijn handen te wassen, ik kocht dan zakjes drinkwater en waste daarmee mijn handen en dat zonder zeep want dat was er ook niet. Ik voelde me heel slecht onder deze omstandigheden maar ik was vastbesloten en richtte mij daarop om alles te doen om het leven van Prince te redden, dat was cruciaal en ging voor alles.
De situatie van Prince was zodanig dat ik verdrietig was, wanhopig en ontstemd zodat ik volledig mijn trek in eten verloor, niet meer in staat was om te slapen en volledig onder de stress zat. Maar ik mocht vertrouwen hebben dat Prince het zou overleven, ondanks dat er verklaard was dat hij zou sterven. Ik ging door met bidden en steeds wanneer ik ging bidden vulden mijn ogen zich met tranen.
Na twee weken in coma begon Prince zijn hand te bewegen en opende zijn ogen. Ik werd helemaal gelukkig. Rond 4 uur die middag kwam de dokter en die begon ook te glimlachen. Dr. Hannah kwam en riep Prince, maar hij gaf nog geen reactie, maar zijn ogen gingen in de richting waar het geluid vandaan kwam. Dr. Hannah vertelde me dat het de goede kant uitging en dat het goed zou komen. God is goed!
In een volgende blog zullen we Solo verder laten vertellen.