Ook de laatste dag in Anomabo is het mooi weer gebleven; dus het was genieten.
Het was goed toeven in ‘Anomabo Beach Resort’ wanneer je in de gelegenheid bent kunnen we een verblijf van enkele dagen ten zeerste aanbevelen. Een speciale periode is september/oktober, dan komen de ‘Leather Back Turtles’ het strand op om daar hun eieren te leggen. We zullen nu weer een tijdje moeten wachten tot een volgend verblijf om ’s morgens aan het strand te genieten van een ‘cappuccino’.
We zijn allemaal lekker verkleurd en Marthe heeft besloten om als een Ghanese terug te keren naar Europa. Dus wordt haar kapsel
woensdagmiddag aan de beach, door twee kapsters die hiervoor speciaal zijn gekomen, onder handen genomen. Het resultaat mag er zijn; allemaal vlechtjes en op haar hoofdhuid een mooi patroon. Marthe heeft van zich zelf een flinke bos mooi lang donker haar, dus extra haar invlechten is niet nodig. Dat gebeurd wel bij Ghanese dames want die houden het haar kort en meisjes worden meestal kaalgeschoren, dit voorkomt wel hoofdluis maar fraai is het niet.
Woensdag in de namiddag beginnen we al een beetje in te pakken en de bagage te verdelen zodat we zo min mogelijk koffers en tassen hebben en belangrijke zaken in de twee koffers hebben.
Donderdagmorgen komt Gideon ons ophalen. Hij is vroeg zodat we al om tien uur naar Accra kunnen vertrekken. De reis gaat voorspoedig en in twee uur zijn we aan de rand van de hoofdstad Accra. Maar dan begint de ellende, de wegen in Accra zijn verstopt, alle wegen zijn één grote file.
We besluiten eerst naar de KLM office te gaan, dicht bij de boekwinkel van DRTS waar Gideon onze chauffeur werkt, nu die office blijkt niet meer te bestaan. Het kantoor blijkt nu bij het vliegveld te zijn.
We willen proberen om de ticket van Maria, Marthe en Christine, die op onze KLM
Flying-Blue award punten, met Alitalia via Rome moeten vliegen en dan verder met KLM naar Schiphol, om te boeken op de rechtstreekse vlucht. Zo doet de KLM dat met de punten. Ik had in het verleden ook al eens geprobeerd op de punten naar Accra te vliegen, het kon maar ik moest dan twee maal overstappen en was een dag onderweg, in plaats van de ruim 6 uur.
Eerst gaan we even langs de boekwinkel om Samuel Hayford, de manager, de hand te schudden. Dan op naar het vliegveld naar de KLM, we stoppen onderweg om nog wat souvenirs te kopen. Bij de KLM blijkt de ticket niet gewijzigd te kunnen worden. Dus moeten de dames die avond om ca. 12.00 naar Rome vliegen en komen dan uiteindelijk 7 uur na ons op Schiphol aan.
Aan Gideon had ik gevraagd of we in de buurt van het vliegveld ergens konden eten, nee dat kon niet, er was niets. Dit was weer zo’n typisch Ghanees antwoord, ik herinnerde hem er aan dat dicht bij het vliegveld een hele grote ‘Shopping Mall’ was met een heleboel restaurantjes, daar was ik wel eens met Gideon en zijn gezinnetje gaan eten. Dus op naar de shopping mall waar de upper-ten van Accra, vooral de witten, hun inkopen doen. Daar kun je de laatste elektronische apparatuur kopen en… daar was een groot binnenplein met
zitjes en allemaal restaurantjes er omheen met elk zijn eigen specialiteit. Ik wil maar zeggen ga nooit af op het antwoord van een Ghanees, zij antwoorden meestal tegengesteld. Wanneer we aan onze hulp Lucy vroegen heb je dit of dat gedaan antwoordde ze altijd ja… en ging het dan vervolgens doen.
Om half zes waren we op het vliegveld en konden wij inchecken en moesten de meisjes nog tot zeven uur wachten met inchecken bij Alitalia, partner van KLM-Air France, maar een ramp en het Skyteam onwaardig, met nog krappere stoelen dan KLM in de economy class, slecht en weinig te eten en een onvriendelijke bemanning. De vlucht met KLM van Rome naar Schiphol was een verademing voor ze, met betere stoelen (ondanks het kleinere type vliegtuig en ook gewoon economy class), beter eten en een heel vriendelijke bemanning.
Dit was het eind van deze blog. Maandag 8 augustus hoop ik opnieuw naar Ghana te vliegen voor een korte periode van 10 dagen, maar dan gaan we voor DRTS ofwel het ‘Deputaatschap Bijbelverspreiding Gereformeerde Gemeente’ welke een driedaagse conferentie hoopt te houden met als titel ‘The Lord’s Prayer’. Nog eenmaal hoop ik, als voormalig algemeen secretaris, van dit deputaatschap deze conferentie bij te wonen. Wij hopen opnieuw via deze blog verslag te doen.