Ghana oktober – november 2014

We hadden weer een aantal zakjes stamslabonen meegenomen om te poten. De bonen vinden ze erg lekker.

Vanmiddag direct na schooltijd is men begonnen met de aanleg. Stokken snijden, in de grond zetten en de top aan elkaar binden, de grond losmaken. Morgen is het zaterdag en hebben ze genoeg tijd om de groentetuin af te maken.

Het regent nu nog bijna elke dag een poosje. Dus het kan nog een aantal weken flink groeien daarna wordt het steeds droger maar dan sproeien de jongens wel en warm is het altijd.

Terwijl ze aan het werk zijn zorgt oma voor lekkere frisse limonade. We hebben in Accra heel wat liters aanmaaklimonade ingekocht.

Vrijdag 17 oktober 2014

Terwijl we deze morgen druk bezig waren een aantal zaken uit te werken en gesprekken te voeren kwam er een meisje met haar moeder langs.

Het was Mercy. Mirjam Tanis en Petra van der Aart uit Woerden, hadden haar begin dit jaar ontmoet tijdens hun verblijf en werkzaamheden op de kliniek hier in Nsoatre.

Mercy kon niet lopen, haar benen waren helemaal vergroeid haar knieën naar elkaar toe en haar voeten ver uit elkaar naar buiten zo sleepte ze zich voort met twee korte stokken, zo vertelde Solo ons.

Door middel van een operatie kon ze worden geholpen maar dat kon niet worden bekostigd. Aan de moeder was duidelijk te zien dat ze arm zijn maar Mercy zag er keurig uit. Mirjam en Petra en Regina met Solo besloten elk 50% van de kosten te betalen.

Ze kan nu weer gewoon lopen en Solo vertelde dat ze regelmatig langs kwam, breed lachend, en haar dankbaarheid tonend. Ze zullen wel gehoord hebben dat “oma en opa” zijn gearriveerd want de tamtam gaat snel rond en zo kwamen moeder en dochter op deze eerste morgen van ons verblijf al langs om te laten zien hoe gelukkig ze nu zijn.

Tijdens de rit naar Nsoatre hadden we tijd in overvloed om te praten. Gideon heeft dikwijls verrassende verhalen, ook nu weer.

In 2002, toen nog als algemeen secretaris van DRTS, had ik een nieuwe chauffeur aangenomen omdat de belasting van Gideon bij het rondreizen en boeken verkopen op universiteiten en Bijbelscholen, te zwaar werd. Het was een sterke man helaas met niet teveel intellect zo bleek later. Zijn naam was Nicholas. Hij kon niet lezen en reed ons op gevoel door het land. Toen we helemaal in het noorden van Navrongo terug moesten naar Kumasi moest ik hem corrigeren want we reden op de weg naar Salaga en dat was flink uit de richting. Dus toen ontdekten we dat hij niet kon lezen.

In 2003 bezochten we hem thuis en zagen zijn inmiddels 4 kinderen en zijn nog jonge vrouw. Uitpluizend kwamen we er achter dat de oudste twee van een andere vrouw waren. Het was de vrouw waar hij van hield en zij van hem. Echter haar moeder en zijn vader hadden in het verleden een akkevietje met elkaar gehad en haatten elkaar. Dus er kon niet getrouwd worden. Maar de jonge vrouw waar hij aan gekoppeld was verdween af en toe enkele maanden naar haar geboortedorp. Inmiddels had ze dus twee kinderen gekregen. Een andere kant van de vrouw was dat Nicholas telkens onder druk werd gezet om te zorgen voor meer geld, eventueel bij mij lenen waar ik niet toe bereid was. Geld en goederen die ze te pakken kon krijgen bracht ze naar haar ouderlijke huis (overigens vrij gebruikelijk in Ghana).

In 2004 was ze weer enkele maanden verdwenen met haar twee kinderen. Wij zijn toen met hem, zijn twee dochters en de moeder van deze kinderen een dagje uitgegaan naar de dierentuin (zie foto).

Op een gegeven moment kwam hij met de auto terug en was het bagagerek van het dak verdwenen. Sterke verhalen, hij was hem verloren was terug gereden en kon hem niet vinden. We hadden al snel door dat hij stond te liegen. Controlerend aan de hand van gereden km enz. kwamen we er achter dat hij naar het dorp van zijn jonge vrouw was gereden en daar was door de familie het rek er afgehaald om te verkopen. Ik hoopte dat hij zijn excuses zou aanbieden en daarmee zou het afgedaan zijn.  Helaas bleef Nicholas bij zijn verhaal en hebben we hem moeten ontslaan.

Dit jaar belde hij met een smoes Gideon op, naar later bleek om te controleren of hij er nog was. Twee dagen later werd Gideon gebeld door een fetisj priester uit Eastern Region die vertelde dat Nicholas bij hem geweest was met de opdracht dat Gideon vermoord moest worden. Zo werkt dat overigens wel in Ghana en deze priesters zijn heel machtig met hun voodoo praktijken. De priester vertrouwde het verhaal van Nicholas niet, want deze had verteld dat Gideon de oorzaak van zijn ontslag was. Het hele verhaal werd uitgelegd aan de fetisj priester en die geloofde het verhaal.

Gideon heeft aangifte gedaan bij de politie en sindsdien wordt Nicholas gezocht maar hij is nog niet getraceerd, zijn mobile telefoon is buiten gebruik en naspeuringen hebben niets opgeleverd.

Gelukkig is Gideon niet bevreesd want hij mag zich beschermd weten door Jezus Christus tegen deze satanische machten van de fetisj priesters. Wij wezen hem er nogmaals op want toen hij enkele weken terug ziek werd kwam er toch weer angst voor deze praktijken. Solo heeft hem toen gebeld en gezegd dat hij het uit zijn hoofd moest zetten en vertrouwen op Jezus.

Donderdag 16 oktober 2014

Gideon was keurig op tijd en zo konden we om vijf voor negen beginnen aan onze reis naar Nsoatre. Precies vier uur later reden we Kumasi binnen. Hoewel de nog steeds stukken hoofdweg aangelegd moeten worden is er toch veel verbeterd. 18 Jaar terug deden we er nog ongeveer 10 uur over. De vraag is of de weg verder wordt afgemaakt want sinds de nieuwe regering is geïnstalleerd is er sinds begin 2013 niets meer gebeurd. De aannemer werd niet meer betaald en heeft het werk gestopt. Het is treurig zoals de president en zijn regering zich profileren. Wel een sterke economische groei maar alleen een kleine groep profiteert er van.

Een half uur later waren we door Kumasi en reden we de Sunyani road op en nog twee uur later waren we naar 6,5 uur in Nsoatre.

Hier werden we verwelkomt door alle kinderen, Benjamin zagen we voor het eerst, en verder Lucy, Juliet en Mercy. Seth was naar Sunyani maar zou voor de Bijbelstudie terug zijn.

Al onze bagage werd naar binnen gesjouwd. En toen begon de klus van het uitpakken. Vooral Tiny met de hulp van Lucy waren er druk mee.

Gideon had een Vodafone stick voor ons en installeerde die op Tiny’s laptop. Lucy keek nieuwsgierig mee over zijn schouder.

Toen kwam Solo heerlijk eten brengen: rijst met groenten, ei en stukjes kip erdoorheen met de gebruikelijk hete (gekruide) saus erbij, flinke stukken gebraden kip en een heerlijke frisse bak sla met komkommer en stukjes wortel.

Maar eerst moest de inrichting van de kasten op orde zijn van Tiny en moest alles uit de kasten eerst afgewassen worden door Lucy. Maar toen hebben we heerlijk gegeten samen met Lucy en Gideon.

Om zeven uur hebben we de avondsluiting met de Bijbelstudie bijgewoond. Deze avond was de geschiedenis van Kaïn en Abel aan de beurt. De kinderbijbels zijn helemaal stuk gelezen maar helaas heb ik geen nieuwen meer.

Hierna zijn Gideon en Solo nog tot tien uur bij ons geweest en hebben we chocolade melk gedronken en bijgepraat.

Gideon vertrekt morgenochtend om 7 uur weer, dus hebben we afscheid genomen, geld gegeven om de auto met diesel bij te vullen. De prijzen stijgen bij ieder bezoek. Heen en terug Accra – Nsoatre ben je 400 cedis kwijt aan diesel en dat is op dit moment precies 100 euro. Voor ons valt het wel mee, maar het is hier in Nsoatre voor de meesten 3 maanden salaris.

Woensdag 15 oktober 2014

Om half acht toch maar uit bed we wilden flink uitslapen maar het was dus half tien Nederlandse tijd en dan lukt het toch niet meer. Heerlijk gedoucht en daarna flink van het ontbijtbuffet genoten.

Om half elf beneden cappuccino en wachten op Gideon. Hij was mooi op tijd en toen op naar het Shopping center. Daar hebben we flink inkopen gedaan voor de komende tijd in Nsoatre. Ik was bang dat ik niet genoeg cedis zou hebben, ik had voor 400 euro cedis, maar gelukkig viel het nog mee.

Toen op weg naar de boekwinkel want we wilden met Gideon en Hayford gaan lunchen. Onderweg werden we verrast door een enorme moskee in aanbouw.

Dankzij de president met de moslimnaam die zegt christen te zijn (levert meer stemmen op waarschijnlijk) is er toestemming gegeven voor de bouw. Ik vernam dat hij vanuit de USA al op zijn vingers getikt was omdat hij voor besprekingen naar Iran wilde gaan en daarvoor een vliegtuig wilde huren. Toen we naar het hotel terug gingen in de namiddag heb ik de foto’s gemaakt.

In de boekwinkel heb ik Bijbelstudieboeken voor jonge kinderen deel A en B gekocht van elk 20 stuks voor de weeskinderen en voor Seth om te gebruiken tijdens de Bijbelstudie.

Daarna zijn we met zijn vieren gaan lunchen en heeft Gideon ons weer naar het hotel gebracht. Inmiddels is het tegen zeven en we zullen straks wel naar beneden gaan om te eten.

Het was te druk op internet dus is het na het eten geworden. Het was een heel uitgebreid buffet, maar we hebben ons beperkt tot kleine gezonde maar lekkere hapjes. Tiny is weer aan het pakken want morgenochtend gaan we om 09.00 uur vertrekken, op naar Nsoatre naar de kinderen.

Dinsdag 14 oktober 2014

Wanneer alles zo goed mag verlopen als deze eerste dag dan wordt het een gezegende reis.

Om 12.15 uur bracht buurman Jaap ons naar Schiphol en dat ging sneller dan gepland.

Het inchecken ging ook snel en zo zaten we voor 13.30uur al aan een boterham met een groot glas heerlijke bosvruchten sap. We wandelden naar de gate en daar konden we al direct door de veiligheidscontrole de wachtruimte in. Het was maar goed dat we zo vroeg waren want binnen zat het al vol. Gelukkig vonden we nog een plaatsje anders hadden we net als vele anderen moeten staan wachten. Precies op schema vertrokken we en voor schema kwamen we aan. Het was maar 6 uur en 10 minuten vliegen.

De aankomst was veranderd. Eerst wordt er van alle passagiers een foto gemaakt waarbij de bril moet worden afgezet. Dan is er een gezondheidscontrole. Er stond een man in een wit jasje en een vrouw geheel in Ebola beschermende kleding. De man voor ons zat met allerlei papieren, paspoort en vragen, maar ik dacht ik pak de gele vaccinatie boekjes en dat werkte, even zwaaien met de boekjes en je kunt gewoon doorlopen.

Alles is nu keurig geregeld bij de paspoortcontrole via een hele kronkel tussen een afzetting kom je keurig één voor één aan de beurt. Wij gaan altijd samen dus dat is geen probleem. Hij nam mijn paspoort tikte in de computer en stempelde. Maar bij Tiny ging het mis, de computer kon zich haar niet herinneren. Dus eerst een hele tijd blijven proberen op de computer: niks. Toen maar een foto gemaakt: niks. Toen vingerafdrukken: niks. Toen een duim afdruk: niks. Toen opnieuw vingers, duim enz. Officier kwam kijken want het duurde maar. Ik zei we reizen altijd samen, hoe is dit mogelijk? Weer een tijdje op de computer: niets. Toen maar gewoon een stempel in het paspoort, ik keek de officier aan die lachte ook maar en haalde zijn schouders op.

De bagage kwam na een tijdje wachten allemaal gelijktijdig aan. De douane controle op de bagage is kennelijk afgeschaft want ze controleren er alleen op dat het jouw bagage is.

Gideon stond buiten te wachten, 10 minuten rijden naar het hotel, inchecken even napraten met Gideon nadat hij een dankgebed had gedaan. Om 24.00 uur, 22.00 uur in Ghana gingen we naar bed en hebben heerlijk geslapen.

Morgen is het dan zover, eindelijk weer naar Ghana.

De koffers en tassen zijn gepakt. Op de foto staat de bagage met spullen die weer uitgedeeld kunnen worden. De koffer met onze spullen staat nog op de slaapkamer want daar moeten de toiletspulletjes morgenochtend nog in. En dan zijn er verder nog twee rugzakken met laptops, beamer, foto spullen, Bijbel enz. enz. en verder nog twee kleine tasjes met paspoorten enz.

Tiny is de hele ochtend en een gedeelte van de middag aan het pakken en wegen geweest, totdat we voldoen aan de voorschriften.

De boardingpassen zijn geprint dus we hoeven alleen de incheck bagage maar in het apparaat te zetten, dan scannen van de boardingpas, de kofferlabels worden geprint, labels aan de koffer en dan floep zijn ze weg.

De bagage op de foto blijft in de auto van Gideon die ons afhaalt, de auto wordt in de garage geparkeerd.

Het zal een hele opluchting zijn wanneer we morgenavond in onze hotelkamer zijn en de bagage allemaal is overgekomen.

Gisteren, vrijdag 3 oktober, weer met de trein naar Den Haag om ons visum op te halen, deze maal alleen. Evenals dinsdag was het niet druk op de ambassade. Waarschijnlijk heeft de cholera epidemie in Ghana en de ebola in West Afrika toch invloed op het aantal reizigers. En de behoefte om als toerist  naar Ghana te gaan verlies je zeker wanneer je al eens eerder op de ambassade bent geweest voor een visum.

Ik moest nogal een tijdje wachten en kon dus op mijn gemak de dame achter de balie observeren. Nu, alle visum aanvragers behandeld ze op dezelfde onbeschofte en hooghartige wijze.

Solo mailde dat hij nog gebeld had met zijn contact op de ambassade. Die bood zijn excuses aan, maar vertelde dat het probleem de dame is. Dan zal ze in hiërarchie wel boven hem staan en zeker in de Ghanese verhoudingen kun je daar niets tegen doen.

Woensdag 1 oktober 2014

We hebben besloten om ons verblijf in Ghana rustig op te starten. We hebben eerst twee overnachtingen geboekt in het “Holiday Inn Accra Airport”. Na aankomst, DV dinsdagavond 14 oktober, zijn we dan snel in het hotel. Het hotel ligt op 2 km van het vliegveld. Gideon brengt ons naar het hotel. De andere morgen doen we het rustig aan en we kunnen uitgebreid gebruik maken van het ontbijtbuffet.

Om ca. 11.00 komt Gideon ons halen en dan gaan we naar de shopping mall. In de supermarkt Shoprite gaan we dan eerst inkopen doen voor ons verblijf in Nsoatre. Het aanbod in deze supermarkt is zeer uitgebreid. In de shopping mall is een plein met rondom allemaal eetgelegenheden, dus daar gaan we lunchen.

Na de lunch gaan we naar de boekwinkel van DRTS waar Gideon werkt zodat we manager Hayford kunnen groeten.

Daarna zal Gideon ons terug brengen naar het hotel.

Op donderdagmorgen willen we na het ontbijt om 09.00 vertrekken naar Nsoatre. We hopen dan ineens door te rijden want stoppen voor inkopen in Sunyani is niet meer nodig.

Gideon is op dit ogenblik in Kumasi maar liet weten het schema geen probleem te vinden. Na alle verwikkelingen gisteren op de ambassade was de WhatsApp die we gisterenavond van Gideon ontvingen een bemoediging:

‘As the month of September is ending today, may it end all your problems and troubles in the mighty name of Jesus. May any forms of distractions, hindrances and obstacles die today in Jesus name.

May the LORD cause every darkness in your life to disappear and may His eternal glory overshadow you as we approach the month of October. May your favour, blessings and strength be renewed in Jesus name. Begin to blossom and flourish in the presence of God now and forevermore…AMEN!!!’

30 September 2014, een moeilijke start.

Op dinsdag 14 oktober hopen we voor het eerst na lange tijd weer naar Ghana te gaan. De eerste stap is het verkrijgen van een visum. Gisteren dinsdag 30 september zijn Tiny en ik met de trein naar Den Haag gegaan en daarna lopend van het station naar de ambassade van Ghana.

We kregen een volgnummer 264 en bij binnenkomst in de wachtruimte zagen we dat 263 op de display stond dus dat zag er hoopvol uit en dat terwijl er nogal wat mensen in de wachtruimte zaten.

We zetten ons enthousiast op de stoelen en zagen dat het systeem was veranderd. Waar eerst een dichte wand was met het portret wan de president was er nu een groot raam met in het raam twee spreekgedeeltes en twee sleuven onder het om papieren door te geven. Achter het raam was een balie met daarachter een man en een vrouw en verder zag je een kantoorruimte met nog een medewerker.

Het loket bij de man kwam leeg en hij knikte de ruimte in, dus wij stonden op gezien het volgnummer, maar helaas dat was niet de bedoeling. Het knikje was voor iemand anders bedoeld.

Vooraf hadden we de website nog eens doorgenomen en daar werd vol trots vermeld dat je nu kon pinnen en niet meer contant hoefde te betalen. Toen we dus weer rustig zaten op onze beurt te wachten vertelde een mevrouw die ook zat te wachten dat de mensen die er zaten de stad in waren geweest om bij een bank geld te pinnen want het pinapparaat werkte niet. Tiny zei ik heb nog wat in mijn portemonnee en jij? Samen kwamen we tot 115 euro plus 5 euro in munten was precies de 120 die we nodig hadden. Pring ging de display, nummer 264, dus naar het loket met de man en de papieren gegeven. Hij nam ze op zijn gemak door en mompelde Solo, Solo en zei 120 euro. Wij gaven de 120 euro waarop de man zei, de conversatie ging natuurlijk in het Engels, we accepteren alleen papier geld. Dus ik zei: dit is 120 euro en het is niet mijn probleem dat jullie pinapparaat niet werkt en ik ga niet voor 5 euro de stad in. De spanning begon al een beetje op te lopen. De man ging in overleg met de dame en uiteindelijk werd het geaccepteerd. Dus het betalingsbewijs werd uitgeschreven, ik dacht nu krijg ik ook het briefje om vrijdag onze paspoorten met visum weer op te halen, maar nee hoor ik moest naar de balie waarachter de dame. Toen die vrij was schoof ik door. De dame nam de tijd om de papieren door te lezen en vroeg toen wat ga je doen in Ghana. Ik zei dat staat in de visum aanvraag. Nu dat was gelijk raak en het begin van een heftige discussie. Ze zei ik stel hier de vragen en daarop antwoordt je. Ik zei we gaan naar Ghana om het weeshuis te bezoeken en de geadopteerde kinderen te zien zoals in de brief van Solo staat. Je kunt Solo bellen, inmiddels was ze al twee maal tijdens de discussie voor iets anders aan het bellen, waarschijnlijk privé want zo gaat dat, en ik maar wachten. Afin om een lang verhaal kort te maken het werd een heel gebekvecht waar de hele wachtruimte van kon meegenieten. Ze kwam met een verhaal dat ik maar adoptie certificaten moest overhandigen want in Ghana was dat allemaal door de overheid goed geregeld. Nu ik weet dat er niets door de overheid geregeld is en de hele situatie met weeskinderen en weeshuizen zelfs heel slecht is geregeld, maar dat heb ik maar niet gezegd. Ik zei ik kom nu 18 jaar in Ghana en heb veel geld geïnvesteerd in Ghana in hulp bieden. Toen zei ze wat doe je hier? Ik zei ik kom voor een visum is dat niet duidelijk. Ze zei toen: wat doe je in Nederland? Ik antwoordde ik ben 73 jaar en gepensioneerd dat staat in de papieren en ik ben het nu zat dus zeg het maar. Toen werd het stil. Na een poosje wachten schudde ze wat met haar schouders en schreef het papiertje uit.

Van de ambassade gingen we naar de Hofweg want daar tegenover het Binnenhof is de KLM travel kliniek waar ze vaccinaties uitvoeren. We zijn wat verkeerd gewandeld want we zijn zelfs langs het Vredespaleis gekomen en dat is een flink stuk uit de buurt.

Bij de KLM werden we prettig ontvangen. We wilden geen vaccinaties meer want die hebben we al zoveel gehad. De dame die ons hielp merkte op dat er diverse vaccinaties waren verlopen en dat ook voor hondsdolheid wel aan te bevelen was. Maar dat doen we niet, maar er heerst flink Cholera op het ogenblik in Ghana, 16.000 zieken en meer dan 150 doden dus daar kwamen we voor. Voor Cholera krijg je alleen maar een stempel zodat je het land weer uit kunt. Er wordt al jaren niet meer voor gevaccineerd. Ze bekeek onze boekjes en vond in beide een stempel waarbij geen datum stond, daar heeft ze een datum bij gezet. Het consult was gratis. Inmiddels was mijn woede, opgelopen in de ambassade, afgekoeld en zijn we iets gaan eten en daarna weer terug naar Woerden met de trein.

Den Haag staat een beetje in het teken van 200 jaar koninkrijk en tegenover het binnenhof was dat uitgebeeld in drie zandsculpturen.