Vanmorgen al voor zeven opgestaan om te kijken hoe het gaat bij de dagopvang. Opnieuw ben ik verbaasd dat het geheel zo goed loopt. Lucy is de nieuwe verantwoordelijke en dat is goed te merken. Zaken die wij, Ria en ik, wilden verbeteren heeft Lucy al aangepakt voordat we er over gesproken hebben. Alle dagopvang kinderen komen nu alleen nog via de hoofdpoort naar binnen en hun aanwezigheid wordt geregistreerd. Lucy vertelde dat er ouders zijn die ’s middags hun kinderen op komen halen terwijl ze ’s morgens niet zijn gebracht. Dat wil ze niet meer vandaar deze controle. Ik vertel dat er ook wel opvang is waar ouders of anderen helemaal het terrein niet op mogen komen en bij het ophalen bij de poort moeten wachten tot hun kind gebracht wordt. Lucy zou dat ook beter vinden, wel is het zo dat voertuigen als motoren en fietsen al niet meer op het terrein mogen komen.
Ook deze morgen wordt er weer door een groepje geoefend in het marcheren voor de parade. Deze maal wordt het begeleid door getrommel. Seth heeft de grote trom voor het ritme en Lucy de kleine trommel voor het geroffel. Het is een fraai geheel de kinderen zo te zien marcheren het haat steeds beter.
Tiny was al vroeg met de was bezig en weer was er een verrassing de wasmachine heeft geen pomp om water af te voeren. Het blijkt dat je het water gewoon via de slang over de vloer moet laten weglopen. Gelukkig kunnen we het water door het douche putje laten afvoeren. Uiteindelijk is Tiny toch heel tevreden met de wasmachine. Het is natuurlijk ook veel gemakkelijker ze hoeft niet steeds naar het weeshuis te lopen en je loopt ook niet meer het risico dat huismoeder Mercy er tussentijds aan heeft gezeten, goed bedoeld maar niet zo goed voor de was. Ook voor de familie wordt de was gedaan en Bente brengt de was terug om bij het gastenverblijf te worden opgehangen om te drogen.
We wilden net gaan lunchen toen kleindochter Bente kwam voor haar naailes bij oma. Ze moet een kussen maken en oma zou een jurkje voor haar maken. Besloten wordt om na de lunch het kussen te maken, het Ghanese jurkje komt nog wel. Ze blijft meteen maar lunchen bij oma, opa en Juliet dat is gezellig. Juliet braad worstjes en dat lust ze ook wel en er is ook vers brood en hagelslag. Na de lunch maakt ze een mooi kussen.
Zit ik vanmorgen achter de tafel aan mijn blog te werken vliegt er een stoelpoot onderuit. Nu het lukte me niet om op drie poten te blijven zitten. Ik vraag aan Solo om houtlijm te regelen om de pen en gat verbinding , een behoorlijk forse verbinding want het zijn echt stevige stoelen, met lijm in te kunnen smeren.
Komt tijdens de lunch Solo met twee kerels aan en een potje lijm. De stoel wordt opgepakt en ze gaan in het zand aan de gang. Het zijn mooie beklede stoelen. Ze kijken eerst of de andere poten ook los zitten ofwel ze proberen de stoel te vernielen. Vervolgens wordt de verbinding ingesmeerd en wordt met een stalen hamer de poot er weer aangeslagen. Toen een grote lijmtang er op die de lak flink beschadigde en vervolgens ging er een op de leuning hangen en toen ontplofte ik. Pakte de stoel en zette hem bij ons op het terras. Solo stomverbaasd begon uit te leggen wat ze aan het doen waren. Ik legde hem uit dit niet langer aan te kunnen zien en wees hem op de beschadigingen die intussen waren aangebracht. Vervolgens legde ik hem uit hoe ze het hadden kunnen doen zonder er een puinhoop van te maken en vertelde hem: ik vroeg om houtlijm en vervolgens kom je aan met twee kerels die mijn stoel de vernieling in helpen. Ik heb waardering voor mensen die goed werk leveren zoals de loodgieter en elektricien maar aan dit soort mensen heb ik geen behoefte. Het verbaasd me na 20 jaar nog steeds dat Ghanezen dit soort slecht werk gelaten accepteren.
Wanneer er nog meer verrassingen zich voordoen dan vertel ik dat morgen wel wanneer we tenminste stroom hebben.