Reisverslagen Willem en Tina Hammink

Wanneer je de naam leest denk je al snel aan een jongen, maar Sylvester is een meisje. Haar naam is voluit: Sylvester Adoma Zeinabu. Ze is geboren op 16 juli 2014 en is de dochter van Hannah Haruma en de vader is Sylvester Adoma Kyere. De vader is een Christen en de moeder een Moslima.

Sylvester kan niet praten en heeft dus een handicap. Ze is geboren ogenschijnlijk gezond en zonder problemen. Er was dus geen enkele bezorgdheid bij de ouders. Maar na een jaar begon ze nog steeds niet te praten en kon ook niet staan. Tot haar tweede jaar was ze niet in staat om te praten of te lopen.

De ouders maakten zich zorgen en de moeder huilde veel om haar kind en ze at bijna niet meer en voelde zich droevig. Het was heel moeilijk voor de vader om met deze situatie om te gaan; een kind dat niet helemaal in orde is en een vrouw die huilde en bijna niet meer at.

Toen Sylvester ongeveer 25 maanden was begon ze te lopen. De moeder ontspande enigszins. Het echtpaar bleef hopen en bidden dat ook de spraak zou komen. Helaas is het meisje tot op heden niet in staat om enig geluid voort te brengen en het kind heeft waarschijnlijk een hersenbeschadiging. Wel kan het horen, maar ze kan zich dus niet uiten.

De ouders zijn bij elkaar en willen bij elkaar blijven (hetgeen hier niet zo vanzelfsprekend is). De moeder is opnieuw in verwachting en de ouders bidden en hopen dat hun volgende kind gezond mag zijn.

Ze zijn dankbaar dat ‘Heart for Children Foundation’ een afdeling voor kinderen met een handicap heeft geïntegreerd in haar dagopvang. Zij zijn blij dat hun dochtertje nu gezond afwisselend eten krijgt, kan spelen en andere kinderen zien spelen en gelukkig is.

Dinsdag kwam de metselploeg weer voor de rand rondom het nieuwe gebouw. Het was duidelijk dat ze nieuwe instructies hadden gekregen van de contractor. De betonrand werd weggehakt, er werd een lijn gespannen en men begon de rand tot de lijn op te hogen, dus waterpas. De traptreden werden aangepast en een lijn werd gespannen voor de helling naar het terras. Zaterdag komt men terug om het verder af te werken.

Het schilderwerk verloopt ook heel snel, plafonds zijn gereed, de muren hebben hun eerste laag. Vandaag, donderdag, zal de tweede laag op de muren worden aangebracht. Dus het ziet er naar uit dat de kunstschilder maandag inderdaad kan beginnen.

Op 26 januari is Francina uit Vlissingen gekomen om tot midden april te assisteren bij de dagopvang. Ze vertelde dat sinds maandag verlopen de dingen anders op de dagopvang. Vorige week nog liepen de kinderen na het eten met hun bordje naar buiten, al of niet leeg, zodat er nogal wat op de grond viel. Sinds maandag moeten ze de bordjes laten staan op de tafels. Er waren kinderen die zelf eten meebrachten enz. sinds maandag is dat afgelopen. Ze vond dit vreemd totdat ze zich realiseerde dat oma en opa er nu waren. Dus wat we al jaren vermoeden en wat steeds wordt ontkend is wel zo. Wanneer oma en opa er niet zijn wordt er de hand gelicht met de afgesproken regels.

Het verbazingwekkende is dat het blijkbaar ook zo gaat met de burgerlijke gemeente. Een aantal jaren terug konden we niet slapen door muziek en omroepberichten die vanuit het communicatie centrum over Nsoatre schalden en dat al om zes uur in de morgen. Tot schrik van de bestuurders is oma na enkele dagen ’s morgens uit haar bed weggerend naar het communicatiecentrum om in te grijpen. Het was een hele consternatie die ochtend. De dominee en diverse chiefs kwamen om excuses te maken. Het bleek te gaan om de verkoop van Herbal producten die werden aangeprezen. De man die de producten kocht zette alles inclusief muziek op een bandje en die werd tot vervelens toe afgedraaid. De man kwam samen met de chiefs bij ons en werd waar we bij waren veroordeeld tot een geit en een paar honderd cedis boete en de mededeling dat hij nog maar beperkt uit mag zenden. Zoals vorige malen zond hij alleen ’s avonds even kort uit. Maar Francina vertelde ons dat voor vrijdag toen wij kwamen al om vijf uur ’s morgens begonnen werd met zijn verhalen uit te zenden zodat ze er wakker van werd. We moeten dus concluderen dat wanneer oma en opa er zijn er andere regels van toepassing zijn zowel in het dorp als op de compound en dat is niet goed.

Een ander probleem is nog steeds de begrafenissen, die zijn nu verdeeld over de weekdagen in plaats van alleen zaterdags. Van dinsdagavond tot woensdagmorgen was er weer zo’n feest aan de gang. Ik slaap er wel doorheen maar Tiny wordt er door uit haar slaap gehouden.

Ad, Marieke en Wendy hadden voor hun sponsorkind Amanda een telefoon meegegeven zodat ze met haar kunnen communiceren. Amanda was heel blij toen Tiny haar maandagavond even mee had genomen naar ons huis en haar de telefoon overhandigde.

In Nederland staat er een container klaar vol met goederen voor Nsoatre en omgeving. Met enkele dagen zal de verscheping starten. Vandaag komt de lijst met de inhoud binnen en kan er begonnen worden met een eerste gedachtenvorming over de bestemming van de diverse goederen.

Woensdagavond was het in Woerden gemeenteavond. Ds. Zondag behandeld de Christenreis van John Bunyan. Hij sprak gisterenavond over ‘de poel van mistrouwen’. Precies om kwart voor zeven toen het begon was het weer ‘power off’, gelukkig ging de stroom steeds aan en uit en hebben we de hele lezing kunnen volgen. Het probleem is dat de accu van mijn laptop slecht is en maar zo’n 10 minuten zonder stroom kan, dus ik heb hem continue aan de stroom. Om ca. 21.00 uur was het probleem opgelost en werkte de airconditioning ook weer en dat was wel nodig want het was een erg warme dag.

We zijn best wel een beetje trots, maar natuurlijk ook dankbaar, op de 8 jongens en 8 meisjes in het ‘Kindertehuis’ van de stichting. Niet alleen omdat het zo’n goede homogene groep is maar vooral ook omdat ze zich individueel zo goed ontwikkelen. Vooral in de plaatselijke Presbyteriaanse kerk, waar we ze alle 16 hebben laten dopen, zijn er die leidinggevende posities in gaan nemen in het jeugdwerk. Vooral Joseph en Sara zijn erg actief.

De gang van zaken in de Presbyteriaanse kerk van Ghana loopt toch wat anders als hetgeen wij gewend zijn. Daarom in dit stukje hier wat aandacht voor.

De Presbyteriaanse kerk van Ghana bestaat uit 2200 gemeenten met in totaal 774.000 leden. Ze hebben 1907 scholen en op vier plaatsen een universiteit. De universiteiten zijn voor de algemene vakken het gaat hier niet om de theologische opleiding. De oudste en belangrijkste universiteit is die in Abetifi. Abetifi ligt in de bergenop 630 meter boven zeeniveau en heeft een heerlijk klimaat met een temperatuur van ca. 24 graden. In Abetifi is ook een groot congrescentrum en er is het ‘Ramseyer Training Centre’.

Het systeem voor de jongeren in de kerk:

–         1^e Children Service 1-5 jaar (Zondagsschool)

–         2^e Children Service 6-11 jaar. (idem) Gedurende deze periode vallen over het algemeen doop en belijdenis. Er worden dus geen baby’s gedoopt, de ouders  kunnen eventueel de baby opdragen kort na de geboorte.

–         3^e Junior Youth (J.Y.) 12 -18 jaar. Deze groep heeft jeugdsamenkomsten onder leiding van een catecheet samen met jeugdleiders. Deze samenkomsten zijn tegelijk maar in een andere ruimte als de kerkdiensten.

–         4^e Young Peoples Guilt (Y.P.G.) 18-30 jaar. Deze groep van jong volwassenen zitten in de kerk tijdens de diensten maar hebben begeleiding in hun geestelijke groei.

–         Dan is er nog een optionele groep, dus daar moet je zelf voor kiezen, in de leeftijd van 11-25 jaar en dat wordt genoemd de ‘Brigade’. De brigade heeft allerlei verenigingen en bijeenkomsten, bijvoorbeeld  Bijbelstudieverenigingen, jeugdverenigingen maar ook  bijvoorbeeld een drumband.

Joseph, Clement, George en Sara zijn actief lid van de ‘Brigade’ Deze ‘Brigade’ heeft natuurlijk leiders (jeugdleiders) hier genoemd: Officer.

We zijn er trots op dat Joseph en Clement officer zijn. Overigens is Gideon de drummer van de 2^e groep van 6-11 jaar.

Heel trots zijn we op Joseph. De Presbyteriaanse kerk heeft 50 jongeren geselecteerd die ruim een maand lang in Abetifi een opleiding krijgen tot ‘Instructor’, deze jonge mensen mogen in hun gehele provincie waaruit ze afkomstig zijn jongeren opleiden tot ‘Officer’.

In heel Brong-Ahafo, waarin Nsoatre ligt, en de een na grootste provincie, zijn er vijf jonge mensen geselecteerd. Eén van deze vijf is Joseph en daar zijn we heel trots op. Van eind januari tot begin maart duurt de opleiding die intern is en alle kosten worden betaald.

Zoals bij elk bezoek is de start moeilijk want dan komen de problemen naar voren. Daarom op deze eerste werkdag een opsomming van de problemen die op ons zijn afgekomen, niet om te klagen maar het is normaal want we zijn nu in Afrika en daar gaan de dingen anders.

Ook is het niet zo dat Solo het niet goed doet, want hij heeft heel veel aan zijn hoofd en als wij er zijn komen de problemen tevoorschijn en worden bij hem neergelegd.

De problemen startten zaterdag met de nieuwbouw van eetzaal en klaslokaal voor de jonge kinderen. Voor de kerstvakantie zou het gebouw klaar zijn zodat na de vakantie de kinderen er in zouden kunnen. We zagen al direct dat het gebouw nog niet klaar is; er is nog niets geschilderd, nog geen ramen en de elektrische installatie moet nog geïnstalleerd worden. Afgesproken was dat wanneer ik kwam de kunstschilder de wandschilderingen zou aanbrengen die ik zou opgeven. Dus ik had grote foto’s bij me van de wandschilderingen die we vorig jaar in overleg met de medewerkers hadden vastgesteld. Dus hoe kan deze vertraging zonder dat het bekend is. Nu er kwam weer een prachtig verhaal dat er gewacht moest worden met schilderen tot opa er was. Jammer maar dat had natuurlijk geen betrekking op het gebouw maar de wandschilderingen door de kunstschilder.  Dus Solo bel de contractor maar 25 februari moet alles klaar en de ruimtes in gebruik. We geven enkele foto’s, 1^e het gebouw vanaf het terrein met vooraan het klaslokaal, 2^e de nieuwe eetzaal waar het plafond wordt geschilderd, 3^e de veranda voor het klaslokaal, de deur op het eind van de veranda is de nooduitgang van de eetzaal.

Het tweede probleem is dat de contractor voorstelde om een rand rondom het gebouw te maken om de aantasting van de muren boven het grondniveau tegen te gaan bij zware  regens. Dat is inderdaad een probleem en het is beter om een rand rondom te hebben. Bovendien wilde hij een hellingbaan aanleggen voor kinderen met een handicap. Nu dat is prima. Zaterdag kwam er een ploeg om het werk te beginnen. Helaas kon ik niet anders dan de hele boel afkeuren. De rand lijkt nergens op en doet afbreuk aan het prachtige gebouw omdat hij gewoon meeloopt met de oneffen grond. De hellingbaan is te steil, ik zei Solo: ‘haal maar een rolstoel, ga er inzitten en vraag een van de dames om je naar boven te rijden’. Verder hebben ze een trap gestort met ongelijke treden. Conclusie: Bel de contractor maar en zeg maar dat opa het niet accepteert.  Maandagmorgen vroeg ik hem en…er kwam een heel verhaal met het waarom. Sorry maar daar heb ik geen boodschap aan de contractor kan morgen of overmorgen langskomen dan zal ik hem vertellen hoe het moet worden ik laat zo’n mooi gebouw niet door zulke dingen verknoeien. Later deze maandagmiddag kwam de mededeling dat de ploeg zaterdag weer komt, de bovenlaag van de rand af zal bikken en een lijn zal spannen waarlangs gewerkt zal worden en de helling zal verlengd worden.

Zondagavond voor het naar bed gaan wilde ik me nog opfrissen. Maar… geen water, ik Solo bellen: ‘de tank is niet bijgevuld, dus hetzelfde probleem dat we altijd meemaken, heb je in al die jaren nog geen kans gezien om er een systeem van te maken dat alle vijf de watertorens op vaste tijden worden bijgevuld. Dus dan zo maar naar bed, even later waren ze buiten aan het rommelen. Vanmorgen wilde ik gaan douchen maar nog geen water. Solo uit zijn slaap gebeld, hij vertelde dat de pomp lekte. Ja dat klopt maar dat zijn de aansluitingen en niet de pomp. ‘We hadden toch afgesproken dat je voordat we kwamen alles zou controleren? Heb ik gedaan er waren geen lekkages’. Om half elf komt Solo met een loodgieter, nieuwe pomp en een bundel pijpen. Dus er wordt een nieuwe pomp geplaatst. Waarom? Wanneer iets niet goed werkt plaatsen ze direct nieuw. Even later wordt er aan de achterkant gehakt in de muur. Wat is er aan de hand? Er was een lekkage in de muur bij de aansluiting naar de badkamer. Hey hoe kan dat alles was in orde er waren geen lekkages. We stoppen maar met vragen want je krijgt toch alleen maar vage ontwijkende antwoorden en dat is voor een directe Nederlander moeilijk. Om 15.00 uur kunnen we ons heerlijk douchen.

Om half elf zouden Solo, Lucy de Day Care manager, Georgina haar assistent, de kunstschilder en Tiny en ik bij elkaar komen om de muurschilderingen te bespreken. Solo was natuurlijk druk bezig. Dus hebben wij met Lucy en Georgina gesproken. Maar Solo kwam er snel even bijstaan want hij moet natuurlijk wel weten wat er wordt afgesproken. Toen we de muurschilderingen hadden besproken is de kunstschilder er bijgehaald en die zag geen problemen. Dus Solo, jij zorgt voor de verf die hij nodig heeft en ik betaal de rekening. Tegen de kunstschilder en jij komt met een goede prijs naar me toe voor elk schilderstuk, ik wil je ervoor goed betalen want  je bent goed en dat heeft zijn prijs je hoeft je niet met een fooi af te laten schepen. Dat is waarschijnlijk het grote probleem want hij wilde niet meer voor ons werken, waarschijnlijk heeft Solo hem met een fooitje afgescheept. Dat is wel een probleem met Solo, hij heeft een goed hart en heeft alles over voor de kinderen en vindt dat anderen maar voor niets moeten werken want het is voor een goed doel. Zo werkt het natuurlijk niet.

We spreken af dat eerst plafond en muren van het klaslokaal worden geschilderd, plafond wit en muren lichtblauw. De kunstschilder kan dan maandag beginnen. Want ik wil graag eerst het klaslokaal klaar hebben. Kom ik om vier uur eens kijken, staat Solo te midden van de schilders die druk bezig met… jawel, het plafond van de eetzaal. Ik geef het maar op.

Zaterdag hebben we een nieuw gasfornuis gekocht. Van de oude was de oven kapot. Solo zou hem vandaag aansluiten. Tiny wil graag haar speciale spelt brood bakken. Maar er is dus geen oven. Solo om 13.00 uur vanmiddag (Naomi en ik zijn maar alvast gaan eten), o ja ik zou dat vanmorgen doen ik zal even een tang halen. Er is helemaal geen tang nodig maar een schroevendraaier voor het klemmetje om de slang los en weer vast te draaien. Na een uurtje komt hij met de schroevendraaier en kan Tiny 5 minuten later de over aansteken. Het is overigens een pracht oven, helaas zonder een bakblik zodat de kip vanavond in de jus-pan moest worden gebraden.

Komt Solo naar me toe met een grote tube siliconenkit, althans dat dacht hij, want er moest bij het aanrecht een en ander gekit worden. Solo wil je dat zelf doen? Kitten is een vak het moet mooi glad zijn en dat valt tegen om dat zelf te doen. O, nu ja maar is dit wel siliconen kit vraagt Solo, laat mij maar eens lezen wat erop staat. Nu dit zou ik maar niet gebruiken hiermee kun je dingen vast lijmen. O, ik was al bang dat het iets anders was.

Willen de dames gaan koken zit er een te groot deksel omgekeerd op de pan geslagen, muurvast. Het kleine passende deksel zat bij een te grote pan. Wie doet nu zo iets en dat in ons huis. Ik kreeg het deksel er niet af ook niet door een scherp voorwerp tussen het deksel en de pan te slaan. Dus tegen Solo, luister wij vertrekken altijd voor de terugreis ’s morgens om half zes. Dan staan de pannen van de vorige dag afgewassen in de kast. Er komt niemand in ons huis zeg je, alleen Johan maar die kookt niet zelf maar eet mee in het kindertehuis. Hoe kan het dan zijn dat iemand met brute kracht een te groot deksel in een kleinere pan slaat. Jaaa…

Wat mij betreft mag het morgen iets rustiger!

We zijn gewend om midden in de week in Nsoatre aan te komen, maar nu was het op vrijdagavond en was het al snel zondag. En gelukkig internet werkt heel goeden zo konden we om 9.00 uur, direct na het ontbijt, luisteren naar de gelezen preek van Ds. M. Golverdingen vanuit de Gereformeerde Gemeente in Woerden. Het tijdsverschil is nu 1 uur maar straks met de zomertijd 2 uur en dan is het 8 uur wanneer je gaat luisteren.

Dus we waren ook al vroeg aan de koffie met nog een stukje cake van de verjaardagstaart van Sara. Even na twaalven kwamen ook de kinderen uit zondagsschool of kinderdienst, keurig aangekleed. De kerkdienst was al om negen uur aan de gang en ging door tot een uur of één. Wij hadden deze ochtend geen last van het lawaai van de dienst want wij waren binnen blijven zitten met de ramen dicht en de airconditioning aan en dat was aangenaam. Huismoeder Mercy komt al om 11 uur uit de kerk om de maaltijd voor de kinderen klaar te maken. In Ghana wordt er tweemaal een warme maaltijd gehouden en dat vraagt veel werk.

Na de lunch kwamen Solo, Regina en de kinderen Christian en Tina op visite zoals gebruikelijk. Oma had voor de kinderen nog een verrassing, maar Tina wil niet veel van ons weten en oma zei: ‘Wanneer ze niet naar me toe komt krijgt ze niets’. Eerst sloeg oma een prachtige omslagdoek om bij Tina. De omslagdoek is gemaakt door een dame uit onze gemeente voor een jong kind en is prachtig zoals u op de foto kunt zien. Tina begon wat los te komen want zij vond het ook wel mooi en heeft hem niet meer afgedaan terwijl ze bij ons was. Aarzelend kwam ze bij Tiny op schoot zitten en toen kreeg ze een mooie pop die geluid kan maken en een flesje om de pop te voeden. Dat vond ze toch wel heel mooi en ze heeft pop en flesje niet meer losgelaten. Toen ze weg gingen begon ze zelfs aarzelend naar ons te zwaaien.

Vervolgens hebben we een kraambezoek afgelegd bij Juliet, onze Kindertehuis manager, en haar man. Ze waren blij verrast en oma had direct zoontje Dennis op schoot. Het is een heel klein kindje en we bidden en hopen dat het gezond mag opgroeien. Twee jaar geleden overleed haar dochtertje plotseling, het was een wolk van een baby en slechts enkele weken oud. Wij waren toen ook in Nsoatre, we waren op een donderdag een dagje uit met de weeskinderen en toen we thuis kwamen was het overleden en al begraven terwijl het zondags nog bij ons was geweest met vader en moeder, dat was een hele schok.

Dennis had wel een touwtje om beide polsen zagen we, daar krijgt hij sterke polsen van. Bij meisjes zie je dikwijls een touwtje om de buik. Wat zit het bijgeloof hier nog diep ook onder Christenen. In ons kindertehuis kwamen er ook kinderen binnen met touwtjes die we direct lieten verwijderen.

Op minder dan 50 meter van de kamer die Juliet en haar man bewonen, staat een mooi huisje waar de opa van Solo woont. Het is de vader van zijn moeder en volgens Solo is hij over de 100 jaar. Maar dat zullen dan maanjaren zijn en bovendien hebben zulke oude mensen geen notie wanneer ze zijn geboren. Dus hebben we Solo’s opa ook even een bezoekje gebracht. Bij iemand op visite gaan, houdt hier in een kort bezoek en handen schudden, niet één maar meerdere keren. Zo’n bezoekje duurt nooit langer dan 15-30 minuten.

Om half zes zaten we weer klaar om te luisteren naar de dienst in Woerden, waar nu onze eigen predikant Ds. Zondag voorging.

Na de dienst gingen we eten, onze gebruikelijke zondagse soep, en daarna is Tiny nog even naar de kinderen gegaan. De twee jongste jongens Benjamin en Stephen waren al naar bed. Voor de andere kinderen en de huisvader en -moeder was er nog een stroopwafel. Toen was het half negen en ging ik koffiedrinken en Tiny een glas vruchtensap.

Vandaag was het de dag om inkopen te doen. We moesten een nieuw gasfornuis, een broodrooster en een elektrische  fruitpers kopen. De fruitpers omdat de bomen weer vol zitten met sinaasappelen. Eerst zijn we een nieuwe telefoon gaan kopen omdat het toch handiger is om een aparte telefoon te hebben in Ghana. Dus Tiny kan nu weer volop bellen.

Daarna zijn we gaan lunchen waarna we de inkopen zijn gaan die voor onze maaltijden in de komende week.

Na vieren waren we weer terug en toen moest Tiny weer aan de slag om een taart te gaan bakken. Sara en Martha kwamen haar daarbij helpen.

Vandaag is Sara, kleine Sara maar die is ook al weer 11 jaar geworden, wat gaat de tijd toch snel.

Na de avondsluiting kwam oma met de taart met brandende kaarsjes binnen. Het was moeilijk om ze brandende te houden met de plafondventilator aan. Maar er bleven er toch wat branden zodat Sara ze uit kon blazen.

En toen konden ze gaan smullen en er was ook limonade voor allemaal.

Morgen is het zondag en dan hopen we al om 9.00 uur te luisteren naar onze kerkelijke gemeente in Woerden. Internet werkt heel goed, dus we hopen dat de ontvangst morgen ook goed is. De preekschets hebben we al gedownload. Na de dienst hopen we op kraamvisite te gaan. Het is nu over negenen, we hebben zojuist de koffie op, en genieten van een geweldig lawaai in de kerk naast ons waar geoefend wordt voor zang in de dienst van morgen.

De reis leek voorspoedig te gaan worden. Tegen 12.00 uur waren we op Schiphol en het inchecken kosten slechts enkele minuten, maar toen: eerst een hele lange rij voor de douane en dat duurde wel een half uurtje er waren slechts twee personen voor de controle er werd veel gemopperd, vervolgens weer lang wachten voor de controle van de handbagage. Gelukkig hadden we nog even tijd om te lunchen. Naar de gate was maar 15 minuten lopen dus dat viel mee. Voor tweeën begonnen met instappen, we zouden om 14.25 uur vertrekken dus dat was redelijk op tijd, maar met een vliegtuig vol Ghanezen is dat wel nodig. De vertrektijd passeerde en toen kwam de mededeling: er waren vijf Ghanezen niet op komen dagen terwijl hun bagage wel in het vliegtuig zat. Vier konden er op Schiphol opgespoord worden maar de vijfde werd niet gevonden. Consequentie de bagage van de vijfde moet eerst worden uitgeladen.

Dus we vertrokken een uur later en kwamen ook een uur later aan.

Om 10 uur donderdagavond, elf uur in Nederland, hadden we eindelijk ook onze bagage bij elkaar, want ook dat was een puinhoop. Solo en Gideon stonden ons op te wachten, na het welkom in het hotel konden we om 12.00, 01.00 Nederlandse tijd gaan slapen.

Vrijdagochtend konden we om half acht ontbijten. We waren echter vroeg wakker en om zes uur was ik al bezig om mijn kleding uit te zoeken voor de lange busreis naar Nsoatre. Voor half acht waren we bij de ontbijtruimte maar geen activiteit. Om half acht bleek de ontbijtman nog niet aanwezig te zijn, nu dan maakt maar een ander ontbijt klaar gaven we aan en dat gebeurde. Om goed 8 uur reden we weg naar het busstation. Helaas was er in de VIP bus naar Sunyani nog maar één plaats over, dus wachten tot de volgende vol was. Om half 10 vertrokken we en begon de lange reis. Na twee uur rijden een korte stop voor toilet en het kopen van eten. Tegen vijf uur die middag bereikten we in Sunyani een plek waar Regina, de echtgenoot van Solo, stond te wachten met de twee kinderen Christian en Tina en… de auto om verder te rijden naar Nsoatre. Regina en de kinderen wonen op 800 meter van dit winkelcentrumpje waar de bus kon stoppen en ons uitlaten. Alles overgeladen en toen de laatste 30 minuten naar Nsoatre.

Onderweg zie je weer de ‘Flame of the Forest’ bloeien en dat herinnerde me weer aan het verhaal van Solo’s vader. Solo is altijd al een denkertje geweest: Als kleine jongen zat hij bij zijn vader achterop de fiets, het was ook januari/februari de droge en hete tijd, en vroeg ‘papa waarom gaat het niet regenen want alles verdroogt’, waarop vader antwoordde ‘zolang deze bomen bloeien komt er geen regen’, waarop Solo zei: ‘waarom hakken de mensen deze bomen dan niet om zodat het gaat regenen’.

Om half zes waren we thuis en werden verwelkomt door kinderen en medewerkers. Daarna gebruikten we de gereed gemaakte maaltijd en toen…viel het licht uit, we waren dus weer echt in Ghana. Gelukkig duurde het nog geen uur en kon, vooral Tiny, beginnen met uitpakken. Om 22.00 uur gingen we slapen en om 5 uur werd ik voor de eerste maal wakker, terwijl ik thuis altijd om 3 uur even wakker wordt. Ik ben dus echt thuis, Tiny heeft wat rugpijn, waarschijnlijk van het uitpakken, en ligt nog te slapen.

Morgen, donderdag 2 februari, hopen we DV weer naar Ghana te gaan voor een lang bezoek aan Nsoatre.

U kunt ons weer volgen op deze website. Onze schoonzoon heeft de website een nieuw fris gezicht gegeven. Wij hopen u weer regelmatig van informatie te voorzien over het werk van de “Stichting Kinderhulp Ghana”.

Het wordt voor ons deze maal een rustig verblijf. Zoals eerder meegedeeld heeft onze oudste zoon Johan mijn taak over genomen.

Na een heftige periode waarin ik veel ziek was, geplaagd door bacteriële ontstekingen met soms hoge koorts, waarvoor we nog steeds antibiotica in moeten nemen, en ook flink wat hebben meegekregen voor de komende periode,  zijn we dankbaar toch af te kunnen reizen.

In Nsoatre was het de afgelopen periode er één van verdriet en vreugde:

Zorg en verdriet om de 6-jarige Grace Abena Saa, met spoed is ze maandag 19 december samen met onze lokale directeur Solo met de ambulance naar het ziekenhuis in Kumasi overgebracht. Een periode van veel gebed en zorg brak aan. Op dinsdagochtend 24 januari om 1.00 uur is Grace overleden.

Vreugde was en is er omdat Juliet onze manager van het “Kindertehuis” op donderdag 26 januari het leven schonk aan een gezonde zoon. Zie foto.

Vanuit Ghana hopen wij u later uitvoeriger te berichten over het verdriet en de vreugde.

Tiny en ik hopen ons eerst te concentreren op de muurschilderingen en de inrichting van de nieuwe eetzaal en het nieuwe lokaal voor de  jongste kinderen. We hopen dit voor het bezoek van Johan op 25 februari te kunnen afronden.

Daarna is het de bedoeling dat Tiny en ik proberen om kinderen met een handicap te bezoeken en de verzorgsters van deze kinderen zover te krijgen dat ze het kind naar de dagopvang voor kinderen met een handicap van de stichting laten gaan, waar ze verzorgd worden en maaltijden krijgen. Dit zal niet mee vallen want men schaamt zich voor deze kinderen. In elk geval hopen we dat er door de opvang die we in 2015 hebben gestart al een uitstraling heeft plaats gevonden van de mogelijkheid van opvang zodat deze kinderen niet meer na de geboorte worden vermoord.