Zaterdag 16 juli is het de verjaardag van Martha, ze wordt 9 jaar. Voor haar wordt een kinderfeestje georganiseerd deze zaterdagmiddag.
Echter al vroeg in de morgen komt Solo langs, hij was al voor zessen op pad geweest met de motor om poolshoogte te nemen in Ayakomaso. Nu komt hij ons ‘sad news’vertellen. Op weg van school naar huis is er vrijdagmiddag een meisje van 10 jaar verongelukt. Ayakomaso ligt langs de hoofdweg van Nsoatre naar Sunyani op 6,5 km van Nsoatre en behoort tot Nsoatre.
Er is geen school en de kinderen moeten langs de hoofdweg lopen naar Sunyani 8 km of naar Nsoatre om naar school te gaan. Vorig jaar zijn er twee kinderen uit Ayakomaso, waar we van weten, doodgereden en nu dus weer dit meisje. Dit komt door het roekeloze rijgedrag in Ghana van automobilisten die bij het inhalen over de vluchtstrook rijden waar
dus de kinderen lopen.
Om drie uur die middag begint het verjaardagsfeestje van Martha, er zijn cupcakes gebakken die mooi zijn opgemaakt, er is ook een mooie taart gebakken waarop ‘Happy Birthday’ staat en verder is er limonade en chips. Martha wordt toegezongen en ze krijgt de cadeautjes die haar adoptieouders hebben meegegeven. Ze is beduusd onder al die aandacht, van nature is ze stil en een beetje teruggetrokken, het is een lief meisje die het
liefst anderen helpt. Daarom hebben we Korkor, zoals ze heette, de christelijke naam Martha gegeven. Nadat de volwassenen weg zijn spelen de kinderen tot het avondeten gezellig bij ons op het terras.
Die avond is het een enorm kabaal in de kerk, de band is aan het oefenen. Het klinkt voor geen meter. Onze dames gaan naar de kerk en Maria legt uit dat ieder voor zich wel kan zingen, maar dat de muziek zo hard speelt dat ze elkaar niet kunnen horen tijdens het zingen. Dus ze zingen maar wat en op een afstandje is dat geen gehoor, maar zelf merken ze dat niet. Maria adviseert ze om te oefenen zonder band en ook de band moet apart oefenen voordat ze samen gaan. Er wordt naar geluisterd en dat merken we tot onze schrik wanneer om vier uur die nacht de band alleen begint te oefenen en we dus wakker schrikken.
Zondagmiddag, na de kerkdienst, waarbij we dachten rustig te kunnen genieten van het bij elkaar zitten en het mooie weer, besluit ook de band inderdaad zonder de muziek flink te gaan oefenen. Ze hebben er schik in want ze gaan nog uren door waarbij ze flink in hun handen klappen. Dit is Ghana!