Het tijdelijke onderkomen van de dagopvang voor kinderen met een handicap is gereed. Vanmorgen hebben de grote jongens de ruimte schoongemaakt en de grote opbergkast verplaatst naar de keuken. Ze waren zeer verbaasd toen ze de ruimte zagen en vonden hem prachtig. Allen zijn het er over eens dat de schilder een geweldig werk heeft afgeleverd en een artiest is ondanks dat hij gewoonlijk normaal schilderwerk doet. Ook Herbert en Ria hebben iets moois laten ontstaan door het ontwerp te maken en de kleuren te bepalen.
Het is nog steeds mogelijk om met weinig geld iets moois te laten maken. Gezamenlijk hebben we de verf gekocht, maar voor het totaal aan schilderwerk, plafond, muren en afbeelding vroeg de schilder 100 cedis ofwel 25 euro. Voor hem waarschijnlijk een maand inkomen maar voor ons een koopje.
Ria is bezig geweest met de inrichting, op de buitendeur staat ‘akwaaba’ ‘welkom’.
De tweede foto geeft een beeld bij binnenkomst je kijkt dan naar de keuken.
De derde foto is de wand met de deur naar de badkamer en rechts de buitendeur. Deze wand is dus opgevrolijkt als water met vissen. De ruimte heeft een complete badkamer met toilet en douche. Daar wordt druk gebruik van gemaakt, thuis hebben de kinderen deze voorzieningen niet. We zien dat de vrouwen ’s morgens de kinderen verschonen en douchen en voordat ze naar huis gaan opnieuw. Ook zorgt Solo nu dat er wegwerpluiers zijn zodat de kinderen niet steeds een natte broek of jurk hebben en de matrassen vuil maken.
De vierde foto laat de wand zien met het raam aan de veranda zijde waar ook de deur in zit. De gordijnen voor de ramen zijn verwijderd, de stroken glas moeten open staan en de ventilator aan zodat de kamer fris is. We zijn benieuwd of deze dingen stand houden wanneer we vandaag over twee weken vertrekken voor een korte vakantie aan de kust.
De vijfde foto heb ik vanmiddag gemaakt nadat Ria de ruimte heeft ingericht.
Opnieuw kunnen ze zien dat lichte kleuren ruimte schept maar dit is al jaren een discussie. Solo blijft bij zijn bruin en donker geel als de kleuren zoals het hoort. Maar dat zal met de nieuwbouw, zeker binnen, moeten veranderen. Vroeger hadden alle schoolkinderen uniformen in bruin en geel, maar dit is allang veranderd. Nu heeft elke kerk of groep zijn eigen kleur en voor de Presbyterianen is dat blauw en wit. Nu hoeft dit van mij niet omdat het met de Presbyterianen te maken heeft want wij zijn er voor alle kinderen ongeacht ras of achtergrond. In die kleuren, wit en blauw, hebben we ons huis enkele jaren terug laten schilderen. Iedereen vind het mooi, fris en vind het ruimer lijken, maar wanneer je met Solo praat, om wanneer er opnieuw geschilderd moet worden om deze kleuren aan te houden, komt hij met allerlei bezwaren, helaas. Dus zal het bestuur in Nederland daarover moeten beslissen.
Tiny is de hele dag al druk bezig in het kindertehuis. Er is een nieuwe indeling tot stand gekomen zowel voor de jongenskamers als ook de meisjeskamers. Dit is niet zo vanzelf gegaan vooral bij de meisjes. Er zijn toch wat onderlinge spanningen blijkt en het viel niet mee voor Tiny om de meisjes aan het praten te krijgen. Ze praten onder elkaar honderd uit maar wanneer wij iets vragen buigen ze het hoofd en zeggen niets. Maar goed uiteindelijk is alles tot tevredenheid van alle partijen opgelost.
De kamers zijn nu gesplitst naar leeftijd. De kamer van de jongste meisjes is gereed, Amanda, Lisa en Saartje zijn trots op hun kamer en zijn druk aan het schoonmaken en zeiden: oma wanneer u weer komt dan zullen we zorgen dat de kamer heel mooi en netjes is. Solo en de jongens zijn druk bezig met het in elkaar zetten van de bedden voor de andere meisjes Sara, Martha, Mercy, Rachael en Hannah. We hopen dat ze het voor de nacht voor elkaar hebben, want het gaat niet zo handig. Het lijkt mij dat je bij een stapelbed onderaan begint en niet bovenaan. Maar goed laat ze maar aanmodderen daar leren ze van. Dus nu zijn er uiteindelijk vijf meisjes op een kamer zoals bedoeld en kunnen er nog twee jongere kinderen bijkomen, bovendien zijn ze er allemaal heel blij mee.
Op het uiteindelijke resultaat zowel bij de jongens als de meisjes komen we nog terug maar eerst hopen we morgen naar Adepena te gaan. Ik ga met Tiny, Ria, Eskil en natuurlijk Solo. De bevolking gaat dan horen dat nog diezelfde dag de vrachtwagens met spullen zullen komen en dat woensdag of donderdag begonnen gaat worden met boren naar water.
Tussen drie en vier uur nemen we afscheid van Clement en Joseph, ze hopen tussen vijf en zes uur op hun bestemming de Senior High School te zijn.