De reis leek voorspoedig te gaan worden. Tegen 12.00 uur waren we op Schiphol en het inchecken kosten slechts enkele minuten, maar toen: eerst een hele lange rij voor de douane en dat duurde wel een half uurtje er waren slechts twee personen voor de controle er werd veel gemopperd, vervolgens weer lang wachten voor de controle van de handbagage. Gelukkig hadden we nog even tijd om te lunchen. Naar de gate was maar 15 minuten lopen dus dat viel mee. Voor tweeën begonnen met instappen, we zouden om 14.25 uur vertrekken dus dat was redelijk op tijd, maar met een vliegtuig vol Ghanezen is dat wel nodig. De vertrektijd passeerde en toen kwam de mededeling: er waren vijf Ghanezen niet op komen dagen terwijl hun bagage wel in het vliegtuig zat. Vier konden er op Schiphol opgespoord worden maar de vijfde werd niet gevonden. Consequentie de bagage van de vijfde moet eerst worden uitgeladen.
Dus we vertrokken een uur later en kwamen ook een uur later aan.
Om 10 uur donderdagavond, elf uur in Nederland, hadden we eindelijk ook onze bagage bij elkaar, want ook dat was een puinhoop. Solo en Gideon stonden ons op te wachten, na het welkom in het hotel konden we om 12.00, 01.00 Nederlandse tijd gaan slapen.
Vrijdagochtend konden we om half acht ontbijten. We waren echter vroeg wakker en om zes uur was ik al bezig om mijn kleding uit te zoeken voor de lange busreis naar Nsoatre. Voor half acht waren we bij de ontbijtruimte maar geen activiteit. Om half acht bleek de ontbijtman nog niet aanwezig te zijn, nu dan maakt maar een ander ontbijt klaar gaven we aan en dat gebeurde. Om goed 8 uur reden we weg naar het busstation. Helaas was er in de VIP bus naar Sunyani nog maar één plaats over, dus wachten tot de volgende vol was. Om half 10 vertrokken we en begon de lange reis. Na twee uur rijden een korte stop voor toilet en het kopen van eten. Tegen vijf uur die middag bereikten we in Sunyani een plek waar Regina, de echtgenoot van Solo, stond te wachten met de twee kinderen Christian en Tina en… de auto om verder te rijden naar Nsoatre. Regina en de kinderen wonen op 800 meter van dit winkelcentrumpje waar de bus kon stoppen en ons uitlaten. Alles overgeladen en toen de laatste 30 minuten naar Nsoatre.
Onderweg zie je weer de ‘Flame of the Forest’ bloeien en dat herinnerde me weer aan het verhaal van Solo’s vader. Solo is altijd al een denkertje geweest: Als kleine jongen zat hij bij zijn vader achterop de fiets, het was ook januari/februari de droge en hete tijd, en vroeg ‘papa waarom gaat het niet regenen want alles verdroogt’, waarop vader antwoordde ‘zolang deze bomen bloeien komt er geen regen’, waarop Solo zei: ‘waarom hakken de mensen deze bomen dan niet om zodat het gaat regenen’.
Om half zes waren we thuis en werden verwelkomt door kinderen en medewerkers. Daarna gebruikten we de gereed gemaakte maaltijd en toen…viel het licht uit, we waren dus weer echt in Ghana. Gelukkig duurde het nog geen uur en kon, vooral Tiny, beginnen met uitpakken. Om 22.00 uur gingen we slapen en om 5 uur werd ik voor de eerste maal wakker, terwijl ik thuis altijd om 3 uur even wakker wordt. Ik ben dus echt thuis, Tiny heeft wat rugpijn, waarschijnlijk van het uitpakken, en ligt nog te slapen.
Fijn dat jullie er weer zijn! Doe de groetjes aan iedereen en een dikke knuffel voor de kindjes!!!