Ghana 2017

Maandag is dus Christian Yeboah ook opgenomen in de groep van de kinderen met een handicap. Nienke was met hem aan het puzzelen toen ik even ging vragen hoe het ging. Nu het gaat prima zo u ziet, hij heeft het al naar zijn zin. Christian kwam bij ons over als een stille verlegen jongen toen hij kwam kennismaken. Maar hij begint al los te komen.

De andere kinderen vermaken zich ook best samen met hun leidsters Joanne, Ernestina en Zinabu. Donderdag hopen we kennis te maken met een nieuw meisje ook al wat ouder net als Christian. Er zijn nog veel meer kinderen alleen vragen de voorbereidende gesprekken en het overtuigen van ouders of verzorgers veel tijd. Dit wordt gedaan door de moeder van Solo. Zij zal hier mee doorgaan ook nadat wij zijn vertrokken. De verwachting is dat in januari 2018 er zeker 20 kinderen naar de opvang zouden kunnen. In de grote vakantie in augustus zal de aannemer alvast de interne verbouwing doen. In de zaal zullen dan een toilet en een douche komen. Ook zal er gezocht gaan worden naar een leidster met ervaring in het begeleiden van deze kinderen. Het zou natuurlijk ook fijn zijn wanneer er vanuit Nederland vrijwilligers met ervaring een tijdje zouden willen helpen. We hopen natuurlijk dat het bestuur van ‘Kinderhulp’ voor 2018 wel een budget beschikbaar zal stellen

De komende zondag is alweer onze laatste dag in Nsoatre, maandagmorgen hopen we om 06.00 uur met de bus vanuit Sunyani naar Accra te vertrekken waar we hopen om ca. 14.00 uur aan te komen. Daarna gaan we naar een hotel en D.V. dinsdagavond hopen we naar Nederland te vliegen waar we als alles goed gaat vroeg in de morgen hopen aan te komen.

Het ziet er niet naar uit dat Tiny nog van onze mango’s kan genieten. Wel eten we al van de lokale kleine mango’s die eind maart rijpen.

We hadden in onze tuin twee custard bomen maar de vruchten zaten steeds onder de rode mieren. Dus heb ik de bomen om laten zagen en had Solo gevraagd er twee lokale mango’s voor in de plaats te poten. Dus toen we nu opnieuw kwamen stonden er twee piep kleine boompjes. Het ene boompje is nu ca 30 cm. en het andere boompjes was verdroogt en zo’n 10 cm. Ik had Solo gevraagd waarom hij geen grotere boompjes had gepoot. Dat kon volgens hem niet. Ik vertelde hem dat gezien onze leeftijd het niet waarschijnlijk is dat we ze groot zien worden.

Tijdens het verwijderen van de stronken van de custard bomen afgelopen zaterdag door de jongens was het kleinste boompje ook verdwenen. Tiny had zich al een paar weken over de boompjes ontfermd en steeds water gegeven, dus ging ze op zoek naar het kleinste boompje en vond hem onder een hoop zand. Ze wees de jongens er op en zei dat ze het zand moesten verwijderen en in het gat gooien van de uitgegraven stronk. Nu toen ze weer ging kijken had Gideon het boompje ook maar afgestoken en weggegooid. Nu daar was Tiny niet blij mee. En de jongens vonden het maar niets dat oma niet blij was, dus kwam Seth met de jongens haar vertellen dat hij maandag met de hulp van de jongens een nieuwe zou poten. Nu maandag na schooltijd werd er een flinke boom gepoot. Op de foto ziet u de nieuw geplante boom en het kleintje dat is blijven staan ook de beschadiging aan de bovenkant van de muur is te zien.

Maandagmiddag is Tiny samen met de Nederlandse dames begonnen met de dozen met kleding te openen uit de container. Het is wel wat anders gegaan als in het verleden toen Tiny weken bezig was met de voorbereidingen in Nederland; sorteren, herstellen soms wassen. Nu zit alles door elkaar, er zitten veel goede kleding bij maar helaas ook veel winterkleding en zelfs winterjassen, nu daar zit niemand op te wachten in een land waarin het enkele dagen paar jaar 20 graden kan zijn maar waar het meestal 30 graden is. Dinsdagmiddag heeft Tiny de rest van de dozen open gemaakt en gekeken wat er in zit. Maar ik heb haar gezegd te stoppen en het verder aan de dames over te laten want het is de bedoeling dat zij het de komende weken gaan uitdelen in de dorpjes. Ik ben benieuwd want het is eigenlijk niet te doen met zoveel dozen met een inhoud die ongesorteerd is en dozen waarin dikwijls iets anders zit dan is aangegeven. We mogen blij zijn dat de douane niet de inhoud is gaan controleren want dan hadden er grote problemen kunnen ontstaan want tussen de kleding zaten ook andere zaken zoals elektronica gestopt.

Aan het eind van de middag kwam Solo met Sara (Saartje) die vond haar schooluniform te lang en had er maar een stuk afgeknipt. Het was geen gezicht, ze stond er schuldig bij, maar het is niet terug te draaien. Besloten werd dat ze er tot september mee moest blijven lopen tijdens schooluren. Bij aanvang van het nieuwe schooljaar krijgen ze allemaal een nieuw uniform. Ik vroeg aan Naomi wanneer Blessing (haar dochtertje) dit zou doen wat zou jij dan doen? Nu het antwoord was duidelijk: ‘ik zou haar een pak slaag geven’. Ik denk dat dit voor enkele van de kinderen ook wel goed zou zijn, maar dat kun je moeilijk doen.

Na de flinke regenbuien begint alles weer uit te lopen en het schijnbaar dode hout begint weer te leven, het is nu ’s morgens wat koeler zo’n 25 graden en dat vinden de vogels fijn. Anders hoor je ze ’s morgens vroeg maar nu zien we ze vanaf ons terras.

Afgelopen zondag begon een week van voorbereiding. Voorbereiding op het Heilig Avondmaal die volgende week D.V. bediend zal worden in onze gemeente in Woerden. We moeten natuurlijk altijd bereid zijn, voor bereid zijn op onze ontmoeting met de Heere. Deze dag begon vroeg voor mij zoals u heeft kunnen lezen. Deze dag was het ook de verjaardag van Fransien, ook zij was vroeg op en kwam even kijken bij het uitladen.

Het was ook de dag die voor Ghana eindigde in een catastrofe welke wereldwijd het nieuws haalde. Twintig jonge mensen vonden de dood, dertig gewond waarvan elf ernstig, die moesten worden opgenomen in ziekenhuizen. Voor ons was het betrekkelijk dichtbij, het is in dezelfde provincie als Nsoatre, vele malen zijn we er geweest en ook de kinderen van ons kindertehuis hebben daar gezwommen. Zaterdagavond 25 februari was er bij ons op het terrein ook een flinke boom omgegaan. Het kan ook overdag gebeuren wanneer er kinderen zijn. Er staan een aantal bomen nogal schuin en we hebben aan Solo gezegd dat die weg moeten.

Het mocht een gezegende zondag worden waarin we weer met zijn vieren ongestoord beide keren mochten luisteren. Om negen uur begon ds. Zondag aan de voorbereidingspreek met als thema: Voorspel van Pasen in Bethanië, vier aandachtspunten 1. De tranen van Jezus 2. De twijfels bij Martha 3. De verhoring door de Vader 4. Het (on)geloof van de omstanders. Hiermee werd een serie preken over het huisgezin in Bethanië voortgezet.

Ik moest terugdenken aan mijn jongens jaren; één van de eerste theologische boeken die ik kocht, het was bij v.d. Tol in Dordrecht, was “De Bron van Zaligheid” van R.M. Mc. Cheyne. Er zijn verschillende herdrukken geweest en het boek is nu in het fonds van Den Hertog. Ds. haalde het volgende citaat van Mc. Cheyne aan: “Zelfs in het midden van de schare was Jezus alleen met Zijn Vader, en bad voor de Zijnen, opdat hun geloof niet ophoude. De tranen van Christus waren niet slechts tranen van gevoel, het waren ook tranen van ernstige smeking. In Hem is niet slechts een oppervlakkig medegevoel, maar waar middelaarschap”

’s Middags kwamen Regina en Solo met de kinderen Christian en Tina een poosje op bezoek. Regina, welke met de kinderen in Sunyani woont, kerkt nog altijd in Nsoatre en stuurt dan het kindermeisje alvast met de kinderen hier naar de compound waar Solo zijn onderkomen heeft. Dus de kinderen waren al eerder langs geweest voor een snoepje. Met zijn allen hebben we daarna gesnoept van de zelfgemaakte ijslolly’s van oma.

Om zes uur zaten we weer klaar om, opnieuw met zijn vieren te luisteren naar de preek over H.C. zondag 28 over, heel toepasselijk, het Heilig Avondmaal. Ds. vatte de lange zondag heel pakkend en verhelderend samen in twee aandachtspunten, naar aanleiding van Lukas 22 : 1-23: 1) Een gedachtenismaaltijd 2) Een gemeenschapsmaaltijd.

Na de dienst waren we nog even kort bij elkaar. Kort want Nienke en Joanne zouden met de kinderen bij elkaar komen samen met de jarige Fransien.

Het is alweer bijna 21 jaar geleden dat we ons eerste bezoek brachten aan Ghana. Veel landen hadden we vroeger wereldwijd bezocht om zaken te doen, behalve zwart Afrika. Samen met ouderling Heijboer uit Zoetermeer bezochten we Ghana en op de eerste zondag van ons bezoek kwamen we in dit kleine houten kerkje terecht. Het was die middag avondmaal, hier werd de band met Ghana gelegd. We mochten daarna, terug in ons hotel, nog lang met elkaar spreken van hart tot hart.

Daar ga je dan op zondagmorgen tegen 06.00 uur om te kijken naar het lossen van de container. Solo was er al samen met huisvader Seth, huismoeder Mercy en alle kinderen en de zoon van de dominee. Solo verdeelde de eetzaal in vakken voor de verschillende bestemmingen. Er kwamen een paar sterke mannen bij en het lossen begon.

De kinderen hadden een stoel neergezet voor opa zodat ik een prima overzicht had en foto’s kon maken.

De zoon van de dominee belde zijn vader en die was er met twee minuten en begon zich meteen te bemoeien met de organisatie. Nu daar was ervaring mee opgedaan tijdens de opening van het nieuwe gebouw toen Johan ingreep. Dus ik zeg tegen hem: “sorry pastor maar Solo regelt het uitpakken en Seth wijst de plaats aan waar het moet staan”.

Het uitpakken en opslaan liep als een trein, de kinderen en Mercy sjouwden het merendeel, alleen de grote zware stukken moesten de sterke mannen doen.

Nadat de eerste tafels waren verwijderd stond er een pallet met een groot wit pak met ook nog banden erom. Dus Solo zei: “opa wat is dit?”. Ja dat wist ik ook niet en het stond niet op de lijst. Het geheel was er kennelijk als sluitstuk met een vorklifttruck ingezet. We zouden kunnen proberen om een vorklifttruck te huren in Kumasi maar dan zijn we een week verder. Dus snij de verpakking maar open, er bleek allemaal hout in te zitten, aan een rond tafelblad kon je zien dat het een set voor in de tuin zou kunnen worden. Maar de rest zijn allemaal losse planken, wie gaat dit in elkaar zetten? Opa dus niet en helaas zijn de Ghanezen slecht in puzzelen. Het onderwijzend personeel ziet nog geen kans om een houten inleg-puzzel voor elkaar te krijgen. Je ziet ze ingespannen een boerderij in de opening voor een kip te proppen, andersom gaat nog wel maar is niet de bedoeling. Tiny en ik hebben er wat om gelachen. Sommige kinderen beginnen het door te krijgen en Nienke leert het ook de kinderen met een handicap. In een rustige periode gaan Solo en Seth proberen de puzzel van de tuinset op te lossen.

Na enige tijd kwamen er nog drie sterke mannen, die gingen staan kijken. Ik vroeg wat ze kwamen doen, ja helpen zeiden ze, nu zei ik dan ben je te laat en kun je wel weer terug gaan. Natuurlijk was er meer bekijks vanuit de bevolking, een oude man lopend met krukken was er als eerste en ook kinderen nu dat is prima, maar mannen die komen om uit te laden en dan te laat komen vind ik niet nodig. Solo had mij verteld dat hij een ploeg mensen had geregeld, maar nu kwam de aap uit de mouw het bleek dat de pastor dit had geregeld, dus vond hij dat ik ze niet weg kon sturen. Nu pastor, dan stuur jij ze maar weg. Ze komen van ver merkte hij op, nu dan hadden ze eerder van huis moeten gaan. Dus de pastor liep met ze mee naar de poort en daar zullen ze wel over die eigenwijze opa hebben gesproken.

Verder liep het uitpakken en wegzetten voortreffelijk en om half acht was de container leeg en kon worden gesloten. De eetzaal ging ook op slot en de kinderen gingen zich klaar maken voor de zondagsschool of de jeugddienst. We zijn ons gaan opfrissen, ontbijten en zaten om half negen al klaar om naar de kerkdienst te luisteren, vanuit Woerden, die om negen uur begon.

Vrijdagavond kwam Joanne verslag uitbrengen van de observatie van Sylvester. Het blijkt dat Sylvester met een aantal dingen al mee gaat doen met klas 1. De verwachting is dat ze op de dagopvang kan doorstromen en dan misschien op den duur naar de basisschool zou kunnen. Nu dat is heel goed nieuws en bevestigd de positieve reacties van haar vader die heel blij is met haar vorderingen in zo’n korte tijd.

Verder besluiten we deze avond om het 10-jarige jongetje Christian nu al op te nemen. De moeder is geïnformeerd en is blij en vandaag maandag was hij al op de dagopvang. Hij was druk bezig onder leiding van Nienke met een houten legpuzzel. Nienke vertelde dat hij al wat los begint te komen.

Ik had deze zaterdagochtend verwacht dat de container er om zes uur al zou zijn, dus ik was bijtijds op. Maar het zou nog 12 uur langer duren voordat hij eindelijk kwam, ze hadden een flinke rustperiode genomen in Kumasi.

Maar het kwam goed uit want Gideon, Stephen en Benjamin waren al vroeg in mijn tuin aan het werk. Ik had een paar struiken laten verplaatsen die nogal achteraf stonden en niet echt uit de verf kwamen wanneer ze in de bloei stonden. Ze waren zelf al vroeg verder gegaan met het werk. Ik heb ze toen het geheel wat verder aan laten kleden met sanseveria’s die ik volop in de tuin had staan. Toen het klaar was zeiden de jongens: “opa dat is nu onze tuin”. Ik zei:” prima maar dan moet je ook regelmatig water geven. Oma en opa gaan nu met de dames zwemmen ik zal jullie voor je werk nu betalen maar dan moet je wel die twee boomstronken er nog uithalen.” Zondag zag ik dat ze de afscheidingsmuur hadden gebruikt om de steel van hun houweel vast te stampen. De muur was flink beschadigd en daar was ik niet zo blij mee, maar Tiny vertelde me dat Gideon het haar had verteld. Ik zei: “maar wanneer er na de eerste maal stampen een stuk cement afbreekt ga je toch niet door?” Maar in Ghana doen ze dat nu juist wel, wanneer ze iets maken of mooi maken moet er ook iets kapot. Dat hadden we vrijdag al weer opnieuw ervaren. De gasfles was tijdens het koken leeg en Solo was er niet. Solo gebeld, nu van de jongens was er niemand die wist hoe je een nieuwe fles aansloot en Seth was er ook niet, dus hij zou iemand sturen. De man kwam trok het ventiel er af en Gideon had al een nieuwe fles gepakt en het ventiel werd daarop gedrukt. Ik kon het door het raam zien en ging meteen proberen, het gas ging weer branden dus ik zei prima voor elkaar. Maar in Ghana gaat het anders dus Gideon moest een schroevendraaier halen en de man ging aan het prutsen, gevolg nu lekt de gasfles. Nu staat de gasfles er met een brok beton op zijn kop zodat hij niet meer zo erg lekt, door het gewicht op het ventiel. Het is verbazingwekkend maar zo gaat het nagenoeg altijd en ook Solo vindt dit gewoon, dus nu moet er weer een ander ventiel komen en dat kost natuurlijk weer wat.

Om elf uur gingen we naar het Eusbett en daar hebben de dames heerlijk gezwommen en hebben we lekker gegeten. Deze maal was er op het terras weer schepijs en konden we nog een bekertje ijs nemen als afsluiting van een gezellige dag. Om vijf uur waren we terug.

Het werd duidelijk dat de vrachtwagen met de container inmiddels in Sunyani was en dat Solo ook in de cabine had plaatsgenomen om ze de weg te wijzen.

Om zes uur kwamen ze er aan rijden. De truck bleef buiten de poort staan want eerst ging de chauffeur kijken hoe hij het beste kon rijden op het terrein. Solo legde mij daarna uit hoe de chauffeur zou gaan rijden en de truck voor de oude eetzaal kon parkeren. Nadat de elektricien was gekomen om de kabel tussen twee gebouwen te verwijderen ging de truck het terrein op en parkeerde de vrachtwagen met de deur van de container naar de eetzaal.

Mercy de huismoeder ging eten voor de chauffeur en de bijrijder koken. Ik zei nu dan gaan we maar lossen want morgen is het Zondag. Nee zei Solo want de losploeg komt morgenochtend om zes uur, sorry ik weet dat u niet wilt dat we het op zondag doen maar de container moet maandagochtend terug zijn in Tema, om acht uur rijden ze weer terug. En daar sta je dan met je principes.

Het was deze zaterdag de verjaardag van Sara, ze is zaterdag 17 jaar geworden, oma had vrijdag al een mooie taart gemaakt met veel chocolade. Na de dagsluiting werd de taart aangesneden en kreeg elk een stuk plus een flesje drinken. Maar voor de gasten was er geen drinken en dat vond ik niet zo geslaagd. Sara werd toegezongen en toen ben ik maar gauw naar ons huis gegaan om wat te drinken. Ook Solo was ontstemd dat Seth alleen voor de kinderen, de huismoeder en hemzelf drinken had gekocht. Solo at zijn stukje taart bij ons, Tiny zou daarna nog voldoende over moeten hebben voor zondagmorgen bij de koffie, maar we moesten vaststellen dat er vier stukjes te veel weg waren. Ja, met dat soort zaken zijn ze heel slim zo gaat het ook met snoepjes, hoe ze het voor elkaar krijgen om dubbel te pakken hebben we nog steeds niet door.

Al met al was het een dag met veel variatie en een fijne geslaagde maar erg warme dag.

Regelmatig was het de vorige week bewolkt en steeds hoopten we op regen. Toen we zaterdag terug kwamen van het zwemmen als Nederlandse kolonie was het erg benauwd warm het was om 17.00 uur 38 graden. Maar over zaterdag en ook zondag hoop ik nog te schrijven.

Zondagavond verzamelden zich donkere wolken en waren er zand stormen en onweer maar geen regen. Maar om tien uur toen ik al in bed lag begon het opnieuw flink te waaien en te onweren. Tiny heeft snel de ramen dicht gedaan en de kussens van de tuinstoelen naar binnen gehaald. En toe begon het toch onverwacht heel hard te regenen en een geweldig onweer brak uit. Dit is tot een uur of drie de afgelopen nacht doorgegaan. Vanmorgen stonden er grote delen op het terrein blank zoals u op de foto kunt zien.

Om een uur of zes viel de stroom uit en dit duurde tot twee uur deze middag. Dus op onze laptop werken was er niet bij. Maar we waren blij dat het flink had geregend en verwachten dat over twee tot drie dagen het terrein weer helemaal groen is. Een flinke bui en het gras groeit als kool.

Echter in de loop van deze morgen drong tot ons door dat er zich een ramp had voltrokken. Het was gisteren in grote delen van Ghana slecht geweest met onweer en zware regenbuien. Zondagmiddag waren er in Kintampo veel jonge mensen in de poel onder de waterval aan het baden. Het is een geliefde en prachtige plek in de natuur en de Nederlandse dames hebben ook het voornemen om er waarschijnlijk komende zaterdag naartoe te gaan. Er was gisteren een grote groep Senior High Scholieren uit Wenchi, een uurtje van hier in de richting van Kintampo. Ook daar was het slechtweer maar om een uur of drie zondagmiddag werd het rustiger en ging men weer zwemmen. Om halt vier kwam er echter een grote boom van het woud bij de top van de waterval naar beneden. U krijgt een beetje een indruk van de eerder door mij gemaakte foto’s tijden een van de vele bezoeken die Tiny en ik daar gebracht hebben.

De boom viel op de spelende jongeren in het water. De laatste berichten spreken over 20 doden waaronder 18 scholieren van de betreffende school en verder nog een 30 gewonden. Op de laatste foto ziet u de boom in het water liggen.

Eindelijk is de container vrij gegeven en vanavond om 18.00 uur stond hij op de truck en begon de reis. Dat zal niet snel gaan want na een kwartier waren ze nog in de file op het haventerrein. Ook daarna zal het nog wel enkele uurtjes duren om van de haven van Tema dwars door Accra op gang te komen, want om die tijd is alles dichtgeslibd.

Wanneer ze aan één stuk doorrijden dan kunnen ze hier morgenochtend om een uur of zes zijn. Dan zou ik morgenochtend nog een foto kunnen maken voordat we naar het Eusbett hotel gaan om te zwemmen en te lunchen.

Ik voeg de foto’s bij die ik via WhatsApp alvast ontving van Solo.

Ik was voornemens om vandaag geen stukje te schrijven. Maar een mooi voorbeeld van integratie van spelende kinderen van onze beide vormen van dagopvang en de vele foto’s die ik daarvan deze ochtend heb kunnen maken veranderden mijn mening.

Maar eerst even over het teleurstellend verloop van de container met hulpgoederen. Solo is dus dinsdag naar Accra afgereisd nadat het grote bedrag voor de inklaring was voldaan. Gisteren heeft hij de hele dag voor loketten moeten staan om de benodigde stempels op papieren te krijgen. Vanochtend belde hij al vroeg op dat er nog meer stempels moeten komen, maar hij was optimistisch en verwachtte dat om ca. 13.00 uur het transport eindelijk kan starten. Nee dus, hij is vandaag opnieuw bezig om papieren voor elkaar te krijgen. De situatie is nu zo dat de verwachting is dat het transport morgen wordt vrijgegeven. Ze gaan dan, zo hoopt hij, om 10.00 uur met hem naar de container voor inspectie en vervolgens kan er dan geladen worden. Wanneer het positief verloopt kan de container zaterdagmorgen in Nsoatre aankomen. De chauffeurs zijn dan zo moe, denkt hij, dat er zaterdag niet meer gelost kan worden.

Zoals elke dag waren om 10.00 uur de kinderen met een handicap buiten aan het spelen. Om 11.00 uur komen dan de andere kinderen en vandaag vond ik dat er heel veel kinderen waren. Vanaf ons terras waar ik zat te lezen zag ik in de drukte alle drie de Nederlandse hulpen tussen al die kinderen. En toen ik goed keek zag ik dat de kinderen met een handicap zich tussen de andere kinderen bevonden.

Dus heb ik mijn camera gepakt. Ik zag Felix meelopen met de voetballende kinderen. U ziet hem helemaal links, op zijn rug gezien op de eerste foto. Toen hij mij zag kwam hij uitgelaten naar me toe, ja wanneer ze blij zijn dan zijn de bewegingen wat ongecontroleerd zoals te zien is op de tweede foto.

Ook Nienke was bij het voetballen, ze had of Elizabeth of Blessing op haar rug. Ik kon niet goed zien wie van de twee het was, in elk geval heeft Nienke het heel lang volgehouden om zo rond te lopen.

Op de vierde foto zien we Joanne met op de grond zittend, tussen de spelende kinderen, Prince. Toen Prince mij zag kwam hij al lachend naar me toe lopen, dat is te zien op de vijfde foto. Wat hechten deze kinderen zich toch snel aan personen, ook Tiny ervaart dit steeds weer wanneer ze het klaslokaal binnengaat waar ze aan het spelen of eten zijn.

Op de laatste foto zien we alle drie Nederlandse dames met een aantal van de kinderen.

Het blijkt dat de beugels voor de benen van Isaac niet meer passen, hij groeit natuurlijk en zijn voeten kunnen er niet meer in. Volgens zijn oma kosten nieuwe beugels 4.000.000 cedis. Oudere mensen denken nog steeds in de oude munteenheid dus ze zal wel bedoelen 400 GHcedis, want bij de omzetting zijn er vier nullen afgegaan. Dus waarschijnlijk zijn de kosten minder dan 100 euro, maar we zullen wachten tot Solo zaterdag terug is.

De kinderen met een handicap waren op deze woensdagmorgen zoals gewoonlijk om 10.00 uur een uurtje aan het buiten spelen. Vandaag was Felix niet aanwezig hij was voor controle naar het ziekenhuis en Edna is nog steeds koortsig.

Dus zien we op de draaimolen Blessing, Elizabeth en Isaac, terwijl Prince op de grond zit. Isaac had vandaag nieuwe schoenen aan, maar daar konden de beugels niet in begreep Tiny later. Lijkt me dus niet zo handig om zo maar iets te kopen zonder de consequenties onder ogen te zien. Tiny heeft gevraagd of zijn oma morgen de beugels mee wil nemen, dan kunnen we eens kijken of er een oplossing is. Zonder de verstevigingen van zijn benen kan Isaac helemaal weinig beginnen. Op de foto zien we dus bij het draaimolentje de drie hulpen die het straks moeten doen. De oma van Isaac, Zinabu en Ernestina, Nienke staat erbij of het goed gaat. Ik zie vanaf ons terras ook dikwijls dat het erg hard gaat met het draaien, met Isaac erbij kan dat natuurlijk niet.

Joanne is in klas 1 het meisje Sylvester aan het observeren. Joanna en Nienke moeten adviseren of we Sylvester in de gewone dagopvang kunnen laten of dat het beter is om haar naar de speciale dagopvang terug te plaatsen. Wanneer ik zie wat er allemaal gedaan wordt in de speciale dagopvang en de aandacht die deze kinderen krijgen dan denk ik dat ze zich daar misschien wel beter en sneller zal ontwikkelen. Op de gewone dagopvang zouden de leidsters in groep 1 wel wat creatiever mogen zijn, maar dat zit er in Ghana niet zo in. Hoewel Ernestina en Zinabu wel heel enthousiast de instructies van Nienke en Joanne opvolgen.

Prince is op deze woensdag, zijn 2^e dag, al aardig gewend. Prince is de jongste van de kinderen met een handicap. Ernestina was druk met de bal met hem bezig tijdens het uurtje buitenspelen. Ook Nienke ging nog even met hem met de bal spelen en ging daarbij in het zand op de grond zitten. Zinabu zei, Nienke je wordt helemaal vuil. Maar daar zit Nienke niet mee, daar is de was goed voor antwoorde ze. Prince is nog wel een beetje bang, maar dat is te begrijpen er komen zoveel nieuwe dingen op hem af.

Nienke nam hem op schoot op de schommel en Zinabu ging ze voorzichtig aanduwen. Prince glunderde helemaal; dat vond hij wel fijn. Om twaalf uur was hij zo moe dat hij alweer sliep, maar nu hadden ze hem vooraf zijn eten kunnen geven.

Wanneer nu blijkt dat er steeds enkele kinderen niet kunnen komen en dat is wel begrijpelijk bij deze kinderen, dan gaan we overwegen om Christian ook maar vast te laten komen. Wellicht is dat ook wel goed ten opzichte van Elizabeth omdat Christian ouder is. Elizabeth is in de huidige situatie de dominantste, alhoewel Isaac niet alles van haar accepteert en vooral Isaacs oma haar goed in de gaten houdt bij Isaac.

Vandaag maar twee stukjes want ik zit in verband met de verkiezingen in Nederland toch iets vaker op internet.

Het is weer woensdag en dus is er de kinderdienst voor de dagopvang. Eerst bad Seth ter opening van de bijeenkomst.

Seth vertelde deze ochtend het verhaal van de ontmoeting tussen Jacob en Ezau. Eerst vroeg Seth of ze nog wisten waarover hij vorige week had verteld, nu diverse vingers gingen er omhoog.

Seth gaat heel beeldend te werk en neemt kinderen die Jacob, Rachel, Lea en Jozef en Benjamin voorstellen. Tenslotte haalt hij nog een jongetje erbij die een truitje aanheeft in plaats van het uniform bloesje. Dan laat hij het jongetje dat Jacob uitbeeld naar voren stappen en het jongetje dat Ezau moet uitbeelden loopt hem tegemoet en dan vallen ze elkaar onder geklap en gejuich van kinderen en leerkrachten om de hals. Het was heel mooi te zien dat de kinderen helemaal in het verhaal opgaan en meeleven.

Na het Bijbelverhaal gaan de kinderen zingen, ze zingen versjes in het Engels en het Twi. Vooral de liedjes met bewegingen en geklap spreken natuurlijk erg aan. Het gaat er vrolijk en uitbundig aan toe.

Na de afsluiting met een gebed, die de kinderen luid regel voor regel nazeggen en besluiten met amen, gaan de kinderen weer naar hun klassen terug.

Als thema voor deze dinsdag is denk ik dat “Kinderhulp!” wel toepasselijk is.

Om 09.15 deze morgen hadden, bij ons op de veranda, Tiny, Nienke, Lucy en ik eerst een gesprek met Richard Boadan, de vader van Prince Boahan

Prince is het zevende kind dat opgenomen is in de dagopvang van de kinderen met een handicap. Vandaag was het zijn eerste dag, en Ernestina was al even met hem bezig geweest met het stapelen van grote plastic blokken in vrolijke kleuren. Prince is geboren op 23 april 2014 en is een kind met het down syndroom. Het is een heerlijk vrolijk jong, hij kwam direct naar me toe en ging op mijn schoot zitten. We spraken even met zijn vader om wat informatie te krijgen. Het is opmerkelijk dat ze hier kennelijk niet toegeven dat het een kind is met het down syndroom, terwijl dat het geheel veel makkelijker zou maken. Deze kinderen kunnen natuurlijk heel veel leren en zouden goed kunnen functioneren ook in deze maatschappij. Ik was geschokt toen ik het gezicht zag van onze hulp Naomi, het was een blik vol afschuw. Helaas is dat de situatie in Ghana. Dus wat je dan te horen krijgt is het beeld van een kind dat t.o.v. andere kinderen overal laat mee is, ‘dull’ (dom, idioot) is en niet kan praten. Ik verwacht ook niet dat er enige moeite is gedaan om het kind praten te leren. Maar gelukkig, aldus de vader, hij kan lopen. Gelukkig heeft Prince dus de kans gehad om te leren lopen, ook dat kan anders hebben we ervaren. Prince is de jongste van vijf kinderen van moeder Felicia en vader Richard. De andere kinderen zijn gezond maar, geven ze aan, ze zijn bezorgd over Prince maar vertrouwen op de Heere.

We vernamen dat Prince zo moe was van alle nieuwe dingen deze morgen dat hij voor het middageten in slaap is gevallen. Na de warme maaltijd gaan de kinderen slapen, zoals ook de jongste kinderen van de gewone dagopvang.

Na Prince maakten we kennis met Christian Yeboah en zijn moeder Mary Takyiwaa, vader Martin Hinneh was er niet bij. Christian is de oudste van vier kinderen van het echtpaar. Hij is geboren op 16 mei 2007, dus al bijna tien jaar, maar dat zou je niet zeggen. Het is een tenger ventje en hij kan niet praten. De indruk van de ouders was dat het een gezonde jongen was. Maar toen hij vier maanden was realiseerden zij zich dat hij niet huilde, wat suffig was en niet groeide zoals verwacht mocht worden. Met anderhalf jaar kon hij pas zitten en met drie jaar lopen. Dus nu hij al bijna tien jaar is zit hij er maar een beetje lusteloos bij.

Terecht zijn de ouders bezorgd over hem, maar zij kunnen de situatie niet veranderen en moeten hem thuis houden. Hij kan niet alleen gelaten worden en daardoor zijn de ouders niet in de gelegenheid om te farmen en andere dingen te doen.

Helaas kan Christian niet direct opgenomen worden en moet hij tot volgend jaar wachten, totdat en meer hulpen kunnen worden aangesteld en betaald. Overigens doet Ernestina het heel goed en is ze ook bereid om te leren van Nienke en Joanne . Maar ook Zinabu werkt met enthousiasme. Christian zou dus het achtste kind zijn dat kan worden opgenomen.

Met de Nederlandse kolonie naar het ‘Consultatiebureau’. Om tien uur gingen we met zijn allen naar de kliniek. Het is dinsdag, dus de moeders komen weer voor controle met de baby’s. Kinderen worden gewogen, gevaccineerd enz. alles wordt keurig genoteerd in een boekje dat er van ieder kind is. De dames gingen gebreide baby kleertjes en dekentjes uitdelen. Maar er waren twee zakken achtergehouden voor baby’s in de dorpjes. We hadden gevraagd of Lucy mee wilde gaan om te vertellen wat we kwamen doen, anders zou het op een overval lijken. Met vier paar handen was het uitdelen snel voorbij, dus nog even rond kijken. Ook was vooraf even de ruimte bezocht voor de dames die spoedig zouden bevallen en ook werd de kamer voor de bevallingen bekeken. Het is heel wat verbeterd sinds het begin van onze bezoeken toen de dames in hun blootje op een stalen plaat lagen te bevallen. Nu zijn er bedden en een nagenoeg steriele bevallingsruimte.

Vervolgens nog even naar de kliniek zelf, waar zieken en gewonden worden behandeld. Er zaten zoals altijd weer behoorlijk wat wachtenden. De apotheek en het laboratorium werden bezocht. In een apart kamertje bij het laboratorium werden de tests voor Malaria gedaan.