Auteur: wim

Donderdag was het alweer de laatste dag dat Johan op bezoek was. Het is een drukke week voor hem geweest. Vrijdagochtend is hij om een uur of zes met de bus naar Bolgatanga vertrokken en vandaar met de taxi naar Navrongo. Dat zal wel een hele lange reisdag worden. Donderdag was er eerst een bezoek aan de Senior High School en besprekingen met de schoolleiding, daarna naar Sunyani voor het kopen van een buskaartje en vervolgens een bezoek en gesprek met Juliet, de manager van het Kindertehuis, die nu na de bevalling 3 maanden verlof heeft.

Ik besluit niet mee te gaan, hoewel ik me veel beter voel dan woensdag blijf ik nog een dagje thuis. Tiny besluit om bij me te blijven. Dus het is een rustig dagje geworden waarin we vanaf ons terras hebben zitten kijken naar de spelende kinderen en hebben zitten lezen.

Om 14.00 uur kwam Johan terug met een emmer met tien levende red snappers. De Senior High School had deze aan hem geschonken uit de visvijver. Het waren niet zulke hele grote maar voor ons met zijn drieën, Tiny, Naomi en ik, hebben we er toch drie maal een maaltje aan. Lekker samen met yam en kotomle. Maar ja levende vis, Naomi stond al te rillen, dus heb ik er bij allemaal de kop maar afgesneden. De eerste drie vissen heb ik toen schoongemaakt en dat viel niet mee want de vinnen zijn heel hard en stug en ik had geen goeie schaar. Toen Naomi zag hoe het moest gingen Tiny en Naomi de rest schoonmaken.

Nienke en Joanne gaan ’s morgens elke dag een poosje buiten spelen met Blessing, Elizabeth en Felix. Elizabeth en Felix kunnen dan een poosje voetballen en hun teveel aan energie wat uitputten. Blessing zit het liefst op een draaimolentje ze beweegt niet veel. Soms komt de oma met Isaac ook buiten op het speelterrein en zet hem dan op de draaimolen of de glijbaan. Maar deze dag bleef ze binnen. De foto’s zijn van de drie kinderen terwijl ze buiten spelen onder leiding van Nienke en Joanne.

Deze donderdag bleven de kinderen nog even buiten wanneer om elf uur de grote groep van 200 dagopvang kinderen naar buiten komt rennen. Dit is om de kinderen aan andere kinderen te laten wennen. De kinderen zijn altijd weggestopt en zijn nu vrij in hun bewegingen, maar soms te vrij. Met name Elizabeth is erg dominant over de andere kinderen, maar nu tussen de grote groep kinderen kroop ze toch maar dicht bij Nienke en Joanne. Alleen Felix bleef nog even meehollen met de andere jongens. Blessing is bang, zoals verwacht, maar geleidelijk zal ook zij gaan wennen aan andere kinderen. De vooruitgang van de kinderen in de afgelopen weken is opmerkelijk en er wordt veel over gesproken. Nienke en Joanne doen heel goed werk. Het is jammer dat Edna er niet is, haar moeder is nog steeds ‘travelling’, en oma past op haar maar kan haar niet brengen.

Het meisje Sylvester is nu helemaal opgenomen in klas 1 van de dagopvang en ontwikkeld zich heel snel tot verbazing van haar ouders.

Vandaag kwamen we tot de ontdekking dat maandag en dinsdag de scholen enz. gesloten zijn. Maandag is het een nationale feestdag ‘Onafhankelijkheidsdag’. Ik realiseer me dat het 60 jaar moet zijn want Ghana is in 1957 onafhankelijk geworden van Engeland. We zouden dinsdag naar het consultatiebureau gaan met babykleertje maar dat stellen we nu een week uit.

Woensdag zijn een drietal dorpjes bezocht in een gebied in verre omtrek van Adae Boreso, waar de stichting een kliniek en waterpomp heeft.

Solo, Johan en Tiny en George brachten de bezoeken. Ik ben al een paar dagen niet fit en besloot thuis te blijven. George en Prince waren gisterenavond uit Berekum thuisgekomen van kostschool en hebben een paar dagen vrij, George wilde wel graag mee. Het werd een flinke reis: om 10.00 uur vertrokken ze en om ca. 15.00 uur waren ze weer terug.

Solo had het gebied eerder bezochten aanbevolen voor hulp en de bedoeling van Johan was om de eventuele prioriteiten van dit gebied te onderzoeken. Johan maakt een rapport met aanbevelingen om te bespreken in het bestuur.

Het eerste dorpje ligt ergens voorbij de afslag naar Adae Boreso in de richting van Kwabenakuma.

Het tweede dorpje ligt een heel eind voorbij Adae Boreso en ik begreep dat ze geen waterpomp hebben en dat dit eventueel een plaats zou kunnen zijn voor een kliniek.

In dit dorp was er een klein meisje waar de voetjes verdraait aan de beentjes zaten. Het kind had er veel pijn aan. Solo heeft met ze afgesproken dat ze met het kind naar de kliniek in Nsoatre moeten komen. Solo zal dit met de kliniek opnemen en zal de bevindingen na onderzoek opnemen met Nederland. De bevolking laad de achterbak van de auto vol met bananen, sinaasappelen, cassave, maismeel en een levende flinke haan.

In het derde dorpje dat werd bezocht werd zeep bereid. De ballen die u op de foto ziet zijn dus geen meelballen maar zeepballen.

Om vier uur was het tijd voor de dameskrans. De dames kwamen gezellig bij Tiny om thee te drinken.

Het was in 2007, nu dus bijna 10 jaar geleden, dat we voor de eerste maal Aduonya bezochten. Het was samen met Ad Pronk uit Woerden, die werkte aan een renovatie van het Kindertehuis, dat we New Town in Aduonya bezochten. De bevolking was bang, het was voor het eerst dat ze witte mensen zagen en ook een auto was voor de meesten een onbekend iets. Nooit had iemand naar deze vluchtelingen, voor een stammenoorlog in het noorden, omgekeken. De bewoners van Nsoatre meden deze mensen. Nu nog geen tien jaar later is de situatie compleet veranderd en zijn er waterpompen, een school en een kliniek, door de inspanningen van de stichting, waardoor de levensomstandigheden zeer zijn verbeterd. Aduonya is een gebied met meer dan 30 kleine dorpjes met als centrum New Town waar we dus gisteren, dinsdag 28 februari, naar toe gingen.

Voor Nienke, Joanne en Francien probeerde Solo ook transport te regelen zodat ze mee zouden kunnen. Maar gelukkig kwam de dominee op het idee dat hij er ook bij zou willen zijn. Nu dat was prima en het transport probleem was meteen opgelost want de dames konden met hem meerijden.

De weg naar Aduonya is al heel wat beter dan 10 jaar geleden en met ruim een half uur arriveerden we. Onder de boom tussen kliniek en school stonden de stoelen al klaar en zaten de vertegenwoordigers van de bevolking te wachten.

Eerst vond de gebruikelijke begroeting plaats: dus veel handen schudden enz. vervolgens de gebruikelijke vraag naar het doel van onze komst, waarop Johan een algemeen aan het laatste bezoek refererend antwoordt gaf. Opnieuw handen schudden, maar naar al deze plichtplegingen kon Johan zijn verhaal brengen.

Het werd natuurlijk al snel duidelijk dat er een nieuwe basisschool met zes klassen gebouwd gaat worden en dat de bouw met enkele weken zal starten en het de bedoeling is dat de school voor het nieuwe schooljaar gereed is. Johan werd herhaaldelijk onderbroken door gejuich en geklap. Verder kon hij meedelen dat ook nieuw meubilair zou worden geleverd (dit wordt in Nsoatre gemaakt) en dat de bestaande school met drie klassen een Junior High zou worden. Er was ook een vertegenwoordigster van de onderwijs organisatie aanwezig waardoor Johan direct kon aangeven dat hij verwacht dat zij gaat zorgen voor de bemensing van de scholen.

Vervolgens sprak Johan de leerlingen toe en vertelde hij ze over de plannen. Hierna sprak de dominee een gebed uit en vroeg de Heere om een zegen over de voorgenomen plannen

Toen was er nog een verrassing voor leerlingen en bevolking Johan had 360 flesjes limonade gekocht en Tiny en de drie Nederlandse dames gingen deze uitdelen. Iedereen die een flesje had ontvangen verdween in de richting van de boom waar de eerste plechtigheid had plaatsgevonden.

Nadat de mensen hun drinken hadden ontvangen gingen de vrouwen uit het dorp ons een tijdje vermaken met traditionele dansen om zo hun vreugde over het geheel tot uitdrukking te brengen.

We besloten ons bezoek door even door het dorpje te lopen, Tiny liet de Nederlandse dames een huisje van binnen bekijken. Inmiddels stonden de auto’s te wachten op de plaats waar wij uit het dorpje tevoorschijn kwamen en reden we terug naar Nsoatre.

Bij de eerste maaltijd in de eetzaal was er iets extra’s voor de kinderen. Er was jollof rijst met een ei en een flesje drinken. Lucy was vrijdagmiddag al de inkopen wezen doen.

Maandagmorgen kwam de aannemer langs, want hij moest van zijn vrouw de openingskosten gaan betalen. Dus was de openingslunch een gift geworden. Ik heb al eens eerder verteld dat de aannemer op aandringen van zijn vrouw heel veel schenkt. Hun huwelijk was kinderloos totdat hij voor ‘Heart for Children’ ging bouwen en daarbij veel extra’s op zijn kosten deed. Ze zijn dankbaar dat de Heere ze nu gezegend heeft met kinderen sinds hij voor de stichting bouwt.

Om 12.00 was er dan de eerste maaltijd in de nieuwe eetzaal. De kinderen waren blij met hun maaltijd en ook de kinderen met een handicap kregen helzelfde in hun andere ruimere onderkomen. Er waren maandag meer jonge kinderen dan de afgelopen week. Totaal waren er 200 kinderen de kinderen met een handicap niet meegeteld, waarvan 62 jonge kinderen die bij het eten dikwijls geholpen moeten worden.

Vandaag was het dan zover: De opening het nieuwe gebouw met klas 1 en de eetzaal. Al vroeg waren er deze ochtend activiteiten. Basisscholieren kwamen met 100 stoelen uit de kerk die in de oude eetzaal werden gezet. De klassen 2a en b en 3a en b zouden hier hun bord pap ontvangen, terwijl de kinderen van klas 1 hun bord pap in klas 2a en b kregen. Om half tien waren de door Solo uitgenodigde personen aanwezig en kon het programma beginnen.

Johan hield een openingstoespraak en heette iedereen hartelijk welkom. Alle kinderen waren ook aanwezig, inclusief de kinderen met een handicap. De kinderen vonden het allemaal geweldig.

Vervolgens hield de district predikant van de Presbyteriaanse kerk van Nsoatre een korte overdenking, en werden door anderen enkele Bijbelteksten opgelezen. Hierna sprak de dominee een gebed uit.

Toen was het de beurt van Tiny om het lint door te knippen. Er waren twee kinderen van de dagopvang in traditionele dracht met een kussentje met daarop de schaar. De medewerksters hadden vorige week al aangegeven dat oma het lint moest doorknippen. Er dreigde even iets mis te gaan toen de dominee en twee ouderlingen naar voren kwamen en de dominee de schaar pakten. Kennelijk hadden ze geen instructies ontvangen over de procedure. Door kordaat ingrijpen van Johan, die zijn moeder naar voren haalde, kon Tiny het lint doorknippen maar de dominee vond dat hij toch maar haar hand moest vasthouden.

Nu moest de deur naar het klaslokaal nog worden ontgrendelt, Tiny deed het slot open en opende de dubbele deuren. Nu konden alle belangstellende naar binnen en klaslokaal en eetzaal bewonderen. Ook de kinderen mochten naar binnen de kleintjes namen plaats in hun nieuwe klaslokaal en de andere kinderen mochten plaatsnemen in de nieuwe eetzaal.

We maakten in de klas nog even een foto van moeder en zoon met de twee kinderen in de kleding voor dit soort gelegenheden. We hadden kinderen met deze leuke kleding aan al eerder meegemaakt bij een vorige opening. Die vond toen in de kerk plaats en een hele groep kinderen hadden deze kleding aan en zongen en deden kleine uitbeeldingen van situaties uit het dagelijkse leven.

Na een tijdje moesten de kinderen uit de eetzaal weer naar hun klaslokaal en dat vonden ze niet leuk. Ze moesten nog tot 12.00 uur wachten en dan zouden ze een lunch krijgen, maar daarover in het volgende stukje.

Terwijl Tiny en Johan zaterdagavond naar de kinderen liepen voor de Bijbelstudie en de avondsluiting stak er plotseling een harde wind op en werd de lucht geel van het zand. Ze waren net bij de kinderen toen er een enorme stortbui losbarstte met rukwinden. We haalden snel de kussens van de stoelen sloten de ramen en bleven binnen voor het natuurgeweld. Tiny en Johan bleven bij de Bijbelstudie, daar waren ook Nienke en Joanne. Ze moesten daar een tijd blijven tot het natuurgeweld voorbij was. Dus deze avond werd er extra lang gezongen. Wij waren bezorgd dat er daken de lucht in zouden gaan, dat was de vorige avond in Techniman gebeurd. Gelukkig bleef de schade beperkt tot een boom die omwaaide.

De nacht en de zondag was het weer rustig, de natuur was lekker opgefrist. Tegen negen uur kwamen Nienke en Joanne en gezamenlijk hebben we naar de kerkdienst in Woerden geluisterd. Ds. Zondag sprak op deze eerste lijdenszondag naar aanleiding van: Jesaja 52 vers 13 – 15 “Zie, Mijn Knecht zal verstandiglijk handelen; Hij zal verhoogd en verheven, ja, zeer hoog worden. Gelijk als velen zich over U ontzet hebben, alzo verdorven was Zijn gelaat, meer dan van iemand, en Zijn gedaante, meer dan van andere mensenkinderen;

Alzo zal Hij vele heidenen besprengen, ja, de koningen zullen hun mond over Hem toehouden; want denwelken het niet verkondigd was, die zullen het zien, en welke het niet gehoord hebben, die zullenhet verstaan.”

Thema: Het werk van de Knecht des Heeren 1. zal voorspoedig zijn (vers 13) 2. zal vernederen (vers 14) 3. zal vrucht dragen (vers 15) Na de dienst bleven we nog even bij elkaar.

Tegen half zes kwamen de dames opnieuw en deze keer was ook Francien meegekomen. Het groepje wordt steeds groter. Opnieuw mochten we weer naar ds. Zondag luisteren n.a.v. de catechismuspreek over zondag 25: Thema: Hoe het geloof tot stand komt 1. door de Heilige Geest 2. onder de Woordverkondiging 3. onder de sacramenten

Evenals vorige week geven wij het citaat weer, deze maal is die uit de Kleine Westminster Catechismus (1647), vraag en antwoord 90:

“Opdat het Woord toegepast kan worden tot zaligheid, moeten we ons goed voorbereiden en er biddend, ijverig en aandachtig naar luisteren. We moeten het Woord in geloof en liefde ontvangen, het bewaren in ons hart en in praktijk brengen in ons leven”.

Na afloop van de dienst zijn we nog gezellig twee uurtjes bij elkaar gebleven in onze huiskamer. Toen was deze zondag ook weer voorbijen en konden we terugzien op een goede rustige zondag, waarin we een goede ongestoorde internet ontvangst hadden en dat is in Ghana niet vanzelfsprekend met uitval van elektriciteit of internet.

Nienke, Joanne en Francien pakten vrijdagmiddag de vrijgekomen ruimte van klas één flink aan. Alle zaken die niet mee mochten naar de nieuwe locatie gingen naar buiten. Daar moet Lucy met Solo maar een oplossing voor zoeken. De glijbanen die achtergebleven waren in de oude eetzaal en waar niets meer mee gedaan wordt wilde Nienke wel graag in de nieuwe grote ruimte voor de kinderen met een handicap.

Zaterdagmorgen begonnen de dames met de hulp van Amanda, Martha, Sara en Hannah aan een grote schoonmaak van de zaal. Alles werd goed schoongemaakt tot zelfs de plafondventilators. Het was een hele klus die de hele ochtend in beslag nam.

Een paar sterke knapen brachten de stellage met de glijbanen naar buiten en deze werd daarna ook schoongemaakt.

Uit de oude ruimte voor de gehandicapten werden de matrassen enz. gehaald, schoongemaakt en gelucht. Ook deze ruimte was al weer behoorlijk vuil. Het is jammer dat ze dat zelf niet zien, maar hun eigen onderkomens maken ze ook nooit schoon. Bij bezoeken zie je alles dik onder het stof zitten en het liefst stoppen ze ieder hoekje vol met hun spulletjes die ze hebben kunnen verzamelen. Weggooien is er niet bij. Daarom gaat Tiny ook altijd de kasten van de weeskinderen controleren, alle kleding die kapot is wordt of gerepareerd of weggegooid en kleding die te klein is wordt uitgewassen en herverdeeld. Het is wel te begrijpen dat ze niets kwijt willen, ze hadden vroeger niets, en dat is nog zo voor de mensen in het dorp.

Maandagmorgen krijgen de kinderen hun ochtend pap in de klassen, ik vroeg aan Solo hoe ga je dat doen met de kleintjes, nu Lucy en hij waren van mening dat ze gewoon in de oude klas konden. Ik heb hem aan zijn verstand gebracht dat dat niet gebeurt omdat de kinderen met een handicap daar maandagmorgen ingaan. Waarom kunnen ze niet in de nieuwe eetzaal eten, hij kan toch voor de opening weer schoongemaakt worden? Dat vond hij geen goede oplossing, nu prima dan moet je zelf maar een oplossing zoeken maar niet in hun oude klaslokaal. De logica hier is toch heel anders dan bij ons. Er zijn veel te weinig tafeltjes en stoeltjes in het oude lokaal dus zouden de kinderen met een bord pap op de grond moeten zitten, nu dat zou een mooie smeerboel worden, de helft kan nog niet eens zelf eten en moet geholpen worden.

Inmiddels is het half vijf en Tiny is gaan kijken of de stellage met de glijbanen al is geplaatst. Ik was ook al geweest en heb Solo gevraagd of hij buiten bleef totdat hij weer onder het zand zit, want het stuift af en toe behoorlijk. Het is weer heet, het was vanochtend heerlijk zo’n 22 graden, de afgelopen nacht was het koud. De weeskinderen hadden het ook koud gehad vernamen we.

Johan is vanmorgen al vroeg uit Accra vertrokken en heeft een bus die naar Berekum rijdt, dus hij kan hier voor de deur uitstappen. Na acht en een half uur in de bus kwam hij met zijn dragers aanlopen.

Vrijdagmiddag direct na de maaltijd van de kinderen werd er begonnen met het schoonmaken van de eettafels en bankjes. Om twee uur zou er begonnen worden met het inrichten van de nieuwe eetzaal. Maar we zagen de Nederlandse dames al voor die tijd sjouwen met tafels en bankjes. Dus er werd begonnen met het inrichten van ‘Oma’s dining hall’

Het was een heel gesjouw en geschuif maar het meubilair gaat gemakkelijk in de flinke ruimte. Aan het eind van de zaal was het passende picknick tafereel van “Winnie de poeh’ geschilderd. Zodat de afbeeldingen een geheel zijn met het klaslokaal voor de jongste kinderen. Ook aan de zijkanten is een honing snoepende Winnie geschilderd. Door de dubbele deur kijk je op de afbeelding in dat klaslokaal. De rode deur links is de nooddeur die altijd van binnenuit geopend kan worden.

Toen moesten ook de meubeltjes uit het oude klaslokaal van de kleintjes worden schoongemaakt. Het schoonmaken ging wel maar de beslissingen die ik nam wat mee mocht gaf nogal wat sombere gezichten. Ondanks de dagelijkse schoonmaak hadden de drie dames die daar op de kinderen passen toch kans gezien om allerlei vieze stoffige spullen op te slaan. Aan drie kanten moesten er van mij stoeltjes komen, de dames wilden er twee aan elke kant, terwijl er voorheen soms vier zaten. De dames probeerden alle twaalf tafels mee te krijgen. Ik besliste acht tafels, twee van elke kleur, 8 x 9 = 72 liet ik ze weten, er zijn nog geen 60 kinderen dus er is nog mogelijkheid voor groei.

Dus het nieuwe klaslokaal werd ingericht zoals u op de volgende foto kunt zien. Al met al is het prachtig geworden en is alles klaar voor de opening. Lucy de manager van de dagopvang was intussen inkopen aan het doen, want de kinderen krijgen een iets uitgebreidere lunch tijdens de opening die Johan maandag hoopt te verrichten. Solo en Johan hebben een programma opgesteld.

En toen ging het erg hard waaien, er waren al enkele regendruppels gevallen die middag maar daar bleef het deze vrijdag bij. Wel was er korte zandstorm en was de lucht helemaal geel van het zand. Ik zag Nienke terug komen hollen met de huishoudelijke hulp Ruth met hun gezicht beschermend tegen het zand. Het was vrijdagmiddag dus zijn ze waarschijnlijk naar de markt geweest. De wind was niet het ergste maar om half vijf viel de elektriciteit uit. Er waren een of meerdere masten naar beneden gekomen. Zaterdagmiddag om half twee was er weer elektriciteit. Om negen uur vrijdagavond belde Johan dat hij gezond in Ghana was aangekomen, dus Tiny kon ook gaan slapen, ik lag al in bed want zonder elektriciteit is het maar saai. We hebben heerlijk geslapen want er waren wel begrafenisfeesten aan de gang maar geen harde muziek dankzij het uitvallen van de stroom.

Helpende handen, ja dat zijn de handen van Francien, Nienke en Joanne. Francien helpt op de dagopvang, Nienke bij de kinderen met een handicap en Joanne op de basisschool.

Francien en Nienke kunnen we druk bezig zien maar voor Joanne moeten we een stukje lopen en daar is het erg warm voor.

Ik begrijp niet waar Nienke de energie vandaan haalt om ’s morgens om 10 uur over het veld te rennen met Elizabeth en Felix achter een bal aan. Op de 1^e foto komt Felix met de lek geschoten bal naar Nienke toe. Elizabeth zal hem wel lek geschoten hebben want die heeft toch een schot in haar benen en kan heel hard lopen.

Er zijn vier kinderen bij de opvang voor kinderen met een handicap. Sylvester is in groep 1 van de dagopvang. Afgelopen maandag kwam de vader zeggen dat zij al helemaal aan het veranderen is ze begint zelfs al een beetje te praten. Het is goed voor haar om tussen andere kinderen te zijn. Blessing is weer terug bij de dagopvang voor gehandicapten. Nienke had haar een keertje opgehaald zodat ze buiten kon spelen en vanaf dat moment dropten de leidsters van groep 1 haar weer bij Nienke. Het is meer van ‘zo daar zijn we weer van af’. Van de aanwezige Ghanese leidsters kunnen we echt niets verwachten met betrekking tot deze kinderen. Blessing hing maar een beetje tegen één van de leidsters aan, toen we haar vorig jaar in groep 1 onderbrachten dachten we er goed aan te doen. Overigens is Blessing goed af zolang Nienke er is. Blessing is erg bang en zodra de draaimolen of de schommel beweegt durft ze niet goed. Op de 2^e foto tilt Nienke Blessing van de draaimolen.

Op dit moment is het probleem de ruimte, het is een mooie kamer maar erg donker. Maandagmiddag is het ruimte probleem opgelost en gaan de kinderen naar de ruimte van klas 1. Edna het meisje dat er vorig jaar al was is er bijna nooit. Bij navraag krijg je te horen haar moeder is ‘travelling’. Wanneer je hier iemand nodig hebt zijn ze altijd aan het reizen. We krijgen dat ook meestal van Solo te horen wanneer we iemand willen spreken. De Ghanezen zijn kennelijk een reizend volkje, in elk geval gaat dat de meesten beter af dan werken. Nadat we volgende week de kinderen in de nieuwe grote ruimte hebben ondergebracht kunnen we gaan bespreken hoe we verder gaan. Er zijn meer kinderen met een handicap die kunnen komen, maar eerst moeten we voor deze kinderen leidsters hebben.

Francien is doorlopend met verschillende taken bezig met de dagopvang: Helpen met het eten geven, afwassen en spelen met de kinderen zoals op de foto’s 3 en 4 is te zien en natuurlijk in de klassen helpen met de kinderen tijdens de lessen.

Joanne assisteert nu nog op de basisschool het was haar bedoeling om aandacht te geven aan kinderen die niet mee kunnen komen. Maar daar hebben ze hier nog nooit van gehoord om kinderen met een wat lager IQ extra aandacht te geven. We zouden graag zien dat ze bij de kinderen met een handicap zou gaan assisteren. We hebben Elizabeth het meisje met het downsyndroom en het meisje Sylvester dat al een paar woordjes begint te zeggen. Deze kinderen zouden bij extra aandacht gewoon kunnen gaan functioneren. Terecht merkte Joanne op: Maar wat gebeurt er wanneer we terug gaan naar Nederland? Ja, dat is een groot probleem we zullen daar met Johan en Solo over moeten praten om tot een oplossing te komen. De plannen zijn gereed voor het onderkomen van deze kinderen, we hebben de prijzen en de uitwerking maar het voorgaande zal eerst moeten worden opgelost. Op foto 5 zien we Joanne de schoenenveters van Felix vastmaken en op de laatste foto zien we Joanne en Nienke met Blessing, Felix en Elizabeth.

Ja, Solo glunderde van oor tot oor toen hij terugkwam van de bespreking in Sunyani. Hij ging binnen op de bank zitten en vertelde zijn verhaal. Tijdens de vertelling herhaalde hij steeds “Thank you pa and ma”. Maar terugkijkend op 20 jaar Ghana moeten we zeggen: ‘De Heere heeft de arbeid hier in Nsoatre willen zegenen’. We laten hem zelf aan het woord in een vrij vertaalde en ingekorte weergave:

“De directeur van de gezondheidsdienst van Sunyani West, mrs. Eva Aye had me uitgenodigd voor de jaarvergadering van de ‘Brong Ahafo Regional Health Service’ op 21 februari. Ze belde elke week op om te vragen of ik wel kwam, ook deze dinsdagmorgen belde ze. Toen ik daar aankwam werd ik door een dame naar mijn plaats gebracht. Het was een hele grote zaal en ik was verbaasd toen ik zag wie er allemaal waren. Er waren: De minister van gezondheid, de regionale directeur van de gezondheidsdienst, de Regional Minister (de gouverneur dat is bij ons de commissaris van de koning), 25 Chiefs en Queen Mothers (koninginnen) die het Regional House of Chiefs vertegenwoordigden, alle district directeuren van de gezondheidsdiensten en een aantal stafleden, predikanten, priesters en heel veel andere belangrijke personen. Totaal meer dan 300 personen.

Om half tien startte het programma met gebed, waarna de voorzitter werd geïntroduceerd. Vervolgens waren er natuurlijk veel toespraken door de hoge personen. Op het programma zag ik ‘presentatie van eervolle vermeldingen’. Het was niet tot me doorgedrongen dat ‘Heart for Children Foundation Ghana’ misschien ook wel zou kunnen worden genoemd. Verder was er geen contact met me geweest over de presentatie van eervolle vermeldingen. Gekomen bij dat programmapunt werden er eerst twee personen genoemd: Een chief die in Londen woont en de renovatie had betaald van een gezondheidscentrum in zijn vroegere woonplaats, en een man die in Canada woont en een klein gebouwtje had laten bouwen bij het gezondheidscentrum in Yeji. Toen kwamen ze bij de derde persoon.

De man begon met te zeggen: Er is een jonge man welke zeer veel goede en mooie dingen doet door het leven te redden van veel zwangere vrouwen en hun baby’s, helpt om de levensstandaard van kinderen te verbeteren, de Guinea worm helpt uit te roeien en de algemene gezondheidssituatie van zeer veel mensen heeft verbeterd.

Buiten hetgeen de overheid van Ghana doet, is hetgeen deze jonge man en zijn sponsors doen tot op heden de beste probleem oplosser in geheel Brong Ahafo.

Hij en zijn partners hebben drie klinieken laten bouwen en diverse waterpompen laten slaan. Het is de persoon van Solomon Boateng, directeur van ‘Heart for Children Foundation’.

Ik (Solomon) was zo verrast en voelde me alsof er een emmer koud water over me werd uitgestort. Mijn hart was vol vreugde en ik was zo gelukkig. Toen ik opstond en naar voren liep om de eervolle vermelding in ontvangst te nemen, werd er luid geklapt en woow enz. geroepen. Ze verwachtten een belangrijke man in een stemmig kostuum en stropdas voor te zien, maar er kwam een gewone man naar voren, weliswaar in een mooi nieuw shirt dat ik van Regina aan moest doen deze morgen. (Zie de foto, ik had hem gevraagd om hiervoor het shirt weer aan te trekken) Veel mensen waren geschokt toen ze me zagen. Terwijl ik naar voren liep kwam de ‘Sunyani West District Director’ naast me lopen omdat ik alleen was. Zij was natuurlijk ook trots want alle zaken waren in haar district. Op het podium gekomen, om de oorkonde in ontvangst te nemen, stonden alle personen op het podium op, gaven me een hand en feliciteerden me.

Hierna gingen we naar een zaal voor een snack en om drie uur hadden we daar een lunch. In beide gevallen moest ik aan de aparte tafel met de hooggeplaatste personen plaatsnemen. Voor de snack en na de lunch kwamen journalisten naar me toe met allerlei vragen.

Om half vijf was het afgelopen en veel mensen kwamen me feliciteren. Daarna belde ik Regina en vertelde haar met tranen in mijn ogen wat er had plaatsgevonden en zij was trots op mij. Toen ik naar buiten ging verwachtten de bezoekers dat ik wel een grote auto zou hebben, de parkeerplaats stond vol met dure auto’s. Maar ik liep met de oorkonde onder mijn arm naar de straat, hield een taxi aan en ging weg.

Natuurlijk was ik blij en gelukkig met het eerbetoon dat me ten deel was gevallenen het niveau dat ik had bereikt. En natuurlijk ben ik blij, gelukkig en dankbaar dat men zich realiseert dat hetgeen we doen geweldig is. Vooral ben ik dankbaar voor al de Nederlanders die betrokken zijn bij het werk welke we doen. Ik, mijn naaste verwanten en mijn verdere familie zeggen vooral ‘a big thanks and appreciations’ tegen mr. en mrs. Hammink, zij waren mijn eerste contact en begonnen mij te helpen.

Ik ben zo trots op al mijn Nederlandse vrienden en vriendinnen, omdat toen ik 20 jaar geleden startte met dit project en hulp nodig had, ik brieven zond naar diverse landen, kerken, organisaties en individuelen. Maar alleen mr. en mrs. Hammink reageerden positief en begonnen te helpen, waarna andere Nederlanders samen met hen zich gingen inspannen om te bereiken wat we nu zien. Soms zie ik wat er allemaal is gedaan en nog moet gedaan worden als een droom.”

Tiny en ik hebben nog een poosje nagepraat met een glunderende Solo. Ik zei tegen hem: Zou je toch maar wel de politiek ingaan? Je zei altijd dat je dan geen schone handen kon houden, maar ik denk dat je met jouw instelling wel schone handen kunt houden. Zijn antwoord was: Pa, ik denk dat u gelijk hebt en dat ik het ga doen, ik verwacht dat ik snel omhoog zal komen, want ik ben er dikwijls voor gevraagd.