In de nacht van vrijdag op zaterdag was er evenals tijdens de nacht van dinsdag op woensdag weer een begrafenisfeest aan de gang. Zoiets begint dan ’s avonds om een uur of 10 tot aan de volgende ochtend. Tijdens de grote samenkomsten wordt wereldse muziek die uit grote boxen komt over het stadje uitgespreid. Het wordt steeds erger was er voorheen alleen op zaterdagochtend van deze bijeenkomsten met muziek, nu kan het gespreid worden over de week, en sinds vorig jaar begint het al op de avond voor de begrafenis. Vooral het geluid van de bassen dreunt door je hoofd: kaboenk, kaboenk en dat gaat maar door. Tiny is uit bed gegaan ze kreeg er hartkloppingen van. ’s Morgens zaten we beiden met rode ogen, vermoeid en slaperig aan het ontbijt. We bespraken net met elkaar dat het elk jaar erger wordt en dat we zouden moeten beslissen of we bij gezondheid nog wel weer naar Ghana zouden gaan, toen Solo kwam. Hij vertelde dat hij vrijdagavond nog geprobeerd had de Chief (de Nsoatrehene) te pakken te krijgen, de Nsoatrehene vertelde hij is de enige die dit kan stoppen. Helaas was die op een reis naar het buitenland, Solo dacht dat hij weer terug zou zijn. In elk geval zal Solo het met hem opnemen, want ook hij kon niet slapen en dat zal voor de meerderheid van de bevolking wel zo zijn geweest. Maar ja, die vinden dat waarschijnlijk niet zo erg want er liggen er toch veel overdag te slapen op een bankje buiten onder een boom of achter hun verkoopstalletje. En wat ons zelf betreft zal het wel weer zo gaan, dat wanneer we een tijdje in Nederland zijn ons hart toch weer uitgaat naar de kinderen hier. Vooral de weeskinderen zien er steeds weer naar uit dat oma en opa komen. Dus wanneer we de gezondheid mogen ontvangen zullen we wel weer gaan en zijn we de problemen weer vergeten.
Hoewel vermoeid besloten we toch maar onze afspraak om naar het Eusbett hotel te gaan om te zwemmen aan te houden. Deze zaterdag mochten Sara, Hannah en Amanda mee. Het werd weer een gezellige dag en de meiden konden ’s avonds weer enthousiaste verhalen vertellen zoals Mercy, Marthe en Rachael een week geleden hadden gedaan.
Vooral de grote maaltijd die ze hadden gegeten werd in geuren en kleuren verteld. Het zijn ook enorme porties die ze op moeten eten. We hadden vooraf gezegd het is prima dat je Ghanees eten besteld maar je moet het opeten anders krijg je voordat we terug gaan geen beker ijs.
Sara en Amanda hadden Fufu met een soep met grote brokken geitenvlees met bot en Hannah had Banku met een smurrie van okro en ook veel geitenvlees. Ze hebben gesmuld maar Amanda kon het vlees niet allemaal op en ook Hannah had nog een halve schaal over, wat over was heb ik in laten pakken en hebben ze meegenomen. Op de foto’s ziet u in volgorde Sara, Hannah en Amanda.
Al met al was het een gezellige dag en ze werden steeds vrijer in het water, vooral Amanda is niet bang. Amanda is erg beweeglijk en met het eten zat ze naast me, ik moest haar een paar maal lachend waarschuwen niet zulke wilde bewegingen te maken met haar natte soephanden want ik wilde mijn broek graag schoon houden.
Aan het eind van de middag hebben we op het terras nog een lekkere beker ijs genomen en toen kwam de taxi ons weer ophalen.