Het is zaterdag, dus de kinderen zijn al vroeg op om het terrein aan te vegen. Daarna gaan de jongens ons huis aan de buitenkant afboenen en terwijl wij zitten te ontbijten beginnen ze aan de blauwe afscheidingsmuren. Terwijl de jongens druk bezig zijn worden ze goed in de gaten gehouden door onze nieuwe directeur, de witte kalkoen, die de hele dag heel nieuwsgierig rondwandelt en alles observeert. Het is een grappig beest. De witte haan heeft het moeilijker want die moet de concurrentie aangaan met de heersende haan, gisterenavond zat deze achter hem aan. De twee patrijzen hebben inmiddels het loodje gelegd. Zij kunnen niet voor zichzelf zorgen en zijn daarom geslacht, samen met één van de jonge hanen die moet dienen in onze kippensoep van zondag.
Amanda kwam met een gele vrucht voor oma, het was de lokale mango. Wij wisten niet van het bestaan, maar alle mangobomen rondom ons zijn lokale mangobomen. Het zijn veel kleinere vruchten die in april rijp zijn. Dan vallen ze in bosjes van de bomen en rapen de kinderen ze op. De twee mangobomen die wij hebben zijn de echte en de vrucht is ook veel groter, deze vruchten zijn in mei rijp. De vrucht die Amanda kwam brengen was de eerste van de boom voor de ingang van het kindertehuis. Aan onze bomen zitten ook veel vruchten maar er is er één die begint te rijpen en zondag gegeten kan worden. Op de foto zijn de twee vruchten te zien, een duidelijk verschil. Aangezien Ria en Bente ook verzot zijn op mango, klimt Solo in de grote boom juist buiten ons terrein en ziet kans nog 4 rijpe mangootjes te vinden. De lokale mango heeft voor de kerst opnieuw rijpe vruchten maar in veel mindere mate aldus Juliet. Het blijkt dat de lokale mango nog lekkerder is dan de gewone mango.
Om elf uur was Ria deze ochtend in een bus met alle kinderen, inclusief haar eigen 3 kinderen, vertrokken om te gaan zwemmen. Ook Seth en Mercy gingen mee, want Ria durfde het niet aan om alleen toezicht te houden op 19 kinderen, het zoontje van Juliet en het dochtertje van Naomi waren ook mee. Dus 19 kinderen en 3 volwassenen in een busje voor 18 personen. Aangekomen bij restaurant Tygo met het grote zwembad stapten allen uit de auto. Bij het zwembad zeiden ze even te wachten op de manager. 
Even later kwam Seth met de boodschap dat er niet gezwommen kon worden aangezien er chemicaliën in het water was gedaan om het te zuiveren. Dat doen ze dus op zaterdag en dan zeggen ze niet direct dat ze gesloten zijn nee: wacht even op de manager. Typisch voor Ghana nooit eens direct. Gelukkig had Seth direct de chauffeur gebeld voordat hij de boodschap vertelde. Dus de chauffeur was al weer onderweg. Maar geen nood even verder op was er een hotel met een zwembad. Daar aangekomen bleek het alleen toegankelijk te zijn voor personen boven de 18 jaar.
Maar niet getreurd volgens het hotel was er een eind verderop een resort met een zwembad. Daar aangekomen zagen ze een prachtig resort met een niet toegankelijk zwembad omdat die eerst moest worden schoongemaakt. Dus Ria stelde ze voor de keus of naar het zwembad van het Eusbett hotel of terug en dan een watergevecht. Er werd gekozen voor Eusbett en zo werd het toch nog een fijne middag. Om half vijf waren ze weer terug en werd een dag afgesloten met een onverwacht begin. Na thuiskomst was er voor alle kinderen een ijsje. Alle kinderen hadden honger en na de maaltijd was er voor allemaal nog popcorn, pindas en een lolly.
Inmiddels zijn de voorbereidingen getroffen voor onze reis, maandag, naar Anomabo. De koffers zijn gepakt en Juliet en Naomi hebben een enorme hoeveelheid pindas gebrand zodat we in Anomabo iets te snakken hebben. Juliet is na de avondmaaltijd nog druk geweest, zij heeft chips gemaakt van water, meel, uien en knoflook, zout en boter. Juliet is echt geweldig in het zelf maken van dit soort dingen die hier nagenoeg niet te koop zijn. Het is een fijn gevoel dat alles, behalve het afscheid, geregeld is want morgen is het zondag.