donderdag 7 februari 2013
Alweer de tweede volle dag aan het strand van Anomabo. En met factor 30 op mijn lichaam heb ik nog steeds dezelfde kleur als voor mijn vertrek. En dat terwijl mijn rug toch schrijnt, zeker van het zand. Tiny begint beter te kleuren en ziet er gezond uit maar die smeert zich dan ook alleen maar in met Ghanese cacaoboter. Morgen ook maar eens proberen.
Er zijn niet veel gasten, aan het strand is enkel nog één ander stelletje, dat was gisterenavond wel anders. Er was een lange tafel met daaraan een grote groep Nederlanders, nu dat was goed te horen, wat kunnen Nederlanders lawaai maken.
Aan het strand zie je voortdurend kinderen langs komen; die lopen aangespoelde spulletjes na te kijken op iets bruikbaars. Kleintjes zijn aan het spelen, ouders liggen te slapen of hangen rond bij hun vissersboot. Er wordt ’s nachts of ’s morgens heel vroeg gevist. Als wij gaan ontbijten zijn de netten al binnen of worden binnengehaald.
Maar al die spelende of sjouwende kinderen met wat lompen aan of naakt, die gaan dus niet naar school en dat is waar ik aan lag te denken al zonnend en lezend.
Ja, het zet je wel aan het denken ja… en vergelijk het ook met nederlandse ouders, die continue hun kleintjes in de gaten zouden houden ivm verdrinkingsgevaar, daar lijken ze daar ook niet zo aan te denken.
Een goede reis en een fijne tijd, en groet alle bekende.
Ad.