Het was na het ontbijt even heftig vanmorgen. Wij zaten te ontbijten toen Michael begon met het bladeren harken met een gezicht die op onweer stond. We hebben eerst natuurlijk ons ontbijt genuttigd en geëindigd. Toen ben ik naar hem toe gegaan en heb hem gezegd dat naar zijn gezichtsuitdrukking te oordelen hij weinig zin heeft om te werken, bovendien ik ben er nu 4 weken en volgens mij is dit de 6e dag dat ik je zie. Gisteren zag ik je om 12 uur keurig aangekleed bij het weeshuis Gideon roepen om je fles water op te halen die nog ergens in de tuin stond. Je kwam niet zeggen waarom je niet was gekomen en daar komt bij dat je vorige week tegen me hebt gelogen. Sorry, zet de spulletjes maar in de schuur, je bent ontslagen ik wil je hier niet meer zien. Ga maar naar Solo om je af te melden, we zullen je tot eind september doorbetalen dan heb je een maand om werk te zoeken. Toen begon natuurlijk een heel verhaal met excuses enz. , maar ik was het goed zat. Michael, zei ik, maar die verhalen ken ik al van vorig jaar, het is genoeg geweest verdwijn nu. Dus de tuinman en klussenman is weg en de jongens van het weeshuis zullen meer moeten gaan doen. Dat kan ook best want het zijn al hele knapen die best wat meer kunnen doen.
Na de koffie zijn we dus naar moeder Rose met haar twee dochtertjes, waaronder de gehandicapte Edna, gegaan. Florentina de één van de verzorgster van onze dagopvang was er al. Het was goed te zien dat Rose zich gisteren speciaal voor ons bezoek netjes had aangekleed. Nu had ze haar gewone kleding aan. Natuurlijk kwamen er direct nieuwsgierige kinderen aanlopen. Dus even foto’s maken en die laten zien, dat vinden ze prachtig. Tiny heeft de knie van Edna verbonden en instructies gegeven over de verdere verzorging van de wond. Materiaal werd achter gelaten en we hopen dat er gevolg aan wordt gegeven. Ook hadden Tiny en ik vanmorgen uitvoerig over Edna gepraat en we waren tot de conclusie gekomen dat ze waarschijnlijk door oefening zou moeten kunnen gaan lopen. Haar benen zien er wel stevig uit en haar knieën kan ze bewegen. Waarschijnlijk heeft men niet de moeite genomen om haar te leren lopen. Maar op het terrein bij het huis is dat ook onmogelijk, ik heb daar ook moeite om goed te lopen. We zagen een vlak stuk en zeiden dat Rose daar moest gaan oefenen met Edna. Tiny ging achter mij staan en ik speelde Edna en zo liet Tiny zien hoe ze mij stapje voor stapje kon laten doen.
De twee meisjes kregen allebei een dekentje, de oudste was hier heel trots mee en hield hem stevig vast. We maakten een foto voor hun huisje en bekeken het van binnen. Het bleek dat ze tot voor kort zonder onderkomen waren. Het onderkomen waar ze verbleven moesten ze verlaten, ja de mensen hebben een hekel aan een gehandicapt kind in hun omgeving. Het huisje waar ze nu in wonen is van een vrouw die naar Kumasi is vertrokken, Solo zei: een barmhartige Samaritaan die zich haar lot aantrok, ze heeft het huisje compleet met inboedel beschikbaar gesteld. De inboedel bestaat uit een bed met muskietennet en potten en pannen.
Rose was heel dankbaar en bedankte vriendelijk voor behandeling en het geld en liep mee over het smalle pad tot we bij de auto waren om ons uit te zwaaien.
Om half vier komen Sara, George, Benson, Prince en Gideon gedag zeggen. Ze gaan op kamp van de kerk. Het is niet ver een stukje in de richting van Sunyani maar nog in Nsoatre regio. Ze krijgen alle vijf een zakcentje en we hopen dat ze gezond terugkomen.
In het vervolg op deze blog komen we terug op de Senior High School met een aantal foto’s.