Ghana 2016

Blessing Nyarko is één van de kinderen met een handicap die werd opgevangen in de dagopvang voor kinderen met een handicap. Blessing is gezond geboren en is nu 5 jaar. Haar moeder stierf voordat ze 1 jaar werd en ze heeft een zusje van 10 jaar. Haar oma verzorgt haar na het overlijden van haar moeder. Blessing heeft een hersenschudding opgelopen en daardoor kan ze niet praten aldus Margaret haar grootmoeder. De grootmoeder probeert wat inkomen te verwerven door op de markt te staan met het een en ander. Al vroeg brengt ze daarom Blessing. We zagen in de opvang dat Blessing een beetje aan haar lot werd overgelaten.

Ria en Tiny gaven haar extra aandacht. Ze heeft dezelfde naam als Bente onze kleindochter die bij ons is. In Ghana heten veel meisjes Blessing en in Noorwegen Bente. De namen zijn afgeleid van Benedictio, een aanroeping van de goddelijke zegen. Dus de namen Blessing en Bente betekent “zegen”.

Ria en Tiny kwamen tot de conclusie dat Blessing, hoewel gehandicapt, toch gewoon zou kunnen functioneren. Aangezien ze nu ook probeert iets te zeggen en niet doof is kwamen we tot de conclusie dat ze best opgenomen zou kunnen worden in ons kindertehuis. Afgesproken werd dat Juliet, de nieuwe manager van het kindertehuis, en Ria met haar zouden praten.

Dus gisterenmorgen ben ik bijtijds opgestaan om de grootmoeder op te vangen. Daarna hebben Ria en Juliet met haar gesproken. De grootmoeder vertelde dat ze erg gehecht was aan Blessing en bang was om haar af te staan. Vervolgens werd voorgesteld om haar dan in de gewone dagopvang op te nemen en dat vond de oma geweldig wanneer dat zou kunnen.

Ria is met de manager Lucy en de leidsters van groep 1 gaan praten en die waren het er allemaal mee eens dat Blessing kon worden opgenomen. Dus Ria naar Blessing en ze vroeg: Blessing zou je naar school willen? Blessing begon te glunderen toen ze dat hoorde, dus ze begrijpt waarschijnlijk meer dan wij denken. Ria nam haar bij de hand en bracht haar naar klas 1, de leidsters ontvingen haar hartelijk en zetten haar op een stoeltje. Trots en glunderend keek Blessing rond. Deze ochtend zijn we ook weer even wezen kijken en constateerden dat ze alle zorg en aandacht krijgt.

In de komende maanden wordt zij geobserveerd en wanneer het goed blijft gaan, zal ook geprobeerd worden Edna over te plaatsen naar de dagopvang. Edna praat ook niet en bewoog zich voort op haar knieën. Maar nu loopt ze gewoon rond. We zien dus dat aandacht en begeleiding veel in de situatie van kinderen met een handicap kan verbeteren en dat in een korte periode. Want in september 2015 zijn we gestart met deze opvang.

De oma van Isaac begint ook te beseffen dat de kinderen meer beweging nodig hebben en niet binnen op een matras moeten blijven liggen. We waren blij dat ze gisteren met Isaac buiten was en hem voorzichtig aan het ronddraaien was in een van de draaimolentjes.

Krister en Bente hebben helemaal hun draai gevonden en bewegen zich over het hele terrein wanneer ze vrij zijn van hun huiswerk van de school in Noorwegen. Ook Eskil moet regelmatig studeren want hij is bezig in zijn examen jaar. Hij is erg geïnteresseerd in geschiedenis. Hij zag bij ons in het huis een Engels boek over de geschiedenis van Afrika en die vindt hij heel interessant en leest er veel in.

Vandaag is het marktdag en Ria heeft een mooie jurk gekocht en een lap stof voor een jurkje voor Bente en haar vriendinnetje Veronika.

Tiny is in de middag naar de markt gegaan om te kijken of ze ook een jurk kan kopen plus dat ze stof is gaan kopen voor een shirt voor Krister en ik zelf. Dus Tiny zal de laatste week wel druk zijn met het naaien van twee jurkjes en twee shirts. Tiny heeft ook een jurk gekocht. Dus moeder en dochter hebben nu beiden een mooie jurk, die ze over hun badkleding kunnen aantrekken, wanneer we naar het restaurant gaan tijdens onze strandvakantie in Anomabo op D.V. maandag 21 maart.

‘Gemeente , aldus ds. Zondag, deze biddagmorgen mogen we met elkaar stilstaan bij: in het bijzonder de onderhoudende kracht van de Schepper voor ons dagelijks voedsel. Dat mag in zo’n ochtenddienst en dat is een goede gewoonte, centraal staan. De HEERE zorgt voor mensen, voor ons voedsel en alles wat daar mee samenhangt.’

De tekst was deze morgen: Mattheüs 14: 19-21

19 En Hij beval de scharen neder te zitten op het gras, en nam de vijf broden en de twee vissen, en opwaarts ziende naar den hemel, zegende dezelve; en als Hij ze gebroken had, gaf Hij de broden den discipelen, en de discipelen gaven ze den scharen. 20 En zij aten allen en werden verzadigd; en zij namen op het overschot der brokken, twaalf volle korven. 21 Die nu gegeten hadden, waren omtrent vijfduizend mannen, zonder de vrouwen en kinderen.

En het thema: De Zaligmaker bereidt brood en vis 1) Hij ontfermt 2) Hij zegent 3) Hij breekt 4) Hij verzadigt

Om zes uur in Ghana luisterden we in de avonddienst naar de aansluitende preek op de ochtenddienst.

De tekst voor deze dienst was: Johannes 6: 32-33

32 Jezus dan zeide tot hen: Voorwaar, voorwaar zeg Ik u, Mozes heeft u niet gegeven het brood uit den hemel, maar Mijn Vader geeft u het ware Brood uit den hemel. 33 Want het Brood Gods is Hij Die uit den hemel nederdaalt, en Die der wereld het leven geeft.

En het thema: Brood uit de hemel: 1. Manna in de Sinaï 2. Levend Brood op aarde

We hebben er deze woensdag een rustige dag van gemaakt in gedachten waren we in Woerden waar de gemeente goederen inzamelde voor de nooddruftige medebewoners. Wij filosofeerden gezamenlijk over elk van de kinderen met een handicap die momenteel worden opgevangen en bespraken op welke wijze hun persoonlijke situatie zou kunnen worden verbeterd. We besloten ons eerst te concentreren op Blessing en bespraken haar situatie met Juliet. Juliet kent de grootmoeder van Blessing en is op de hoogte van de omstandigheden van grootmoeder, oudere zus en Blessing. De grootmoeder brengt Blessing al vroeg naar de opvang. Afgesproken werd dat ik morgen wat vroeger zou opstaan en de grootmoeder zou opvangen waarna Juliet en Ria een gesprek met haar zullen hebben.

In Ghana beginnen de bomen ondanks de droogte te bloeien en uit te lopen en er komen steeds meer vogels rondom ons huis.

Gisteren kwamen we dus uit Adepena terug met een haan. Wat gaan we daar nu weer mee doen? De haan uit Aduonya hadden we aan Juliet en Naomi gegeven, maar nu wilde we zelf ook wel eens een lokale haan proeven in plaats van de diepvries uit Dubai of Nederland. We besloten om zaterdag weer een BBQ te organiseren want er lopen op het terrein ook nogal wat hanen rond. We houden dan zaterdag ook de verjaardag van Sara, die de daaropvolgende week vrijdag jarig hoopt te zijn. Ook de kinderen van het kindertehuis vonden het een geweldig idee. Maar dan moesten zij na het avondeten er nog vier hanen bijvangen.

Nu dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Direct na het avondeten was het een spektakel onder aanvoering van Seth. Over het hele terrein werd er op hanen gejaagd, maar steeds wanneer er weer een in het nauw kwam was het vlugge Stephen die hem te pakken kreeg. Onder grote belangstelling van Bente werden de vier door Stephen en Benjamin een kopje kleiner gemaakt. Toen was ook nummer vijf de haan uit Adepena aan de beurt. Na het schoonmaken zijn er dus vijf hanen in de vrieskist beland. Zaterdag worden ze door Juliet goed schoongemaakt en gekookt, in stukken gesneden en daarna gebraden en als laatste nog even op de BBQ. In Ghana koken we alle kip eerst om geen risico te nemen. Als rijst nemen we voor om jollof rijst klaar te laten maken.

Tijdens de hele vangst en afmaak periode van de hanen houdt Krister zijn grote vriend Bobby goed vast. Het is verbazingwekkend om te zien hoe mak de kip Bobby is geworden. Hij blijft in de buurt van Krister en Bente en soms zit hij boven op de rug van Max de geit.

Gisterenavond betrok de lucht en er was veel lawaai van wild heen en weer vliegende vogels. Het zag er naar uit dat we een flinke regenbui zouden krijgen. Sinds 1 maart had het niet meer geregend en het was al dagen erg warm. We hoopten allemaal op regen maar het mocht niet zo zijn. Solo kwam later die avond uit Sunyani en vertelde dat het flink had geregend maar dicht voor Nsoatre was de weg droog. Dus helaas we moeten nog wachten. We kunnen dus nog niet spreken van het begin van het regenseizoen.

Terwijl Krister en Bente, onder leiding van Herbert school hebben gaan Ria, Eskil, Tiny, Solo en ik op weg naar Adepena. Het is een rit van 40 km, eerst 13 km over de asfaltweg in de richting van Berekum, vervolgens 12 km over een brede zandweg en dan nog 5 km een smal pad door een prachtige omgeving. Google geeft het aan als een donkergroen woud gebied. Adepena is een beetje het centrum dorpje met enkele huisjes in een gebied waar allemaal kleine nederzettingen zijn met enkele huisjes. Maar ook wonen veel mensen gewoon in een enkel alleenstaand huisje in dit gebied. De bewoners van het gebied houden van de natuur en doen ook niet mee met het platbranden van nieuw te bewerken gronden. De bewoners van Adepena hebben gezamenlijk een cacao plantage waar ze van leven. Maar ondanks de groene natuur hebben ze geen water. Voor water en gezondheidszorg zijn ze aangewezen op Kwabenakuma op een afstand van 5km. Maar nu krijgen ze een eigen waterpomp.

Na aankomst verzamelt de bevolking zich onder de mangoboom. Deze grote schaduwrijke boom is de ontmoetingsplek van de bevolking, ook van de bewoners van de hier en daar verscholen huisjes in het woud. Toen we op de terugweg waren reden we verschillende mensen en kinderen voorbij die ook aanwezig waren geweest.

Ria sprak de bevolking toe en vertelde dat het mogelijk was om kort na hun vorige bezoek opnieuw een bezoek te brengen omdat het geld voor het boren en de pomp er was. Waarschijnlijk vandaag komen de vrachtwagens met spullen al en kan er deze week beginnen worden met het boren. Na de vertaling van Solo was er een luid applaus.

Vervolgens bleven we nog een hele tijd bij elkaar onder de mangoboom. Er werd kleding uitgedeeld door Tiny en Ria.

Eskil ging de uitdaging aan om een spelletje te spelen en tot grote verbazing van de omstanders won hij het spel. Dit ondanks de wat andere spelregels die we thuis in Noorwegen en Nederland gewend zijn.

Daarna gingen we hier en daar wat rondkijken in het dorpje en werden er heel veel foto’s gemaakt, want ze wilden allemaal wel graag op de foto.

Bij het afscheid werd de kofferbak volgeladen met geschenken zoals een haan, grote trossen bananen, papaja en kokosnoten.

Het was voor Tiny gisteren een drukke dag. Zij wilde de kamers in het kindertehuis anders ingedeeld hebben. Zoals gisteren al vermeld is het gelukt om een splitsing tussen jonge en oudere kinderen te regelen met instemming van alle kinderen en tot tevredenheid. Dat heeft de hele dag in beslag genomen.

Tussen 3 en 4 uur wordt eerst afscheid genomen van Clement en Joseph. We geven beiden een zakcentje mee en nemen afscheid. In de afgelopen dagen zijn ze erg behulpzaam geweest: Joseph bij de dagopvang en Clement in het kindertehuis. Elke keer is het afscheid weer een verandering voor de kinderen want het zijn hun senior broers die wanneer ze er zijn duidelijk de leiders zijn van de overige kinderen. De eerste foto is Clement die als eerste moest afreizen.

Nadat de jongens vertrokken zijn is tegen zessen ook de kamer van de vijf meiden klaar. Er zijn twee stapelbedden plus een enkel bed waar Sara op slaapt. Gisteren zaten vier meiden gezellig op de grond te praten in hun schone en nieuw ingerichte kamer. Sara was er niet, waarschijnlijk naar de jeugdvereniging van de kerk.

De kamer voor de drie jongste meiden was het eerste klaar en de meiden hebben hard gewerkt om de kamer goed schoon te boenen. Trots poseert jonge Sara voor haar nieuwe schone bed.

Ook bij de jongens is de indeling veranderd, George, Benson en Prince hebben een kamer waar ook Joseph en Clement slapen wanneer ze thuis zijn. Gideon gaf er de voorkeur aan bij Benjamin en Stephen te blijven slapen. Gideon valt net als Amanda een beetje tussen de wal en het schip betreffende zijn leeftijd en dat maakt het wel eens moeilijk.

Bente en Krister zijn helemaal thuis, ze lopen al vroeg over het terrein. Dan zijn ze op de kippen aan het jagen maar ook spelen ze leuk met de andere kinderen. Bente heeft vriendinnetjes en Krister houdt van spelletjes op de foto speelt hij een spelletje met Gideon.

Het tijdelijke onderkomen van de dagopvang voor kinderen met een handicap is gereed. Vanmorgen hebben de grote jongens de ruimte schoongemaakt en de grote opbergkast verplaatst naar de keuken. Ze waren zeer verbaasd toen ze de ruimte zagen en vonden hem prachtig. Allen zijn het er over eens dat de schilder een geweldig werk heeft afgeleverd en een artiest is ondanks dat hij gewoonlijk normaal schilderwerk doet. Ook Herbert en Ria hebben iets moois laten ontstaan door het ontwerp te maken en de kleuren te bepalen.

Het is nog steeds mogelijk om met weinig geld iets moois te laten maken. Gezamenlijk hebben we de verf gekocht, maar voor het totaal aan schilderwerk, plafond, muren en afbeelding vroeg de schilder 100 cedis ofwel 25 euro. Voor hem waarschijnlijk een maand inkomen maar voor ons een koopje.

Ria is bezig geweest met de inrichting, op de buitendeur staat ‘akwaaba’ ‘welkom’.

De tweede foto geeft een beeld bij binnenkomst je kijkt dan naar de keuken.

De derde foto is de wand met de deur naar de badkamer en rechts de buitendeur. Deze wand is dus opgevrolijkt als water met vissen. De ruimte heeft een complete badkamer met toilet en douche. Daar wordt druk gebruik van gemaakt, thuis hebben de kinderen deze voorzieningen niet. We zien dat de vrouwen ’s morgens de kinderen verschonen en douchen en voordat ze naar huis gaan opnieuw. Ook zorgt Solo nu dat er wegwerpluiers zijn zodat de kinderen niet steeds een natte broek of jurk hebben en de matrassen vuil maken.

De vierde foto laat de wand zien met het raam aan de veranda zijde waar ook de deur in zit. De gordijnen voor de ramen zijn verwijderd, de stroken glas moeten open staan en de ventilator aan zodat de kamer fris is. We zijn benieuwd of deze dingen stand houden wanneer we vandaag over twee weken vertrekken voor een korte vakantie aan de kust.

De vijfde foto heb ik vanmiddag gemaakt nadat Ria de ruimte heeft ingericht.

Opnieuw kunnen ze zien dat lichte kleuren ruimte schept maar dit is al jaren een discussie. Solo blijft bij zijn bruin en donker geel als de kleuren zoals het hoort. Maar dat zal met de nieuwbouw, zeker binnen, moeten veranderen. Vroeger hadden alle schoolkinderen uniformen in bruin en geel, maar dit is allang veranderd. Nu heeft elke kerk of groep zijn eigen kleur en voor de Presbyterianen is dat blauw en wit. Nu hoeft dit van mij niet omdat het met de Presbyterianen te maken heeft want wij zijn er voor alle kinderen ongeacht ras of achtergrond. In die kleuren, wit en blauw, hebben we ons huis enkele jaren terug laten schilderen. Iedereen vind het mooi, fris en vind het ruimer lijken, maar wanneer je met Solo praat, om wanneer er opnieuw geschilderd moet worden om deze kleuren aan te houden, komt hij met allerlei bezwaren, helaas. Dus zal het bestuur in Nederland daarover moeten beslissen.

Tiny is de hele dag al druk bezig in het kindertehuis. Er is een nieuwe indeling tot stand gekomen zowel voor de jongenskamers als ook de meisjeskamers. Dit is niet zo vanzelf gegaan vooral bij de meisjes. Er zijn toch wat onderlinge spanningen blijkt en het viel niet mee voor Tiny om de meisjes aan het praten te krijgen. Ze praten onder elkaar honderd uit maar wanneer wij iets vragen buigen ze het hoofd en zeggen niets. Maar goed uiteindelijk is alles tot tevredenheid van alle partijen opgelost.

De kamers zijn nu gesplitst naar leeftijd. De kamer van de jongste meisjes is gereed, Amanda, Lisa en Saartje zijn trots op hun kamer en zijn druk aan het schoonmaken en zeiden: oma wanneer u weer komt dan zullen we zorgen dat de kamer heel mooi en netjes is. Solo en de jongens zijn druk bezig met het in elkaar zetten van de bedden voor de andere meisjes Sara, Martha, Mercy, Rachael en Hannah. We hopen dat ze het voor de nacht voor elkaar hebben, want het gaat niet zo handig. Het lijkt mij dat je bij een stapelbed onderaan begint en niet bovenaan. Maar goed laat ze maar aanmodderen daar leren ze van. Dus nu zijn er uiteindelijk vijf meisjes op een kamer zoals bedoeld en kunnen er nog twee jongere kinderen bijkomen, bovendien zijn ze er allemaal heel blij mee.

Op het uiteindelijke resultaat zowel bij de jongens als de meisjes komen we nog terug maar eerst hopen we morgen naar Adepena te gaan. Ik ga met Tiny, Ria, Eskil en natuurlijk Solo. De bevolking gaat dan horen dat nog diezelfde dag de vrachtwagens met spullen zullen komen en dat woensdag of donderdag begonnen gaat worden met boren naar water.

Tussen drie en vier uur nemen we afscheid van Clement en Joseph, ze hopen tussen vijf en zes uur op hun bestemming de Senior High School te zijn.

Dat is de leeftijd van Ghana als een onafhankelijk land. Gisteren 6 maart werd dat gevierd. Weken was er geoefend door een selectie van kinderen van elk van de deelnemende scholen. Men heeft de scholen in twee groepen gesplitst die om het jaar deelnemen anders gaat de parade veel te lang duren. Het duurde nu ook al weer twee uur.

Om zes uur deze zondagochtend was er al de kerkdienst, met een ingekorte dienst van twee uur. Het was de bedoeling dat om half negen de parade zou beginnen, maar zoals gebruikelijk waren de belangrijke personen er nog niet. Het viel nog mee dat er een uurtje later kon worden begonnen. Er kwamen ook enkele Chiefs maar die kwamen nog later, waarmee zij te kennen gaven nog belangrijker te zijn dan de politieke figuren die de parade af moesten nemen. Het is vermakelijk om deze ‘strijd’ waar te nemen. In elk geval was de bevolking in grote aantallen rondom het veld achter ons huis verzameld.

Ook was er een grote tent gespannen waaronder de genodigden. Wij zaten vooraan naast de ouderling van de Presbyterianen die het openinggebed deed en naast Herbert zaten twee nonnen van het katholieke diocees, die een groot terrein bezitten even buiten Nsoatre, en daarnaast zat de dominee van de Presbyteriaanse kerk.

Een groepje kinderen van de dagopvang liep voor het eerst mee. Ook Ria en Eskil liepen als begeleiders mee samen met Joseph en verder Lucy als hoofd en de stagiaire. Bij het passeren van de autoriteiten moet het doek worden gestreken.

Ook de Presby-Dutch Primary en de Presby-Dutch Junior High liepen mee in de parade.

De blauwwitte poort rechts in de achtergrond is de toegangspoort naar ons privé terrein.

Op de achtergrond ziet u achter het doel onze woning.

Na de parade hebben we met elkaar de koffie gedronken en daarna de lunch.

Om half zes konden we luisteren naar ouderling Kroon in Woerden die een preek las van ds. C. Harinck.

Vandaag is het een vrije dag voor de scholieren en vanmiddag om drie uur is het voor Joseph en Clement weer tijd om terug te reizen naar hun kostschool.

Direct na de koffie komt dhr. Adwinsa op bezoek. Een heel interessante man.

Toen we getoeter hoorden voor de poort naar ons huis is Eskil de poort open gaan doen. Vervolgens kwam er een enorme auto ons erf oprijden. De auto werd geparkeerd naast de auto die Solo tijdelijk tot zijn beschikking heeft en dat is een flinke auto. De auto van Solo werd nu gedegradeerd tot een mini, je zag de auto niet meer. Buiten de chauffeur kwamen er 3 personen; dhr. Adwinsa, zijn jongste broer en de vrouw van die jongste broer uit de auto stappen.

Adwinsa heeft een hotel net voor Nsoatre wanneer je vanuit Sunyani komt het Adwinsa hotel, het is het hotel waar ook de bruiloft van Solo en Regina heeft plaatsgevonden. Maar hij heeft veel meer, hij heeft een uitgeverij waar alle schoolboeken worden gedrukt. Zelf heeft hij diverse boeken geschreven vooral over historische religieuze zaken. Hij beloofd Eskil die erg geïnteresseerd is in geschiedenis enkele boeken te laten bezorgen. Hij heeft diverse huizen en andere bezittingen. Adwinsa is begonnen in het onderwijs maar heeft nu veel bezittingen en doet heel veel voor anderen. Dat hebben we in het verleden al gemerkt bij steeds weer nieuwe zaken in de kerk naast ons.

Adwinsa heeft zich teruggetrokken uit zaken en deze overgedaan aan zijn kinderen. De auto waarin hij nu rijd is een verjaardagsgeschenk van zijn kinderen. Hij wilde de auto niet accepteren en was erg kwaad dat zijn kinderen zo’n dure auto voor hem hadden gekocht hij wilde in zijn Toyota blijven rijden. Het is een eenvoudige man. Hij is in de richting van Wenchi gaan wonen en heeft zich daar een nieuw bestaan opgebouwd in een bosrijke omgeving. Hij heeft als het ware een nieuw dorp gebouwd inclusief school en Presbyteriaanse kerk. Hij nodigt ons uit tijdens een volgend bezoek, ik nodig hem eveneens uit om ons te bezoeken en bij ons te logeren. Hij komt regelmatig op Schiphol om daar over te stappen op een vlucht naar bijvoorbeeld Duitsland.

Adwinsa heeft een grote rol gespeeld bij het ‘Chieftancy’ geschil over de opvolging. Zoals verteld was de familie van Regina aan de beurt, maar zij hadden geen acceptabele kandidaat. Na veel touwtrekken ging de familie van Regina er mee akkoord dat Adwinsa de nieuwe Nsoatrehene zou worden. Echter Adwinsa trok zich terug en had geen interesse. Jarenlang moest hij daarna Nsoatre mijden omdat de kans aanwezig was dat hij zou worden vermoord, want zo gaat dat hier.

Uiteindelijk heeft de huidige Nsoatrehene zich opgeworpen als kandidaat. Hij behoort tot dezelfde familie als Adwinsa, is professor in de biologie aan de Legon Universiteit in Accra en heeft een eigen bedrijf. Maar hij werd niet geaccepteerd door de bevolking omdat hij rookte en dus schade toebracht aan zijn lichaam. Zo ver gaat dat dus, wanneer je de koning wil worden. Na vele discussies, bemiddelingen en rechtszaken is de professor toch de nieuwe Nsoatrehene geworden.

Bij deze blog de volgende foto’s:

De Nsoatrehene op zijn troon boven de anderen en met het luipaard vel achter zich aan de wand. Het gebouw is niet hoog genoeg om het boven hem aan de wand te bevestigen zoals op de oude locatie. Een ontwerp foutje misschien?

De twee mannen met de goudkleurige staf zijn geen hoge Chiefs maar zij zijn de vertalers. Je spreekt nooit rechtstreeks tegen de koning maar altijd via een tussenpersoon en dat zijn zij dus.

Links naast de koning zit de koningin van het regerende vorstenhuis, niet zijn vrouw dus. De drie koninginnen van de drie vorstenhuizen bepalen wie de nieuwe koning wordt. Deze vrouwen hebben dus veel macht en werden vroeger altijd door dragers gedragen en mogen zelf absoluut niets doen. Wel is het nu zo dat Regina, wanneer zij koningin wordt, nu wel les mag blijven geven. De bevolking vraagt nu om goed opgeleide leiders die de bevolking vooruit kunnen helpen en iets voor hen kunnen doen en betekenen. Het slaafse dienen is voorbij.

Dit dienen ging zo ver dat toen wij hier kwamen, sommige Ghanezen bang waren om met ons mee te reizen, want wanneer een Chief kwam te overlijden werden er mensen mee begraven om hem te dienen. Het risico was dus dat je hoofd eraf werd geslagen, als buitenstaander, om mee begraven te worden. Gelukkig dienen de zwaarden van de bewakers voor de troon van de Nsoatrehene daarvoor niet meer.

Gisterenochtend zat ik heerlijk rustig op ons terras na te denken over wat ik zou gaan zeggen tegen de ‘Nsoatrehene’ en de ‘Nsoatre Traditional Council’ toen voor me op het grint een van die soort hagedissen rustig bleef zitten en dus maakten ik maar een foto. Ook waren de kinderen weer druk aan het oefenen voor de parade, nu gingen ze ook even naar het grote veld achter ons huis waar de parade wordt gehouden. Zij zijn de tweede groep die start.

Gisteren zijn we dus op bezoek geweest bij de ‘Nsoatrehene’ of wel koning Oppong Boakye de 2^e. Wanneer de ‘Nsoatre Traditional Council’ onder zijn leiding bij elkaar komt voor de rechtszitting is dat altijd op een vrijdag. Samen met Tiny en de familie was ik uitgenodigd om ten overstaan van de Nsoatrehene, de Chiefs en de Koningin een en ander te vertellen over het werk hier in Nsoatre.

Dat gaat allemaal met veel ceremonie zoals het overhandigen van geschenken in dit geval de traditionele twee flessen Henkes jenever. Ik kreeg vervolgens ook een fles namens hem. De flessen zien er nog hetzelfde uit als in de slaventijd, toen werden er door de Nederlanders slaven mee gekocht. Het was voor Tiny en mij niet de eerste ontmoeting met de Nsoatrehene we waren al eerder geweest maar nu was het in zijn nieuwe paleis. Van het eerste bezoek hebben we de fles Henkes nog thuis staan als souvenir. We hebben de fles nu aan Eskil gegeven dan kan hij op school over de ontmoeting vertellen en de fles laten zien.

Het is verbazingwekkend te zien hoe twee systemen in een land naast elkaar kunnen bestaan: het politieke systeem met een president aan het hoofd en het Chieftancy systeem welke alle grond beheerd, een regio bestuurd met alles wat er bij komt kijken en ook juridisch de zaken regelt en rechtspreekt. Het Chieftancy systeem functioneert waarschijnlijk al honderden jaren terwijl het politieke systeem pas sinds de onafhankelijkheid op 6 maart 1957 functioneert overigens met diverse staatsgrepen en veel corruptie. Het Chieftancy systeem is alleen van toepassing bij de Akan stammen in midden en zuiden van Ghana. In het noorden is het systeem anders met over het algemeen een moslim aan het hoofd als alleenheerser. Het Chieftancy systeem is eigenlijk een heel democratisch bestuurssysteem. Het hoogtepunt vind ik Ashanti waar de Asantehene de heerser is van de hele provincie en duidelijk meer macht heeft dan de president van Ghana. De Asantehene, dus de koning van Ashanti Region, heeft al vele jaren een goede verbinding met ons koningshuis.

Aan de hand van de situatie in Nsoatre zal ik proberen uit te leggen hoe het systeem in elkaar zit. Het eerste echtpaar dat zich in een nieuw onbevolkt gebied vestigt is het koningshuis. De dochters uit dat echtpaar zijn koningin, bij de Akan volken lopen de lijnen via de vrouwen. De jongens uit het huwelijk zijn niets. Het eerste echtpaar in Nsoatre had 3 dochters en dat zijn de 3 koningshuizen geworden in Nsoatre. Het zijn de huizen: Twabiri waartoe Regina de vrouw van Solo behoort, Nsesereso waartoe de huidige Nsoatrehene behoort en bijvoorbeeld ook Adwinsa de eigenaar van het enige hotel in Nsoatre, hij is overigens voornemens om ons vandaag te bezoeken en verder het huis Abuom. De leden van zo’n koningshuis doen niets maar worden gediend door de overige families die ook hun eigen Chief hebben. Nsoatre heeft nog negen families met zo’n hoofd. Vroeger waren deze families min of meer de slaaf van de koningshuizen. De leden van zo’n koningshuis moesten gaaf zijn, dus geen gebreken en geen littekens. Om dat zo te houden deden ze niets en zorgden de andere families voor het werk en het voedsel. Ook gingen de leden niet naar school en leerden dus niets en lieten zich alleen maar bedienen.

Maar de tijden veranderen ook voor deze koningshuizen. De familie van Regina bestaat uit meer dan 500 personen en was aan de beurt om de volgende Nsoatrehene te leveren. Maar niemand had enige opleiding en de bevolking accepteerde geen opvolger uit dat huis. Degene die in aanmerking kwam volgens het huis van de familie van Regina was een persoon die in Duitsland woonde, volgens Solo deed hij daar de afwas in een restaurant. Meer dan 15 jaar heeft de strijd voor een opvolger geduurd, dus bijna al de jaren dat wij hier zijn was er geen nieuwe Nsoatrehene.

Ik rond dit nu af anders wordt het te lang. Maar nog kort over Regina.

Regina zakte voor het examen van de Senior High School, het is Solo geweest die Regina heeft aangespoord toch door te gaan en na het afronden van de Senior High verder te studeren. Zij geeft nu les op een meisjes Senior High in het vak wat wij noemen ‘maatschappijleer’. Regina is de enige van het huis Twabiri die heeft gestudeerd en kan dus gemakkelijk de volgende koningin worden. Solo heeft haar als vrouw gekozen overigens tegen de zin van zijn moeder en grootmoeder, maar zijn zussen en broers steunden hem. Moeder en grootmoeder waren tegen omdat het huis Twabiri niet goed bekend staat: zij drinken alcohol en doen niets zoals in vroeger jaren. Solo is Regina dan ook voortdurend aan het wijzen op dingen die ze niet moet doen omdat het later door de bevolking tegen haar zal worden gebruikt. De bevolking volgt haar nu al kritisch want begrijpt heel goed dat haar zoon Christian Hammink Boateng, wanneer hij gezond mag blijven en een goede opleiding krijgt, eens de nieuwe Nsoatrehene zal worden.

Het was gisteren een zware vermoeiende dag. Dit kwam vooral doordat het drukkend weer was en erg warm terwijl we van kwart voor één tot acht uur zonder stroom kwamen te zitten. Er was weer eens een defect in Nsoatre met de hoofdvoeding.

Door het drukkende weer had ik hoofdpijn terwijl er toch een aantal gesprekken plaats moesten vinden. Helaas kon het gesprek met drie van de jongens die we zouden houden over hun houding ten opzichte van vooral huisvader Seth niet doorgaan omdat ze in verband met de komende parade afwezig waren.

In de ochtend was alles nog prima en we zagen de dagopvang oefenen voor de parade. Het gaat steeds beter, ook oefenen ze nu met een spandoek die ze gaan meedragen. Wanneer ze straks langs de autoriteiten paraderen dan moet het spandoek gestreken worden ofwel ze moeten het tot de horizontale stand laten zakken in een kantelende beweging. Vervolgens moeten een meisje en een jongen een groet uitbrengen. Dus er moet flink worden geoefend en er is nog een dag over, dus vandaag vrijdag, om te oefenen.

De mango’s in onze twee mango bomen beginnen al lekker te groeien. In mei zullen ze weer rijp zijn en dan kunnen de kinderen ze weer opeten. Juliet vertelde dat het hele lekkere mango’s zijn en dat de kinderen er dol op zijn. Zelf hebben we ze nog nooit kunnen proeven en dat is jammer voor Tiny die dol is op mango’s. Tot een week terug zag Juliet kans om nog steeds mango’s te kopen maar nu lukt het niet meer.

Het opruimen van het terrein, waar het nieuwe gebouw moet komen, gaat gestaag door alle takken zijn afgevoerd en er ligt een flinke stapel hout. Deze dikke takken en stukken boom worden door de jongens gebruikt om houtskool van te maken. Binnenkort zullen ze hier wel weer mee beginnen en dan kan zowel dagopvang als kindertehuis weer een tijd vooruit met de brandstof. De procedure om houtskool te maken hebben we al eerder omschreven.

’s Middags hebben we eerst een gesprek met Solo over het gedrag van de drie jongens. Daarna spreken we er met Seth over die, hoewel aarzelend, toegeeft dat de jongens geen respect voor hem hebben en dat hun vrienden zich nergens iets van aantrekken wanneer hun gevraagd wordt om te vertrekken. Ook zijn de vrienden regelmatig te vinden in de kamers van de jongens.

Vervolgens hebben we een gesprek met de meisjes over hun functioneren in het kindertehuis, overigens hebben we geen negatieve zaken. Maar over een aantal zaken wilden we hun mening weten.

’s Middags gaat er weer een gejuich op in het weeshuis omdat Clement van kostschool is thuisgekomen. Maandag moet hij weer terug naar school.

Vrijdagavond hebben Ria en Herbert samen met Joseph en Clement, als oudere broers, een gesprek met de drie jongens over hun respectloze gedrag die niet kan worden getolereerd. Het wordt een flink gesprek waarin ze hun excuses aanbieden de jongens wordt verteld dat opa maatregelen zal nemen. De jongens zijn beducht dat ze nog door opa onderhanden genomen zullen worden. Ria en Herbert vragen mij om dat niet meer te doen en verwachten dat ze nog wel langs zullen komen om excuses te maken. Ik wacht af en zal ze, wanneer ze komen, vertellen wat de consequentie van hun gedrag is en dat wanneer ik van Juliet zal horen van een positieve verandering de maatregelen zullen worden beëindigd.

Deze vrijdagochtend bereiden we ons voor op de ontmoeting met de Nsoatrehene, de koning van Nsoatre, en de toespraak die we daar zullen houden voor de ‘Nsoatre Traditional Council’, de vergadering van Chiefs en de koningin.