Het verhaal van Solo: Ik was geïnfecteerd met verschillende soorten infecties. Mijn huid zat onder de uitslag, zweren waaruit water kwam, het rook vies en het was pijnlijk. Ik gebruikte voor de huid dettol en natuurlijke shea butter.
Ik bleef uit de buurt van Regina, Christian, Tina, medewerkers en de kinderen van de dagopvang en het weeshuis evenals mijn familie voor een periode van drie weken, zodat ik ze niet kon besmetten. Om eerlijk te zijn, moet ik bekennen dat ik dacht dat ik Ebola had.
Er waren blaren in mijn mond waardoor het moeilijk was om mijn tanden te poetsen en te eten. Ik had zware hoofdpijn en was niet in staat om te slapen. Mijn lakens waren steeds vol met waterige bloedvlekken. Ik was heel zwak. De gezondheidsdirecteur en artsen wilden me opnemen op een speciale afdeling van het regionale ziekenhuis in Sunyani, maar ik ben niet gegaan.
Ik sliep niet meer dan twee of drie uur totaal gedurende de gehele nacht en dag. Ik werd steeds zwakker en had moeite om te lopen. Ik moest veel braken, maar ik hield vol om water en vruchtensap te drinken.
Ik werd zeer mager en viel veel af (hij woog nog maar ruim 40 kg.). Wanneer ik sprak met Regina, mijn moeder, broers en zussen, zag ik dat ze veel smart leden om de situatie waarin ik verkeerde. Maar ik bleef moed houden en troostte hen dat er niets zou gebeuren met me en dat ik weer gezond zou worden, ze moesten vertrouwen hebben en voor me bidden. Regina begon dikwijls te huilen wanneer ik door de telefoon met haar sprak. Het was moeilijk voor mij om met haar te spreken door de telefoon. Alle medicijnen die ik innam braakte ik weer uit, inclusief antibiotica en andere medicijnen die mijn oom vanuit Londen opgestuurd had toen ik enigszins aan het herstellen was.
Mijn urine was heel donker en rook vies. Ik was erg ziek en de situatie was heel erg slecht. Maar mijn hart was vol vreugde omdat Prince was gered en leefde. Dat gaf me krachten en maakte me blij. Ik was niet bang te sterven in de plaats van Prince, maar ik had het volste vertrouwen dat er mij niets zou gebeuren.
Ik wilde niet meer herinnert worden aan de situatie in het Komfo Anokye ziekenhuis. Steeds wanneer die periode in mijn geheugen opkwam pakte ik mijn telefoon of ik ging lezen.
Toen mijn huid bijna hersteld was, verloor ik de kracht in mijn linkerhand, ik was niet meer in staat om die onder controle te houden hij was helemaal slap. Ik ging naar het ziekenhuis en daar begonnen ze met fysiotherapie. Gedurende een periode van 4 weken kreeg ik dagelijks therapie.
De Heere is genadig en goed voor me geweest om me te laten leven en weer gezond te maken. Ik hoop en vertrouw er op dat God mij blijvend zal beschermen zolang ik zal vechten voor een goede zaak.
Het is mijn hoop en bede dat, situaties zoals van Prince, niet meer zal voorkomen. Echter, wanneer we een kind krijgen met zulke problemen, zal ik niet aarzelen. Ik blijf vechten om het leven van een kind te redden en wanneer ik dan moet sterven, dan is het als gevolg van een goed gelopen koers.
Ik dank allen die voor me hebben gebeden in deze moeilijke en pijnvolle situatie. We zullen altijd op God vertrouwen en Zijn hulp verwachten in zulke moeilijke tijden.
Naschrift:
Omstreeks half juli begon Solo goed te herstellen en toen we begin augustus aankwamen was hij nog steeds vermagerd en sliep nog slecht. Tiny had goede slaapmiddelen meegenomen van de huisarts. Die werkten goed en toen hij tot rust kwam begon hij ook beter te eten. Aan het eind van onze bezoekperiode begin september was hij geheel op krachten, zie foto, en volgens onze waarneming sterker dan ooit, zowel geestelijk als lichamelijk. Solo is anders gaan denken en handelen en dat in een voor de stichting positieve richting. Het was een goede en vruchtbare tijd, met ons drieën, Solo, Tiny en ik, waarin we dagelijks met elkaar zijn opgetrokken en waarin een nieuwe taak vorm mocht krijgen: de zorg voor gehandicapte kinderen.