Prince klaagde over maagpijn we gingen met hem naar het Nsoatre Health Centre. Ze waren allemaal van mening dat het niet veel bijzonders zou zijn en waren zich niet bewust dat het zulke grote gevolgen zou hebben. Nadat hij gedurende twee weken de voorgeschreven medicijnen had ingenomen was er geen verbetering de situatie werd zelfs slechter. Solo nam contact op met Dr. Hannah Yeboah, zij adviseert steeds wanneer er gezondheidsproblemen zijn met de weeskinderen en brengt geregeld een bezoek, Dr. Hannah vroeg om Prince naar het Okomfo Anokye Teaching Hospital Kumasi te brengen waar zij werkt als arts.
Solo bracht Prince naar het ziekenhuis in Kumasi, ruim twee uur rijden met de auto van Nsoatre, en belde Dr. Hannah. Zij arrangeerde onmiddellijk een behandelend arts voor Prince. Prince werd snel naar het laboratorium gezonden voor een serie testen. Na het testen werd hij naar de intensive care gebracht, kwam aan het infuus te liggen en kreeg andere medicijnen. De volgende dag werd er een scan gemaakt om te kunnen bepalen of hij moest worden geopereerd. Tegelijkertijd kreeg Solo een lijst met de medicijnen zodat hij kon proberen deze te kopen. In Ghana moet je zelf je medicijnen zien te kopen. De ziekenhuis apotheek bleek de voorgeschreven medicijnen niet te hebben. Uiteindelijk gelukte het Solo de medicijnen te kopen bij privé apothekers. Bij terugkomst was Prince weer terug op de intensive care.
De dienstdoende verpleegster nam de medicijnen in ontvangst en bracht ze naar de dokter voor verdere instructies. Ze kwam terug en begon met de medicatie die worden ingenomen en verder bleef hij aan het infuus. Solo vroeg naar het resultaat van de scan. Ze zei: het resultaat is bij de dokter en hij is de juiste persoon om je daarover in te lichten.
De dokter kwam ’s avonds en direct vroeg Solo hem naar het resultaat van de scan en hij vertelde dat de scan aantoonde dat een operatie niet noodzakelijk was. Solo vond dat zowel van de zijde van de dokter als van de verpleegsters er weinig aandacht aan Prince werd geschonken en ook onvoldoende bereidheid om toelichting te geven.
Solo was verbaasd en voelde zich ongemakkelijk met de situatie. Dus informeerde hij Dr. Hannah over de situatie en zij beloofde contact op te nemen met artsen en verpleegsters van die afdeling. Inderdaad heeft ze contact opgenomen en er was een duidelijke verbetering waarneembaar in de verzorging van Prince.
De arts begon andere medicijnen voor te schrijven, die opnieuw niet beschikbaar waren in de ziekenhuis apotheek, maar het gelukte Solo om al de medicijnen in Kumasi te kopen maar de medicijnen waren erg duur. De aandacht van Solo was gericht op Prince en hij maakte zich geen zorgen over de kosten. Maar ondanks alles ging de conditie van Prince achteruit en zijn toestand verslechterde van dag tot dag.
Solo voelde zich steeds vervelender en was in een slechte stemming. Op een morgen zei hij tegen de arts, die kwam om de conditie van de patiënten te controleren, ik heb de laatste week geen enkele verbetering gezien maar alleen achteruitgang. De arts zei alleen dat Solo zich geen zorgen hoefde te maken en dat het goed ging. Maar Solo zei hem: dat hij zich grote zorgen maakte.
Eén van de verpleegsters vroeg Solo waar hij vandaan kwam en wat zijn relatie met Prince was enz. Solo vertelde haar dat hij uit Nsoatre in Brong Ahafo kwam, zij zei: echt waar? En ze begon te glimlachen en vertelde dat ze uit Fiapre kwam, wanneer je naar Sunyani rijd vanuit Nsoatre kom je door Fiapre, het is het stadje dat het dichts bij Nsoatre ligt. Solo vertelde het verhaal van Prince aan haar, over zijn gebruikt worden als slaaf en slechts eenmaal per dag een beetje eten enz. De verpleegster trok het zich erg aan en vertelde dat ze zodra ze tijd had met Solo wilde praten en ze vroeg zijn telefoon nummer.
Twee uur later belde ze al en vertelde dat ze wilde praten maar alleen wanneer Solo beloofde niets over het gesprek te vertellen dit om haar baan te beschermen. Solo beloofde dat hij het gesprek geheim zou houden.
In het gesprek vertelde ze dat vastgelegd was dat Prince het niet zou overleven, dit omdat zijn darmen en ingewanden waren aangetast, er zou geen verdere aandacht meer aan Prince worden geschonken. Er lag al vast dat 80% van de jongeren van die afdeling het niet zou overleven.
Maar zei ze: Solo geef de moed niet op, blijf steeds op de afdeling zoals tot nu toe, blijf druk uitoefenen en bid, want God kan meer doen dan wij denken en verwachten. Ik, aldus de verpleegster, zal doen wat ik kan om te helpen, wanneer ik dienst heb, en ze wenste Solo het allerbeste.
Na dit gesprek voelde Solo zich heel slecht, gedemoraliseerd en de tranen begonnen uit zijn ogen te stromen , zoals hij zelf zei. Hij kon die nacht niet meer slapen en allerlei gedachten kwamen in hem op:
1e Hoe kan ik deze ontwikkeling vertellen aan het bestuur van Kinderhulp Ghana, de kinderen en leiding van het weeshuis, het Department of Social Welfare enz. wanneer Prince sterft?
2e Wat zal het psychologische effect zijn op de andere weeskinderen?
3e Hoe zal ik me voelen wanneer dit plaats zal vinden enz.?
Maar Solo zei tegen zichzelf, dit zal niet gebeuren, hij bad tot God, hij vertrouwde op Hem, Hij kan Prince beter maken en hem niet laten sterven.
In een volgende blog gaan we verder met dit verhaal.