Deze eerste week van ons verblijf waren er geen bijzondere zaken gepland en er was nog niet veel te doen. Het wachten was op de 52 dozen met kleding, speelgoed enz. die woensdag uit Accra zouden komen. Het transport was deze maal anders geregeld. Een buurman van Gideon heeft een busje en voor 400 GH¢ wilde hij alles naar Nsoatre brengen. Goedkoop is het niet, maar de helft gaat al op aan benzine of diesel voor het busje, nadat we de verzekering hadden gekregen dat het een safe en vertrouwd contact was gingen we akkoord.
Om acht uur belde Gideon al dat ze vertrokken waren en dat alles mee kwam. Om zes uur die middag bereikte ons het bericht dat de remmen niet goed werkten en dat men tot Kumasi was gekomen en daar zouden blijven tot de volgende ochtend. Daar heb je het al dacht ik, maar de volgende ochtend waren ze al bijtijd in Nsoatre en alles zag er intact uit. Het zou ook onmogelijk zijn geweest om onderweg de dozen open te maken en goederen te
stelen zoals vorig jaar was gebeurt; want de deuren konden niet meer open en op het dak was alles goed in zeildoek verpakt.
Solo had intussen de ploeg bouwvakkers die aan het weeshuis en de farm werkten gemobiliseerd om te lossen en de dozen in de opslag te zetten. De dozen op het dak waren er snel af maar de inhoud van het busje viel niet mee. Het busje was propvol gestouwd en het geheel was zich gaan zetten zodat er geen deur meer open wilde. Na veel gepruts was er eindelijk een klein raampje open maar dan nog de eerste dozen door het te kleine raampje wurmen. Uiteindelijk lukte het en was de spanning van de deur en kon deze open. De
spanning op de achterdeur werd ook minder zodat deze ook open kon. Snel was toen alles gelost en opgeslagen. De mannen wilden snel terug, dus afrekenen en terug rijden naar Tema.
Diezelfde donderdagmorgen was Solo al vroeg in Kumasi. We hadden besloten om de woonkamer te voorzien van airconditioning en die moest gekocht worden in Kumasi. Al voor de middag was Solo terug en had hij 10% korting bedongen. Dat is in elk geval mooi meegenomen want zo’n airconditioning is behoorlijk aan de prijs.
Terwijl ik dit type, maandagochtend, is een monteur van het Eusbett hotel de airconditioning aan het monteren en dat is wel spannend. Maria riep me al snel binnen om te voorkomen dat hij een gat naar buiten zou maken die in het zicht zou blijven. Boren en schroeven met pluggen kent men niet in Ghana, alles wordt met spijkers vastgezet die in de muur worden geslagen. Zo ook de basisplaat waar de binnenunit aan moet hangen. Ik
ben benieuwd of straks de unit niet van de muur komt. Ik zit lekker buiten op het terras onze blog te typen en laat ze binnen maar aanmodderen, Maria houdt het wel in de gaten.
’s Avonds om zeven uur is er de Bijbelvertelling door Solo aan de weeskinderen, Oma en de dames wonen het elke avond bij. Eerst is er de nieuwe vertelling en dan de overhoring over de vertelling van de vorige avond. Hierna wordt er gezongen en tenslotte afgesloten met het kindergebed “Ik ga slapen, ik ben moe enz.” in het Nederlands. Maar doordat nu Maria, Marthe en Christine er zijn is er iets nieuw. Christine heeft op haar IPod liedjes staan waarbij bewegingen worden gemaakt die de inhoud uitbeelden. Dat vinden ze prachtig. Snel leren ze als het maar bewegen is op muziek want dát kunnen ze wel in Ghana.
Dikwijls wordt er even naar de ‘Daycare’ gelopen om te kijken bij de maaltijden of in de klassen. Tijdens de maaltijden, ontbijt om 08.30 uur en warme maaltijd om 12.00 uur, blijkt dat er veel kinderen op de grond moeten zitten omdat alle tafels bezet zijn. Maandagmorgen hadden we al geconstateerd dat de jongste groep uitpuilde tot buiten het speellokaal. Op de vraag aan Solo hoeveel kinderen we dit jaar hebben gaf hij aan 180. Een kind kon zien dat dit niet kon kloppen, dus tellen. Het waren ruim 240 kinderen aldus de telling van Christine.
Op woensdagmorgen is er om negen uur de bijeenkomst van de kinderen in de eetzaal. Meester Seth vertelt dan een verhaal uit de Bijbel. Het valt niet mee om de aandacht van zo’n grote groep kinderen vast te houden. De ouderen luisteren aandachtig en gaan vaak helemaal op in het verhaal en dat kun je goed zien en horen aan hun reacties, maar de kleintjes begrijpen er nog niet veel van. De dagopvang is toegankelijk voor zeer arme kinderen in de leeftijd van 6 maanden t/m 6 jaar, dus de kleintjes zijn nogal bewegelijk en
zeker wanneer er vijf blanken zijn die ook nog foto’s maken. Foto’s maken is het einde voor de kinderen, ze willen allemaal op de foto en binnen gaat er bij iedere flits een luid gejuich op.
Na de vertelling wordt er gezongen en enthousiast meegeklapt. Deze maal is er na afloop buiten op het grasveld een voortzetting van het zingen. Via de laptop laten Maria, Christine en Marthe de kinderen liedjes horen en worden de kinderen daarbij behorende bewegingen geleerd.
De rest van de week wordt door de dames vooral besteed aan het uitpakken van dozen en het sorteren van de kleding. Er blijkt veel mooie, goede en ook nieuwe kleding te zijn en deze maal ook veel voor baby’s en kleine kinderen. Van de ‘Nieuwenhuis Groep’ uit Rijssen is er een hele partij mooie nieuwe rode poloshirts bij in diverse maten. Alle medewerk(st)ers krijgen zo’n polo en ook de medewerkers van de aannemer die met de bouw bezig is.
Vervolgens mogen alle medewerksters drie stuks kleding uitzoeken.
Volgende week dinsdag vindt de officiële opening plaats van de kliniek in Kwabenakuma, na het officiële gedeelte hopen we baby kleding en poloshirts voor de volwassenen uit te delen. De kleding hiervoor wordt uitgezocht en in dozen gepakt. Ad en Marieke hebben weer voor een doos met pennen gezorgd, aan de gasten tijdens de opening zullen we een pen geven.
Pennen heb je nooit te veel in Ghana, het is prachtig materiaal om uit te delen op scholen.
Volgende week donderdag hopen we eerst een dorpje met cacao- bananen- sinaasappel-
mandarijnenplantages te bezoeken. Maria kan dan verder schrijven over de ‘fair-trade’ waarmee echtgenoot Herbert in Noorwegen bezig is. Daarna hopen we naar Adae Boresu te gaan en daar kleding uit te delen. Ook voor deze bezoeken hebben de dames alles al voorbereid.
Oude relaties van Maria en Marthe worden weer aangehaald. Een jongetje, David, wordt bezocht en aan hem wordt een cadeautje gegeven namens Signe uit Noorwegen welke twee jaar geleden bij Maria en Marthe was.
Ook komen oude kennissen Maria en Marthe bezoeken. Twee jaar geleden was Halimatu net geboren en werd een aantal keren bezocht en er werden babykleertjes gegeven. Nu is het al een flinke meid geworden en heeft ze een broertje gekregen.
Vrijdag worden onze drie gasten onder handen genomen door een kapster. Alle drie krijgen ze een fraai Ghanees kapsel van allemaal vlechtjes.
Bij het uitpakken van de dozen kwam er o.a. een ameublement voor een poppenhuis tevoorschijn. De meisjes in het weeshuis hebben een mooi poppenhuis staan. Christine en Marthe hebben het poppenhuis ingericht, de kinderen vonden het prachtig.Verder waren er puzzels en spelletjes die ze aan de kinderen hebben gegeven. Toen ik na een poosje ging kijken, lagen de vier dames op de grond van de meisjesslaapkamer samen met de vijf meisjes te spelen en te puzzelen. De jongens zaten aan de grote tafel te puzzelen en te spelen. Jammer dat er van de puzzels van de jongens telkens één stukje ontbrak. Wanneer we weer puzzels krijgen moeten we ze eerst maar zelf in elkaar zetten om te kijken of ze kompleet zijn.
Om zes uur vrijdagavond was er de film voor de kinderen bij ons op het terras. Genietend van popcorn en limonade werd er gekeken.