Ik was voornemens om vandaag geen stukje te schrijven. Maar een mooi voorbeeld van integratie van spelende kinderen van onze beide vormen van dagopvang en de vele foto’s die ik daarvan deze ochtend heb kunnen maken veranderden mijn mening.
Maar eerst even over het teleurstellend verloop van de container met hulpgoederen. Solo is dus dinsdag naar Accra afgereisd nadat het grote bedrag voor de inklaring was voldaan. Gisteren heeft hij de hele dag voor loketten moeten staan om de benodigde stempels op papieren te krijgen. Vanochtend belde hij al vroeg op dat er nog meer stempels moeten komen, maar hij was optimistisch en verwachtte dat om ca. 13.00 uur het transport eindelijk kan starten. Nee dus, hij is vandaag opnieuw bezig om papieren voor elkaar te krijgen. De situatie is nu zo dat de verwachting is dat het transport morgen wordt vrijgegeven. Ze gaan dan, zo hoopt hij, om 10.00 uur met hem naar de container voor inspectie en vervolgens kan er dan geladen worden. Wanneer het positief verloopt kan de container zaterdagmorgen in Nsoatre aankomen. De chauffeurs zijn dan zo moe, denkt hij, dat er zaterdag niet meer gelost kan worden.
Zoals elke dag waren om 10.00 uur de kinderen met een handicap buiten aan het spelen. Om 11.00 uur komen dan de andere kinderen en vandaag vond ik dat er heel veel kinderen waren. Vanaf ons terras waar ik zat te lezen zag ik in de drukte alle drie de Nederlandse hulpen tussen al die kinderen. En toen ik goed keek zag ik dat de kinderen met een handicap zich tussen de andere kinderen bevonden.
Dus heb ik mijn camera gepakt. Ik zag Felix meelopen met de voetballende kinderen. U ziet hem helemaal links, op zijn rug gezien op de eerste foto. Toen hij mij zag kwam hij uitgelaten naar me toe, ja wanneer ze blij zijn dan zijn de bewegingen wat ongecontroleerd zoals te zien is op de tweede foto.
Ook Nienke was bij het voetballen, ze had of Elizabeth of Blessing op haar rug. Ik kon niet goed zien wie van de twee het was, in elk geval heeft Nienke het heel lang volgehouden om zo rond te lopen.
Op de vierde foto zien we Joanne met op de grond zittend, tussen de spelende kinderen, Prince. Toen Prince mij zag kwam hij al lachend naar me toe lopen, dat is te zien op de vijfde foto. Wat hechten deze kinderen zich toch snel aan personen, ook Tiny ervaart dit steeds weer wanneer ze het klaslokaal binnengaat waar ze aan het spelen of eten zijn.
Op de laatste foto zien we alle drie Nederlandse dames met een aantal van de kinderen.
Het blijkt dat de beugels voor de benen van Isaac niet meer passen, hij groeit natuurlijk en zijn voeten kunnen er niet meer in. Volgens zijn oma kosten nieuwe beugels 4.000.000 cedis. Oudere mensen denken nog steeds in de oude munteenheid dus ze zal wel bedoelen 400 GHcedis, want bij de omzetting zijn er vier nullen afgegaan. Dus waarschijnlijk zijn de kosten minder dan 100 euro, maar we zullen wachten tot Solo zaterdag terug is.
Beste Wim en Tiny ,
Fijn, dat jullie het goed maken daar in de Tropen.Hier was het ook mooi weer:we hebben gisteren buiten gezeten en gegeten!!Wat mooi om te zien, hoe de kinderen met elkaar spelen en hoe ook de gehandicapte kids genieten.En jullie genieten mee!!!!!!!!!We hopen,dat container met hulpgoederen spoedig verschijnt.We wensen jullie veel plezier in zwembad(morgen?),een heel gezellige tijd met de jongedames en bovenal een gezegende zondag.
hartelijke groeten,Jannie en Arie.