Vrijdag 14 november 2014
Vanmorgen mochten we weer gezond thuiskomen na een maand Ghana.
Voordat je op het vliegveld vanuit de centrale wachtruimte de boardinggate ingaat is er nu een procedure waarschijnlijk in verband met de ebola. Overigens hebben de meeste employees op de luchthaven nu plastic handschoenen aan. Dus om 20.00uur begon de procedure om naar de boardinggate te gaan. Er staan twee mannen die interviewen en eventueel je handbagage overhoop halen, dus dit vraagt heel veel tijd. Wij hadden geen zin om in de rij te gaan staan, maar de rij bleef maar groeien. Toen het wat minder werd is Tiny in de rij gaan staan en bleef ik zitten met de handbagage. Hoe ze het heeft gedaan weet ik niet maar Tiny was heel snel vooraan al kletsend met een Ghanese vrouw. Toen wij aan de beurt waren, vroeg hij hoe lang zijn jullie in Ghana geweest en waarvoor, dus 1 maand voor vakantie, en we konden direct doorlopen naar paspoort en ticket controle voor de zoveelste maal. Daarna de laatste balie bij de dame die alleen een streep haalt door je stoelnummer op het zitplan van het toestel. En toen weer opnieuw wachten. Toen het instappen begon mochten wij al meteen met de business passagiers instappen.
Er waren heel veel lege plaatsen in het vliegtuig. Op een gegevenmoment riep de piloot om: alle passagiers zijn binnen het is nog geen schematijd maar we gaan maar en het wordt vannacht een korte vlucht dus we komen heel vroeg op Schiphol aan. Nu om 5.15uur landde het toestel en vijftien minuten later konden we uitstappen. Ook de bagage ging snel en om 6.00 uur zaten we in de aankomsthal achter een kop cappuccino, want we hadden tegen zevenen afgesproken dat onze benedenbuurman ons zou ophalen. Om 6.30uur zijn we toch maar naar buiten gelopen en ja hoor buurman Jaap stond al te wachten. Dus om even na zeven waren we al thuis en een half uurtje later gingen we slapen.
Voor nu is dit dus de afsluiting van onze blog, bij leven en welzijn hopen we in 2015 wanneer we Ghana opnieuw mogen bezoeken de blog weer op te pakken en Tiny zal weer een hele tijd moeten wachten voordat ze weer onder de bomen kan gaan zitten en bellen met de kinderen.