Woensdagmorgen eerst naar de Senior High School om metingen te doen, maar hierover zal ik morgen verslag doen.
Na de lunch een gebouw uitgezet voor een eventuele dagopvang voor gehandicapte kinderen. Het zou dan een ruimte kunnen worden van 5,1 meter diep en 6,9 meter breed met daarvoor een overdekte veranda van 4,2 meter. Zo’n brede veranda om er bedden of ligstoelen neer te kunnen zetten zodat de kinderen voldoende buiten zijn. Vanaf de veranda kijken ze op het speelterrein van de dagopvang van de gezonde kinderen. Er kunnen dan contacten ontstaan met de andere kinderen. Er was iemand van de aannemer bij zodat er nu een prijs gemaakt kan worden.
Vanmiddag hadden we een ontmoeting met Edna Nti en haar moeder Rose Afabea. Samen met nog een ouder zusje wonen ze behoorlijk ver weg in een arme omgeving. Een paar honderd meter daarvoor pikten we een leidster van de dagopvang op. Deze leidster komt iedere morgen een uur lopen met kinderen uit die omgeving naar de dagopvang. Zij had ons op Edna gewezen. Het laatste stuk moesten we over een smal paadje lopen.
Edna kan niet lopen ze beweegt zich voort op haar knieën, haar knieën waren beschadigd en op een wondje gingen steeds vliegen zitten. Verder kan Edna wel horen maar niet praten en uit haar mond loopt voortdurend speeksel. Bij de geboorte was ze gezond maar toen ze 9 maanden was en ze ging lopen is ze gevallen. Haar moeder is met haar naar het ziekenhuis in Sunyani gegaan maar daar werd ze doorgestuurd naar Kumasi. Daar kreeg ze therapie en na onderzoek bleek dat ze stuipen had gehad. Toen herinnerde de moeder zich dat na de val het zwart uit haar ogen wegtrok en de ogen wit waren geworden en dat ze helemaal stijf was geworden. Het is nooit meer goed gekomen met Edna en haar moeder moet haar de hele dag verzorgen. Na dit voorval is de vader er vandoor gegaan zoals meestal wilde hij niet voor haar zorgen. Het gesprek werd emotioneel toen de moeder begon te huilen en ook Solo helemaal begon te trillen hij kon dit niet aanzien. We konden nu met eigen ogen zien dat Solo zich deze situaties persoonlijk aantrekt en daardoor gezondheidsproblemen krijgt. ’s Avonds kwam hij langs hij was geschrokken want hij had plotseling wat witte haren. We hebben hem gezegd dat dit kan en dat hij moet leren om zich dit soort zaken niet persoonlijk aan te trekken.
We vroegen de moeder of ze werkte, opnieuw begon ze te huilen en ze vertelde dat ze het kind niet alleen kon laten en nu afhankelijk was van anderen die haar soms iets gaven. We vroegen of ze ook bereid was met haar kind mee te komen naar de dagopvang, opnieuw rolden de tranen, ze wil dolgraag helpen nu moet ze soms bij anderen bedelen.
De kinderen en de moeder zijn beslist knap te noemen en gezien de omstandigheden zien ze er goed uit. Ze wisten dat we zouden komen dus ze zullen zich wel zoveel mogelijk opgeknapt hebben.
Donderdagochtend gaan we er weer naartoe; Tiny hoopt wat aan de knieën te kunnen doen en ik zal haar wat geld geven zodat ze eventjes wat verlichting van de zorgen heeft. We hebben nu dus 4 gehandicapte kinderen die zullen komen wanneer er een opvang komt en 3 vrouwen voor verzorging. Maar er zijn nog meer tips over kinderen binnengekomen, maar onze terugreis begint te naderen zodat Tiny en ik zaken moeten gaan afronden.
Solo vertelde: dit zijn de gevaarlijke situaties, de moeder ziet geen toekomst meer en komt er niet meer uit en dat leidt dan dikwijls tot het doden van het kind. Het is ook een uitzichtloos bestaan voor zo’n jonge vrouw. Wat zou het dan geweldig zijn om hier wat verbetering in aan te brengen en ze zo in aanraking te brengen met het Evangelie, want dat is ook het doel met de kansarme kinderen die worden opvangen.