Vandaag zijn Catrien, Bertine en Nadine naar de kliniek voor hun eerste werkdag daar. Even na achten kwamen ze voorbij vol goede moed en opgewekt. We zijn benieuwd hoe het zal gaan. Deze eerste dag gaan ze alle drie samen, daarna zal zich vanzelf wel gaan ontwikkelen wie of er op welke dag gaat assisteren. Maar Catrien vertrekt volgende week zaterdag al, dus zij heeft niet zoveel dagen meer.
Tiny en Geertrude zijn vanmorgen bij het ontbijt gaan helpen en daarna tijdens de kinderdienst, want het is weer woensdag en dan verteld Seth uit de Bijbel en wordt er gezongen. Allen zijn aanwezig in de grote eetzaal.
Het aantal kinderen valt mee. Ik had er minder verwacht want gisterenavond heeft het zwaar geregend en gestormd. Veel van de kinderen zitten dan, evenals Lucy onze hulp, in hun onderkomen om water te scheppen die door hun hutten loopt of door het dak naar beneden komt. De andere morgen komen dan veel kinderen niet omdat ze te moe zijn of ze komen later. Er waren wel veel kinderen die later kwamen.
We hebben nu al twee avonden achter elkaar regen en gisterenavond onweerde het ook flink. Ik moest vanmorgen ook al vroeg aan het dweilen, door de harde wind was er toch wat regen door de ramen geslagen. De ramen zijn smalle stroken glas die je kunt kantelen.
Geertrude is vanmorgen met Amanda naar de kliniek gegaan en dat vraagt veel tijd, om half twaalf is ze weer terug. Amanda had een hele rare plek op haar arm. De arts heeft het verdoofd en toen aan twee kanten open gesneden. Er bleek een stuk hout in haar arm te zitten. Ja hoe komt dat er in? Kinderen gaan hier ruw met elkaar om. Tiny had zojuist op de dagopvang ook al een kind voor straf onder een boom gezet omdat hij een ander kind aftuigde. De medewerkers staan wel te kijken maar doen niets, misschien staan ze wel met hun ogen dicht. Even daar voor moest Tiny ook al ingrijpen omdat de kleintjes lekker in de plassen stonden te stampen en zo onder de modder kwamen.
De kinderen eten deze middag rijst met een scherpe pepersaus. Eerst eens even kijken, voor de kleintjes waren de borden zoals afgesproken klaargezet, de grotere kinderen krijgen bij binnenkomst een bord met het eten. Nu bij de klaargezette borden waren er die een grote lepel hadden, dat was tegen de afspraak, dus veranderen. Eén bord had geen saus, waarom niet, blijkt vergeten. Toen tellen 82 borden, lijkt me veel. Lucy gevraagd, vanmorgen waren er 66 kinderen maar er zijn er een paar bijgekomen dus nu zijn er 70. Seth erbij geroepen en uitgelegd dat de kooksters en hun assistent zich niet aan de afspraken houden, dit wordt niet geaccepteerd. Tiny heeft 12 borden weggehaald en toen kon de oudste groep komen. Het blijft een probleem, maar waarschijnlijk kunnen ze niet tellen maar geven dat niet toe. Het is ook niet gemakkelijk om toe te geven dat je niet kunt lezen, schrijven of tellen, hoewel tellen gaat meestal wel.
Jaren geleden waren we vanuit het Noorden op weg naar Kumasi, in Tamale ging de chauffeur rechtdoor, na een poosje zeg ik tegen hem ‘je bent op weg naar Salaga, in plaats van naar Kumasi’, Salaga ligt helemaal aan de andere kant van de Volta rivier. Nu het bleek dat hij niet kon lezen en maar op goed geluk wegen insloeg.
Sjonge, daar zeg je wat. Niet tellen, daar moet je ook maar opkomen, dat dàt ook nog eens een reden kan zijn.