Op naar Anomabo Beach Resort

Het valt niet mee om na drie weken afscheid van de kinderen te nemen. Al zingend komen de kinderen zaterdagmorgen om negen uur om afscheid te nemen. Oma heeft natuurlijk voor allemaal nog een paar snoepjes, intussen is de auto gepakt en kunnen we om half tien wegrijden.

De reis gaat voorspoedig en enkele minuten voor half drie zijn we op de plaats van bestemming.

Na vijf uur rijden beginnen we trek te krijgen, dus spullen op de kamers en naar het restaurant. Ook Gideon onze chauffeur blijft mee-eten en gaat daarna door naar huis in Tema.

 

Echter voordat hij kan wegrijden duurt wel even. Drinken is er snel, maar eten! Het eten is prima maar het duurt heel erg lang. Na 1½ uur komt het eerste eten op tafel maar voordat de laatste eten heeft ben  je weer een half uur verder. Dit is tekenend voor Ghana, men kan geen dingen tegelijk doen, maar alles moet in volorde worden afgewerkt.

Een voorbeeld van maandagavond: na het eten hadden we iets voor na besteld, ik had koffie, Tiny en Maria een milkshake en Christine en Marthe een vanille ijsje met fruit. Na
de koffie en de milkshakes ging er een half uur voorbij en toen kwam men zeggen dat er geen vanille ijs meer was maar alleen aardbeienijs. Nu dan maar aardbeien, na ruim vijf minuten kreeg Christine een aardbeienijsje en verder kwam er niets meer, nadat ik opgestaan was en gevraagd had of ze niet in staat waren om twee ijsjes tegelijk klaar te maken, kwam het ijsje voor Marthe, Christine had haar ijsje al bijna op.

Die zaterdag kon Gideon pas tegen half zes wegrijden  naar huis en toen zat natuurlijk ook nog alles tegen en was hij pas om half  tien thuis in plaats van acht uur.

Het weer was prachtig; zonnig en een lekkere  temperatuur.