Maand: augustus 2015

Het is alweer onze laatste dag van dit bezoek aan Nsoatre. Morgenochtend om 05.15 uur vertrekken we naar Sunyani om de VIP bus van 06.00 uur naar Accra te halen. Solo heeft al tickets gekocht want hij reist met ons mee. Wij vertrekken woensdagavond en diezelfde avond komen er weer twee stagiaires aan en die neemt Solo donderdag mee terug naar Nsoatre. Ze zullen ca. 3 maanden stage lopen in weeshuis en dagopvang. Bovendien heeft er één ervaring met een jaar stage met gehandicapte kinderen, dus dat komt heel goed uit nu we in september willen beginnen met een dagopvang voor deze kinderen.

Tiny was al vroeg bezig met de was. De kamer van de meiden is leeg gemaakt en schoon gemaakt en veranderd. Er staan nu drie bedden in die kamer, één breed bed van 105 cm is naar de opslag en daarvoor zijn er twee van normale breedte gekomen. Dus de logeerkamer heeft nu drie bedden met elk een muskietennet.

Het hele terrein is aangeharkt, dit moet overigens elke week gebeuren, het was een flinke hoop bladeren. Maar met zoveel handen gaat het snel en binnen een uur was er een flinke hoop en kon de brand erin.

Joseph is vandaag begonnen aan zijn nieuwe taak voor de komende tijd. Hij gaat de top van de muur en de poorten schilderen. Door de regen slijten de bovenkanten en de zijkanten van de muren erg.

Vorig jaar had ik de muren bij ons huis een verfje laten geven. Ik had Solo gezegd dat hij dat ook bij weeshuis en dagopvang moest laten doen. Hij heeft geld in het budget voor onderhoud, dus dat moet hij ook gebruiken. Het is behoud van de poreuze kap van de muren door ze te schilderen en de poorten beginnen ook behoorlijk te roesten. Joseph moet toch een jaar wachten voor hij naar de universiteit kan en in dat jaar kan hij best onderhoud verrichtten en assisteren bij de dagopvang. Zo draagt hij alvast bij aan de kosten van zijn studie. Er stonden vier knapen van buiten te kijken hoe Joseph aan het schilderen was, dus die heb ik weggestuurd. Benson assisteert hem door de zware bus met verf vast te houden terwijl Joseph op de trap staat.

Ook de oudere meiden hebben vandaag een taak zij moeten het gastenverblijf schoonmaken. Dan is dat tenminste schoon voordat de stagiaires komen en bovendien kan Tiny het nu nog controleren. Het gaf wel enige weerstand bij Sara die alweer op bed was gaan liggen. Er zijn toch een paar ouderen zoals Sara, George en Clement die zich duidelijk drukken wanneer er wat gedaan moet worden. Het is jammer dat Seth hierin tekort schiet en dat soort zaken aan Solo overlaat. Zo was het ook vandaag weer, Solo die de zaken in gang moest brengen en dan zelf ook aan het werk gaat.

Na de lunch brengen Mercy en Rachael hun spullen weer terug naar het weeshuis. Ze riepen eerst de jongere meisjes om hun spullen te dragen, nu daar heeft Tiny direct een stokje voor gestoken. Zowel bij de jongens als de meisjes zie je dat ze de jongeren als een soort slaaf gebruiken. Ik zei tegen Tiny nu kun je zien waar de slavernij vandaan komt het zit bij deze mensen gewoon in de genen. Wanneer ze de kans krijgen beginnen ze meteen te commanderen en dat doen ze bijna altijd schreeuwend. Sara is daar een heel sterk voorbeeld van, je krijgt er hoofdpijn van. Aan de andere kant is het wel zo dat ze heel goed met elkaar omgaan en dat ze ook wel gek op elkaar zijn. Toen de ouderen van kamp terugkwamen liepen de jongeren hun uitgelaten juichend tegemoet. Dat is wel weer fijn om te zien.

Zo zaten we dus zondagmorgen al vroeg buiten aan de tafel om te luisteren naar de kerkdienst in Woerden. Onze eigen predikant ds. Zondag deed, zoals hij zelf aangaf, eigenlijk die ochtend zijn intrede. Zijn bevestiging en intrede was toch formeler dan deze morgen zijn eerste preek voor de eigen gemeente. Ds. Zondag hoopt in de morgendiensten Psalm 23 vers voor vers te behandelen. Deze ochtend dus Psalm 23 : 1: Een herderslied 1^e Over de aardse herder 2^e Over de goede Herder 3^e Over de overste Herder.

Dominee laat telkens een gedeelte uit het Oude Testament en Nieuwe Testament lezen en dat was nu: Psalm 23 en Johannes 10 : 1 – 18.

Na de kerkdienst zijn we gaan ontbijten en daarna hebben we muziek van onze laptop aangezet: Engelse Hymns. We hebben er daar zoveel van op onze laptop staan dat we wel een dag vooruit kunnen.

Onverwacht komen vijf jonge dames langs van 14 en 15 jaar. Ze komen op visite en willen er graag even bij komen zitten. Ze stellen zich voor en we maken een praatje, één vraagt of ik George ken, natuurlijk ken ik George en vertel dat we alle kinderen hier vanzelfsprekend kennen. Ze verteld dat George haar man is, nu ik vertel haar dat ze bedoelt dat ze zijn vriendin is en waarschuw haar direct. Ze zijn nog veel te jong. George is net 13 geworden, hoewel hij erg flink is voor zijn leeftijd en zij nog maar 14. Ze zitten op de Presby-Dutch Junior High in de 2^e of 3^e klas. De derde klassers willen volgend jaar naar de Presby-Dutch Senior High. Vorige week zondag hadden ze alle 5 de kerkgeschiedenis ontvangen die we uit hebben laten delen en waarvoor ze bedanken. Dan komt de reden van hun bezoek er uit ze willen wel een ijsje, nu daar beginnen we niet aan en ik laat ze weten dat we zorgen voor de kinderen hier maar niet van plan zijn om voor iedereen te gaan zorgen. Ik zeg: het was gezellig maar bedankt, jullie moeten terug naar de kerk.

Vervolgens komen Solo en Regina met hun kinderen Christian en Tina een uurtje op bezoek. Christian geniet van een ijsje en Tiny ziet kans om Tina aan het lachen te krijgen. Tot nu toe begon ze steeds te huilen wanneer ze ons zag. Tina begint al een hele meid te worden, een dag voordat we vorig jaar weg gingen is ze geboren en we hadden haar nog net kunnen bewonderen voordat we vertrokken.

Tina heeft wel de lichte kleur van Solomon maar lijkt niet op hem, terwijl Christian sprekend zijn vader is. Christian is een heel bedrijvig ventje geworden hij wil alles zelf ontdekken en is erg bewegelijk. Toen ze opstonden om weg te gaan kwamen onze volgende gasten.

Het waren Juliet en haar man. Ze kwamen afscheid nemen en bedanken voor de woorden en toelichting vanuit Gods Woord die we ze hadden gegeven bij het overlijden van hun zoontje. Ogenschijnlijk zag Juliet er weer goed uit en was ze opgewekt, maar ik vond dat ze in haar gezicht was vermagerd.

Inmiddels was het half drie geworden en wilden we toch wel graag beginnen aan onze kippensoep met brood.

‘s Middags mochten we weer luisteren naar de avonddienst uit de Bethlehemkerk. Ds. Zondag behandelde HC zondag 46 en liet lezen Lukas 11 : 1 – 13. Het thema was: De aanspraak in het volmaakte gebed. Twee punten: 1^e Kinderlijk ontzag. 2^e Kinderlijk vertrouwen. Wat zouden we graag zien dat de mensen hier ook zulk onderwijs zouden ontvangen. Het lijkt wel of het hier alleen maar gaat om loeihard lang te bidden en te zingen en vervolgens al schreeuwend te preken. We hebben in de kerk al eens gevraagd of ze, met eerbied gesproken, denken dat de Heere doof is. Gelukkig is de dienst in Woerden precies afgelopen wanneer hier de kerk begint, door de 2 uur tijdverschil, anders zouden we de dienst uit de Bethlehemkerk niet kunnen horen.

Zaterdag had Tiny weer een cake gebakken en na de avondsluiting en het gebed voor de nacht was er voor alle kinderen een plak cake. En terwijl Tiny en ik onze koffie dronken en Mercy en Rachael hun chocolademelk was er voor mij ook een plak cake.

We plaatsen bij dit stukje vier foto’s, de eerste laat zien hoe de kinderen hier leven en de vierde, die we al eerder plaatsten, laat onze weeskinderen zien. Nu staan de weeskinderen wel alleen in dit leven maar ze hebben het veel beter en kunnen studeren wanneer ze dat willen en kunnen. Het is de Genade van de Heere in hun leven en we bidden en hopen dat ze dat beseffen en de Heere zullen zoeken in hun jonge jaren.

Vandaag een gezellige ontspannen dag samen met Mercy, Martha, Rachael en Hannah. Met de koffie waren Mercy en Rachael klaar met het schoonmaken en kwamen Martha en Hannah en dronken wij koffie en zij chocolademelk, ook Solo kwam langs en dronk chocolademelk mee. Solo en ik namen nog even de laatste zaken door en de laatste reserveringen werden gemaakt voor de groep van 10 personen die in oktober komen uit Nederland. Intussen zaten de meiden gezellig te klosjebreien en maakten armbandjes in allerlei kleuren.

Iets na twaalven gingen we naar het Eusbett hotel om te lunchen. De meiden wilden Ghanees eten: Mercy en Rachael namen fufu met groundnutsoup en geitenvlees en Martha en Hannah namen banku met okrostuw met geitenvlees. Het zag er allemaal geweldig uit en het waren hele grote porties. Mercy had het vrij snel op, Rachael had er moeite mee maar heeft het opgekregen, maar Martha en Hannah konden het niet op, dus hebben we een schaalvol meegenomen voor het weeshuis.

Hierna was er voor allemaal nog een flink ijsje. Nadat we popcorn hadden gekocht voor de jongere kinderen en 4 liter ijs reden we om drie uur weer naar Nsoatre.

Thuisgekomen riepen we eerst Amanda, Lisa, Sara en huismoeder Mercy voor een zak popcorn en ijs. Nu die genoten ook.

De twee jongens Benjamin en Stephen waren spelen en kwamen tegen zessen ook voor hun portie en dat was genieten.

Niemand had er nog trek dus vanavond aten we niet, maar de meiden hebben tot half zeven weer zitten klosjebreien. Ze vinden het geweldig en ook Solo is enthousiast en heeft meer pennen en klosjes gemaakt en loopt nu met een rood, wit en blauwe armband om.

Om half zeven moesten de meiden als een haas aan het werk om de groenten voor de kippensoep voor morgen te snijden. Ze moeten na de avondsluiting nog even verder, want het is heel veel groente voor een pan van 5 liter soep.

Morgen is het weer vroeg ontbijten, want gezien het tijdverschil van 2 uur begint voor ons de kerk in Woerden om 8.00 uur.

We zitten gezellig met Martha, Mercy en Rachael op ons terras, wij drinken koffie en zij drinken chocolademelk. Terwijl we zo zitten komt er een klein vogeltje honing zuigen uit de bloemen van onze meer dan 3 meter hoge hibiscus. De hibiscus, direct naast het terras zit vol met bloemen. Tijdens ons verblijf dit jaar zien we heel veel vogels, vogels in allerlei maten hele kleintjes maar gisteren was er ook een prachtig gekleurde grote vogel. De tuin is mooi, de sinaasappel bomen zitten helemaal vol, tegen het eind van het jaar zullen ze wel rijp zijn.

Terwijl we zo zitten te kletsen begint het plotseling te regenen en dat terwijl de was net aan de lijn hangt. Dus Tiny en de meiden rennen om de was van de lijn te halen. Ook bij het weeshuis rennen de kinderen naar buiten om hun was van de lijn te halen. De regen verraste ons, meestal weten ze precies wanneer het gaat regenen en zien we de weeskinderen een paar minuten daarvoor de was van de lijn halen.

Solo is naar Sunyani om voor mij geld te wisselen. De nieuwe boiler heeft een gat in mijn begroting geslagen. Toen Solo in het begin deze week naar Sunyani ging om de 30 liter boiler te gaan kopen, belde de aannemer er is een nieuwe boiler in de auto geladen in Kumasi van 100 liter. Die boiler heeft dezelfde afmetingen als de 70 liter boiler die er hing. Ja maar die is duurder, ja dat klopt die kost 1080 cedis maar geef mij maar de 750 cedis dat is OK , want het is voor oma en opa. Om half drie die middag kwam de auto uit Kumasi in Sunyani en zo kwam Solo met een hele grote doos terug. Nu hangt er dus een 100 liter boiler.

Inmiddels zitten de vier meiden, want Hannah is er ook bijgekomen, bij ons te punniken. Tiny is druk met ze bezig, ze vond nog 3 intacte klosjes waarop ze een begin heeft gemaakt. Ze heeft meer klosjes en is aan het zoeken naar hamer en spijkers om er bij te maken. Het probleem is dat we heel veel spullen en gereedschappen hadden maar elke keer wanneer we komen is er weer het een en ander verdwenen. Het blijkt dat ook de hamers zijn verdwenen. Ook onze fietsen zijn op dit moment niet meer te gebruiken. We hebben Solo gezegd dat het afgelopen moet zijn met het gebruiken van onze spullen en het kapot maken daarvan, maar dat zeggen we al jaren. Het is nog niet zo erg wanneer er wat wordt gebruikt, maar wanneer een Ghanees iets gebruikt is het gesloopt. Het is gewoon onvoorstelbaar: het kunstleer van de fietszadels is er af dus je zit op het schuimrubber, onze wok met beschermlaag van binnen bekrast, gaten in afdekking ramen met muskietengaas, alleen de ring nog over van muskietennet over bed dus net verdwenen, enz. enz. En wanneer je navraag doet, hoor je er komt niemand in uw huis dus dat kan niet. Maar ja dat is denk ik Afrika en niet alleen Ghana. Eergisteren was ik wezen meten bij de Senior High. Daarvoor heb ik een grote professionele rolmaat van 20 meter. Ik had hem binnen op de tafel gelegd ik pakte hem gisteren om hem weg te leggen, steekt er een stuk helemaal verfrommeld van zo’n 60 cm uit en wil hij niet meer oprollen of uitrollen. Wie heeft er aangezeten, dat moet Mercy, Rachael of Lucy zijn. Niemand dus, Solo erbij geroepen, blijken Mercy en Rachael er mee bezig geweest te zijn. Op zich niet erg maar alles maken ze kapot of het is verdwenen en het heeft nooit iemand gedaan en dat is bij kinderen zo maar ook bij volwassenen.

Inmiddels is in overleg met Nederland besloten om al in september te starten met een dagopvang voor gehandicapte kinderen. Dat kan omdat er nog een ruimte beschikbaar is om voorlopig te starten.

De aanbieding voor een nieuw gebouw voor dit doel hebben we ook al. De kosten zijn cedis 26.410,– ca. € 6.600,– Daarvoor krijgen we dan: 1^e een lokaal van 6,9 x 5,1 meter met 2 ventilatoren en verlichting en een betegelde vloer. 2^e een veranda van 6,9 x 4,2 meter overkapt en betegeld en een ventilator, met aan de buitenkant een lage afscherming van opengewerkte beton met 2 afsluitbare lage toegangen. 3^e een betegelde aansluiting op de veranda van de gewone dagopvang. 4^e een langzaam oplopende toegang voor de gehandicapten. Vloeren en veranda’s liggen hier altijd zo’n 40 cm. hoger dan de omgeving in verband met de regen.

Ook voor een kinderafdeling bij het ziekenhuis hebben we een aanbieding. De kosten zijn cedis 34.685,– ofwel ca. € 8.670,– Daarvoor krijgen we dan: 1^e een afdeling voor meisjes en een voor jongens, met ventilatoren, verlichting, water toevoer met wasbak, betegelde vloer. 2^e een toilet en 3^e een veranda met lage muur en afsluitbare lage metalen toegang.

Tiny en de 4 meiden zijn na de middag begonnen aan het uitmesten van onze schuur, die als een soort opslag gebruikt wordt door Solo. Er staan alleen al een 100 lege flesjes, nu die komen er niet meer in en verder gooien we alles wat kapot is weg en worden de andere dingen zoals gewoon- en tuingereedschap schoongemaakt. Het probleem is niet alleen de stof maar ook het ongedierte en vooral muggen die zich daar bevonden.

Straks zullen ze allemaal wel onder de douche moeten. Maar ze hebben nu de grootste schrik en ze weten al dat we morgen met hun vieren naar het Eusbett gaan om daar te lunchen en daarna ijs. Voor de achterblijvende jongeren, de ouderen zijn allemaal op kamp, willen we ijs en popcorn meenemen. Maar met deze teenagers willen we gezellig gaan lunchen.

Terwijl ik dit zit te typen en de was lekker droog aan de lijn hangt, kijk ik naar de lucht en roep Tiny en zeg: het gaat zo regenen. Zegt ze: nee hoor de meisjes zeggen dat het niet gaat regenen, begint het 2 minuten later toch te plenzen en moeten Tiny en ik nog snel de was van de lijn halen, helaas niet meer helemaal droog.

Het is een heel gegiebel met vier van die meiden maar wel gezellig. Het blijft hard regenen en nu zijn de meiden niet alleen vies maar ook nog kletsnat maar lol hebben ze.

Woensdag waren we dus weer naar de in aanbouw zijnde Senior High School geweest. Op de eerste foto ziet u een overzicht van het terrein. Het zandpad waar de schapen op lopen is in de toekomst een intern pad van het complex met aan het begin een kleine poort voor de scholieren die van die kant komen. Links van het pad ziet u dichte begroeiing, aan het begin is het 25 meter breed en in het midden bij de hoofdingang 45 meter. Dit stuk grond hoort ook bij het terrein en de muur gaat hier buitenom lopen. In het midden waar het dus 45 meter breed is komt de hoofdpoort en het administratie gebouw. In de verte links is het schoolgebouw en geheel rechts is het toiletgebouw. Tegenover het schoolgebouw komt het tweede schoolgebouw, dus aan de kant waar de foto is genomen. Tussen het toiletgebouw en het grote centrale exercitieveld komt in de toekomst de aula.

Op de tweede foto ziet u het zeer fraaie schoolgebouw. De vier klaslokalen zijn bijna klaar. Na het plaatsen van de ramen kunnen plafond ventilatoren en verlichting worden aangebracht.

Tussen de 4 lokalen en de lerarenkamer (voorste kamer) en het magazijn is er een gang.

De laatste foto is het toiletgebouw. Op de foto’s is goed te zien dat er heel wat grond moet worden opgebracht en gravel voor de paden. Grond en paden moeten op het niveau komen van de afscheidingsmuurtje die te zien zijn op de foto’s.

Het was na het ontbijt even heftig vanmorgen. Wij zaten te ontbijten toen Michael begon met het bladeren harken met een gezicht die op onweer stond. We hebben eerst natuurlijk ons ontbijt genuttigd en geëindigd. Toen ben ik naar hem toe gegaan en heb hem gezegd dat naar zijn gezichtsuitdrukking te oordelen hij weinig zin heeft om te werken, bovendien ik ben er nu 4 weken en volgens mij is dit de 6^e dag dat ik je zie. Gisteren zag ik je om 12 uur keurig aangekleed bij het weeshuis Gideon roepen om je fles water op te halen die nog ergens in de tuin stond. Je kwam niet zeggen waarom je niet was gekomen en daar komt bij dat je vorige week tegen me hebt gelogen. Sorry, zet de spulletjes maar in de schuur, je bent ontslagen ik wil je hier niet meer zien. Ga maar naar Solo om je af te melden, we zullen je tot eind september doorbetalen dan heb je een maand om werk te zoeken. Toen begon natuurlijk een heel verhaal met excuses enz. , maar ik was het goed zat. Michael, zei ik, maar die verhalen ken ik al van vorig jaar, het is genoeg geweest verdwijn nu. Dus de tuinman en klussenman is weg en de jongens van het weeshuis zullen meer moeten gaan doen. Dat kan ook best want het zijn al hele knapen die best wat meer kunnen doen.

Na de koffie zijn we dus naar moeder Rose met haar twee dochtertjes, waaronder de gehandicapte Edna, gegaan. Florentina de één van de verzorgster van onze dagopvang was er al. Het was goed te zien dat Rose zich gisteren speciaal voor ons bezoek netjes had aangekleed. Nu had ze haar gewone kleding aan. Natuurlijk kwamen er direct nieuwsgierige kinderen aanlopen. Dus even foto’s maken en die laten zien, dat vinden ze prachtig. Tiny heeft de knie van Edna verbonden en instructies gegeven over de verdere verzorging van de wond. Materiaal werd achter gelaten en we hopen dat er gevolg aan wordt gegeven. Ook hadden Tiny en ik vanmorgen uitvoerig over Edna gepraat en we waren tot de conclusie gekomen dat ze waarschijnlijk door oefening zou moeten kunnen gaan lopen. Haar benen zien er wel stevig uit en haar knieën kan ze bewegen. Waarschijnlijk heeft men niet de moeite genomen om haar te leren lopen. Maar op het terrein bij het huis is dat ook onmogelijk, ik heb daar ook moeite om goed te lopen. We zagen een vlak stuk en zeiden dat Rose daar moest gaan oefenen met Edna. Tiny ging achter mij staan en ik speelde Edna en zo liet Tiny zien hoe ze mij stapje voor stapje kon laten doen.

De twee meisjes kregen allebei een dekentje, de oudste was hier heel trots mee en hield hem stevig vast. We maakten een foto voor hun huisje en bekeken het van binnen. Het bleek dat ze tot voor kort zonder onderkomen waren. Het onderkomen waar ze verbleven moesten ze verlaten, ja de mensen hebben een hekel aan een gehandicapt kind in hun omgeving. Het huisje waar ze nu in wonen is van een vrouw die naar Kumasi is vertrokken, Solo zei: een barmhartige Samaritaan die zich haar lot aantrok, ze heeft het huisje compleet met inboedel beschikbaar gesteld. De inboedel bestaat uit een bed met muskietennet en potten en pannen.

Rose was heel dankbaar en bedankte vriendelijk voor behandeling en het geld en liep mee over het smalle pad tot we bij de auto waren om ons uit te zwaaien.

Om half vier komen Sara, George, Benson, Prince en Gideon gedag zeggen. Ze gaan op kamp van de kerk. Het is niet ver een stukje in de richting van Sunyani maar nog in Nsoatre regio. Ze krijgen alle vijf een zakcentje en we hopen dat ze gezond terugkomen.

In het vervolg op deze blog komen we terug op de Senior High School met een aantal foto’s.

Woensdagmorgen eerst naar de Senior High School om metingen te doen, maar hierover zal ik morgen verslag doen.

Na de lunch een gebouw uitgezet voor een eventuele dagopvang voor gehandicapte kinderen. Het zou dan een ruimte kunnen worden van 5,1 meter diep en 6,9 meter breed met daarvoor een overdekte veranda van 4,2 meter. Zo’n brede veranda om er bedden of ligstoelen neer te kunnen zetten zodat de kinderen voldoende buiten zijn. Vanaf de veranda kijken ze op het speelterrein van de dagopvang van de gezonde kinderen. Er kunnen dan contacten ontstaan met de andere kinderen. Er was iemand van de aannemer bij zodat er nu een prijs gemaakt kan worden.

Vanmiddag hadden we een ontmoeting met Edna Nti en haar moeder Rose Afabea. Samen met nog een ouder zusje wonen ze behoorlijk ver weg in een arme omgeving. Een paar honderd meter daarvoor pikten we een leidster van de dagopvang op. Deze leidster komt iedere morgen een uur lopen met kinderen uit die omgeving naar de dagopvang. Zij had ons op Edna gewezen. Het laatste stuk moesten we over een smal paadje lopen.

Edna kan niet lopen ze beweegt zich voort op haar knieën, haar knieën waren beschadigd en op een wondje gingen steeds vliegen zitten. Verder kan Edna wel horen maar niet praten en uit haar mond loopt voortdurend speeksel. Bij de geboorte was ze gezond maar toen ze 9 maanden was en ze ging lopen is ze gevallen. Haar moeder is met haar naar het ziekenhuis in Sunyani gegaan maar daar werd ze doorgestuurd naar Kumasi. Daar kreeg ze therapie en na onderzoek bleek dat ze stuipen had gehad. Toen herinnerde de moeder zich dat na de val het zwart uit haar ogen wegtrok en de ogen wit waren geworden en dat ze helemaal stijf was geworden. Het is nooit meer goed gekomen met Edna en haar moeder moet haar de hele dag verzorgen. Na dit voorval is de vader er vandoor gegaan zoals meestal wilde hij niet voor haar zorgen. Het gesprek werd emotioneel toen de moeder begon te huilen en ook Solo helemaal begon te trillen hij kon dit niet aanzien. We konden nu met eigen ogen zien dat Solo zich deze situaties persoonlijk aantrekt en daardoor gezondheidsproblemen krijgt. ’s Avonds kwam hij langs hij was geschrokken want hij had plotseling wat witte haren. We hebben hem gezegd dat dit kan en dat hij moet leren om zich dit soort zaken niet persoonlijk aan te trekken.

We vroegen de moeder of ze werkte, opnieuw begon ze te huilen en ze vertelde dat ze het kind niet alleen kon laten en nu afhankelijk was van anderen die haar soms iets gaven. We vroegen of ze ook bereid was met haar kind mee te komen naar de dagopvang, opnieuw rolden de tranen, ze wil dolgraag helpen nu moet ze soms bij anderen bedelen.

De kinderen en de moeder zijn beslist knap te noemen en gezien de omstandigheden zien ze er goed uit. Ze wisten dat we zouden komen dus ze zullen zich wel zoveel mogelijk opgeknapt hebben.

Donderdagochtend gaan we er weer naartoe; Tiny hoopt wat aan de knieën te kunnen doen en ik zal haar wat geld geven zodat ze eventjes wat verlichting van de zorgen heeft. We hebben nu dus 4 gehandicapte kinderen die zullen komen wanneer er een opvang komt en 3 vrouwen voor verzorging. Maar er zijn nog meer tips over kinderen binnengekomen, maar onze terugreis begint te naderen zodat Tiny en ik zaken moeten gaan afronden.

Solo vertelde: dit zijn de gevaarlijke situaties, de moeder ziet geen toekomst meer en komt er niet meer uit en dat leidt dan dikwijls tot het doden van het kind. Het is ook een uitzichtloos bestaan voor zo’n jonge vrouw. Wat zou het dan geweldig zijn om hier wat verbetering in aan te brengen en ze zo in aanraking te brengen met het Evangelie, want dat is ook het doel met de kansarme kinderen die worden opvangen.

Er was voor de dagopvang en het weeshuis behoefte aan een eenvoudige opslag voor houtskool, yam enz. Dat kon eenvoudig gerealiseerd worden door een stukje van de muur op te hogen, een dak tussen de kopwand van de dagopvang en muur, de achterkant dicht te maken en de voorkant te voorzien van een deur en een raam. Zo kon er voor een gering bedrag een flinke opslag worden gemaakt.

Het is iets anders uitgepakt doordat de aannemer het geheel wat professioneler wilde uitvoeren. Daarbij kwam de wens van de kooksters voor de dagopvang om hun keuken daar naartoe te verplaatsen. De keuken is naast de uitgebreide en gerenoveerde toiletgroep en dat vonden ze toch minder prettig. De aannemer heeft zich bereid verklaard om de meerkosten van dit nieuwe losstaande gebouwtje met keuken, opslag voor de keuken en een opslag van houtskool en yam voor de dagopvang voor zijn rekening te nemen. De oude keuken wordt opslag voor het weeshuis. De eerste twee foto’s geven de bouw van het nieuwe keukengebouw met opslag en de locatie weer.

De derde foto laat de oude keuken die opslag wordt zien.

Deze dag waren we met onze gedachten in Woerden en hadden we geen afspraken gemaakt.

Voor onze kerkelijke gemeente, de Gereformeerde Gemeente van Woerden, is het deze dag een zeer blijde dag. Na 5 jaar krijgt de gemeente weer een eigen herder en leraar in kand. W.A. Zondag.

Via internet konden we het allemaal meemaken. Om 15.00 uur, 13.00 in Ghana, vond de bevestiging plaats door ds. G.J. van Aalst. De tekst was Genesis 31 : 13a “Ik ben die God van Beth-El, alwaar gij het opgerichte teken gezalfd hebt, waar gij Mij een gelofte beloofd hebt”. De trouw van Jacobs God: 1^e Jacobs daad en woord. 2^e Gods Daad en Woord.

De foto van de Bethlehemkerk is van Johan en Marijke Leune die hem Facebook geplaatst hadden.

In de avonddienst, voor ons om 17.30 uur dus zaten we vroeg aan de warme maaltijd, deed ds. W.A. Zondag zijn intrede. Naar aanleiding van Psalm 84 : 4 sprak onze nieuwe dominee over: Wonen in Gods huis. 1^e Zoals de vogels. 2^e Bij de altaren.

Zondagavond werd Solo weggeroepen door zijn moeder omdat zijn oma ziek was geworden. Tot 12.00 uur vannacht is Solo bij haar in de kliniek gebleven terwijl ze aan het infuus lag. Vanmorgen ging Solo er al weer vroeg heen. Later in de morgen is ze overgebracht naar het ziekenhuis in Sunyani. Solo vertelde in de namiddag toen hij eindelijk terugkwam dat het een gekkenhuis was in het ziekenhuis. Na een staking van vele weken zijn de artsen vandaag weer aan het werk gegaan.

In de tussentijd was hij wel wezen informeren naar de prijs van een boiler. Vorige week was de boiler in de logeerkamer gaan lekken. Ze hebben hem proberen te repareren maar dat is niet goed gegaan. Dus morgen een nieuwe boiler kopen, deze maal één van 30 liter in plaats van 50 liter, voor de enkele maal dat de logeerkamer wordt gebruikt moet dat kunnen.

Vandaag zijn Joseph en Clement op kamp gegaan van de kerk. Ze zijn ergens in de buurt van Kumasi en komen zaterdag weer terug. Ze kwamen zich netjes afmelden bij ons, dus hebben we ze maar een zakcentje meegegeven. Donderdag gaan George, Benson, Prince en Sara enkele dagen op kamp en komen ook zaterdag terug.

Tot op heden hebben we nog maar 2 maal een stroomuitval van telkens 2 uur gehad. Ze zijn allemaal verwonderd dat het zo weinig is. Vandaag was het de 1^e dag dat de temperatuur opliep tot 30 graden en jawel geen stroom van 12.00 – 18.00 uur en dus geen plafondventilatoren aan; het was dus warm op het terras. Tiny had gelukkig de was al aan de lijn hangen.

Vanmorgen zijn we de lege klassen van de dagopvang gaan inspecteren. Gelukkig had de aannemer de gebreken hersteld: kapotte tegels vervangen, schoolborden geverfd in plaats van met houtskool zwart gemaakt en verfwerk hersteld. Daarom plaatsen we enkele foto’s van de dagopvang bij deze blog. Alle klassen hebben nu verlichting en plafond ventilatoren.

Wel lijkt het me nodig om de vier klassen, 2a, 2b, 3a en 3b van nieuwe schoolbankjes te voorzien. Er zijn bankjes met losse tafeltjes of zittingen maar het grootste probleem is dat alle bankjes even groot zijn of beter even klein zodat kinderen in de hoogste klassen nauwelijks in de bankjes kunnen zitten.

Zondag’s in Nederland zijn we gewend twee maal naar de kerk te gaan en soms is er ook nog een keer kerk op een doordeweekse avond. Hier in Ghana zit je de hele week rondom in de kerkdiensten of evangelisatieactiviteiten. Elke avond is er achter ons huis wel een dienst aan de gang in één van de schoollokalen en dat gaat niet zo zachtjes. Of er is een charismatisch groepje al schreeuwend bezig rondjes te lopen op het sportveld pal achter onze woning, althans zo komt het bij ons over. De geluiden die ze voortbrengen zal wel tongentaal voor moeten stellen, tenminste het is het steeds weer herhalen van dezelfde onverstaanbare geluiden. Meestal zijn we al naar bed en vallen in slaap met rondom nog het geluid van diensten die aan de gang zijn. Vrijdag, op marktdag, staat er iemand uren lang met een geluidsinstallatie op de markt keihard te evangeliseren. Vrijdagavond was er zingen en bidden in de Presbyteriaanse kerk naast onze woning. Het was de bedoeling om tot zaterdagmorgen 8 uur door te gaan. Lucy, onze hulp, heeft de dominee gebeld en gezegd: dit kunt u niet maken, oma en opa kunnen zo niet slapen. De dominee heeft er toen een eind aan gemaakt.

Dinsdag krijgt de Gereformeerde Gemeente weer een eigen predikant. Deze zondag preken de twee voorgaande predikanten. Deze zondagmorgen ds. J. Driessen en wat is het dan een zegen wanneer de internet verbinding goed is. Daarom zaten we deze morgen al om 8.00 uur te luisteren naar de preek naar aanleiding van Jeremia 31 : 3 “De HEERE is mij verschenen van verre tijden! Ja, Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde; daarom heb Ik u getrokken met goedertierenheid.”

Jeremia’s prediking van Gods liefde die: 1^e Van verre verschijnt. 2^e Van eeuwigheid is. 3^e Met goedertierenheid trekt.

Tijdens de jeugddienst in het oude kleine kerkje welke ook op het terrein van de Presbyterianen staat, moest George vanmorgen een Bijbelstudie houden. We hadden ze zaterdag laten weten dat ze aan alle jongeren na deze jeugddienst een exemplaar van “Teach all Nations” stories from 2000 years Church History mochten geven. Om 12.00 kwam George met Clements en nog een jongeman de dozen ophalen, ze moesten 2 maal lopen want het waren 6 loeizware dozen. Totaal 108 stuks zijn er uitgereikt. Het boek wordt ook behandeld tijdens de avondsluiting in het weeshuis. We vinden het wel een beetje moeilijk voor de jongere kinderen, maar Seth licht het heel goed toe en ze doen twee avonden over een hoofdstuk.

In de avonddienst ging ds. W. Harinck voor, het was een doopdienst waarin ook zijn twee kleinkinderen, een tweeling dus, werden gedoopt. In de fijne dooptoespraak aan ouders en gemeente haalde dominee Jeremia 31 : 17 aan: “Er is verwachting voor uw nakomelingen, spreekt de HEERE”. Een opmerking tijdens de toespraak was: “Ik las van een wetenschapper die verwachtte dat kinderen die nu geboren werden een levensverwachting hebben van 100 jaar. Ik heb hier over nagedacht, wat een platte opmerking is dat, je zal maar geboren worden in Angola of Zambia” aldus ds. Harinck. Dit is een andere verwachting dan waarover Jeremia spreekt. Ik moest denken aan zaterdagmiddag; de baby van Juliet was nog geen 2 maanden. Wat is de wetenschap dan toch gefocust op onze westerse verdorven maatschappij.

Ds. preekte naar aanleiding van de 3^e zendbrief van Johannes vers 4: “Ik heb geen meerdere blijdschap dan hierin, dat ik hoor, dat mijn kinderen in de waarheid wandelen.” De grootste oudervreugde: 1^e De waarheid waarin. 2^e De wandel waardoor. 3^e De vreugde daarover.

Na de avondsluiting in het weeshuis was er voor alle kinderen een plakje van de zaterdag door oma gebakken cake.